Gamwto

15 Μαρ.

Αν στην Ελλάδα έχεις κλέψει τις αποταμιεύσεις του κόσμου μέσω της φούσκας του χρηματιστηρίου, είσαι ελεύθερος, απολαμβάνεις τα φράγκα και απλά κάπου κάπου σε καταριούνται κάτι γραφικοί σα την αφεντιά μου.

Αν στην Ελλάδα έχεις καταληστέψει  τα αποθεματικά των  ασφαλιστικών ταμείων μετά από πέντε χρόνια ξαναβγαίνεις κυβέρνηση και με δέκα μονάδες διαφορά.

Αν έχεις στήσει κομπίνα με τα αποθεματικά και έχεις αγοράσει κάποια περίεργα δομημένα ομόλογα, τότε πάλι ελεύθερος είσαι.

Αν έχεις «ανταλλάξει» τη μισή περιουσία του κράτους και έχεις αποχαρακτηρίσει περιοχές για ένα βάλτο που όταν περνάω από δίπλα το καλοκαίρι για να λιάσω την αρίδα μου στο Φανάρι κλείνω τη τόσο δυνατά τη μύτη μου που κοντεύω να τη λιώσω, είσαι ελεύθερος και απολαμβάνεις τους καρπούς της μπίζνας.

Αν ακόμα χειρότερα εκμεταλλεύεσαι τους δημιουργούς, φτιάχνεις ένα μπουζουκοπροιόν και αναδεικνύεις καλλιτέχνιδες όπως η Τζούλια Αλεξανδράτου (επίτηδες το έβαλα το όνομα, θα στενάξουμε στα hits από τα search engines, να κολλήσω και ένα «δεύτερο dvd» να σπάσουμε όλα τα ρεκόρ) , η Βέρα Λάμπρου και η Στέλλα Μπεζεντάκου μπορείς να εμφανίζεσαι ως τιμητής της καλλιτεχνικής δημιουργίας και να ανησυχείς για το κίνδυνο που διατρέχει από τη πειρατεία.

Η χειρότερη «απάτη» απ’ όλες είναι όταν υπερκοστολογείς τη μουσική, τη ξαπλώνεις στο τραπέζι του προκρούστη, την αντιμετωπίζεις ως προϊόν και μόνο ως τέτοιο και ζώντας στην εποχή του χαλκού σνομπάρεις και το διαδίκτυο ως μέσω διάδοσης  της μουσικής. Είχα διαβάσει σε μια έρευνα (δυστυχώς δε θυμάμαι που για να βάλω το link), ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των downloads από τα επίσημα sites, είναι από αυτούς που κατεβάζουν πειρατική μουσική.  Όλο αυτό το κυνήγι μαγισσών όμως θα τους γυρίσει μπούμερανγκ. Όπως τους γύρισε ήδη.

Τα στελέχη των δισκογραφικών τρέχουν εύκολα να ρίξουν το φταίξιμο στη πειρατεία. Και γιατί να μη το κάνουν άλλωστε… Αλλιώς θα πρέπει να ρίξουν ευθύνη στους εαυτούς τους. Εκτός από τα δισκοπωλεία εδώ και καιρό (και προ οικονομικής κρίσης) έχουν αδειάσει και τα νυχτερινά κέντρα ενώ τα λογής λογής talent show αγκομαχούν να βγάλουν νέα αστέρια που χάνονται όμως πριν τελειώσουν κάν οι τίτλοι των συντελεστών της εκπομπής. Ότι νέο έχουμε δει πλέον στην ελληνική μουσική σκηνή, είναι εκτός των πεπατημένων οδών των δισκογραφικών, οι οποίες τρέχουν ύστερα να το εκμεταλλευτούν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το Φάνη απ’ τους kolektiva (πρωην ΦΕΜΔ) . Του προτείναμε εδώ μέσω του Γκράνμα να ανεβάσουν το δίσκο στο itunes store. Μετά από λίγο καιρό για να μη τα πολυλογώ κατέληξε να ρωτάει εμάς πως να το κάνει. Τόση άγνοια έχουν στις δισκογραφικές, τόση ανικανότητα.

Διαβάζω σε ένα πολύ ωραίο άρθρο για το gamato.info κάτι που λίγο ή πολυ έχουμε παρατηρήσει όλοι μας. Τα torrents προσφέρουν άμεση και εύκολη πρόσβαση σε ότι υπάρχει στη μουσική και στις ταινίες φυσικά δωρεάν. Η επίσημη οδός όμως δε προσφέρει ούτε καν τα άλλα δύο, πόσο μάλλον το τρίτο. Ας κάτσουμε να σκεφτούμε πόσα παλιά τραγούδια ρεμπέτικα, πόσα παλιά jazz, πόσα δυσεύρετα έχουμε πλέον στο pc ( ή στο mac μη τα παίρνετε) μας. Και δυσεύρετα δεν ήταν για κάποιο περίεργο και ανεξήγητο λόγο. Δυσεύρετα ήταν γιατί τα δισκοπωλεία είχαν πήξει στο Χατζηγιάννη και στα μπουζούκια. Και άντε τα μπουζούκια καλά, αλλά ο Χατζηγιάννης δεν αντέχετε… 🙂

Οι δισκογραφικές ψάχνουν για διαφυγόντα κέρδη από το gamato και υποστηρίζουν κάτι αστρονομικά ποσά. Μα αυτό προϋποθέτει ότι σε περίπτωση που δε μπορούσαμε να τα βρούμε δωρεάν θα τα αγοράζαμε. Δλδ εγώ έχω μια βιβλιοθήκη με   70.000 κομμάτια αυτή τη στιγμή, αν πλήρωνα λοιπόν τη φυσιολογική τιμή των 2 ευρώ θα είχα δώσει 140000 ευρώ για μουσική. Πάτε καλά ρε?

Τα torrents είναι (συγγνώμη για την υπερβολή) μία σοσιαλιστική σχέση παραγωγής μέσα στο καπιταλισμό. Ελεύθερο και δωρεάν υλικό αλλά πάνω από όλα μέσω των torrents και του youtube έχουν αναπτυχθεί νέα είδη μουσικής, έχουν βγει νέες μπάντες και έχουν ανακαλυφθεί παλιές. Η εξουσία έχει φύγει από τις δισκογραφικές γιατί τώρα πια δε χρειάζεται ο καλλιτέχνης να γυρνάει τα γραφεία των άσχετων μανατζαρέων με ένα demo στο χέρι και να μετράει μούτζες. Τώρα το ανεβάζει στο youtube και μπαίνει κατευθείαν στη κρίση του αυτού εξ όποιου ο μανατζαρέος υποτίθεται ότι μίλαγε.  Η όλη ιστορία λοιπόν δεν είναι τα διαφυγόντα κέρδη. Η όλη ιστορία είναι ότι οι δισκογραφικές βγαίνουν τελείως από το παιχνίδι. Κλείστε τις να ησυχάσουμε. Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα.

