Φαινομενολογία του χρήματος και της διαφθοράς και ταξική πάλη

Ι. Το χρήμα είναι ο μεγάλος κοινωνικός ενοποιητής: συνδέει κάθε μέλος της κοινωνίας, από άκρη σε άκρη, σε παγκόσμια κλίμακα, σε ένα τεράστιο, δαιδαλώδες πλέγμα σχέσεων απ’ το οποίο είναι αδύνατο να βγεις χωρίς να εξέλθεις απ’ τον πολιτισμό τον ίδιο. Εξαναγκάζει κάθε άνθρωπο στην αποδοχή και αναπαραγωγή των κοινωνικών σχέσεων στις οποίες γεννιέται, χωρίς την ανάγκη πρόσβασης σε θρησκευτικές δοξασίες, καταγωγικούς μύθους, ή οτιδήποτε άλλο εγγυόταν παλαιότερα την κοινωνική συνοχή. Στην πραγματικότητα, το χρήμα είναι ουσιαστικά συνώνυμο του πολιτισμού, εφόσον ληφθεί υπόψη ότι με την λέξη «πολιτισμός» ο Ένγκελς περιέγραψε το πέρασμα στην πατριαρχική εξουσία, την ατομική ιδιοκτησία και τη δουλεία που σηματοδότησε το τέλος των κοινωνιών των βαρβάρων.

Η «επανάσταση μέσα στο μυαλό»

Η αριστερή κουλτούρα της δεκαετίας του 1960 κληροδότησε στις επόμενες γενιές ένα σοβαρό μεταφραστικό λάθος. Το λάθος αυτό συνίσταται στην ιδέα της «επανάστασης μέσα στο μυαλό.»

Το χαλυβουργικό μανιφέστο

Εισαγωγή

Στην διάρκεια εκδίπλωσης στις ΗΠΑ του λεγόμενου Occupy Wall Street Movement, διάφορα αμερικανικά ΜΜΕ έθεσαν το ερώτημα της πιο «iconic» φωτογραφίας από τη ζωή του κινήματος (η Washington Post παρέθεσε μια φωτογραφία ως την πιθανόν πιο «iconic», το περιοδικό Wired έδωσε μια άλλη ως υποψήφια, κοκ). Ανάλογες ήταν και οι περιστάσεις στα ελληνικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ σε ό,τι αφορούσε τις συγκεντρώσεις έξω από το Σύνταγμα.

Κράτος κι Επανάσταση, κεφ. IV, τμήμα 6: Σύντομο κριτικό σημείωμα

Η μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών του Κράτος κι Επανάσταση είναι πιθανό να έχει συγκρατήσει πως το έργο, όπως και μια σειρά άλλων έργων του Λένιν, αποτελεί –μεταξύ άλλων– μια κριτική της εμπειρικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας των αστικών κοινοβουλευτικών καθεστώτων όπως αυτά παρουσιάζονται ιστορικά. Με άλλα λόγια, το Κράτος κι Επανάσταση διαβάζεται ωσάν να ασκούσε κριτική απλώς στην πρακτική μετάφραση της δημοκρατικής αρχής σε κοινωνίες που διέπονται από συντριπτικές κοινωνικές ανισότητες και αποκλεισμούς, διεκδικώντας, για λογαριασμό της δικτατορίας του προλεταριάτου, την πραγματική, αυθεντική δημοκρατία.

Ο νεοφιλελευθερισμός ως αντεστραμμένος εθνικισμός

Ο αφορισμός  #317 του Καρλ Κράους, αυτού του ανυπέρβλητα πικρόχολου αποστάτη της αυστριακής αστικής τάξης, έχει ως εξής: «Το απεχθές με τον σωβινισμό δεν είναι τόσο η αντιπάθεια για τα άλλα έθνη όσο η αγάπη για το δικό μας.» Αν κάποιος διαλεκτικός τύχαινε να σκοντάψει πάνω σ’ αυτή τη διατύπωση θα ένιωθε την ανάγκη να συμπληρώσει το εξής: «Το απεχθές με τον αντιεθνικισμό δεν είναι τόσο η αντιπάθεια για το δικό μας έθνος όσο η αγάπη για τα άλλα.»

