Σήμερα, είναι η επέτειος της τελικής ήττας των βάρβαρων ναζιστικών ορδών από τον Κόκκινο Στρατό και τους Παρτιζάνους όλης της Ευρώπης. Δεν είναι η «Ημέρα της Ευρώπης» που θέλουν να λανσάρουν οι σύγχρονοι Γερμανοτσολιάδες, διαστρεβλωτές της ιστορίας, που θέλουν αντί για την ηρωϊκή αυτή νίκη των λαών και των εργατών να τιμάμε την ΕΕ, το πολιτικό δηλαδή κατασκεύασμα που έφτιαξε η κεφαλαιοκρατία για να πάρει πίσω όσα έχασε με την αντιφασιστική νίκη.
Η κεφαλαιοκρατία σήμερα εκθρέφει εκ νέου το φασιστικό θηρίο όπως είναι ξεκάθαρο από τα φαινόμενα της «Χρυσής Αυγής» στην Ελλάδα, του «Εθνικού Μετώπου» στη Γαλλία ή του φλαμανδικού ρατσισμού-εθνικισμού στο Βέλγιο και τη σχέση τους με το αστικό κράτος.
Πραγματικός εχθρός ακόμα περισσότερο από τότε, σήμερα είναι τα πολυεθνικά ολιγοπώλια που παρά τη στήριξη που παρείχαν στο ναζισμό και την ήττα του τελευταίου συνεχίζουν σήμερα να συγκεντρώνουν την πραγματική εξουσία. Ο Νίκος Μπογιόπουλος παρουσίασε στο χθεσινό «Ριζοσπάστη» την περίπτωση της Krupp. Τα ασανσέρ του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου σήμερα έχουν φαρδύ πλατύ το σήμα της.
Άλλη περίπτωση εταιρείας που στήριξε το ναζισμό και συνεχίζει να λύνει και να δένει είναι η περιβόητη Deutsche Bank. Το 2007-2008 παρίστανε την ανέγγιχτη από την κρίση τράπεζα που θα «θεωρούσε ντροπή το να δεχτεί δημόσια χρήματα». Αυτό, παρότι ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων από το σώσιμο της ασφαλιστικής AIG από το αμερικανικό δημόσιο κατέληγε σ’αυτή. To 2011-2012 ηγήθηκε του παγκόσμιου τραπεζικού λόμπι IIF στην επιβολή των όρων της μερικής χρεοκοπίας της Ελλάδας και της καταλήστευσης / διάλυσης των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και πολλών δημόσιων οργανισμών, οι οποίες συνοδεύτηκαν από απανωτά μνημόνια. Η Ελλάδα είχε βρεθεί «ένοχη» απόκρυψης ελλειμάτων το 2009 κι έπρεπε να τιμωρηθεί. Βέβαια το πότε ακριβώς τα στατιστικά μαγειρεύτηκαν προς τα πάνω ή προς τα κάτω παραμένει ερώτημα, καθώς είναι γνωστό ότι συχνά τα στατιστικά λένε ότι τους πεις.
Να που τώρα όμως φαίνεται ότι η Deutsche Bank είχε η ίδια κρύψει ζημίες 13 δισ. ευρώ το 2008. Φέτος, για να συμμορφωθεί με τους νέους κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας της ΕΕ η Deutsche Bank κατάφερε να κρύψει νομίμως – αφού οι νόμοι φτιάχνονται σύμφωνα με τις επιθυμίες της – τουλάχιστον 26 δισ. ευρώ για το 2012 (δείτε τη μελέτη που δημοσίευσε χθες το Corporate Europe Observatory).
Η τράπεζα είναι υπόδικη για διάφορες υποθέσεις σε πολλές χώρες. Οι Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν την τράπεζα αυτή για να ξεπουλήσει καλύτερα την περιουσία τους, καθότι πρόκειται για τον επίσημο σύμβουλο του ΤΑΥΠΕΔ. Μεγάλο κομμάτι του ελληνικού τραπεζικού τομέα ενδέχεται να βρίσκεται σύντομα υπό τον άμεσο έλεγχό της, κι έτσι και η οικονομία της χώρας.
Όπως και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έτσι και τώρα οι ιμπεριαλιστές συνεργάζονται με τη ντόπια ολιγαρχία παντού. Όπως τότε οι Γερμανοί ναζιστές ήταν τα σκυλιά της Deutsche Bank, της Krupp, της IG Farber και της υπόλοιπης γερμανικής κεφαλαιοκρατίας για να διατηρήσει την εξουσία όταν κανένα άλλο στήριγμα δεν της έμενε, έτσι κι οι χρυσαυγίτες παρά τη «αντισυστημική» φανφαρολογία τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα σκυλιά της ελληνικής άρχουσας τάξης, αλλά και των ξένων επικυρίαρχων, σύμφωνα με την εθνοκάπηλη παράδοση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.
Στο στόχαστρο μας πρέπει να είναι τόσο οι πολυεθνικές όσο και τα εθνικιστικά (βλέπε ΝΔ) και φασιστικά σκυλιά τους. Όλους αυτούς, το επερχόμενο κύμα εξεγέρσεων κι επαναστάσεων των ευρωπαϊκών λαών μπορεί να τους βάλει – οριστικά τη φορά αυτή – στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ανοίγοντας το δρόμο για την ελευθερία.
Το ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία- η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού», ιστορικής επιμέλειας του λευγίτη Κωστή Καρπόζηλου, ανεβαίνει στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
“Μόνο μία κρίση οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές” έλεγε ο Μίλτον Φρίντμαν. Οι μαθητές του στην ΕΕ το ξέρουν πολύ καλά, και γι’αυτό τα τελευταία δύο χρόνια πέρασαν σειρά νομοθετημάτων, συμφώνων και συνθηκών με τα οποία η γραφειοκρατία των Βρυξελλών διευρύνει ριζικά τα δικαιώματα παρέμβασής της στη χάραξη των οικονομικών πολιτικών όλων των κρατών μελών.[1]
Το 2011 ήταν η πρώτη χρονιά που εφαρμόστηκε το “Ευρωπαϊκό εξάμηνο”. Με βάση αυτό οι κυβερνήσεις καταθέτουν κάθε χρόνο το οικονομικό τους πρόγραμμα στην ΕΕ για σχολιασμό και υποδείξεις. Με το πακέτο των έξι νομοθετημάτων της οικονομικής διακυβέρνησεις θεσπίστηκε επίσης, το 2012, η δυνατότητα να επιβάλονται κυρώσεις στις χώρες που, ενώ “πάσχουν” από διάφορες ανισσοροπίες, δε συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις. Αλλά ποιος γνωματεύει για την ύπαρξη ή όχι ανισορροπίων; Η ίδια η ΕΕ φυσικά, και για την ακρίβεια η Κομισιόν.
