Βιβλίο: Ο άρχοντας των μυγών

Βαρεθήκατε τα χαζοχαρούμενα παιδικά & ταινίες της Ντίζνεϋ, τις συναισθηματικές κομμεντί με τον Άγιο Βασίλη, που ετούτες τις μέρες παίζουν 23 ώρες το 24ωρο;

Θέλετε να διαβάσετε/χαρίσετε μια «άλλου τύπου» ιστορία για παιδιά;

Ιδού ο Άρχοντας των Μυγών, του William Golding.

Η φράση «άρχοντας των μυγών», όπως διάβασα μετά την ανάγνωση του βιβλίου σε κάποια σάιτ, στην Αγγλία χρησιμοποιείται ως περιγραφή του σατανά, του Βελζεβούλη, του κακού.

Βέβαια, το σημείο εκκίνησης του βιβλίου δεν προδιαθέτει για τίποτα τέτοιο. 10άδες αγόρια, διαφόρων ηλικιών από 5 εως 13, «ξυπνούν» μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα σε ένα άγνωστο και, όπως αποδεικνύεται, ακατοίκητο νησί. Κανένας ενήλικος δεν έχει επιζήσει. Είναι μόνα τους.

Το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να μαζευτούν όλοι μαζί, να βάλουν κάποιους στοιχειώδεις κανόνες για την επιβίωσή τους και για τους τρόπους με τους οποίους θα προσπαθούν να γίνουν αντιληπτοί από διερχόμενα πλοία, να εκλέξουν αρχηγό.

Όλα είναι ιδανικά. Βρίσκονται σε ένα υπέροχο νησί με άφθονη τροφή, δίχως την επιτήρηση των ενηλίκων, έτοιμοι να παίξουν όσο θέλουν, όπου θέλουν, όπως θέλουν.

Με τον καιρό όμως τα πράγματα αλλάζουν. Όλοι αρχίζουν να νιώθουν έναν περίεργο «φόβο», κάτι κακό που τους απειλεί. Αυτά τα αποδίδουν στο «θεριό», σε κάποια εξωτερική περίεργη μορφή που τους «επιτίθεται» και τους «καταδιώκει». Μερικοί όμως, όσο περνάει ο καιρός, αρχίζουν να υποψιάζονται πως το «θεριό» δεν είναι κάποια εξωτερική απειλή, αλλά κάτι φολιασμένο μέσα τους που μεγαλώνει…

Παράλληλα με αυτό το γεγονός έχουμε και την προσωπική κόντρα δύο αγοριών, των πιο μεγάλων και δυνατών, γύρω από την «αρχηγεία». Αυτά τα δύο άτομα και η κόντρα τους προσωποποιούν και τον πυρήνα των νοημάτων του βιβλίου:

Ο ένας αντιπροσωπεύει τον πολιτισμό και τη λογική, που εν προκειμένω λέει πως η ομάδα πρέπει να είναι οργανωμένη με συγκεκριμένο «καταμερισμό δουλειάς», που θα αποσκοπεί κύρια στο πώς θα κάνουν κάποιο διερχόμενο πλοίο να τους προσέξει και να τους σώσει.

Ο άλλος κατρακυλάει από την πρώτη στιγμή όλο και περισσότερο στο να σκέφτεται και να δρα βάσει των ενστίνκτων, να επικεντρώνει στην «επιβίωση» της ομάδας. Ξεπερνάει γρήγορα τον παιδικό φόβο για το σκότωμα ζώων και από τη στιγμή που το καταφέρνει, αρχίζει να εκστασιάζεται με αυτή την ιδέα: Το αίμα, το κυνήγι, το να καταφέρνει μαζί με τους συντρόφους του να νικά τη φύση, τον κάνουν να αισθάνεται δυνατός, τόσο δυνατός ώστε να αντιμετωπίζει και το «θεριό»…

Πάνω σε αυτή τη έκσταση όμως αρχίζουν (αυτός και όσοι τον ακολουθούνε) να χάνουν κάθε ίχνος πολιτισμού, κάθε ίχνος λογικής. Οπότε η άλλη ομάδα, με πρώτο και κύριο τον «αρχηγό» της, αρχίζει να τους ενοχλεί, να τους ενοχλεί αφόρητα, να τους θυμίζει ένα «ενοχλητικό» παρελθόν που πρέπει να …αφανίσουνε…

Το κυνήγι ξεκινά!

http://www.bibliopolio.gr/%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%85%CE%B3%CF%8E%CE%BD-p-224084.html

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=183395&ct=75&dt=09/09/2007