Σχόλια πάνω στην τρίτη λίστα Βαρουφάκη

Γραμμένο με… «κοινωνική ευαισθησία» είναι το 26σέλιδο της κυβέρνησης προς την ΕΕ, που έκανε τον Ντάισελμπλουμ να πει ότι «σε ορισμένα σημεία θα υπάρξει συμφωνία». Σε αντίθεση με τα προηγούμενα μνημόνια και τις διπλωματικές συζητήσεις που τα συνόδευαν, υπάρχει αναφορά στους αριθμούς που περιγράφουν τη δεινή εισοδηματική κατάσταση των πολιτών. Λείπουν όμως οι απαντήσεις στην κοινωνική καταστροφή.

Αναφέρεται, πχ. ότι η απορύθμιση των συλλογικών συμβάσεων έχει βλάψει την εργασία, τα έσοδα του κράτους και τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά στο κείμενο δε γράφεται ότι θα επανέλθουν οι προηγούμενες ρυθμίσεις και κυρίως δεν αναφέρεται αν ο κατώτατος μισθός θα καθορίζεται από την εθνική συλλογική σύμβαση, αλλά μόνο ότι θα καθορίζονται από αυτήν οι «όροι εργασίας».

Λέγεται ότι οι εργαζόμενοι έχασαν το 50% της αγοραστικής τους δύναμης λόγω των μισθολογικών μειώσεων, αλλά οι αυξήσεις στον ελάχιστο μισθό προβλέπεται να γίνουν σταδιακά από το 2016 σε διαβούλευση με τους εργοδότες και «με τρόπο που θα βελτιώνει ταυτόχρονα την ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων. Αυτό μυρίζει ονομαστικές αυξήσεις χωρίς να αυξάνεται το «μοναδιαίο κόστος εργασίας» (υπάρχει και ευρ. νομοθεσία γι αυτό), που μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονες μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών για υγεία, σύνταξη κα. ή αλλιώς ότι θα δώσουμε ψίχουλα στους εργαζόμενους από τη μία τσέπη για να τους τα πάρουμε από την άλλη.

Η επιθεώρηση εργασίας γράφεται ότι πρέπει να ενισχυθεί, αλλά δεν προβλέπονται πόροι συγκεκριμένα για αυτήν.

Ενώ καταδεικνύεται ότι οι συνταξιούχοι αποτελούν ένα δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό του πλήθους των πολιτών που βρέθηκε κάτω από τα όρια της φτώχειας, η 13^η σύνταξη θα αυξηθεί όχι για όλους τους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ όπως λεγόταν στο πρόγραμμα της Θεσ/νίκης αλλά για όσους είναι κάτω από ένα όριο που θα συμφωνηθεί με την ΕΕ.

Η ολική κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων παρουσιάζεται ως κοινωνικό μέτρο και θα υπάρξουν και νέες συγχωνεύσεις ταμείων με περικοπές.

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το μέτρο από το οποίο αναμένονται τα περισσότερα έσοδα. Διατηρείται – όπως ξέραμε – η δομή του ΤΑΙΠΕΔ που σημαίνει ότι αυτά θα πηγαίνουν κατευθείαν για την εξυπηρέτηση του χρέους. Το δημόσιο ελπίζει να διατηρήσει κάποιες μετοχές στις εταιρείες που θα πουλήσει κι από μέρος των κερδών τους να χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία. Η συνέχιση της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού του Πειραιά αναφέρεται ως παράδειγμα και οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατηγορούνται για «ερασιτεχνισμό». Η νέα κυβέρνηση ως… επαγγελματίας των ιδιωτικοποιήσεων φιλοδοξεί μέσω αυτών να συμβάλει 1,5 δισ. τουλάχιστον στην εξυπηρέτηση του χρέους το 2015, ενώ το 2013 οι ιδιωτικοποιήσεις έφεραν μόλις 1 δισ.

Από το «δημόσιο ενδιάμεσο φορέα διαχείρισης ιδιωτικού χρέους [κάθε τύπου ληξιπρόθεσμης οφειλής] όχι ως μία « κακή τράπεζα », δηλαδή ως μία «bad bank», αλλά , αντίθετα ως (…) ελεγκτή των τραπεζών» της Θεσσαλονίκης πάμε σε μια “capital asset management company” που είναι δύσκολο να φανταστούμε τι άλλο θα μπορούσε να είναι από μια bad bank.