Η BusinessEurope (πανευρωπαϊκή συνομοσπονδία βιομηχάνων) δημοσιεύει ετησίως το δικό της “Βαρόμετρο Μεταρρυθμίσεων” στα τέλη Φλεβάρη – αρχές Μάρτη. Αφού δηλαδή δημοσιεύσει η Κομισιόν τις γενικές εκτιμήσεις και προτάσεις της για την ερχόμενη χρονιά, και πριν την ανοιξιάτικη Σύνοδο των επικεφαλών των κυβερνήσεων που είναι αφιερωμένη στην οικονομική πολιτική. Οι προτάσεις που έκανε η BusinessEurope στο “Βαρόμετρο” αυτό για το 2011 και 2012 είχαν ιδιαίτερη σημασία, καθώς πρόκειται για τις “πιλοτικές” χρονιές του νέου συστήματος.
Στο άρθρο αυτό εξετάζουμε την καταπληκτική ομοιότητα των “προτάσεων” της BusinessEurope με τις υποδείξεις της Κομισιόν και πώς εφαρμόστηκαν σε ορισμένες χώρες. Η διαδικασία συγκέντρωσης όλων των οικονομικών αποφάσεων στις Βρυξέλλες δεν έχει ολοκληρωθεί. Πέρα από τους δύο κανονισμούς για την έγκριση των εθνικών προϋπολογισμών σε επίπεδο ΕΕ που θα εγκριθούν σύντομα,[2] η “Πρόταση των Τεσσάρων” (Μπαρόζο, Ντράγκι, Βαν Ρόμπαϊ, Γιούνκερ) προτείνει οι υποδείξεις οικονομικής πολιτικής να πάρουν το χαρακτήρα «συμβολαίου» που θα υπογράφει κάθε χώρα με την ΕΕ στα πλαίσια της «Δημοσιονομικής Ένωσης» (Fiscal Union).[3]
Ο αγώνας των χαλυβουργών συνεχίζεται αφού εκβιάστηκαν απο τα «οριστικά κλεισίματα» του «απογοητευμένου» Μάνεση που «αναγκαζόταν» να κλείσει το εργαοστάσιο, αφού δοκιμάστηκαν απο την πολύμηνη ανέχεια, αφού τα ανθρωπάρια-μεγαλοδημοσιογράφοι τους χτύπησαν αλλύπητα εκτελώντας τις διαταγές των αφεντικών τους, σήμερα η ιδιωτική εταιρία σεκιούριτι «ΜΑΤ» μισθωμένη απο τον επιχειρηματία Μάνεση μπήκε στο παιχνίδι (πιο ενεργά) και άνοιξε το εργοστάσιο.
Σύμφωναμε τελευταίες πληροφορίες ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων Γιώργος Σιφωνιός καταγγέλει ότι απο το πρωί γίνεται μια τεράστια εξτρατεία (μέσω τηλεφώνων) μαφιόζικου ύφους όπου τσιράκια της εργοδοσίας τηλεφωνούν στους απεργούς και τους απειλούν ότι αν δεν πάνε στην δουλείά θα απολυθούν.
Απο το πρωί και διαρκώς όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι κατευθύνονται προς τον Ασπρόπυργο για να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη. Όλοι λοιπόν στην Χαλυβουργία στις 5.30 το απόγευμα, να δείξουμε την αλληλεγγύη στα ταξικά αδέλφια μας.
Το ΠΑΜΕ καλεί
ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 5.30 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΓΕΦΥΡΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ
ενώ υπάρχει ανακοίνωση απο το ΚΚΕ και για την επίθεση των ΜΑΤ
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ με τους βουλευτές της Σπύρο Χαλβατζή,κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο και Χρήστο Κατσιώτη προέβησαν σε διαβήματα διαμαρτυρίας στους Υπουργούς Δημόσιας Τάξης κ. Νικ. Δένδια και Δικαιοσύνης κ. Αντ. Ρουπακιώτη, καθώς και στον Αρχηγό της ΕΛΑΣ, καταδικάζοντας την επίθεση των ΜΑΤ κατά των απεργών χαλυβουργών και ζητώντας την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων, οι οποίοι περιφρουρούσαν την απεργία τους στην πύλη της «Χαλυβουργίας». Απεργία που συμπληρώνει 263 ημέρες διεκδικώντας δουλειά με αξιοπρεπείς αμοιβές, την επαναπρόσληψη των απολυμένων και ενάντια στην απόφαση του επιχειρηματία Μάνεση που θέλει τους χαλυβουργούς δούλους να δουλεύουν 4 ώρες την ημέρα με 450€ το μήνα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέρει
«Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στέκεται στο πλευρό των απεργών χαλυβουργών, απαιτεί την άμεση απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων και την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων. Το ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει με όλες του τις δυνάμεις να στηρίξει τους μαχόμενους χαλυβουργούς.
Και σήμερα μαζικά, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι, θα συγκεντρωθούν στις «Πύλες της φωτιάς», για να αντιμετωπίσουν την κυβερνητική και εργοδοτική καταστολή. Και στη συνέχεια να ξεδιπλωθούν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών.»
ενώ το ΝΑΡ συγκεκριμένα καλεί
Σε ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΗΜΕΡΑ στις 5.30 μ.μ. στην ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ και πορεία πρός την πύλη της Χαλυβουργίας καλεί το Σωματείο Εργαζομένων Ελληνικής Χαλυβουργίας
Το ΚΚΕ μλ καλεί
ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 5:00 μ.μ. ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ (ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ ΑΘΗΝΩΝ – ΚΟΡΙΝΘΟΥ)
Συμπαράσταση στους απεργούς της Χαλυβουργίας – ΟΛΟΙ στην πύλη του
εργοστασίου
• Εξω τα ΜΑΤ από τη
Χαλυβουργία – κάτω τα χέρια από την απεργία
• Να απελευθερωθούν άμεσα οι
συλληφθέντες
• Νόμος είναι το δίκιο του
εργάτη, του απεργού του άνεργου και του μετανάστη
• ΝΙΚΗ στην απεργία των Χαλυβουργών
• Ενότητα και κοινή δράση των εργαζομένων για την
υπεράσπιση της ζωής μας – κόντρα στην αντιλαϊκή επίθεση ΔΝΤ – ΕΕ και της
τρικομματικής συμμαχίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ
Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης καλεί
Η αιφνιδιαστική βίαιη εισβολή των δυνάμεων των ΜΑΤ στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας αποτελεί άλλο ένα δείγμα γραφής για το πώς θέλει να αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους η νέα μνημονιακή κυβέρνηση.
