Μήνυμα Αγώνα Απο Τον Βόλο

«Ξεκινάμε τη μεγάλη πορεία το Σάββατο 13 Οκτωβρίου από το λιμάνι του Βόλου στις 8:00 για την Αθήνα με τα πόδια.Έλα και εσύ φίλε να ενώσουμε τη φωνή μας για επιβίωση.
Όχι στον εφιάλτη της φτώχειας των πολιτών.
Δεν επαιτούμε αλλά απαιτούμε δικαίωμα στην εργασία.
Όχι άλλα αντιλαϊκά μετρά. Φτάνει, ως εδώ!»

Έτσι ξεκινάει το κάλεσμα των αγωνιστών απο τον Βόλο, εργαζομένων, μικρομεσαίων, ΑΜΕΑ πολυτέκνων και άλλων κοινωνικών ομάδων. Η πορεία των αγωνιστών του Βόλου βέβαια θάβεται απο τους εντεταλμένους «δημοσιογράφους» όμως αυτό δεν ακυρώνει την πραγματικότητα.

Η πορεία ήδη βρίσκεται στην έβδομη μέρα της και αν δεν υπάρξει κάποιο απρόοπτο θα φτάσουν στην Αθήνα την Τρίτη 23 Οκτωβρίου στο Σύνταγμα όπου θα κατασκηνώσουν και θα προβούν σε συμβολική 24ωρη απεργία πείνας ενώ θα επιδόσουν και ψήφισμα στην Βουλή.

Ακολουθεί ολόκληρο το υπόμνημα

Ας μιλήσουμε για «πόλεμο»…

Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη 4/1/2011

«Πόλεμο» κατά του κ. Παπαδήμου διαπίστωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας.

Ευκαιρία, λοιπόν, να μιλήσουμε – πραγματικά – για τον – πραγματικό – πόλεμο:

H δικιά μας συλλογή χριστουγεννιάτικων τραγουδιών

Λύση για τα αντιπαθητικά χριστούγεννα δεν εχουμε αλλά έχουμε τα 8 τραγούδια που θα κάνουν τις γιορτές να περάσουν πιο εύκολα. Πάμε λοιπόν:

#1: Από τον μεγάλο κωμικό, ηθοποιό, συγγραφέα και ψυχή των monty pythons:

Περιφρουρώντας τη συγκέντρωση του Π.Α.ΜΕ., 20/10/2011

Από το σύντροφο σκιτσογράφο Ιάκωβο Βάη. Με κλικ στη εικόνα πάτε στο blog του.

Τη μέρα μετά την 48ωρη απεργία του Ιούνη,είχα γράψει σε σχόλιά μου (1,2) στο Γκράνμα:

«Γενικώς θεωρώ τη χτεσινή μέρα (28/6) σαν μια πρόβα όλων (εννοώντας ΚΑΙ παρακρατικούς μηχανισμούς/ασφάλεια κτλ) για τη σημερινή.
Εγώ αυτό που κατάλαβα από χτες, καθώς και όσο περίμενα σήμερα στην Πανεπιστημίου πριν την πρώτη οπισθοχώρηση, ήταν πως για να πάει και να κάτσει σήμερα το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, με τρόπο που να μπορεί να εξασφαλίσει πως δε θα υπάρξει (εκεί, μπροστά στη Βουλή) προβοκάτσια, θα έπρεπε να απομακρύνει βίαια από το χώρο σίγουρα 150 άτομα. Αν το έκανε, πιστεύω θα έσπευδαν σε βοήθεια αυτών τουλάχιστον άλλοι τόσοι.
Θα μιλούσαμε δηλαδή για βίαιες αντιπαραθέσεις με 300 άτομα τουλάχιστον, καθώς και φραστικές δε ξέρω με πόσους.
Για να “πάρεις” το χώρο μπροστά στη Βουλή, με τα ΜΑΤ ακόμη θεατές σε όλα αυτά.
Φυσικά, η προβοκάτσια και η έναρξη της προσπάθειας διάλυσης των συγκεντρωμένων θα μπορούσε να ξεκινήσει και από άλλη μεριά, λ.χ. Ερμού, Μητροπόλεως, που εκεί πάλι δε θα μπορούσες να κάνεις κάτι.»