Υγ: ο όλος πόνος για τους καημένους καλλιτέχνες και τη δημιουργία που δε πληρώνονται είναι αστείος και εκ του πονηρού. Το κωμικό είναι ότι αυτό το δήθεν επιχείρημα βγαίνει από τις δισκογραφικές που τόσα χρόνια καταληστεύουν τους δημιουργούς δίνοντας τους λεφτά πείνας. Αν το διατυπώνει αυτό ένας καλλιτέχνης τότε εμένα δε με ενδιαφέρει η μουσική του. Εμένα με ενδιαφέρει η μουσική που γράφεται για να ακούγεται και όχι για να πουλιέται. Και με τα torrents ο δημιουργός ξέρει ότι θα φτάσει σε πάρα πολλά αυτιά. Τώρα για τα φράγκα, δε βγαίνουν και λίγα από τα live. Ούτως ή αλλιως όλοι εκεί βασίζονται και όχι  στα cd. Cd… τι θυμήθηκα τώρα…

Υγ2: τα πολιτικά κόμματα δε διακιούνται να σιωπούν και να ποιούν την νοίσσαν. Να πάρουν θέση τώρα.

Αλληλεγγύη στα παιδιά του gamato.info.

πάρτε και ένα τραγουδάκι από τους active, που όπως λένε πάντα: «πάρτε τα cd μας αλλά αν δεν έχετε λεφτά, αντιγράψτε τα»

την εικόνα τη βρήκα από τα shared του rocean

Ετικέτες: , ,

20 Σχόλια προς “Gamwto”

  1. Y 16 Μαρτίου, 2010 στις 1:36 πμ #

    http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=141302

    Απάντηση
  2. Кроткая 16 Μαρτίου, 2010 στις 12:35 μμ #

    κλαπ κλαπ κλαπ!

    Απάντηση
  3. tsalapeteinos 16 Μαρτίου, 2010 στις 2:06 μμ #

    Στον κόσμο των δισκογραφικών, είμαστε όλοι πειρατές!

    Απάντηση
  4. compassocap 16 Μαρτίου, 2010 στις 5:32 μμ #

    @κροτ:
    για τα του γαμάτο μεταφράζεται σε «κλαψ κλαψ».

    @τσαλαπετεινός:
    και όχι μόνο σε αυτό κόσμο. Στο κόσμο γενικά της νομιμότητας τους.

    η πλάκα είναι ότι οι πιο φανατικοί χρήστες των πειρατικών site είναι οι εργαζόμενοι και τα στελέχη των δισκογραφικών. Ενώ είνα γνωστό ότι χρησιμοποιούν και τα torrents για να διαρρεύσουν υλικό πριν την επίσημη κυκλοφορία του.

    υγ: συγχαρητήρια στο ΣΚΑΙ για την αντικειμενική ενημέρωση (για άλλη μια φορά) πάνω στο θέμα. Μεταξύ κατεργαρέων… αλληλεγγύη.

    Απάντηση
  5. tsalapeteinos 17 Μαρτίου, 2010 στις 12:30 μμ #

    Εγώ νομίζω πως η περίφημη σταυροφορία κατά της πειρατείας είναι ένα άλλοθι για να κρατάνε οι εταιρίες ψηλά τις τιμές στη μουσική, την ταινίες και το λογισμικό. Δεν είναι τυχαίο που η «παραδοσιακή» πειρατεία (μη νόμιμα αντίγραφα) ανθεί περισσότερο σε πιο φτωχές χώρες. Αφού μια τιμή 20 δολλαρίων για ένα CD αποτελεί το ωροκάματο ενός Βορειοαμερικανού, το μισό μεροκάματο ενός Νοτιοευρωπαίου και δέκα φορές το μεροκάματο ενός Ινδοκινέζου. Με τη δικτυακή πειρατεία πιθανόν η κατάσταση να είναι αντεστραμμένη, λόγω της διαφορετικής ευκολίας πρόσβασης σε γρήγορες συνδέσεις. Επίσης είναι γνωστό πως ένα μεγάλο μέρος των εσόδων των εταιριών προέρχεται από συναυλίες, πωλήσεις σχετικού merchandize (ρούχα, πόστερ κλπ) και φυσικά διαφήμιση. Γι’ αυτό κατά βάθος συμφέρει τις εταιρίες η πειρατεία. Για τα μάτια του κόσμου δείχνουν ότι την πολεμάνε για να διατηρούν ψηλές τις τιμές και στα κύρια προϊόντα τους.

    Απάντηση
  6. compassocap 17 Μαρτίου, 2010 στις 2:47 μμ #

    συμφωνώ αλλά εδώ πρέπει να το διαωρίσουμε. Δλδ η πειρατεία στο λογισμικό είναι θεμιτή από τις εταιρείς. H microsoft έτσι μονοπώλησε την αγορά, εκπαίδευσε άπειρους νέους χρήστες και ύστερα έβγαλα τα λεφτά της από της επιχειρήσεις και τους οργανισμούς. Πρόσφατο το παράδειγμα στη ελληνική βουλή. Αντίχτοιχα πχ η Autodesk κοστολογεί το 3ds max 4000 ευρώ. Χαζή είναι? δε ξέρει ότι δε θα το πάρει κανείς? Φυσικά και το ξέρει και φυσικά ξέρει ότι θα το πάρεις πειρατικό. Ξέρει όμως (μιλάω από προσωπική εμπειρία) ότι μια επιχείρηση μπορεί να αναγκαστεί να πληρώσει αρκετά εκατομμύρια(!!!) ευρώ για τις άδειες που χρειάζεται. Στη περίπτωση του λογισμικού πλέον δε πιστεύω ότι ασχολείται και κανείς. Υπάρχουν προγράμματα που το να patchαριστούν είναι παιδική υπόθεση (Atomix virtual dj πχ) και όχι γιατί οι δημιουργοί είναι τίποτα ηλίθιοι αλλά για τους παραπάνω λόγους.
    Για τις ταινίες και τη μουσική τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θεωρώ δηλαδή ότι όντως πλέον ο καθένας μας ίσως ξοδεύει λιγότερα σε δίσκους απ ότι παλιά. Σε αυτό συνηγορούν δύο λόγοι. Ο πρώτος και δε θα σταματήσω να το λέω αυτό ποτέ, είναι ότι το cd και το dvd κατ επέκταση είναι το πιο ηλίθιο format δίσκου στο πλανήτη αυτό. Δλδ μιλάμε ότι αυτός που το κατασκεύασε πρέπει να ήταν τεράστιος υποχόνδριος με τη καθαριότητα και τη τάξη.Είναι πάρα πολύ ευαίσθητο και δεν αντέχει καθόλου στο χρόνο. Εγώ προσωπικά έχω πολλούς δίσκους (η αλήθεια είναι ότι τους προσέχω και αρκετά) που μου έχουν κρατήσει 20 χρόνια και παραπάνω (της μητέρας μου) και παίζουν ακόμα χωρίς κανενα πρόβλημα. Δε θυμάμαι όμως πραγματικά πόσα cd όμως μου έχουν χαλάσει. Πόσα λεφτά έχουν πεταχτεί…
    Ο δεύτερος λόγος προφανώς και είναι η πειρατεία. Εν κατακλείδι όμως και συμφωνώντας με το συμπέρασμα σου τα λεφτά που σπαταλόνται στη μουσική βιομηχανία, ίσως και λόγω της πειρατείας αυξάνονται. Πλέον έχεις πρόσβαση σε περισσότερες μπάντες, η μουσική δεν είναι τόσο ακριβό προιόν και περισσότερος κόσμος ασχολείται. Πείτε μου, υπήρχε περίπτωση αν δεν ήταν τα torrnts η Gogol Bordello να κάνουν δύο συναυλίες στην Ελλάδα με τόσο κόσμο? Ποιος θα τους ήξερε?