Είναι σαφές ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη επιλέγει το δρόμο της βίας και του αυταρχισμού για να καταστείλει τους εργατικούς αγώνες, ενώ ταυτόχρονα προειδοποιεί την υπόλοιπη κοινωνία τι την περιμένει όταν διεκδικεί και αγωνίζεται. Άλλωστε η σημερινή βίαιη επίθεση και εισβολή, τη στιγμή που βρισκόταν σε εξέλιξη πρωτοβουλία για τριμερή συνάντηση ανάμεσα στο υπουργείο, τους εργαζόμενους και την εργοδοσία, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για οποιοδήποτε άλλο συμπέρασμα.
Ζητάμε την άμεση απόσυρση των δυνάμεων των ΜΑΤ καθώς και την απελευθέρωση των συλληφθέντων απεργών.
Καλούμε στη σημερινή συγκέντρωση αλληλεγγύης που διοργανώνεται από το συνδικάτο των χαλυβουργών στις 5.30 μ.μ. στον κόμβο του Ασπροπύργου.
Ο αγώνας των χαλυβουργών συνεχίζεται μέχρι τη δικαίωσή του».
Όταν απαντάς σ’ένα ερώτημα, αυτό πρέπει να έχει διατυπωθεί. Δεδομένου λοιπόν ότι τέτοια δεν έχει διατυπωθεί, ο προβληματισμός για τη μελλοντική εξέλιξη και θέση του πλειοψηφικού πόλου τη αριστεράς (μέσα ή έξω από εισαγωγικά, επιλογή του αναγνώστη) και μεγάλου νικήτη των τελευταίων δύο εκλογικών αναμετρήσεων, οι παρακάτω γραμμές, αποτελούν περισσότερο εξωτερίκευση σκέψεων μα και απορίες – συμπεράσματα που γεννήθηκαν από τη χτεσινή μου κουβέντα με πρώην κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος.
Ας πάρουμε το λογικό δρόμο λίγο ανάποδα. Ας ξεκινήσουμε από το συμπέρασμα και ας δούμε ύστερα το αν ισχύει η όχι, ακολυθώντας τη μαθηματική συλλογιστική της «δια της ατόπου απαγωγής». Ας δεχτούμε λοιπόν, ότι από τον σύριζα έχουμε αρκετά πράγματα να περιμένουμε. Έστω ακόμα ότι θα ήμασταν ικανοποιημένοι, ύστερα από αυτή την άνευ προηγουμένου επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις, με κάποιες μικρές, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, παραχωρήσεις του κεφαλαίου, απέναντι στην εργασία. Έστω δηλαδή ότι ο γράφων δεν έχει κατηχηθεί από μικρός στη μαρξιστική σκέψη και έγραψε πάντα με το δεξί και ποτέ με το ζερβό.
Εδώ λοιπόν, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, θα πρέπει να απορρίψουμε απευθείας αυτή τη περίπτωση. Την περίπτωση μιας σοσιαλδημοκρατικής διεξόδου από τη κρίση ή ακόμα και την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να παραμείνει στην εξουσία σε μια (όχι και τόσο) υποθετική περίπτωση πολιτικής αστάθειας, αμβλύνοντας τη συνείδηση των εργαζομενων στρωμάτων με παραχωρήσεις ή και εξαγορά. Η κρίση του καπιταλισμού που βιώνουμε, είναι τόσο συστημική και βαθιά που απλά η πρώτη επιλογή δεν υφίσταται για κανένα. Η μισθωτή εργασία είναι ο κανόνας και τα μικροαστικά στρώματα, έχουν σχεδόν εξαλειφθεί. Η αστική τάξη και δη η ελληνική αστική τάξη, δεν δύναται να κάνει παραχωρήσεις. Τελεία και πάυλα. Ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει την κερδοφορία της είναι η μείωση του μεταβλητού κόστους. Η συμπίεση των μισθών, των συντάξεων και του κοινωνικού κράτους.
Αφού ξεμπλέξαμε με την πρώτη περίπτωση ας δούμε λοιπόν και τη δεύτερη. Την περίπτωση γενικευμένης πολιτικής αστάθειας. Η πραγματικότητα είναι ότι μέρος αυτής το βιωνουμε ήδη. Υπό αυτό το πλαίσιο, το «πολιτικο συστημα» που ξέραμε ως τώρα έχει καταρρεύσει και ο σύριζα βρίσκεται με τα τσαρούχια στη δεύτερη θέση. Ένα κόμμα που δεν αριθμεί πάνω από 3-4, άντε ας πούμε 5 χιλιάδες μέλη (τουλάχιστον προεκλογικα), να απόσπα πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ψήφους. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι αυτή η κατάσταση οξύνεται και απειλείται έστω σ’ενα βαθμό η εξουσία των αστών. Όπως είπα όμως αυτό εν μέρει συμβαίνει ή συνέβη ήδη. Ποια είναι τα δείγματα γραφής; Όταν σε μια τόσο σημαντική εκλογική αναμέτρηση, όπως αυτή του Ιουνίου, κερδίζει το κατεξοχήν αστικό κόμμα και οι έλληνες αστοί, δε συζητούν καν να αναδιαπραγματευτούν την εφαρμογή (!) του μνημονίου αλλά και οι ευρωπαίοι δε δείχνουν καμία απολύτως συμπάθεια και διάθεση εξυπηρέτησης – επένδυσης στο άλογο που αυτοί πόνταραν, τότε δε θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς τα περιθώρια. Τα λεφτά είναι πολλά Άρη και οι μητροπόλεις δεν έχουν ενδοιασμούς να θυισιάσουν χώρες σα την Ελλάδα. Οχι στο «κομμουνιστικό κίνδυνο» (που δεν περνάει από το μυαλό τους ως εκδοχή) αλλά στο «χάος και στην αστάθεια» και το τριτοκοσμικό μοντέλο της άσκησης εξουσίας από πλήρως διεφθαρμένες κυβερνήσεις-καθεστώτα με αποικιοκρατικούς όρους.
