Σε πείσμα των καιρών και του Υ που επιμένει να χτυπάει σε λάθος κουδούνι προκειμένου να προβάλει στη πόρτα το μέτωπο που αναζητά, θα ασχοληθώ με κάτι εντελώς διαφορετικό:
Πρόσεξα τη Κυριακή στον Ριζοσπάστη ένα άρθρο που μου έκανε εντύπωση, μιας και δεν γνώριζα τίποτα σχετικά. Ετούτο εδώ.
Μια νεαρή Σοβιετικιά παρατάει λοιπόν τις σπουδές της και κατατάσσεται στον Κόκκινο Στρατό, γίνεται sniper και σκοτώνει 309 ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου, μέσα σε αυτούς 36 ναζο-sniper.
Το θέμα μας όμως δεν είναι μόνο η σ/φίσσα Pavlichenko (εδώ τί γράφει γι αυτήν η wikipedia).
To θέμα του post βρίσκεται στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, εκεί όπου ένας μουσικός, ο Woody Guthrie, ανταποκρίνεται στα κατορθώματά της μέσω του τραγουδιού «Miss Pavlichenko».
Στίχοι εδώ
Ποιός είναι όμως αυτός ο τύπος,
που γράφει πάνω στη κιθάρα του «this machine kills fascists»,
που «μαθητής του» δηλώνει ο Ντύλαν και θεωρείται σήμερα από τους βασικότερους εκφραστές της λαϊκής παράδοσης στις ΗΠΑ,
που δήλωνε πως «το καλύτερο πράγμα που έκανα το 1936 ήταν η ένταξή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα» και αρθρογραφούσε για καιρό στην εφημερίδα του ΚΚ; (βέβαια η wikipedia επιμένει πως «Notwithstanding Guthrie’s later claim that «the best thing that I did in 1936 was to sign up with the Communist Party»,[16] he was never actually a member of the Party. He was, however, noted as a fellow traveler—an outsider who agreed with the platform of the party while not subject to party discipline.», αλλά χεστήκαμε, άσε που στη τελική είναι και δευτερεύον…)
Πρωτεύον είναι πως πρόκειται για μουσικό που εξέφρασσε άριστα τα συναισθήματα, τον πόνο και τους αγώνες της εργατικής τάξης των ΗΠΑ κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Και κατάφερε να το πετύχει αυτό επειδή ζούσε καθημερινά ανάμεσά τους, ανάμεσα σε όσους στα χρόνια της ύφεσης τριγυρνούσαν από πόλη σε πόλη με ένα κεφάλι γεμάτο …ανεργία.
Χαρακτηριστική περίπτωση το λεγόμενο «Ludlow Massacre», η πιο αιματηρή απεργιακή αναμέτρηση στην ιστορία τον ΗΠΑ, που έγινε τραγούδι από τον Guthrie.
Στίχοι εδώ.
Ωραίο μου φάνηκε και το τραγούδι του για τους Sacco & Vanzetti «Two good men»
Στίχοι εδώ.
Αφήνω τελευταίο το πιο ρυθμικό τραγούδι του, από αυτά που άκουσα, το «All you fascists». Αφιερωμένο στον θερμόαιμο αντιφασίστα Υ φυσικά:
Στίχοι εδώ.
Όπως προσέξατε και από τα λίνκς των στίχων, πέτυχα ετούτη τη σελίδα, η οποία περιέχει πάρα πολύ υλικό για τον εν λόγω κύριο.
Τέλος, όλα τα άρθρα του στη στήλη «Woody Sez» της εφημερίδας του Κ.Κ.ΗΠΑ «daily worker» υπάρχουν μαζεμένα σε βιβλίο. Άμα κρίνω από όσα είδα γύρω τριγύρω περί του «ειρωνικού στιλ» της γραφής του, πρέπει να έχει το ενδιαφέρον του…
Υ.Γ. Έχει αρκετή πλάκα να διαβάζεις τα σχόλια των συμπατριωτών του κάτω από τα τραγουδια του στο youtube. Πετυχαίνεις πολύ συχνά τύπους που αναρωτιούνται: «Μα πως γίνεται να έχει γράψει τέτοια τραγούδια, ειδικά το
και να είναι κομμουνιστής (==τέρας μέσες άκρες) ???»
Καημένοι αμερικανοί…
Γκράνμα 
Στα γεγονότα του Λάντλοου, παρεμπιπτόντως, πρωταγωνίστησε ένας ρεθυμνιώτης μετανάστης, ο Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης). Το βιβλίο του Παπανικόλα που υπάρχει στη βιβλιογραφία της βίκι, εδώ, το έχω δει και στα ελληνικά νομίζω.
