Η χαμένη γοητεία της ευρω-ενωσιακής νομιμότητας

Με αφορμή την έγκρισή του κειμένου της νέας ευρωπαϊκής συνθήκης στη σύνοδο της 30ης Γενάρη αναδημοσιεύουμε από τη Λεύγα την ανάλυση της Χλόης Πετρίδου με τίτλο »Ζητείται Νομιμότητα».

Το κείμενο αυτό παραθέτει σειρά παραδειγμάτων παράτυπων νομικά μέτρων που πάρθηκαν με τη δικαιολογία της »αντιμετώπισης της κρίσης». Γραφόμενο το Δεκέμβρη δεν είχε την ευκαρία να συμπεριλάβει ένα νέο μνημείο παρανομίας: τη νέα Συνθήκη της Λιτότητας, όπως ονομάζεται (σωστότερα) από όλο και περισσότερους το »Δημοσιονομικό Σύμφωνο».

Η Συνθήκη αυτή πρώτα και κύρια δεν είναι μέρος της νομοθεσίας της ΕΕ. Δεν πρόκειται για αναθεώρηση της Συνθήκης της ΕΕ που θα ήταν πολιτικά πιο περίπλοκη και χρονοβόρα αλλά για νέα διακρατική συνθήκη. Παρόλαυτά βασικό της σημείο είναι ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα μπορεί να επιβάλει πρόστιμα στα κράτη σε περίπτωση παραβίασής της. Πρόκειται δηλαδή για νομική σχιζοφρένεια, ή για όπως ξεκάθαρα λένε σε κατ’ιδίαν συζητήσεις ειδικευμένοι νομικοί για κατάφωρη παρανομία. Αυτή είναι λοιπόν η νομιμότητα που καλούν τους λαούς να σεβαστούν, ένα παλιόχαρτο που οι ίδιοι οι επικεφαλής της αστικής ΕΕ έχουν κουρελιάσει.

Ας δούμε τις βασικές αλλαγές που επιφέρει η νέα Συνθήκη:

Τι κάνουν οι τραπεζίτες μέσα στις συνόδους της ΕΕ και τι μέσα στις κυβερνήσεις;

Το χρονικό ενός «κουρέματος» με τραπεζίτη για κουρέα

Aναδημοσίευση από το Αριστερό Βήμα και το RadioBubble

Μελέτη για λογαριασμό του Corporate Europe Observatory

Στις συνόδους κορυφής της Ευρωζώνης του Ιούλη και του Οκτώβρη 2011 αποφασίστηκε το ‘κούρεμα’ του ελληνικού χρέους ώστε να σωθεί το Ευρώ. Η απόφαση αυτή προβλήθηκε ως γενναιόδωρο δώρο των τραπεζιτών ώστε να ‘σωθεί η Ελλάδα’. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ‘διορθωτική κίνηση’ των ίδιων των τραπεζών ώστε να αποφύγουν την κατάρρευση ενός συγκεκριμένου τύπου χρηματοπιστωτικού συστήματος για τη δημιουργία του οποίου οι ίδιες πίεσαν, αλλά και προσπάθεια να μετατοπίσουν τα βάρη των κλυδωνισμών στα κράτη. Και τα δύο αυτά πράγματα επιδιώκουν να τα κάνουν φυσικά με το αζημίωτο.

Ενώ οι διαπραγματεύσεις για τις τεχνικές λεπτομέρειες του ‘κουρέματος’ ή αλλιώς PSI είναι στην τελική ευθεία το παρόν άρθρο ανατρέχει στον χρόνο και τον τόπο της γεννήσεως του.