Αφού απορρίψαμε τη προοπτική ο σύριζα να καταφέρει μερικές σοασιαλδημοκρατικές κατακτήσεις πρός όφελος της εργασίας, ας αναρρωτηθούμε εαν ο σύριζα είναι αυτό το μόρφωμα που θα μπορέσει να πετύχει ριζοσπαστικές αλλαγές στην κατεύθυνση της αλλαγής πολιτικής εξουσίας. Μερικοί απ’όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο, θα θεωρούν το ερώτημα αφελές και την απάντηση προφανή. «Φυσικά και ο σύριζα δεν είναι το κόμμα που θα μπορούσε να δοκιμάσει τον εαυτό του και το λαό, σε μια βαθιά ταξική αναμέτρηση.» Αν και καταναόω την θέση αυτή και εν μέρη συμφωνώ, δεν καταννοώ τη βιασύνη. Τη βιασύνη στο να απορρίψεις ένα κόμμα το οποίο κινείται σ’ ένα χώρο προοδευτικό και ριζοσπαστικό (βάση των δεδομένων του ευρωπαικού πολιτικού γίγνεσθαι). Η προσωπική μου βιαστική σκέψη, είναι ότι ο σύριζα υπό κάποιες συνθήκες (θα δικαιολογήσω ύστερα ότι αυτή η ευκαιρία χάθηκε) δεν θα ήταν μεν το πολιτικό κόμμα που θα έφερνε τις ανατροπές που επιθυμούμε αλλά θα μπορούσε να είναι εκείνο, που θα άνοιγε το δρόμο σε αυτη την προοπτική. Και σε αυτή τη σκέψη μου, συνεπικουρεί και το άρθρο του Φρατζή στον ιστότοπο του unfollow, για την ψήφιση τη πρότασης του ΠΑΜΕ και από την αυτόνομη παρέμβαση στην αδεδύ.
Στην συζήτηση που ανέφερα ξεκινωντας τη σκέψη μου, με μέλος των προηγούμενων κυβερνήσεων, κατέληξα ότι οι ελπίδες μου είναι φρούδες. Ξεκινώντας λοιπόν το διάλογο, περίμενα να αντιμετωπίσω, μια δυσπιστία και μια ανησυχία για τη προοπτική διακυβέρνησης από το σύριζα, που δεν εμφανίστηκε όμως στιγμή. Αντίθετα. Με μια σειρά επιχειρρημάτων, ο συνομιλητής μου, απέκρουσε κάθε περίπτωση, ο σύριζα να διακινδυνεύσει το οτιδήποτε σε περίπτωση που πάρει την εξουσία. Η μόνη ελπίδα (από την οπτική του «τίμιου αστού») ήταν ότι «θα φοβήσει ίσως αρκετά αυτούς που τόσα χρόνια δε πληρώνουν ευρώ σε φόρους, ώστε να πληρώσουν έστω κάποιους και σίγουρα όχι αυτούς που τους αναλογούν και θα έπρεπε».
«Πόσους βουλευτές έχει ο σύριζα;», με ρώτησε.»71. Αυτοί οι 60 κάτι, αν αφαιρέσεις όσους ήταν ήδη, τετραπλασίασαν τα εισοδήματα τους σε ένα βράδυ.Αυτό από μόνο του είναι ένας ισχυρότατος παράγοντας συντηρητικοποίησης». «Ναι αλλά δεν είναι μόνο οι βουλευτές ένα κόμμα» αντάπαντησα. «Μη βιάζεσαι. Ξεχνάς ότι πρόκειται για ένα κόμμα με ελάχιστα μέλη. Κάθε βουλευτής δικαιούται εφτά υπαλλήλους. Κάνε τα μαθηματικά, είσαι καλός σ’αυτά: 497 υπάλληλοι. Σωστά;» «Σωστά» ανταπάντησα. «Πόσους δημάρχους έχει σήμερα; 5! Ένα κόμμα του 27%, το δεύτερο κόμμα έχει 5 δημάρχους. Σύνολο όλοι οι δήμοι είναι 500 και κάτι. Δε θα κεδίσει 150 στις επόμενες δημοτικές; Πόσοι δήμαρχοι και πόσο αντιδήμαρχοι είναι αυτοί; Και πόσοι πρόεδροι επιτροπών; Αυτό που προσπαθώ να σου πω, είναι όι σε ένα κόμμα με ελάχιστη βάση, γρήγορα, γρήγορα έχεις ένα στρατό έμμισθων υπαλλήλων, που εξαρτούν τη θέση τους από το υπάρχον πολτικό σύστημα. Ναι ή όχι;» «Δεν είναι όλοι ΠΑΣΟΚ!» του είπα. «Δεν είπα αυτό. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα σύστημα εξουσίας 30 χρόνων, πολύ χειρότερο από αυτό που σου περιγράφω. Δεν είναι εκεί το θέμα μας όμως. Αυτό που συζητάμε είναι ποια θα είναι η μετεξέλιξη του σύριζα. Και τέτοια θα υπάρξει μην αμφιβάλλεις δευτερόλεπτο. Έχει ξεκινήσει προεκλογικά. Και είναι αντικειμενικό ότι θα υπάρξει. Εμείς συζητάμε την κατεύθυνση της. Πες μου τώρα ότι έχεις εμπιστοσύνη στις σκληρές δομές του σύριζα, που δε θα του επέτρεπαν αυτή τη θεσμοποίηση.» είπε ειρωνικά. «Καμία απολύτως. Υπάρχουν όμως, στελέχη με συνεπή ριζοσπαστική στάση, γιατί τους ξεγράφεις τόσο εύκολα;»του απάντησα. «Δε τους ξεγράφω εγώ, οι σύντροφοί τους θα τους ξεγράψουν ή οι ίδιοι θα ξεγράψουν το παρελθόν τους. Άμα τους γνωρίσεις από κοντά θα καταλάβεις ότι είναι πιο διαλλακτικοί απ’όσο νομίζεις» είπε, αντιμετωπίζοντας τις γκριματσες δυσπιστίας μου. «Όταν θα’ναι η σειρά του Τσίπρα, θα είναι είτε αφού έχουν κάψει τελείως τον Σαμαρά, έχοντας πετύχει όλους τους στόχους, είτε μετά από μια νέα 8μηνη διακυβέρνηση από κυβέρνηση εθνικής ενότητας κατά το προηγούμενο πρότυπο, πάλι αφού έχουν επιτευχθεί οι στόχοι. Και τότε τι θα πει ο Τσίπρας; Στράφη όλες οι θυσίες; Όχι. Σιγά σιγά να διατηρήσουμε αυτά που έχουμε κρατήσει (αφού για ότι χάσαμε, φταίνε τα μνημόνια). Μια ήπια αριστερή σοσιαλδημοκρατία δηλαδή. Άλλωστε τότε, η τραπεζική ένωση θα είναι γεγονός και θα μπορούν να μας πετάξουν έξω από ευρώ χωρίς κανένα κόστος.»