Ωραία περιγράφει το εργατικό κίνημα στο Κολοράντο και ο Τόμας Πύντσον στο Ενάντια στη μέρα. Περιγράφει βέβαια και πολλά άλλα. 🙂
A folk song is what’s wrong and how to fix it or it could be
who’s hungry and where their mouth is or
who’s out of work and where the job is or
who’s broke and where the money is or
who’s carrying a gun and where the peace is. – WG
Ντάξει μας το παίζεις και πολύ μπλαζέ και κουλτούρα κι έτσι και ω μωροί θερμόαιμοι που σε λάθος κουδούνια χτυπάτε αλλά καλύτερο θα ήταν να μας απαντήσεις ποια τελικά είναι η θέση του ΚΚΕ
– ότι στη λαϊκή εξουσία θα σταματήσει να πληρώνει το χρέος των προηγούμενων κυβερνήσεων
– ή ότι θα λύσει το πρόβλημα του χρέους με γνόμωνα τα λαϊκά συμφέροντα
?????????
Γυναίκες. Δεν τις φτιάχνουν πια όπως παλιά.
Eντωμεταξύ από το “this land” με την αφαίρεση κάποιων στίχων το έχουν μετατρέψει σε “πατριωτικό” ύμνο. Με την προσθήκη των στίχων αυτών το τραγούδι αποκτά πολύ διαφορετικό νόημα..
In the squares of the city, In the shadow of a steeple;
By the relief office, I’d seen my people.
As they stood there hungry, I stood there asking,
Is this land made for you and me?
There was a big high wall there that tried to stop me;
Sign was painted, it said “p r i v a t e p r o p e r t y”;
But on the back side it didn’t say nothing;
This land was made for you and me.
η/και (μάλλον υπάρχουν κι άλλες παραλλαγές)
In the squares of the city, Βy the shadow of a steeple;
Near the relief office, I saw my people.
And some are grumblin’ and some are wonderin’
If this land’s still made for you and me.
As I went rolling, the dusty highway
I saw a sign said «Private Property»
But on the other side, it didn’t say nothing!
This land was made for you and me.
δείτε κι αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=sl3Hw5l-CyY&feature=related
Καλά θυμόμουνα στο #1, ορίστε η ελληνική μετάφραση του βιβλίου για τον Λούη Τίκα και το Λάντλοου: http://www.perizitito.gr/persons.php?personid=39625
Την εποχή που το το Industrial Workers of the World( IWW – η αλλιώς Wobllies) μεσουρανούσε εκδόθηκε το πολύ γνωστό στην συνέχεια Little Red Songbook, που περιείχε τους στίχους απο τα τραγούδια του μεγαλειώδους αμερικάνικου ταξικου εργατικού κινήματος που.
Εδώ μπορείτε να βρείτε όλους τους στίχους και τους τίτλους απο τα τραγούδια http://www.musicanet.org/robokopp/iww.html
Κλασσικό βέβαια και το τραγούδι which side are you on boys που δυστυχώς το γνωρίσαμε απο διαφήμηιση ουίσκι(τα καπιταλιστικό κτήνος δεν αφήνει τίποτε ανέγγιχτο). Το τραγούδι πρωτοτραγουδήθηκε απο τον Pete Seeger μέλος τότε του Κομμουνιστικού Κόμματος Των Ηπα.
Παίρνω την πάσα και προτείνω άλλο ένα βιβλίο, όπου ο Τζων Ρηντ περιγράφει τους αγώνες της IWW και την άγρια καταστολή τους, λίγο πριν πάει στη Ρωσία.
To κλασσικό Which Side Are U On σε μία άλλη εκδοχή http://www.youtube.com/watch?v=jDOzMvMqb7I&feature=related για ν’ ανάψουν τα αίματα…
…και μετα τις βολίδες του Δύτη και του Juan κάνω σέντρα στον κενό χώρο με ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι και στον Μικρόκοσμο και λέγετε «Wobblies» πρέπει να είναι γυρισμένο στην δεκαετία του ’70,είναι διάρκειας 1:30 ώρας, και έχει τραγούδια -εκτός των άλλων- πάλι απο το εργατικό ταξικό κίνημα.
#
To τραγούδι στην αρχή είναι το «There Is Power in a Union» του Utah Phillips
για κάποιο λόγω δεν το παίρνει σαν embed οπότε δίνω απλώς το link για το ντοκιμαντέρ με τσι wobllies
http://video.google.com/videoplay?docid=-582501436157763581#
Ένα σουρεάλ σχόλιο κάτω απ’το Ludlow Massacre
I’m a UNION worker and I’m proud to be a UNION worker. Honestly, we never needed any unions all we needed was an HONEST EMPLOYER. If the Employers of America treated everyone like Human being and paid a TRUE WAGE for an HONEST days work, than none of this shit would’ve happened in the first place. These so called Elites are not human at all. From their inbred birth til death. They look at everone else as SUB-HUMAN. Rockefeller fixed it after HE murdered those people. It didn’t have to be.