    Απάντηση
  7. tyr 17 Μαρτίου, 2010 στις 6:19 μμ #
    Κρίση, χρεοκοπία και αριστερά http://avantgarde2009.wordpress.com Κρίση, χρεοκοπία και αριστερά Σχέδιο έκτακτης ανάγκης για να πληρώσουν οι καπιταλιστές και τα λαμόγια τους “Βρισκόμαστε σε πόλεμο” δηλώνει ο Γ. Παπανδρέου στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μέχρι νεωτέρας γνωρίζουμε ότι θα χαθεί το 1/3 από τα δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων και επίδομα στο δημόσιο και όπως όλα δείχνουν και στον ιδιωτικό τομέα. Βεβαίως στην τελευταία περίπτωση δεν θα κερδίσουν τίποτα τα δημόσια ταμεία αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Επιπλέον τα επιδόματα στο δημόσιο που ως γνωστόν συμπληρώνουν το βασικό μισθό των 900 ευρώ θα μειωθούν κι αυτά 12%. Συνολική απώλεια μέχρι στιγμής στις ετήσιες αποδοχές ενός υπαλλήλου από 10% μέχρι και 15%, χωρίς να υπολογίζουμε την επιπλέον μείωση από την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης. Επίσης παγώνουν όλες οι συντάξεις,, ενώ μειώνονται εκείνες μαζί και οι αποδοχές στις πρώην ΔΕΚΟ κατά 7%. Αν σε αυτά προσθέσουμε την αύξηση του ΦΠΑ κατά 2% και στους ειδικούς φόρους σε καύσιμα και τσιγάρα κατά 40% η μείωση της πραγματικής αγοραστικής δύναμης ξεπερνάει κατά πολύ το 20%. Πτώση που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν συνυπολογίσουμε το περσινό πάγωμα των μισθών και τις εξαγγελίες ότι μέχρι το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού να πέσει στο 3% οι μισθοί θα παραμείνουν παγωμένοι σίγουρα για τα επόμενα 3-4 χρόνια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βίαιη συμπίεση του εργατικού κόστους δεν θα περιοριστεί στο δημόσιο αλλά θα επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι εξαγγελίες για το ασφαλιστικό, με δύο στόχους: Η μέση σύνταξη να ανέβει κατά 3-4 χρόνια φτάνοντας τα 65 και ταυτόχρονα να μειωθεί στα 2/3 της σημερινής, αφού θα αλλάξει άρδην ο τρόπος υπολογισμού της. Ας σκεφτούμε για λίγο σαν μαρξιστές Είναι καθαρή αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα και ότι απλώς συμβαίνουν για να μειωθούν τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού και το δημόσιο χρέος. Στην πραγματικότητα τα μέτρα αποσκοπούν στο ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης καταρχήν με την αύξηση του ποσοστού του κέρδους ή αλλιώς της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να συμβεί αυτό πέρα από την αύξηση της υπεραξίας. Με άλλα λόγια μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης, του εργατικού μισθού. Πολλοί αριστεροί οικονομολόγοι αναρωτιούνται για το πώς θα βγει η οικονομία από την κρίση όσο θα μειώνονται οι μισθοί και μαζί μ’ αυτούς η ζήτηση. Για ακόμα μια φορά η αιτία της κρίσης φαίνεται να είναι η υποκατανάλωση της εργατικής τάξης. Στην πραγματικότητα η κρίση δεν οφείλεται στη χαμηλή ζήτηση αλλά στην πτώση των ποσοστών του κέρδους και επομένως στην αδυναμία του κεφαλαίου να αναπαραχθεί. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι “οι κρίσεις πάντοτε προετοιμάζονται από μια περίοδο ακριβώς όπου οι μισθοί αυξάνουν γενικά και η εργατική τάξη παίρνει μεγαλύτερη μερίδα εκείνου του τμήματος του ετήσιου προϊόντος που προορίζεται για κατανάλωση” (Κεφάλαιο, Κ. Μαρξ, τ. 2, σελ. 415) Ακόμα και η κρίση που ζούμε εδώ και δύο χρόνια και η οποία εξελίσσεται σε μια μακροχρόνια ύφεση έρχεται ύστερα από μια έκρηξη της κατανάλωσης, ακόμα κι αν αυτή ήταν αποτέλεσμα της έξαρσης του δανεισμού. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να γίνει αυτή η συζήτηση σε μια έκταση. Στην πραγματικότητα το κεφάλαιο ενδιαφέρεται πάνω απ’ όλα για την κερδοφορία του. Όταν αυτή η κερδοφορία πέφτει κάτω από ένα μέσο ποσοστό τότε παύει να αναπαράγεται, ή τέλος πάντως αναπαράγεται με ολοένα μεγαλύτερη δυσκολία. Το που θα βρει μέρος για να αποκομίσει κέρδη είναι μια άλλη υπόθεση. Στο βαθμό που αυτό δεν γίνεται στην πραγματική οικονομία, τότε κατευθύνεται σε άλλες περιοχές, σε μετοχές, ομόλογα, παράγωγα και κάθε είδους χρηματοοικονομικά προϊόντα που υποτίθεται αντανακλούν κάτι στην πραγματική οικονομία. Εκεί έχουν βρει καταφύγια τρισεκατομμύρια δολάρια (περίπου 600, 10 φορές δηλαδή το παγκόσμιο ΑΕΠ) μέχρι να αποδειχτεί ότι και αυτά είναι μια φούσκα και τίποτα άλλο. Η αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν πραγματοποιείται με κανένα καθώς πρέπει τρόπο. Η αστική τάξη δεν συμπεριφέρεται εχθρικά μόνο στους εργάτες αλλά και αναμεταξύ της. Η προσπάθεια να επιτευχθούν μεγαλύτερα κέρδη δεν αποτελεί μια συλλογική προσπάθεια του κεφαλαίου ενάντια στους εργάτες, αλλά εκδηλώνεται ταυτόχρονα και στο εσωτερικό της με την όξυνση του ανταγωνισμού. Το κεφάλαιο που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ανελέητο ανταγωνισμό από τα άλλα κεφάλαια καταστρέφεται. Οι αστοί οικονομολόγοι τη διαδικασία αυτή απαξίωσης του κεφαλαίου την περιγράφουν ως δημιουργική καταστροφή. Για τους μαρξιστές αυτό λέγεται κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Τεράστια κεφάλαια που αδυνατούν να πετύχουν ποσοστά κέρδους που να τα κάνει άξια να αναπαραχθούν. Ο κύκλος αυτός επαναλαμβάνεται σε περιορισμένη κλίμακα κάθε 10 περίπου χρόνια και σε εκτεταμένη μορφή κάθε 50 και με μια απόκλιση αναλόγως των γενικότερων συνθηκών. Μιλάμε για τα μακρά κύματα της κρίσης, ή αλλιώς κύματα Κοντράντιεφ. Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε στον αριστερό τύπο τις κοινοτυπίες του αστικού. Πριν λοιπόν μιλήσουμε για την δημοσιονομική κρίση, για τους κερδοσκόπους που “επιτίθενται στη χώρα”, για το αν τα κράτη χρεοκοπούν ή όχι, για τον αν υπάρχουν λεφτά ή δεν υπάρχουν, για το αν κάποιοι τα φάγανε και που τα πήγανε, για το αν πρέπει η ΕΕ να αναθεωρήσει το σύμφωνο σταθερότητας και να χαλαρώσει τα κριτήρια τις ΟΝΕ (60% δημόσιο χρέος, 3% έλλειμμα) και να δείξει ο βορράς την αλληλεγγύη του στο νότο παρέχοντας χαμολότοκο δανεισμό στην Ελλάδα, για το αν η κρίση θα ξεπεραστεί μετά από μακρόχρονη 20ετή τουλάχιστον προσπάθεια αλλαγής του αναπτυξιακού ελληνικού μοντέλου, για το αν οι κυβερνήσεις του νότου μαζί με τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης θα πρέπει να αντισταθούν στις αγορές κ.ο.κ. ας μιλήσουμε για την ουσία αυτής της κρίσης σαν μαρξιστές. Η κρίση του χρέους είναι μέρος της συστημικής καπιταλιστικής κρίσης Και για να μην παρεξηγηθούμε. Συστημική κρίση δεν σημαίνει το τέλος του καπιταλισμού. Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Το κάθε κοινωνικό σύστημα δεν είναι μόνο οικονομία αλλά και κοινωνικοί σχηματισμοί. Δεν υπάρχει ακριβώς ένα βιολογικό ρολόι που θα σημάνει το τέλος του. Μια συστημική κρίση θέτει σε δοκιμασία το ίδιο το σύστημα μέχρι ενδεχομένως να βρει μια νέα ισορροπία. Η κρίση αυτή μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες να οδηγήσει στην ανατροπή του εποικοδομήματος μέσα στο οποίο ζουν και αναπαράγονται οι υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής. Αυτό συμβαίνει γιατί σε μια τέτοια μεταβατική περίοδο η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε κρίση ηγεμονίας της άρχουσας τάξης, η οποία αδυνατεί να διατηρήσει τους δεσμούς της με κοινωνικά στρώματα που μέχρι τότε θεωρούσαν τον εαυτό τους κομμάτι του μπλοκ εξουσίας, με τα αναγκάια υλικά ανταλλάγματα βεβαίως. Αυτό συμβαίνει όταν ευρύτερα μικροαστικά στρώματα, και τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας πέφτουν θύματα της οικονομικής κρίσης, βλέπουν τα προνόμιά τους να χάνονται και μαζί μ’ αυτά χάνουν και την εμπιστοσύνη τους όχι μόνο στην άρχουσα τάξη και τους μηχανισμούς της αλλά και στο ίδιο το σύστημα. Χωρίς να είναι αναπόφευκτο, σε μια τέτοια περίοδο είναι δυνατό μια οικονομική κρίση αυτής της έκτασης να οδηγήσει σε κρίση ηγεμονίας της άρχουσας τάξης η οποία ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια επαναστατική κρίση. Κάτι τέτοιο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον υποκειμενικό παράγοντα, σε τελευταία ανάλυση από τον επαναστατικό βολονταρισμό πολιτικών δυνάμεων που συνειδητά δίνουν στην κρίση μια αντικαπιταλιστική διέξοδο. Όπως και να γίνει όμως ο καπιταλισμός από την εποχή του Μαρξ δεν έχει ανακαλύψει κανένα άλλο τρόπο για να ξεπερνά τις κρίσεις του πάρα μόνο μέσα από μια βίαιη αύξηση των ποσοστών του κέρδους. Η κρίση λοιπόν στων εργατών την πλάτη. Αυτό φυσικά σημαίνει και καταστροφή ενός μεγάλου τμήματος του συσσωρευμένου κεφαλαίου που δεν βρίσκει τρόπο να αναπαραχθεί. Εξάλλου η αξία του κεφαλαίου στον καπιταλισμό εξαρτάται από την απόδοσή του. Το αν αυτή η καταστροφή θα γίνει με πόλεμο ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Σημασία έχει ότι πρέπει να καταστραφεί, και μαζί μ’ αυτό απαξιώνεται το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων. Γι’ αυτό και η κρίση φέρνει ανεργία, πτώση της ζήτησης, κλείσιμο εργοστασίων, φτώχεια κ.ο.κ. Όταν το κεφάλαιο αποκαταστήσει την κερδοφορία του, και στο βαθμό που το σύστημα επιβιώσει τότε ένας νέος κύκλος ξεκινάει. Θα πει κανείς: Μα όλα αυτά είναι γνωστά, τι νόημα έχουν τώρα; Έχουν νόημα στο βαθμό που συνεχίζουμε να είμαστε μαρξιστές, όχι όταν συζητάμε για την κρίση του 1929, αλλά για τη σημερινή κρίση. Όχι για να κάνουμε ακαδημαϊκές συζητήσεις αλλά για να εξοπλιστούμε με το κατάλληλο πολιτικό πρόγραμμα από τη σκοπιά πάντα του προλεταριάτου και του σοσιαλισμού, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά. Στην ουσία τώρα. Η κρίση των χρεών είναι μια πραγματική κρίση και όχι ένα ιδεολόγημα της αστικής προπαγάνδας προκείμενου να πάρει πίσω τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις. Η κρίση του χρέους δεν διαφέρει στην ουσία της από την κρίση της φούσκας των επισφαλών δανείων που έσκασε το 2008. Για μια δεκαετία και πλέον ο καπιταλισμός ντοπάρεται με κάθε είδους δάνεια. Από ένα σημείο και πέρα ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των χρηματιστηρίων το 1999 η απελευθέρωση της αγοράς αυτής οδήγησε σε ένα άνευ προηγουμένου ράλι χορηγήσεων και μαζί με αυτό ενός πλήθους νέων χρηματοοικονομικών προϊόντων, όπως τα ξακουστά δομημένα ομόλογα ή τα CDS-ασφάλιστρα των δανείων από τον κίνδυνο να μην αποπληρωθούν. Πολλοί πιστεύουν ότι τα δάνεια δίνονται αφειδώς προκειμένου να κινηθεί η πραγματική οικονομία και να ενισχύεται η ζήτηση. Αυτό πράγματι λειτουργούσε έτσι άλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος. Το κίνητρο για παροχή δανείων δεν είναι το αν θα προκαλέσει ζήτηση καταναλωτικών προϊόντων αλλά το κέρδος που αποκομίζει η τράπεζα από το επιτόκιο. Το απίστευτο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία αυτά χρόνια οφείλεται όχι σε μια συντονισμένη προσπάθεια τόνωσης της ζήτησης αλλά στην τυφλή επιδίωξη κεφαλαίων αμύθητης αξίας που ήδη έχουν αποσυρθεί από την πραγματική οικονομία και ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να επενδυθούν αποκομίζοντας έστω και 4, 5, 6 ή και 16% κέρδος. Αυτό το κέρδος δίνουν τα επιτόκια δανεισμού αναλόγως την περίπτωση. Αν είναι στεγαστικά, επαγγελματικά, καταναλωτικά, κρατικά ομόλογα, δομημένα, αμοιβαία κ.