Ποια αξία έχει η ανάλυση ενός τέτοιου στελέχους, γιατί δεν φοβάται το σύριζα; Αν και εφόσον δεχτούμε την ειλικρίνεια σε μια τέτοια κουβέντα, ως δεδομένο, από μικρή έως καθόλου για μερικούς, πολύ για κάποιους άλλους. Εξαρτάται μάλλον από το πόσο συμφωνείς με τα επιχειρρήματα που βάζει ή όχι. Η προσωπική μου άποψη ειναι ότι δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό, έχει δίκιο. Εύστοχα επισημαίνει τις δομές του σύριζα, που είναι ακόμα χαλαρότερες από αυτές που είχε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80 και μετεξελίχτηκε επίσης γρήγορα. Έγραψα νωρίτερα, ότι πίστευα ότι ο σύριζα, θα μπορούσε να είναι εκείνο το κόμμα που θα άνοιγε το βαθύ ρήγμα, το οποίο ένα ταξικό κίνημα με μια οργανωμένη πρωτοπορία θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για να πετύχει την κατάκτηση της πολιτικης εξουσίας από τους εργάζόμενους. Θα συνεπικουρούσε δηλαδή στην όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, όπως κάνει άλλωστε εν γένει η ταξική πάλη, της οποίας κατακτήσεις θα ήταν οι όποιες παραχωρήσεις κερδίζονταν. Πλέον όμως κι ενω το νερό της πολιτικής κυλά στο αυλάκι της σταθεροποίησης ενός πολιτικού συστήματος που θα κληθεί να διαχειριστεί τις επόμενες τρομακτικά δύσκολες μέρες, οι αγωνιστές του σύριζα, θα νιώσουν ξαφνικά πολύ μόνοι. Θα δουν τους συντρόφους τους, νεολαίους που επέλεξαν τον συν και με μικροαστικά κριτήρια (τέτοιοι υπάρχουν παντού, δεν αποτελεί κατηγορία αυτό) να γοητεύονται από το μέλι της εξουσίας και να ζητούν διορισμό σε σχολείο κοντά στο μετρό (αυτό το περιστατικό είναι πραγματικό και είναι επί εποχής 4.5%) ή διορισμό σκέτο. Οι ίδιοι οι συνεπείς αγωνιστές θα αρνηθούν να παραδώσουν το κόμμα ρομαντικά (όπως κάνουν ήδη), όπως δε βλέπουν τώρα ότι ο Παπαδημούλης και ο Δραγασάκης είναι πολύ πιο διαλακτικοί από το Παπανδρέου στις εκλογές του 2009, συνεπαρμένοι από την ηδονή της εκλογικής επιτυχίας.
Για να επιστρέψουμε λοιπον στο αρχικό ερώτημα. Θα μπορούσε ένα κόμμα που δέχεται αυτές τις επιθέσεις, είτε «φιλίας», είτε εκβιασμού ακόμα σε άλλες περιπτώσεις που δεν συζητήσαμε, ένα κόμμα που θα έχει περάσει μια περίοδο «αντιπολιτευτικής νομιμότητας» (έστω κι αν τους τάραξε), σε οξυμένες συνθήκες να αντέξει και να δώσει προοπτικη σε ένα λαό που αγωνίζεται; Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο άτοπο. Στο άτοπο του να ελπίζει κανείς ότι πλέον ο σύριζα έχει κάτι θετικό να προσφέρει στην υπόθεση της εργατικής τάξης.
Με αυτό στο μυαλό και τις εξελίξεις να τρέχουν, το τρένο δεν μπορεί να περιμένει. Η τακτική, δεν μπορεί να διαμορφωθεί στη βάση «μα και ο σύριζα έχει συνεπείς αγωνιστές/κανένας δεν είναι περιττός». Αν και διαφωνούσα κάθετα με τη στάση του ΚΚΕ προεκλογικά, τώρα τη θεωρώ επιβεβλημένη. Όχι το ύφος της κριτικής, ούτε το τρόπο της, που ξεπερνούν τα όρια του τραγικού και γυρνοβολάνε στο αστείο, αλλά της απολύτως καμίας συννεόησης σε κεντρικό κομματικό επίπεδο με το κόμμα του Δραγασάκη και του Παπαδημούλη. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, πρέπει να απαιτούμε, αν θέλουν να χρησιμοποιούν τον όρο αριστερά, να ξεφορτωθούν τα εκσυχρονιστικά βαρίδια. Οτιδήποτε άλλο είναι κυβερνητισμός και συμβιβασμοί συνδιαλλαγής. Από την άλλη όμως, συνδικαλιστικά, στο εργατικό κίνημα, στο φοιτητικό κίνημα επιβάλλεται μια κοινή πορεία, μια κοινή γραμμή. Να προταθεί όμως αυτή, ακριβώς με αυτό το τρόπο που θα αναδείξει και θα επιβάλλει μια όξυνση των αντιθέσεων μέσα στον ίδιο τον σύριζα. Για την ακρίβεια, θα αναδείξει την κομμουνιστική προοπτική ως εναλλακτική, ως πολιτική πρόταση ορθά κοφτά διατυπωμένη. Αλλιώς κινδυνεύουμε σε επανάληψη της πρόσφατης ιστορίας ή σε δημοκρατική εκτροπή.Ακόμα μεγαλύτερη δημοκρατική εκτροπή.
Η λέσχη ανυπόταχτης θεωρίας παρουσιάζει την πρώτη έντυπη προσπάθεια της απόψε στο Φλοράλ στη πλατεία Εξαρχείων. Πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη έκδοση, που ξεπερνάει τα στενά κάποιες φορές όρια του διαδικτύου και αξίζει να διαβάσετε. Ακολουθεί η πρόσκληση:
Η Λέσχη σας καλεί στην πρώτη της δημόσια παρουσία στην Αθήνα
Με αφορμή την έκδοση της πρώτης μας έντυπης προσπάθειας, διοργανώνουμε μια ανοιχτή συζήτηση για να βρεθούμε μαζί με φίλους, αναγνώστες και συνοδοιπόρους σε νέα εγχειρήματα στον τύπο και το διαδίκτυο. Μια συζήτηση, χωρίς πληκτρολόγια, οθόνες και ποντίκια, με καφέδες, μπύρες και ζωντανή επαφή. Σας περιμένουμε να γνωριστούμε από κοντά και να παρέμβετε στη συζήτηση που θα κάνουμε με φίλους και συναγωνιστές.
Η «Λέσχη» (ilesxi.wordpress.com) παρουσιάζει την πρώτη της έντυπη έκδοση «Τετράδια Ανυπότακτης Θεωρίας #1». Αναρωτιέται αν “αυτός ο κόσμος που αλλάζει μας τρομάζει” και το συζητάει με μπύρες και ποτά χωρίς πληκτρολόγια και οθόνες μαζί με φίλους, αναγνώστες και συνοδοιπόρους της.