Ο Ry Cooder είναι επίσης «μαθητής» του Woody Gurthy
Καλή είναι και αυτή η διασκευή του Which side are you on
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση. Επιτρέψτε μου να μεταφέρω και λίγο άρωμα ισπανικού εμφυλίου:
[http://www.youtube.com/watch?v=Cq8LFWUzOK4]
πολύ καλή επιλογή να ασχοληθεί ο «Ρ» με αυτό το τραγούδι και την ιστορία του. μου θύμισε τον γούντι γκάρθι και ψάχνοντας βρήκα αυτό το «Vigilante Man» με σκηνές όμως από απεργίες με άγρια καταστολή την δεκαετία του ’30, από το ντοκυμαντέρ του 1975 «Brother Can You Spare a Dime?»
Συγχαρητήρια, Άθλιε -αλλά είσαι άξιος του νικνέιμ σου (άθλιος) διότι είχα σκοπό να γράψω κι εγώ και μου πήρες την ιδέα! Δεν πειράζει, πολύ καλό αυτό που έγραψες.
Να πω μια σκέψη για το τραγούδι αυτό: η Λουντμίλα Παβλιτσένκο σκότωσε τους φασίστες τον πρώτο καιρό του πολέμου, στην Οδησσό και στην Κριμαία. Τον Ιούνη του 1942 τραυματίστηκε και μόλις έγινε καλά στάλθηκε για προπαγανδιστικό ταξίδι στις ΗΠΑ. Ήταν ο πρώτος σοβιετικός πολίτης που συναντήθηκε με τον Ρούζβελτ και έγινε πολύ αγαπητή στις ΗΠΑ. Ο Γούντι Γκάθρι, όμως, δεν έγραψε τότε το τραγούδι του αλλά το δισκογράφησε το 1946. Τυχαίο; Όχι, λέω.
Διότι το 1946 οι αγγλοαμερικάνοι είχαν στραφεί κατά της ΕΣΣΔ και είχαν αγκαλιάσει τους Γερμανούς. Οπότε, ο κομματικός Γούντι Γκάθρι γράφει ένα τραγούδι στο οποίο μιλάει για ναζιστικά σκυλιά και θυμίζει ότι οι σοβιετικοί ξέρουν να υπερασπίζουν την πατρίδα τους. Το τελευταίο άλλωστε τετράστιχο του τραγουδιού (δεν υπάρχει στο γιουτουμπάκι, αλλά το έχει ο Τραγγανίδας στο άρθρο του Ρ.) είναι εύγλωττο, μιλάει για την εισβολή αμερικανών στην ΕΣΣΔ που φαινόταν ενδεχόμενο πιθανό:
I’d hate to drop in a parachute and land an enemy in your land.
If your Soviet people make it so hard on invadin’ men;
I wouldn’t crave to meet that wrong end of such a pretty lady’s gun
If her name was Pavlichenko, and mine Three O One. [δηλ. ο 301ος σκοτωμένος!]
Μια και πιάσατε τα πολεμικά, να και το Stalin wasn’t stallin’ στην πρώτη εκτέλεση (έκανε μια και ο Ρόμπερτ Γουάιατ στη δεκ.80):
Να και ένας συνεχιστής από το L.A.
πρώην σαμπαθικός σε ένα απ’τα πιο δυνατά group ολων των εποχών…
tonight I’ll prove
that this machine here
well, IT KILLS FASCISTS TOO
και αυτό πολυ καλο
κάποιος να ανάψει το κλιματιστικό
gamhse ta!
Για τη ζέστη, η αποικιοκρατία συνιστά ουίσκυ σκέτο που μπορείς να το συνοδεύεις χωριστά, με ένα ποτήρι δροσερό νερό. Έχω δοκιμάσει και ρούμι, αλλά με βαράει στο κεφάλι.
..λοιπόν εγώ προτείνω, το πρωί καφεδάκι στον ήλιο, συνέχεια με ποδήλατο σε μη σκιερό μέρος, στην επιστροφή, ψησταριά στην ταράτσα με μπύρες και χοιρινές πανσέτες και στο καπάκι παραλία για γαλακτομπούρεκα και ηλιοθεραπεία, στο τέλος συζήτηση για ΟΛΑ αυτά που συζητάμε τόσο καιρό με Άθλιο, Υ, Αντώνη και όλους τους υπόλοιπους τρομοκράτες/ισες….
Υπερβολικό?….Δεν νομίζω! 🙂
Καλό καλοκαίρι παίδες
Εκτός ίσως από το πρωινό καφεδάκι στον ήλιο, δεν βλέπω κάτι άλλο υπερβολικό σ αυτά που προτείνεις!
χεχε….ναι ναι Λαθραναγνώστη
(Άθλιε ελπίζω να μην έχω καταστρέψει εντελώς το post σου, λόγω καλοκαιριού ρε φίλε με έχει πιάσει μια ελευθεριακή διάθεση, θα πρέπει να το κοιτάξω αυτό γιατί αυτά τα φαινόμενα είναι διαλυτικά και εκφυλιστικά 🙂 ).
Kraft,
Αφού η διάθεσή σου είναι ελευθεριακή και όχι ελευθεριάζουσα, είσαι ακόμα εντός αποδεκτών ορίων. Πρόσεχε όμως!