ο.κ. Πάνω στις απαιτήσεις από τα δάνεια οι τράπεζες δημιουργούσαν νέα προϊόντα που τα πουλούσαν σε άλλες τράπεζες και από κει καινούργια προϊόντα που τα ξαναπουλούσαν σε άλλες επίσης τράπεζες ή σε ασφαλιστικά ταμεία ή σε ιδιώτες πάντα με μια αμοιβή. Στην Ελλάδα αυτή η αγορά οδήγησε σε ένα πρωτοφανές δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την απάτη που στήθηκε τα προηγούμενα χρόνια που η άρχουσα τάξη μαζί με το πολιτικό της σύστημα παραμύθιαζε την κοινωνία για τους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4% του ΑΕΠ, για τις μεγάλες ιδέες, για τους ολυμπιακούς, για την Ευρώπη, για τον εκσυγχρονισμό και κάθε είδους άλλες προσδοκίες προκειμένου να διατηρήσει τους ρυθμούς αύξησης της ανεξέλεγκτης δανειοδότησης. Όλα αυτά οδήγησαν τελικά στα 300 δις δημόσιο χρέος, άλλα τόσα ιδιωτικό και μια οικονομία που κυριολεκτικά τα έχει φτύσει. Ουδόλως ενδιαφέρονται τώρα αν με τα σκληρά μονεταριστικά μέτρα λιτότητα θα παγώσει η αγορά, θα αυξηθεί η ανεργία, θα πέσει η κατανάλωση. Το χρηματιστικό κεφάλαιο απαιτεί εδώ και τώρα τους τόκους του, για να εξασφαλίσει στον εαυτό του και την πελατεία του τα ποσοστά κέρδους που έχει ανάγκη για την αναπαραγωγή του. Μα έτσι καταστρέφεται η πραγματική οικονομία. Ε και λοιπόν, ποιος σκοτίζεται γι’ αυτό. Μα αυτό είναι αυτοκτονία. Καμία αντίρρηση και αυτοί που λιώνουν στα ναρκωτικά ξέρουν πολύ καλά ότι αυτοκτονούν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το πρόβλημα που βρίσκεται τώρα; Στο ότι οι δανειστές θεωρούν ότι το ελληνικό κράτος με το έλλειμμα που έχει, θα βρεθεί στο άμεσο διάστημα σε αδυναμία να συνεχίσει ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις που απορρέουν από το δημόσιο χρέος. Ακόμα κι αν το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας είναι μικρό (2,7 της ευρωζώνης και 2% της ΕΕ) ο κίνδυνος παραμένει μεγάλος γιατί μια χρεοκοπία της Ελλάδας θα σημάνει της έναρξη ενός ντόμινου που κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει, δεδομένου ότι μετά ακολουθούν η Ισπανία, η Πορτογαλία , η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Αγγλία και πάει λέγοντας. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι η χρεοκοπία των κρατών αλλά η χρεοκοπία των τραπεζών και όλων αυτών που κρατάνε στα χέρια τους κρατικά ομόλογα και που υποτίθεται κοστίζουν μια ορισμένη περιουσία. Επιπλέον στη φούσκα αυτή δεν συμμετέχουν μόνο οι τράπεζες και οι καταθέτες τους αλλά επίσης ασφαλιστικά ταμεία, επιχειρήσεις και κάθε είδους οργανισμοί. Όλοι αυτοί, στους ισολογισμούς εγγράφουν μια σειρά περιουσιακών στοιχείων στο ενεργητικό τους. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία πχ σε μακροπρόθεσμες απαιτήσεις από κρατικά ομόλογα της τάδε χώρας έχουν αποκτηθεί με χρήματα των ασφαλισμένων τους. Φυσικά αυτές οι επενδύσεις μέχρι στιγμής αποφέρουν κάποιους τόκους και έτσι αξιοποιούνται τα διαθέσιμα των ταμείων αυτών. Όταν όμως πάψουν να εξυπηρετούνται αυτές οι απαιτήσεις τότε όχι μόνο χάνονται οι τόκοι, αλλά απαξιώνεται και η αξία του κεφαλαίου που έχει επενδυθεί σ’ αυτούς τους τίτλους. Αν γίνει εδώ μια πραγματική αποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων των ελληνικών ασφαλιστικών οργανισμών θα βλέπαμε πόσα δις ενδεχομένως έχουν ήδη χαθεί από την απαξίωση τέτοιων τίτλων. Έτσι αν σταματήσει να πληρώνει η Ελλάδα τα τοκοχρεολύσια απειλείται με ντόμινο όλη η αγορά ομολόγων και μαζί με αυτήν ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα και όσοι έχουν επενδύσει εκεί. Τελικά “υπάρχουν λεφτά”; Στην αριστερή αρθρογραφία υπάρχει η αίσθηση ότι δεν είναι τόσο σοβαρό το ζήτημα. Αυτή η οπτική διαπερνά σχεδόν ολόκληρη την αριστερά. Από το ΚΚΕ και τους συνδικαλιστές όλων των τάσεων της αριστεράς που με έναν αυτιστικό τρόπο ισχυρίζονται ότι “λεφτά υπάρχουν” απλά κάπου τα κρύβουν, αφήνοντας να εννοηθεί ότι όλα όσα λέγονται περί χρεοκοπίας είναι απλώς ιδεολογική τρομοκρατία. Φυσικά μια τέτοια αντιμετώπιση του ζητήματος επιτρέπει σε όλους αυτούς να κινιούνται στην πεπατημένη επαναλαμβάνοντας τη συνθηματολογία των προηγούμενων χρόνων σαν να μην συμβαίνει τίποτα καινούργιο. Το γεγονός ότι φαίνονται εκτός τόπου και χρόνου δεν φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου. Κοντά σε αυτή την χοντροκομμένη αντίληψη που μπορεί να βολεύει τη συνδικαλιστική ρουτίνα για να συνεχίζει απτόητη να ζητάει την ικανοποίηση των “χρόνιων αιτημάτων” της, αναπτύσσεται μια πιο εκλεκτική άποψη που καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα παραθέτοντας όμως και στοιχεία. Το πρώτο στοιχείο είναι ότι δεν έχει μόνο η Ελλάδα πρόβλημα με τα ελλείμματα και το χρέος αλλά και άλλες χώρες (PIGS…). Επίσης ότι η Ελλάδα είναι τόσο μικρή που δεν είναι δυνατόν να απειλεί όλο το σύστημα με κατάρρευση. Και φυσικά στο τέλος όλοι δείχνουν το έλλειμμα των ΗΠΑ. Να κι αυτοί έχουν έλλειμμα σαν της Ελλάδας και χρέος αν όχι 120% του ΑΕΠ, έστω 90%. Όλα αυτά θα ήταν κάπως έτσι αν δεν υπήρχε καμία δυναμική. Αν σκεφτεί όμως κανείς ότι μετά την Ελλάδα έρχεται η μισή Ευρώπη μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Επιπλέον πρέπει να συνυπολογίσει ότι οι επενδύσεις σε ομόλογα και ότι έχει χτιστεί πάνω σ’ αυτά είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Είναι κι αυτή μια υπερτιμημένη φούσκα. Αν κάποιος σταματήσει να πληρώνει οι πάντες θα τρέξουν να ξεφορτωθούν αυτά τα ομόλογα, καθώς και όλα τα άλλα που πιθανόν αύριο να βρεθούν στο στόχαστρο. Η εμπιστοσύνη στην αγορά ομολόγων θα καταρρεύσει και μαζί της θα καταρρεύσουν οι αξίες αυτών των κεφαλαίων. Το ερώτημα όμως παραμένει, γιατί πρώτα η Ελλάδα; Καταρχήν αυτό δεν είναι αλήθεια. Πριν από την Ελλάδα, το Νοέμβρη, χρεοκόπησε το Ντουμπάι. Πριν απ’ αυτό χρεοκόπησε η Ισλανδία, ενώ χώρες όπως οι βαλτικές, η Ουγγαρία κλπ. αναγκάστηκαν να απευθυνθούν για δανεισμό στο ΔΝΤ. Η Ελλάδα όμως είναι μια κλάση παραπάνω. Πρώτον γιατί όντως ο συνδυασμός ελλείμματος και χρέους είναι πρωτοφανής. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ισπανία δεν έχει πρόβλημα. Όμως η Ισπανία μέχρι το 2007 είχε πλεόνασμα στο προϋπολογισμό και επίσης το χρέος της δεν ξεπερνά το 60%. Ε δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αν θα σκάσει κάποιος πρώτος αυτός θα είναι η Ελλάδα, και ακριβώς γι’ αυτό ασχολούνται οι “κερδοσκόποι” μαζί της . Δεύτερον γιατί ανήκει στην ευρωζώνη. Τι σημαίνει αυτό; Είναι εντελώς διαφορετικό η Ελλάδα της δραχμής και με έλλειμμα 14% το 1990, με το σημερινό 12,7% έλλειμμα σε ευρώ. Καταρχήν γιατί ακόμα και το 90 το χρέος δεν ήταν 120% του ΑΕΠ αλλά 75%. Η ουσιώδης όμως διαφορά είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη ζώνη του “ισχυρού” ευρώ και όχι της άγνωστης δραχμής. Υποτίθεται ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη προσφέρει αν μη τι άλλο πρόσβαση σε χρηματοδότηση με ευνοϊκούς όρους. Αυτό υποτίθεται ότι αποτελεί το αντιστάθμισμα της πτώσης της ανταγωνιστικότητας που θα είχε ο ελληνικός καπιταλισμός από το ευρώ σε πρώτη φάση. Το να καταλήγεις ύστερα από μια δεκαετία να δανείζεσαι με 6,5% με ποσοστά δηλαδή που δανείζονται τριτοκοσμικές χώρες, αυτό τι άλλο δείχνει πέρα από έλλειψη εμπιστοσύνης όχι απλώς στην Ελλάδα, αλλά στο ίδιο το ευρωνόμισμα. Γι’ αυτό η Μέρκελ έχει κυριολεκτικά χάσει τον ύπνο της. Εδώ απειλείται το ίδιο το ευρώ. Όποιος έχει βεβαίως την άποψη ότι η Ελλάδα είναι κάτι σαν την Αιθιοπία είναι προφανές ότι δεν αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται. Παρόλα αυτά πάνω στο ευρώ στηρίζεται η Γερμανία, η Γαλλία και εν πάση περιπτώσει το 25 ίσως και το 30% της παγκόσμιας οικονομίας. Αν καταρρεύσει το ευρώ οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές για τις ισορροπίες ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος. Τέλος να πούμε ότι όντως και οι ΗΠΑ έχουν μεγάλο χρέος και έλλειμμα. Μόνο που το χρωστάνε κυρίως στον εαυτό τους. Το 2009 το αμερικάνικο δημόσιο δανείστηκε 1,5 τρις δολάρια. Απ’ αυτό το 1,2 τρις το τύπωσε η FED (ομοσπονδιακή τράπεζα). Αυτό προκάλεσε μια μικρή πτώση του δολαρίου σε σχέση πάντα με την ποσότητα που μπήκε στην κυκλοφορία. Οι ΗΠΑ με αυτόν τον τρόπο εξάγουν την κρίση τους σε όλο τον πλανήτη. Αυτό είναι το προνόμιο που έχει ο έκδοτης ενός νομίσματος που χρησιμοποιείται επίσημα στις διεθνείς συναλλαγές και σαν παγκόσμιο αποθεματικό. Η σύγκριση λοιπόν θα ήταν πετυχημένη μόνο αν και η Ελλάδα θα μπορούσε να καλύπτει τα ελλείμματα της τυπώνοντας χρήμα και μάλιστα χωρίς να δημιουργεί πληθωρισμό. Να σημειώσουμε εδώ ότι αυτό δεν μπορεί να το πετύχει ούτε η ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα). Το πόσο αξιολογείται το ευρώ φαίνεται και στην πτώση του από τα μέσα του Γενάρη και δώθε όταν από 1,46$ έπεσε στο 1,35$. Χρεοκοπία και αριστερά Παρόλα αυτά η αριστερά το χαβά της. Η κυβέρνηση έχει κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, βαράει συναγερμούς και η αριστερά μας λεει ότι όλα αυτά είναι παραμύθια, είτε γιατί “υπάρχουν λεφτά”, είτε γιατί “τα κράτη δεν χρεοκοπούν” και τελικά θα αναγκαστούν οι γερμανοί να μας δώσουν φτηνά δάνεια για να χρηματοδοτηθεί το χρέος και τα ελλείμματα για τα επόμενα 50 χρόνια μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση. Βεβαίως ακόμα και μετά την ανακοίνωση των μέτρων τίποτα συγκεκριμένο δεν ακούγεται περί βοήθειας. Μια τέτοια αντιμετώπιση το μόνο που καταφέρνει είναι να κοιμίζει τον κόσμο της αριστεράς. Όλοι τρέχουν πανικόβλητοι εκτός από τα στελέχη της αριστεράς που επιμένουν ότι όλα αυτά είναι πρόσχημα για να συνεχιστεί η “διαχρονική” επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Μόνο που αυτή τη φορά η επίθεση είναι σαρωτική και χωρίς κανένα έλεος. Γιατί όντως δεν υπάρχει σάλιο, όπως είπε και ο Λοβέρδος. Τόσα χρόνια λέγαμε ότι λεηλατούν τη δημόσια περιουσία, ότι γίνεται πλιάτσικο, ότι οι ολυμπιακοί θα βουλιάξουν τη χώρα, για την κλοπή των αποθεματικών των ταμείων, για τις μίζες και τώρα που τα φάγανε όλα αντί να ζητάμε τα κεφάλια των κλεφταράδων, οι αναλυτές και οι συνδικαλιστές της αριστεράς περιφέρονται από δω και από κει διαβεβαιώνοντας είτε ότι υπάρχουν λεφτά., είτε ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με πίεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου τελικά να βοηθήσει τους φτωχούς συγγενείς του νότου. Αν όμως πιστεύεις ότι δεν είμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ή εν πάση περιπτώσει κάποιος άλλος τελικά θα μας σώσει τότε δεν είναι και ανάγκη να δοθεί κανένας αποφασιστικός αγώνας τώρα. Η αριστερά το μόνο που καταφέρνει είναι να καλλιεργεί το εφησυχασμό και μαζί μ’ αυτό αυταπάτες για την δυνατότητα βιωσιμότητας του ίδιου του συστήματος. Έτσι, και αυτό είναι το βασικότερο δεν θα χρειαστεί να αλλάξουμε τακτική, μπορούμε να συνεχίσουμε απτόητοι να κάνουμε αυτά που κάναμε και πριν 20 χρόνια. Τις