Το καλοκαίρι του 2011, η ΕΕ είχε πλέον υποχρεωθεί από τα πράγματα να σταματήσει να παριστάνει ότι το ελληνικό χρέος μπορούσε να αποπληρωθεί. Ενεπλάκη λοιπόν σε διαπραγματεύσεις με ένα λόμπι που εκπροσωπεί τις μεγαλύτερες τράπεζες διεθνώς, το In­sti­tute of In­ter­na­tional Fi­nance (IIF), ωστέ να ‘αναδιαρθρωθεί’ το χρέος. Το IIF δημιουργήθηκε το 1983 όταν η κρίση χρέους στη Λατινική Αμερική οδηγούσε στις πρώτες επεμβάσεις του ΔΝΤ[1] και σήμερα έχει συγκροτήσει ειδική ομάδα πoυ αποτελείται από τις τράπεζες – πιστωτές της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών.[2]

Πολλοί ανταποκριτές στις Βρυξέλλες εντυπωσιάστηκαν από την εικόνα των εκπροσώπων του IIF να εισέρχονται στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τις ημέρες των Συνόδων του. Το Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory), κάνοντας χρήση του δικαιώματος όλων των πολιτών να ζητήσουν έγγραφα από τους οργανισμούς της ΕΕ, ζήτησε να δει τα πρακτικά των συναντήσεων των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης με το IIF. ­[3]

Η «επανάσταση μέσα στο μυαλό»

Η αριστερή κουλτούρα της δεκαετίας του 1960 κληροδότησε στις επόμενες γενιές ένα σοβαρό μεταφραστικό λάθος. Το λάθος αυτό συνίσταται στην ιδέα της «επανάστασης μέσα στο μυαλό.»

Το χαλυβουργικό μανιφέστο

Εισαγωγή

Στην διάρκεια εκδίπλωσης στις ΗΠΑ του λεγόμενου Occupy Wall Street Movement, διάφορα αμερικανικά ΜΜΕ έθεσαν το ερώτημα της πιο «iconic» φωτογραφίας από τη ζωή του κινήματος (η Washington Post παρέθεσε μια φωτογραφία ως την πιθανόν πιο «iconic», το περιοδικό Wired έδωσε μια άλλη ως υποψήφια, κοκ). Ανάλογες ήταν και οι περιστάσεις στα ελληνικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ σε ό,τι αφορούσε τις συγκεντρώσεις έξω από το Σύνταγμα.

Ο νεοφιλελευθερισμός ως αντεστραμμένος εθνικισμός

Ο αφορισμός  #317 του Καρλ Κράους, αυτού του ανυπέρβλητα πικρόχολου αποστάτη της αυστριακής αστικής τάξης, έχει ως εξής: «Το απεχθές με τον σωβινισμό δεν είναι τόσο η αντιπάθεια για τα άλλα έθνη όσο η αγάπη για το δικό μας.» Αν κάποιος διαλεκτικός τύχαινε να σκοντάψει πάνω σ’ αυτή τη διατύπωση θα ένιωθε την ανάγκη να συμπληρώσει το εξής: «Το απεχθές με τον αντιεθνικισμό δεν είναι τόσο η αντιπάθεια για το δικό μας έθνος όσο η αγάπη για τα άλλα.»

Πού σαι; Θανάση;

Με την εξαίρεση κάποιων αναρτήσεων και σχολίων για τον ορυμαγδό αντικομμουνιστικής προπαγάνδας με αφορμή τους πρόσφατους θανάτους Κιμ Ιλ Σογκ και Βάτσλαβ Χάβελ, και αυτή της μαύρης μουγκαμάρας για την απεργία των χαλυβουργών στο λούμπεν κατιναριάτο του «Περνάμε Καλά», δεν έχω στο παρόν ιστολόγιο ασχοληθεί με τα αστικά ΜΜΕ. Ο λόγος είναι απλός: έχω κόψει την κακή συνήθεια να τα διαβάζω.

Όπως όλοι γνωρίζουν όμως, στις γιορτές επιστρέφουν οι κακές συνήθειες, κι έτσι σήμερα είχαν την κακή έμπνευση να διαβάσω δύο από τα άρθρα των Νέων, και τα δύο απ’ τα οποία είχαν ως στόχο τα ιστολόγια (ναι, έτσι γενικώς), και το κακό που κάνουν στη χώρα.