και

«Για χτες, βασιζόμενος και στις προχτεσινές εμπειρίες, τα ξανάπα. Δε ξέρω τί έγινε στην κεφαλή, αλλά αν μπαίναμε στο Σύνταγμα εγώ δε θα δεχόμουνα τίποτα λιγότερο από το να βρεθούμε εμείς και μόνο εμείς (μιλώ για οργανωμένες δυνάμεις, μπλοκ, όχι απλούς διαδηλωτές) ακριβώς απέναντι από όσους φυλάγαν τη Βουλή και να περιφρουρούσαμε τον χώρο. Κάτι τέτοιο για να γίνει, θα σήμαινε να απομακρίνουμε όποιον δε το αποδεχόταν. Σήμαινε ξύλο, χοντρό ξύλο, 100%.
Για εμένα ακόμα κι έτσι, αν είχαμε πιθανότητες να αποτρέψουμε την ψήφιση, οφείλαμε να το κάνουμε. Αν είμασταν ακόμη και τριπλάσιοι σε σχέση με χτες, οφείλαμε να το κάνουμε. Αν καταφέρναμε να μην ψηφιστεί θα είμασταν οφελημένοι και εμείς και το κίνημα, και ας ακούγαμε 500 φορές τη μέρα για ΚΝΑΤ.»

Κάποιες μέρες μετά, σε συζήτηση που είχε ο Υ μέσω μέιλ με συνεργάτες του στα αγγλικά, είχα παρέμβει λέγοντας:

«I’m one of Giorgos’s friends from the KKE, the one who told him about the «300» «demonstrators» we would have to clash with if we had made the decision to enter the Square on 29/6.

I feel there is a need to explain something.

The main problem isn’t the clash with these 300.

The main problem is that, if we had done so, probably se majority of the non-PAME demontrators, in particular the various anarchistic (those for sure) and leftist groups that were allready on the square, would have turned against PAME and not againts these 300 provocateurs.

Probably they would have tried to protect these 300 and large parts of them would have followed these 300 in the clashes with PAME.

The result would have been a «civil war» among demontrators. I truly believe that.

Sorry about the intervention.»

Αυτά τα σχόλια σκεφτόμουνα τη Πέμπτη το βράδυ.

Έχουμε αγαπήσει πάρα πολύ τη ζωή για να μας λυγίσετε -ποιοί;- εσείς!

 

Υπάρχουν στιγμές, που μπορείς να κάθεσαι να συζητάς με τις ώρες. Να κάθεσαι να μελαγχολείς. Να ονειρεύεσαι, να ειρωνεύεσαι, να κλαίς και να γελάς.

Υπάρχουν στιγμές που μπορείς να ανέχεσαι τον φόβο, τη μοιρολατρία του διπλανού σου.

Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να μπαίνεις σε συζήτηση μαζί του για το «πώς κάποιοι επί χρόνια τρώγανε λεφτά χωρίς να τα δικαιούνται». Γιατί τέτοιοι υπάρχουνε, γιατί Ελλάδα είμαστε και τους ξέρεις και σε ξέρουν.

Υπάρχουν στιγμές που απλά θέλεις να μοιραστείς το πόνο σου, το οικονομικό σου αδιέξοδο, την ψυχολογική σου κατάπτωση, με τον άλλο.

Δε ζούμε τέτοιες στιγμές.

…εργάτη μπορείς, γιατί έχεις web tv!

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το ΠΑΜΕ, καταγγέλοντας τον αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ, από την απεργία της 15ης του Ιούνη ξεκίνησε να μεταδίδει τις κεντρικές συγκεντρώσεις του στην Αθήνα live μέσω internet.

Τώρα κάνει άλλο ένα, σημαντικό και ουσιαστικό κατά την άποψή μας, βήμα μπρος: Προχωρά σε ένα internetικό εργατικό δελτίο ειδήσεων , με το πρώτο να μεταδίδεται αύριο 10/6,  20:00 η ώρα, από το site του.

Όσοι το χάσετε, θα το βρείτε έπειτα στο κανάλι του Π.Α.ΜΕ. στο youtube.

Μόλις είναι διαθέσιμο, θα ενσωματωθεί και στο παρόν πόστ.