Μια συζήτηση για τις σημερινές προκλήσεις της ριζοσπαστικής σκέψης και τις νέες προσπάθειες στη θεωρία και τον πολιτισμό
Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο Κώστας Φουρίκος
Θα παρέμβουν:
Ανδρικόπουλος Παναγιώτης Granma
Ανδρίτσος Θάνος Λέσχη
Καρπόζηλος Κωστής Λεύγα
Καλαμπόκας Γιώργος Εκτός Γραμμής
Παλούκης Κώστας Raskolnikov
Παπαδάτος Δημοσθένης Red Notebook
ΣκούφογλουΜάνος Μαρξιστική Σκέψη
Σταυρούλα Κατερίνα Παραλληλογράφος
Τσαλαπάτης Θωμάς Graucho Marxism
Χατζηστεφάνου Άρης Infowar
Θα ακολουθήσει party με μουσικές των κινημάτων από τον Μιχάλη Παπαμακάριο
Cafe Floral,
Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων
Πέμπτη 5 Ιουλίου, 20.00
Στο χώρο θα μπορείτε να προμηθευτείτε και το βιβλίο της Λέσχης. Περισσότερα για την έκδοση εδώ. Καλή αντάμωση
Η έννοια του κράτους επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Τι εννοούμε πχ. όταν μιλάμε για κρατικές δομές, πώς προήλθαν αυτές οι κρατικές δομές, ήταν λόγω κάποιων αναγκαίων προϋποθέσεων για να περάσουμε από τη φεουδαρχία, στον καπιταλισμό, πριν τον καπιταλισμό υπήρχε η έννοια του κράτους, όπως νοείται σήμερα; Για τα παραπάνω ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις και πολλοί πριν από εμένα τα έχουν επεξεργαστεί, από τις θεωρητικές εργασίες του Μαρξ, μέχρι τους θεωρητικούς της αυτονομίας και μεταυτονομίας, στο εκτενές αυτό κείμενο θα επιχειρήσω να κάνω μία ανάλυση του κράτους από μία διαφορετική σκοπιά.
Αλλά πριν την ανάλυση, χρήσιμη θα ήταν μία μικρή περιοδολόγηση της έννοιας του κράτους. Ιστορικά έχουμε την ύπαρξη περισσότερο αυτοκρατοριών παρά κρατών, ή έννοια του έθνους –κράτους, δηλαδή ένα έθνος, ένα κράτος είναι πολύ μεταγενέστερή και εντοπίζεται στις αρχές του 20ου αι.. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο κράτος και την αυτοκρατορία είναι ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξουσία, ενώ στο κράτος έχουμε δομές οι οποίες κινούνται στη λογική της αντιπροσώπευσης, στην αυτοκρατορία έχουμε ένα σύνολο μηχανισμών άσκησης εξουσίας στην που στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ο αυτοκράτορας.
Μετά από 8 μήνες ηρωικού αγώνα των απεργών της χαλυβουργίας Ελλάδος και αφού δε βρήκαν κανένα άλλο τρόπο να τους λυγίσουνε και αφού καταπέσαν όλες οι προσπάθειες απεργοσπασίας, όλα τα παραμύθια ότι ο Μάνεσης θα κλείσει το εργοστάσιο κτλ, η απεργία τους κρίθηκε παράνομη από την ελληνική «δικαιοσύνη». Οι χαλυβουργοί καλούν από αύριο νωρίς το πρωί, στην πύλη του εργοστασίου!
Το δίκαιο είναι με τους αγωνιζόμενους εργάτες και όχι με αυτούς που έχουν φέρει ένα λαό στην εξαθλίωση. Η νίκη των χαλυβορυγών είναι νίκη όλων μας. Αλληλεγγύη στο ηρωικό αγώνα τους!
Δώδεκα οι συνιστώσες του σύριζα (χωρίς να μετράμε τα ρεύματα στο συν) και μία η Ανταρσύα δεκατρείς. Δεκατρεις ξεπουλημένες αστικές συνιστώσες που σπέρνουν αυταπάτες στο λαό, καταδικάζοντας τον να αντικρύσει το πρόσωπο των γοργονών. Μοίρα που θα πάει να συναντήσει απροετοίμαστος και γι’αυτό πάλι ευθύνονται τα «οπορτουνιστικά σχήματα». Αυτό είναι το σχήμα που κάθε κκες που σέβεται…την ηγεσία του, έχει φτιάξει στο μυαλό του και δικαιολογεί εκ των προτέρων την υποχώρηση των εκλογικών ποσοστών του κόμματος.
Το ΚΚΕ από την άλλη δεν ευθύνεται πουθενά. Τα πάντα είναι έξω από τις δυνάμεις του και ολα τα κακά δε προέρχονται από τη γυναίκα φυσικά αλλά από τον αντικομμουνισμό και τον άντι-κκεδισμό. Σε αντικομμουνισμό φυσικά αναγάγει ότιδηποτε δε μπορεί να συνυπάρξει μαζί του στο κίνημα δηλαδή πολλές φορές ακόμα και τον ίδιο του τον ίσκιο. Ειδικά αυτόν.
Από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-7, όπου μέσα σε μια βδομάδα διαλύθηκε το συντονιστικό σχολών που είχαμε φτιάξει με κόπους και βάσανα και χάθηκαν όλες (πλην ΤΕΦΑ που την πήρε για πρώτη φορά η ΠΚΣ και δεν υπήρχαν ΕΑΑΚ) οι γενικές συνελέυσεις στις σχολές, το ΚΚΕ πηδάει από κινηματική ήττα, σε συντριβή με όρους νομοτέλειας. Από το κόμμα που ενισχύθηκε υπερβολικά μέσα από τις κινητοποιήσεις εναντίον του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας που ηγεμόνευσε (τότε που το μπλοκ της σπουδάζουσας της ΚΝΕ, είχε μπει μέσα στην αγγλική πρεσβεία και τα είχε κάνει λαμπόγιαλο), στο κόμμα που αρκούταν να καταδικάζει το Δεκέμβρη και να κάνει πορείες στην Αθηνάς, στο κόμμα που δε μπήκε στο Σύνταγμα, στις 15 Ιούνη γιατί μπήκανε μπροστά του 40 ΕΕΚίτες, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη.
Όλες αυτές οι κινηματικές αποτυχίες, δικαιολογούνταν εσωτερικά και εξωτερικά μαζεύοντας εκλογικές ρόγες πεσμένες κάτω από τα αμπέλια της απογοήτευσης από έναν δικομματισμό που δε μπορούσε να ικανοποιήσει και φυσικά ούτε να βολέψει όλους τους ψηφοφόρους του. Σιγά σιγά τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ αυξάνονταν και αυτό ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση, ότι η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι σωστή και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, μα πάνω απ’όλα ο ανώριμος λαός που αρνείται να καταλάβει, η σοσιαλιστική κοινωνία των ονείρων μας και των ονειρώξεων μας, θα πέσει σαν ώριμο φρούτο, όπως έπεσε και η εξουσία στο κεφάλι του Καραμανλή και ακόμα ψάχνει τι έφταιξε και έχασε εκείνο το τουρνουά στο Pro Evolution.