καθιερωμένες ρουτινιάρικες απεργίες, πορείες που πρέπει βιαστικά να τελειώσουμε, συνδικαλιστικός αγώνας για τα “κεκτημένα” όπως πέρσι και πρόπερσι. Από κει και πέρα οι προτάσεις θα εξαντλούνται σε οικονομικές αναλύσεις επιπέδου λυκείου: Αν μειωθούν οι μισθοί θα μειωθεί η ζήτηση, αν μειωθεί η ζήτηση θα κλείσουν επιχειρήσεις, αν κλείσουν οι επιχειρήσεις θα μεγαλώσει η ανεργία, αν μεγαλώσει η ανεργία θα μειωθεί κι άλλο η ζήτηση, αν μειωθεί η ζήτηση θα κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις και τελικά θα βουλιάξουμε στην ύφεση. Εκεί τελειώνει η βαθυστόχαστη ανάλυση για να περάσουμε σε ανάλογες βαθυστόχαστες προτάσεις: Για να μην συμβούν λοιπόν όλα αυτά δεν θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Για να μην μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις θα πρέπει να βρεθεί χρήμα. Για να βρεθεί χρήμα το ΚΚΕ και όχι μόνο θα προτείνει να τα πάρουμε από τους πλούσιους χωρίς να μας λεει ακριβώς πώς, ενώ ο Συνασπισμός θα προτείνει πάταξη της φοροδιαφυγής και βοήθεια από την Ε.Ε. με ευρωομόλογα που θα έχουν χαμηλό επιτόκια κάπου δηλαδή ανάμεσα στο γερμανικό και το ελληνικό. Δηλαδή να δανειστεί το δημόσιο με 4,5% αντί για 6,5%. Φοβερή πρόταση, ο αντινεοφιλελευθερισμός τρέχει από τα μπατζάκια. Φυσικά για να γίνει αυτό θα πρέπει να ανατραπεί το σύμφωνο σταθερότητας προκειμένου να επιτραπεί απευθείας χρηματοδότηση των χρεών από την ΕΚΤ. Βέβαια όλα αυτά εξαρτώνται από τη διάθεση της γερμανικής άρχουσας τάξης, αλλά που θα πάει θα πειστεί. Επομένως οι κινητοποιήσεις θα πρέπει να στραφούν σε αυτή την κατεύθυνση. Τι καταλαβαίνει κανείς απ’ όλο αυτά; Να κάνουμε απεργίες για να μας δώσουν χαμηλότοκα δάνεια οι γερμανοί, μπας και κινηθεί η αγορά. Τώρα τι την ενδιαφέρει την αριστερά η διάσωση της, καπιταλιστικής για να μην ξεχνιόμαστε, αγοράς αυτό εγείρει και ιδεολογικά ζητήματα. Αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό. Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι πως θα σωθεί η αγορά με νέα δάνεια, όταν η σημερινή χρεοκοπία προήλθε ακριβώς μέσα από την έκρηξη της φούσκας των δανείων. Οποιοσδήποτε λογικός νους καταλαβαίνει ότι έτσι μπορεί να κερδιθεί απλώα λίγος χρόνος ακόμα. Εξάλλου οι τράπεζες δεν ενοχλούνται από τα χρέη των πελατών τους, ούτε από το πόσο μεγάλα είναι, αρκεί αυτοί να πληρώνουν τους τόκους. Στην Ελλάδα οι τόκοι αυτοί αγγίζουν το 1/3 του προϋπολογισμού. Το κράτος πλέον μαζεύει φόρους για να πληρώνει τις τράπεζες. Αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να σταματήσουμε. Όπως και να το δει κανείς το σχέδιο αυτό μπάζει από όλες τις μεριές. Πρώτον ακόμα και να πάρει το ελληνικό κράτος χαμηλότοκα δάνεια δεν θα καταφέρει να μειώσει το δημόσιο χρέος, απλώς θα καθυστερήσει την εκτίναξή του. Αλλά ακόμα και με 4% πάλι το χρέος θα συνεχίζει να αυξάνεται. Επιπλέον αυτό δεν λύνει το πρόβλημα του ελλείμματος., το οποίο ακόμα και με αυτά τα μέτρα είναι απίθανο αν θα μειωθεί στο 9% του ΑΕΠ. Ακόμα και με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς το χρέος δεν θα μειωθεί ποτέ. Επομένως όλα αυτά αναβάλλουν για λίγους μήνες το πρόβλημα και απλώς μας καθησυχάζουν αντί να πούμε στα ίσα ότι πρέπει το μαχαίρι να μπει στο κόκαλο. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση θα επιμένει ότι δεν υπάρχει φράγκο και τότε είναι καλύτερα να μειωθούν οι μισθοί 10% παρά να μην δίνονται καθόλου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορεί να πείσει ένα τμήμα της κοινωνίας να δεχτεί την άγρια λιτότητα βλέποντας ότι δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή. Η αριστερά από την άλλη αντί να κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο στην κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι κάπου τελικά υπάρχουν λεφτά, κι αυτοί που τα έχουν ας τα δώσουν για να συνεχίσουμε όλοι αυτό που κάναμε μέχρι σήμερα. Μέχρι στιγμής όμως οι απεργίες στις 10 και 24 Φλεβάρη δείχνουν ότι η κυβέρνηση δεν έχει χάσει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι δυσανάλογα μικρότερη σε σχέση με τα μέτρα που παίρνονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος συναινεί με τα μέτρα. Αλλά για να μπει στον αγώνα θα πρέπει να έχει μια ξεκάθαρη προοπτική. “Να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες” είναι τόσο αφηρημένο όσο το “οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη”. Οι πάντες γνωρίζουν ότι 200 και πλέον δις € έχουν κάνει φτερά και βρίσκονται σε τράπεζες στην Ελβετία, την Κύπρο και ποιος ξέρει που αλλού. Οι τράπεζες, οι εφοπλιστές και γενικώς οι “έχοντες και κατέχοντες” τα έχουν πάει εκεί που κανένα δημόσιο δεν μπορεί να τους βάλει χέρι. Εκτός κι αν μας βοηθήσει ο σύντροφος Χριστόφιας. Πρώτα λήστεψαν τη δημόσια περιουσία και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Το μόνο που έχουν αφήσει πίσω είναι τα χρέη τους. Αυτό είναι το τίμημα από το φαγοπότι των τελευταίων 15 ετών. Όμως ακόμα κι αυτά τα κέρδη δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένα. Πολλά από τα δις που μάζεψαν όχι μόνο οι ξένες αλλά και οι ελληνικές τράπεζες είναι τοποθετημένα σε ομόλογα και τραπεζικά προϊόντα που σήμερα κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα αν σταματήσουν οι αποπληρωμές των δανείων. Έχουν λοιπόν κι αυτοί κάτι να φοβούνται. Λοιπόν η αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να αμφισβητεί ότι τα ταμεία έχουν αδειάσει. Η μόνη λύση τώρα είναι να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο. Όχι