Λογοτεχνικό και ψυχαναλυτικό (;) ιντερλούδιο

compasso: ένα από τους ανθρώπους που διαβάζαμε φανατικά όσο έγραφε στο radical desire και πλέον διαβάζουμε (με τον ίδιο φανατισμό) στο Lenin Reloaded ,  ανήκει από σήμερα στην «συγγραφική» ομάδα του Γκράνμα. Θερμό καλωσόρισμα λοιπόν στον LR και καλή ανάγνωση στο πρώτο του άρθρο. 

Περιφρουρώντας τη συγκέντρωση του Π.Α.ΜΕ., 20/10/2011

Από το σύντροφο σκιτσογράφο Ιάκωβο Βάη. Με κλικ στη εικόνα πάτε στο blog του.

Τη μέρα μετά την 48ωρη απεργία του Ιούνη,είχα γράψει σε σχόλιά μου (1,2) στο Γκράνμα:

«Γενικώς θεωρώ τη χτεσινή μέρα (28/6) σαν μια πρόβα όλων (εννοώντας ΚΑΙ παρακρατικούς μηχανισμούς/ασφάλεια κτλ) για τη σημερινή.
Εγώ αυτό που κατάλαβα από χτες, καθώς και όσο περίμενα σήμερα στην Πανεπιστημίου πριν την πρώτη οπισθοχώρηση, ήταν πως για να πάει και να κάτσει σήμερα το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, με τρόπο που να μπορεί να εξασφαλίσει πως δε θα υπάρξει (εκεί, μπροστά στη Βουλή) προβοκάτσια, θα έπρεπε να απομακρύνει βίαια από το χώρο σίγουρα 150 άτομα. Αν το έκανε, πιστεύω θα έσπευδαν σε βοήθεια αυτών τουλάχιστον άλλοι τόσοι.
Θα μιλούσαμε δηλαδή για βίαιες αντιπαραθέσεις με 300 άτομα τουλάχιστον, καθώς και φραστικές δε ξέρω με πόσους.
Για να “πάρεις” το χώρο μπροστά στη Βουλή, με τα ΜΑΤ ακόμη θεατές σε όλα αυτά.
Φυσικά, η προβοκάτσια και η έναρξη της προσπάθειας διάλυσης των συγκεντρωμένων θα μπορούσε να ξεκινήσει και από άλλη μεριά, λ.χ. Ερμού, Μητροπόλεως, που εκεί πάλι δε θα μπορούσες να κάνεις κάτι.»

και

«Για χτες, βασιζόμενος και στις προχτεσινές εμπειρίες, τα ξανάπα. Δε ξέρω τί έγινε στην κεφαλή, αλλά αν μπαίναμε στο Σύνταγμα εγώ δε θα δεχόμουνα τίποτα λιγότερο από το να βρεθούμε εμείς και μόνο εμείς (μιλώ για οργανωμένες δυνάμεις, μπλοκ, όχι απλούς διαδηλωτές) ακριβώς απέναντι από όσους φυλάγαν τη Βουλή και να περιφρουρούσαμε τον χώρο. Κάτι τέτοιο για να γίνει, θα σήμαινε να απομακρίνουμε όποιον δε το αποδεχόταν. Σήμαινε ξύλο, χοντρό ξύλο, 100%.
Για εμένα ακόμα κι έτσι, αν είχαμε πιθανότητες να αποτρέψουμε την ψήφιση, οφείλαμε να το κάνουμε. Αν είμασταν ακόμη και τριπλάσιοι σε σχέση με χτες, οφείλαμε να το κάνουμε. Αν καταφέρναμε να μην ψηφιστεί θα είμασταν οφελημένοι και εμείς και το κίνημα, και ας ακούγαμε 500 φορές τη μέρα για ΚΝΑΤ.»