Τώρα όμως που τα εκλογικά ποσοστά μας προδίδουν; Τώρα πια, όλοι οι υπόλοιποι γίναμε εκλογολάγνοι εμείς (λες και δεν έχει σημασία η εκλογική καταγραφή σε μια τόσο σπουδαία ιστορικά περίοδο, λυσαλέας επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα!) και τα μέλη του ΚΚΕ ωφείλουν «να βγάλουν κάλους στα πόδια τους» όπως δήλωσε η Αλέκα στη Πάτρα (το λογοπαίγνιο εδώ είναι πολύ εύκολο και για αυτό δε θα το επιχειρήσω), να γυρίσουν τις πλάτες στο μέλλον, να σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται. Να στιλώσουν τα πόδια μαζί με την ηγεσία, να αράξουν στον εξώστη σα τους γέρους του μάπετ σόου και να κουνάνε το δάχτυλο επιδεικτικά , όταν εκ των υστέρων δικαιώνονται. Σας τα είπαμε για το ευρώ, σας τα είπαμε για το Μάαστριχτ, σας τα είπαμε για τα μνημόνια. Εσείς δεν μας ακούσατε (γιατί είστε ανώριμο υποκείμενο όπως ήδη έχουμε πει) και καλα να πάθετε. Ή έστω αν δεν χαιρόμαστε για τις πληγές του Φαραώ, χαιρόμαστε για τη δικαίωση.
Ο ρόλος όμως του κομμουνιστικού κόμματος, δεν είναι αυτός της Πυθείας. Η μαρξιστική ανάλυση, πιο καθαρή, επιστημονική και ειλικρινής από οποιαδήποτε άλλη, δεν εντάσσεται (μόνο) στα πλαίσια ακαδημαικών συζητήσεων και ανταλλαγών απόψεων. Είναι το εργαλείο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τις εξελίξεις αλλά πάνω απ’όλα προσπαθούμε να τις επηρρεάσουμε. Αυτό δηλαδή που το ΚΚΕ αρνείται συστηματικά και επίμονα. Αρνήθηκε να παλέψει μέσα στο ετερόκλητο και ανώριμο «κίνημα των αγανακτισμένων», αρνείται να προσπαθήσει να παίξει ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, ασκώντας ουσιαστική κριτική στο Σύριζα και αποκαλύπτονταας το ρόλο του στον ευρύτερο κόσμο, παραδίδοντας τον στο Δραγασάκη και στο Παπαδημούλη, που θέσεις τους είναι λιγότερο ριζοσπαστικές και από του Καμμένου. Αρνείται μια σειρά από πράγματα που θα ήταν κουραστικό να αραδιάσω.
Και όσο προβλέπει χωρίς να παρεμβαίνει, τόσο βοηθάει στο να πραγματοποιούνται οι δυσοίωνες προβλέψεις του. Όσο δεν ασκεί αριστερή και ριζοσπαστική κριτική στο σύριζα, όσο τον αντιμετωπίζει με τον δογματικό (και αποκρουστικό για τον πολύ κόσμο) τρόπο που τον αντιμετωπίζει, τόσο πιο εύκολο είναι για τον αστισμό, να ενσωματώσει και να εγκολπώσει έστω και τις λίγες ριζοσπαστικές φωνές μέσα στον σύριζα. Όσο αντιμετωπίζει ως αναπόφευκτη φυσική τραγωδία, την καταδίκη του λαού στη φτώχεια, όσο σκορπίζει μοιρολατρεία και μιζέρια, τόσο το εργατικό κίνημα δεν σηκώνει κεφάλι. Όσο αρνείται παντελώς να διαπραγματευτεί και να θέσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα και απευθύνεται στο λαό με θέσεις οπως το ιστορικό «να απαγορευτούν οι εισαγωγές», όσο αρνείται να ξεκόψει τις σχέσεις του με νεποτιστικά καθεστώτα όπως αυτό της ΒΚορέας, τόσο η μαύρη αντικομμουνιστική λάσπη θα βρίσκει πρόσφορη επιφάνεια για να κολήσει και τόσο ο κόσμος θα συγχέει τον σοσιαλισμό και το κομμουνισμό, την κοινωνία της απόλυτης απελευθέρωσης όλως των δημιουργικών δυνάμεων, με καθεστώτα τύπου Καμπότζης που ουδεμία σχέση έχουν με την ιδεολογία μας.
Τώρα λοιπόν το ΚΚΕ επιτίθεται στην Ανταρσύα κατηγορώντας την ως 13 συνιστώσα, όταν ουσιαστικά σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής το ίδιο έχει πουλήσει την μεγαλύτερη εκδούλευση στον οπορτουνισμό και στις αυταπάτες που αυτός σκορπά. Γιατί ακόμα και η κριτική στήριξη του σύριζα που πρότειναν (κάκιστα κατά την άποψη μου) κάποια μέλη της Αραν, είναι πολύ πιο γόνιμη και κυρίως είναι κριτική. Εμπεριέχει δηλαδή το στοιχείο της κριτικής, που το πεισμωμένο «όχι» του ΚΚΕ ΔΕΝ εμπεριέχει, πέρα από κλισέ και δόγματα που είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Η μετεκλογική στάση του ΚΚΕ θυμίζει την απατημένη γκόμενα. Πρώτα η γγ του ΚΚΕ, καλεί τον λαό να «διορθώσει την ψήφο του» (να γυρίσει πίσω στο σπίτι δηλαδή) και μετά αφόυ βλέπει ότι ο λαός δε πείθεται, του τονίζει την αφερεγγυότητα του νέου του συντρόφου, βγαίνοντας σε συνέντευξη τύπου με κεντρικό σύνθημα στην πλάτη «μην εμπιστεύεσαι το σύριζα». Τίποτα για τη ζωή του , τίποτα για το μέλλον του. Μόνο το θυμικό, ότι ο γλυκομίλητος και γλυκοτσούτσουνος Αλέξης μας ξεγέλασε τους ψηφοφόρους.