Στην προστασία κάθε πρώτης κατοικίας κάτω των 300.000 προστέθηκε η φράση που μπορεί να αλλάξει τα πάντα: προστασία μόνο «υπό συγκεκριμένες συνθήκες». Κι από τη «σεισάχθεια» πήγαμε στους διακανονισμούς σε συνεργασία πάντα με τις (ακόμα ελεγχόμενες από ιδιώτες και την Τρόικα) τράπεζες.

Σε θετική κατεύθυνση αλλά ασαφή ακόμα:

• Ο φόρος πολυτέλειας
• Η είσπραξη του ειδικού φόρου επιχειρήσεων
• Αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού του εφάπαξ

Αδιαμφισβήτητα θετικά

• Η δημοπρασία την τηλεοπτικών συχνοτήτων
• Η κατάργηση της ρύθμισης που θα οδηγούσε στο θάνατο τα επικουρικά ασφαλιστικά ταμεία

Το κείμενο, δυστυχώς, συνεχίζει το αυτομαστίγωμα και τον αυτουποβιβασμό της Ελλάδας από την ίδια την κυβέρνησή της μπροστά στους δυνάστες της: είναι γεμάτο από «παραδοχές» για «παραδοσιακές αδυναμίες και αναποτελεσματικότητα». Να τις παραδεχτούν στους πολίτες για να τις διορθώσουν(-με). Όχι στους δανειστές, για να λένε μετά αυτοί «ορίστε το λένε και μόνοι τους ότι θέλουν τη ‘βοήθεια’ μας».

Στο άρθρο μας με το Δημήτρη Παυλόπουλο εξηγούσαμε πώς το 1,5% πλεόνασμα είναι εντελώς ασύμβατο με οτιδήποτε μπορούσε να πλησιάζει έστω μια εφαρμογή του προγράμματος της ΔΕΘ () και τελικά βρεθήκαμε με ολόκληρο το 3% που προβλεπόταν από την (παλιά κακή κι επίσημη) Τρόικα. Έγραψε και ο Stathis Kouvelakis ότι «καμμιά χώρα της ΕΕ δεν έχει αυτή τη στιγμή τέτοια πλεονάσματα και ζητείται να τα έξασφαλίσει μια χώρα που έχασε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ σε μια πενταετία – και με αριστερή κυβέρνηση…»

Τα έγραψε ο σ. Μαρκέτος, αλλά τα γράφει (ακόμα) και ο (μέχρι πολύ πρόσφατα τσιπρικός) Γ. Μηλιός:

«Ο ελληνικός λαός, και πρώτα απ’ όλα το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι υποστηρικτές του, κρατούν σήμερα στάση χειροκροτητικής παθητικότητας, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε κατάσταση εξέγερσης εναντίον των κοινωνικών ανισοτήτων, της μαύρης εργασίας, της ανεργίας, του κεφαλαίου (με σύμβολο το «χρέος»).»

Η 3η αυτή λίστα Βαρουφάκη τελειώνει λέγοντας ότι ευελπιστεί «να τηρήσει τις δεσμεύσεις τόσο απέναντι στους δανειστές όσο και στον ελληνικό λαό». Με βάση την ερμηνεία που δίνουν οι δανειστές, δεν τηρεί τις πρώτες. Ο λαός όμως ποιαν ερμηνεία θα δώσει για τις δεύτερες; O Μηλιός (ούτε καν κάποιος από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) λέει ότι όσο η κυβέρνηση δεν ανοίγει το μέτωπο της κοινωνικής αναδιανομής σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, «αυτό στην πράξη σημαίνει ότι οι «φτωχοί» θα συνεχίσουν να πληρώνουν.».

Μόνη ελπίδα είναι η μη υπογραφή νέας δανειακής σύμβασης και η αναδιανομή εδώ και τώρα μέσα από μισθούς, φόρους, επιδόματα κλπ. κλπ. να γίνουν παλλαϊκά αιτήματα.