Ιδού το πρώτο δελτίο:

Ιs better to die for something-than live for nothing…Misr 2011

Τα αραβικά καθεστώτα καταρρέουν ταχύτατα και με δεδομένη την αποτυχία των ισλαμιστικών καθεστώτων όπου αυτά επικράτησαν, ο αραβικός κόσμος βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η απουσία οργανωμένης πολιτικής απάντησης πίσω από τις μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις, αποτελεί την μοναδική ευκαιρία που περιμένουν οι φανατικοί Ισλαμιστές. Τα χαρακτηριστικά όμως πολλών αραβικών κοινωνιών έχουν διαφοροποιηθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια.

Απεργία 29 Ιούνη! Και κάποιες ιδέες…

Από άποψη κόσμου, κλίματος κτλ εγώ προσωπικά δεν έχω κάποια ιδιαίτερη εικόνα. Οπότε όσοι έχουν ας την μεταφέρουν στα σχόλια.

Βέβαια αναμφισβήτητα αυτό που σημάδεψε την σημερινή απεργία είναι η αναμέτρηση της εργατικής τάξης με τις δυνάμεις καταστολής στο λιμάνι. Δεν βλέπω κάποια ιδιαίτερη ανακοίνωση ή πληροφόρηση στο internet κάτι που το βρίσκω αρκετά προβληματικό.  Αύριο θα ακούμε σε όλα τα ΜΜΕ για την διαδήλωση στο λιμάνι και για τα «έκτροπα» του ΚΚΕ.  Αν για κάποιον κόσμο που θα παρασυρθεί από τα ΜΜΕ αποτελεί ντροπή και παρακμή για την αριστερά και για τον υπόλοιπο κόσμο αποτελεί πρότυπο οργάνωσης. Κάτι που λείπει σήμερα…

Από την στιγμή που δεν θεωρώ ότι έχω πολλά να προσφέρω στην πληροφόρηση θα εκμεταλλευτώ το παρόν ποστ για να γράψω κάποιες γενικές παρατηρήσεις για την μορφή των κινητοποιήσεων και κάποιες απόψεις για δράσεις.

Η θλιβερή αριστερά…

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάποιο άρθρο. Πολλές φορές ξεκινάω να γράφω αλλά λόγο του ότι οι σκέψεις μου είναι ένας αχταρμάς σταματάω επειδή η όλη διαδικασία ταξινόμησης τους αποδεικνύεται υπερβολικά χρονοβόρα.

Όπως και να έχει παραθέτω τις παρακάτω εκτιμήσεις/σκέψεις:

Ξορκίζοντας το παρελθόν ενώ καταριέσαι το παρόν: ο Αλβανός Σίσυφος

‘Αρθρο του Talibremal για το Γκράνμα

'Καλωσήρθατε στο Σαλί - Γκραντ'

Ένα μετουσιωμένο σκιάχτρο πλανάται πάνω από τις περιπεσούσες εν ‘σοσιαλισμό’ χώρες, εντούτοις δεν ίπταται θριαμβευτικό και απειλητικό όπως ο πρόγονός του. Αυτή τη φορά, την εικοστή επέτειο της πτώσης του τείχους και με μια πρωτοφανών διαστάσεων κοινωνικοοικονομική κρίση να καλπάζει παγκοσμίως, τίθεται∙ αγγόγυστα, το ερώτημα: Τι απόμεινε τελικά από τον υπαρκτό σοσιαλισμό και ποιες κοινωνικο-ψυχολογικές διαστάσεις αναβιώνουν στα συντρίμμια ενός ‘ανεκπλήρωτου έρωτα’ ως κοινωνικού συμβολαίου;

To αρθράκι θα επικεντρωθεί στην Αλβανική έκδοση της ‘σοσιαλιστικής’ νοσταλγικής κοινωνιοπαθολογίας. Πέρα από μια πρώτη, σταχυολογική, εισαγωγική προσέγγιση της αλβανικής περίπτωσης  για την ανάδειξη των sui generis χαρακτηριστικών της,  σκοπός μας θα αναδειχθεί  η ψηλάφιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών της πτώσης του Χοτζικού καθεστώτος.

Εν συνεχεία τη προβληματική που τίθεται, εάν δηλαδή υπάρχει η όχι νοσταλγία του καθεστώτος στην Αλβανία, θα προσπαθήσουμε, εκφέροντας μια άρνηση, να την αναλύσουμε με τους όρους της χαοτικής και τραυματικής μετάβασης.