Η Ανταρσύα λοιπόν κατηγορείται ως 13η συνιστώσα. Αλήθεια, αυτή η κατηγορία σε ποιον απευθύνεται; Αυτή η λάσπη γιατί πετιέται; Μήπως πρόκειται να ιδρώσει το αυτί κανενός από τα μέλη της; Ίσα ίσα θα τα συσπειρώσει και αυτό στο ΚΚΕ το ξέρουν καλά. Μήπως συνιστά η Ανταρσύα κανένα πόλο που απειλεί το ΚΚΕ σε ποσοστά και ψήφους; Φυσικά και όχι. Το μέγεθος της, είναι -και το ξέρουμε όλοι- πολύ μικρό. Ο μόνος λόγος που αυτή η επίθεση συμβαίνει, είναι για να προλάβουν τα απογοητευμένα μέλη του ΚΚΕ, από το να στραφούν κάπου αλλού. Όχι να πείσουν για την ορθότητα της ίδιας της γραμμής, απλά με τη λογική του όλα είναι σκατά, που οδήγησε τη ΧΑ να πάρει 7%, να βάλει ένα φραγμό στο πολιτικό προβληματισμό.
Δεν είμαι αιθεροβάμων. Δε θεωρώ ότι υπάρχει κάποιο συγκλονιστικό ρεύμα φυγής από το ΚΚΕ στην Ανταρσύα. Άλλωστε παλιότερα έχω κατηγορηθεί δικαίως ότι διαχωρίζω την ηγεσία από την βάση του κόμματος, όπως ακριβώς και η αστική προπαγάνδα. Δικαίως γαιτί η βάση είναι αυτή που είναι εξαιρετικά απογοητευτική και όχι η ηγεσία. Η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι επαγγελματικά στελέχη, τα οποία δεν κινδυνεύουν ούτε από απολύσεις, ούτε από μειώσεις. Δεν το λέω ως κατηγορία αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή. Δεν συμμετέχουν στη παραγωγή. Όχι πως συμμετέχω εγώ δηλαδή, αλλά εγώ δεν έχω την ευθύνη καθοδήγης κανενός πλην της μίζερης ύπαρξης μου. Η βάση του ΚΚΕ όμως, είναι αυτή που δε θα μπορούσε, δε θα έπρεπε να επιτρέψει αυτή τη κατρακύλα με όλη την έννοια της λέξης. Θεωρώ λοιπόν για να επανέλθω, ότι η Ανταρσύα, όχι τόσο οι θέσεις, αλλά οι ίδιοι οι προβληματισμοί που γεννούνται από αυτό το ετερόκλητο εγχείρρημα, εκφράζουν τους προβληματισμούς που πνίγονται από το κατεπείγον των συνθηκών, μέσα στη σκέψη πολλών αριστερών σήμερα. Και ακριβώς εκεί είναι που γεννάται η ελπίδα. Γιατί για να υπάρξει απάντηση πρέπει πρώτα να υπάρξει η ερώτηση.
Και μιας και θα κατηγορηθώ σίγουρα για τον αντιΚΚΕ κατήφορο μου, ας το κάνω ακόμα χειρότερο. Ας αφιερώσω ένα κομματι στο κόμμα, του γλυκοπρόσωπου Μαραβεγια, που έχει κι αυτός αποπλανήσει όλα τα γκομενάκια, όπως ο Αλέξης τους ψηφοφόρους [και τη μάνα μου που δε τον ψηφίζει αλλά τον θεωρεί ωραίο (sic)].
ΥΓ2: το ξέρω κι εγώ σαν απατημένη γκόμενα κάνω. Διατίθεμαι να γυρίσω όμως όποια στιγμή το γκομενάκι σταματήσει τις μαλακίες. Μέτωπο για έξοδο από το Ευρώ, χτες.
ΥΓ3: Μάθαμε και από τον απολίθωμα που πολλοί εμίσησαν, την πένα του ουδείς, για τον τίμιο ρεφορμιστή Υ. Αυτό το μάθαμε σε ένα post που ακολούθησε αυτό το κείμενο, που ίσως να είναι συνεπές, τίμιο πάντως δε το λες. Αλλά τα τσιτλαροντας τον Μαραβέγια και την Άντζυ: Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά! Μέχρι να σας ξεράσει η ιστορία μερικούς.
Έστω και ετεροχρονισμένα βάζουμε την εκπομπή της Ελληνοφρένειας για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Αποτελείται απο μια σειρά συγκλονιστικές μαρτυριες για τις αγριότητες των Ναζί και των συνεργατών τους δοσιλόγων, ταγματασφαλιτών και διαφόρων άλλων καθαρμάτων, των πατεράδων και των παππούδων δηλαδή των Χρυσαυγιτών.
Αξίζει να την ακούσει κανείς
Κάθε μήνα παρουσιάζουμε ένα καλλιτέχνη που εκτιμούμε και τον “προκαλούμε” να διαμορφώσει την κεφαλή του Γκράνμα. Αυτό το μήνα το banner μας είναι φιλοτεχνημένο από το Νάσσο Κάππα.
Κάθε εβδομάδα προτείνουμε ένα τραγούδι με ριζοσπαστικοποιημένο και πολιτικό στίχο από τη διεθνή αλλά και την ελληνική μουσική σκηνή. Αυτή τη Παρασκεύη, γυρνάμε το βλέμμα προς τα πίσω και συγκεντρώνουμε όλα τα τραγούδια που έχουμε προτείνει έως τώρα σε ένα μικρό podcast.
Κάθε Παρασκεύη προτείνουμε ένα τραγούδι προς ακρόαση, από τη διεθνή αλλά και την ελληνική μουσική σκηνή, με πολιτικοποιημένο ριζοσπαστικό στίχο. Αυτή τη βδομάδα από τη Κομοτηνή, ο Θανάσης Γκαϊφύλιας μας τραγουδάει ένα από τα πιο προφητικά τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.
Κάθε Παρασκεύη προτείνουμε ένα τραγούδι προς ακρόαση, από τη διεθνή αλλά και την ελληνική μουσική σκηνή, με πολιτικοποιημένο ριζοσπαστικό στίχο. Αυτή τη βδομάδα τραγούδι από την Αγγλία αυτή τη φορά και τους Asian Dub Foundation. This land is not for sale
Σήμερα, είναι η επέτειος της τελικής ήττας των βάρβαρων ναζιστικών ορδών από τον Κόκκινο Στρατό και τους Παρτιζάνους όλης της Ευρώπης. Δεν είναι η «Ημέρα της Ευρώπης» που θέλουν να λανσάρουν οι σύγχρονοι Γερμανοτσολιάδες, διαστρεβλωτές της ιστορίας, που θέλουν αντί για την ηρωϊκή αυτή νίκη των λαών και των εργατών να τιμάμε την ΕΕ, το πολιτικό δηλαδή κατασκεύασμα που έφτιαξε η κεφαλαιοκρατία για να πάρει πίσω όσα έχασε με την αντιφασιστική νίκη.
Γκράνμα 
τα σχολια σασ