Κάποιες μέρες μετά, σε συζήτηση που είχε ο Υ μέσω μέιλ με συνεργάτες του στα αγγλικά, είχα παρέμβει λέγοντας:

«I’m one of Giorgos’s friends from the KKE, the one who told him about the «300» «demonstrators» we would have to clash with if we had made the decision to enter the Square on 29/6.

I feel there is a need to explain something.

The main problem isn’t the clash with these 300.

The main problem is that, if we had done so, probably se majority of the non-PAME demontrators, in particular the various anarchistic (those for sure) and leftist groups that were allready on the square, would have turned against PAME and not againts these 300 provocateurs.

Probably they would have tried to protect these 300 and large parts of them would have followed these 300 in the clashes with PAME.

The result would have been a «civil war» among demontrators. I truly believe that.

Sorry about the intervention.»

Αυτά τα σχόλια σκεφτόμουνα τη Πέμπτη το βράδυ.

Ας λήξουν

Κάποιος ήτανε κομμουνιστής επειδή…

Ο Visk μου έστειλε αυτό το απολαυστικό βίντεο που μου άρεσε τόσο πολύ που είπα να το μοιραστούμε μαζί σας…  (γενικά αυτός ο Visk στέλνει κάτι βιντεάκια άπαιχτα)

Είναι μια καλή αφορμή να θυμηθούμε γιατί είμαστε ή θέλουμε να γίνουμε κομμουνιστές (όσοι θέλουμε τέλος πάντων)..  Αλλάζοντας το χρόνο στο ρήμα θα συμφωνήσω με τον Giorgio Gaber ότι…

Σοσιαλισμός, δημοκρατία και μονοκομματικό σύστημα

Σε συνέχεια συζητήσεων που έχουν γίνει στο Γκράνμα αναφορικά με το ζήτημα της σχέσης μεταξύ του σοσιαλισμού, της δικτατορίας του προλεταριάτου και της κομμουνιστικής προοπτικής από τη μία και του ερωτήματος μονοκομματικό ή πολυκομματικό πολιτικό σύστημα από την άλλη (συζητήσεις όπως αυτή, αυτή ή αυτή), προχωρώ στην παρουσίαση του βιβλίου ‘Σοσιαλισμός, δημοκρατία και μονοκομματικό σύστημα’ του πριν δύο χρόνια αποθανώντα Μόντυ Τζόνστοουν.

Το βιβλίο είναι μόνο καμιά κατοσταριά σελίδες κι έτσι αυτοί που έχετε δείξει έντονο ενδιαφέρον για το ζήτημα αυτό μπορείτε έυκολα να το κατεβάσετε από εδώ και να το διαβάσετε. Σας υπόσχομαι ότι δε θα μετανιώσετε τον κόπο σας:

Για να κατεβάσετε το βιβλίο δωρεάν κάντε κλικ εδώ

Ο Μόντυ Τζόνστοουν ήταν μέλος του ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας, αντιτάχθηκε στη διάλυση του και δεν είδε μα καλό μάτι την Περεστρόικα. Ήταν από τους πρώτους διανοούμενος που ανέπτυξαν μια συνεκτική κριτική στις πολιτικές του Στάλιν από μαρξιστική σκοπιά. Τις αναλύσεις του καταχράστηκαν αργότερα οι εισηγητές του ρεύματος του Ευρωκομμουνισμού. Ο ίδιος πάντως καταδίκασε σταθερά ανιστόρητες διαστρεβλώσεις όπως αυτή του ΚΚ Ιταλίας που μιλούσε κάποτε για ‘λιγότερο Λένιν και περισσότερη δημοκρατία’. Βρείτε εδώ έναν επικήδειο από τον ιστορικό Eric Hobsbawm .

Για να είμαι ειλικρινής δε ξέρω και πολλά για το συγγραφέα, αλλά θαύμασα την ακρίβεια και την οξυδέρκεια του εν λόγω βιβλίου. Ο μεταφραστής Γιώργος Καρράς έχει προσθέσει μια πάρα πολύ καλή εισαγωγή.

Θα παραθέσω εδώ ορισμένα αποσπάσματα που νομίζω ότι απαντούν σε κάποιες πτυχές των προηγούμενων συζητήσεων μας.