στο κόκαλο των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Αυτό η κυβέρνηση μαζί ή χωρίς τις Βρυξέλες να το ξεχάσει. Μα δεν υπάρχουν λεφτά θα ξαναπούν για ακόμα μια φορά. Αν δεν κάνουμε κάτι βουλιάζουμε. Πράγματι αν δεν γίνει κάτι βουλιάζουμε. Δεν έχουμε κανένα λόγο να το αρνηθούμε. Είμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Συμφωνούμε απόλυτα στην περιγραφή του προβλήματος ακόμα και στο δραματικό της ύφος. Μόνο που διαφωνούμε κάθετα στη λύση του προβλήματος. Πρώτα απ’ όλα δεν είναι λύση τα νέα δάνεια με οποιοδήποτε επιτόκιο. Όπως είναι ήδη γνωστό τα 2/3 περίπου των ομολόγων βρίσκονται στα χέρια γερμανικών, γαλλικών, αμερικανικών και αγνώστης εθνικότητας τραπεζών. Έτσι μας λένε. Το υπόλοιπο το έχουν ελληνικές τράπεζες που εξίσου αποκομίζουν τα ίδια τοκογλυφικά επιτόκια. Το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται ακόμα και τώρα όταν είναι επίσης γνωστό ότι οι ελληνικές τράπεζες δανείζονται από την ΕΚΤ με 1% με εγγύηση τα ελληνικά κρατικά ομόλογα και την ίδια ώρα δανείζουν τους εγγυητές τους δηλαδή το ελληνικό δημόσιο με 6,5 %. Αν αυτό δεν λέγεται ανοιχτή ληστεία του δημοσίου πλούτου πως αλλιώς λέγεται κύριοι αναλυτές; Η κυβέρνηση συνεχίζει παρόλα αυτά να μας δουλεύει μέσα στα μούτρα μας ότι δήθεν ψάχνει για φτηνό χρήμα, ενώ στην πραγματικότητα συνεχίζει με το πλέον απίστευτο θράσος να δανείζεται κάθε μέρα 150 εκατομμύρια € και να μας χρεώνει με νέα τοκοχρεολύσια. Φέτος θα δανειστούν 55δις αν όλα καλά, πληρώνοντας 3,5 δις σε τόκους, δύο φορές περισσότερα από όσο θα αποδώσουν οι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και μάλιστα αυτή την εξωφρενική ληστεία την παρουσιάζουν σαν να πρέπει και να τους χρωστάμε χάρη. Επανερχόμαστε λοιπόν από κει που αρχίσαμε. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα σωθούν οι αποδόσεις των τραπεζών. Μικρή σημασία έχει αν οι τράπεζες είναι ελληνικές ή ξένες. Αν τα κλοπιμαία καταλήγουν σε χέρια ελληνικά ή γερμανικά. Έτσι κι αλλιώς οι πατριώτες καπιταλιστές που τόσο αγαπάνε την πατρίδα τα έχουν πάει όλα στην Ελβετία και την Κύπρο. Αυτοί έχουν ήδη εγκαταλείψει τον τιτανικό. Παρόλα αυτά έχουν αφήσει πάνω στη γέφυρα τους πολιτικούς τους υπάλληλους μα σαφείς εντολές. Το βαπόρι να παραμείνει στην ιδιοκτησία της άρχουσας τάξης. Τα χρέη που έχει το βαπόρι θα τα πληρώσουν οι επιβάτες της τρίτης θέσης. Ξεζουμίστε τους, βάλτε τους να δουλεύουν μέχρι να πληρωθούν τα χρέη. Όσο χρειαστεί. Με μισθούς και συντάξεις πείνας. Μόνο έτσι θα ξεπεραστεί η κρίση, μόνο έτσι θα επιβιώσει ο ελληνικός καπιταλισμός. Αυτός είναι πραγματικά πόλεμος. Πόλεμος ενάντια στην εργατική τάξη. Πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης Η αριστερά και τα συνδικάτα θα πρέπει να αλλάξουν άρδην τακτική. Μια τακτική που επιμένει να παζαρεύει με μια κυβέρνηση που δηλώνει στα ίσα ότι τα ταμεία δεν έχει σάλιο δεν έχει κανένα νόημα. Στο βαθμό που όλοι πλέον έχουν συνειδητοποιήσει ότι η χρεοκοπία είναι προ των πυλών, κανείς δεν θα συσπειρωνόταν σε ένα πρόγραμμα που ζητάει αυξήσεις μισθών χωρίς να λεει συγκεκριμένα που θα βρεθούν τα λεφτά. Με τα δημόσια ταμεία άδεια, με τις τράπεζες χωρίς ρευστό, με την ανεργία να σπάει όλα τα ρεκόρ και με μια αστική τάξη που όχι μόνο δεν σκέφτεται να κάνει επενδύσεις, αλλά πως να την κάνει από τη χώρα. Προτάσεις του στυλ να πείσουμε τη Γερμανία και τη Γαλλία να βοηθήσουν δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτό που κάνει ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αυτό ακριβώς παζαρεύει. Μόνο θλίψη προκαλεί η εικόνα μιας αριστεράς να μιλάει για ένα μέτωπο των χωρών του νότου (μαζί και ο Μπερλουσκόνι;) που θα παλέψουν για να πείσουν το “Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να λάβει συγκεκριμένα μέτρα στήριξης των αδυνάτων χωρών και να βάλει ένα τέλος στα κερδοσκοπικά παιχνίδια των τραπεζών”. Την ώρα που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο καταρρέει η αριστερά αντί να ενδιαφέρεται για το πώς θα τονωθεί η ζήτηση θα έπρεπε να ασχολείται με το πώς θα κινητοποιήσει το προλεταριάτο εναντίον όλων αυτών που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, που όλα αυτά τα χρόνια πούλαγαν παραμύθι για να πλουτίζουν και τώρα που τα κεφάλαιά τους δεν βρίσκουν διέξοδο, τώρα που η φούσκα τους είναι έτοιμη να σκάσει, μας ζητάνε να αυτοκτονήσουμε ομαδικώς μήπως και σωθούνε. Είναι καθαρή αυταπάτη αν δεν είναι απάτη να ζητάει κανείς από τις κυβερνήσεις να αντισταθούν στα κερδοσκοπικά παιχνίδια των τραπεζών. Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Οι κυβερνήσεις αυτές είναι φερέφωνα των τραπεζών, τα στελέχη τους το πρωί δουλεύουν για την κυβέρνηση και το απόγευμα για τις τράπεζες. Η αριστερά και το εργατικό κίνημα πρέπει να ξεδιπλώσει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης τώρα. Το σύνθημα να μην πληρώσουν οι εργάτες την κρίση πρέπει να συνοδεύεται από το αίτημα να για στάση πληρωμών. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν. Οι ανώνυμες αγορές αμέσως θα εμφανιστούν με όνομα και επίθετο. Να δούμε επιτέλους ποιοι είναι; Και πρώτα απ’ όλα οι έλληνες τραπεζίτες, οι Λάτσηδες, οι Βγενόπουλοι, οι Κωστόπουλοι, οι Προβόπουλοι. Όλοι αυτοί που θα νιώσουν το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους. Η απειλή της χρεοκοπίας θα γίνει αμέσως δικό τους πρόβλημα. Εξάλλου δεν έχουν ασφαλίσει τα ομόλογα; Έτσι δεν μας λένε; Αυτό δεν είναι τα CDS; Ας πάνε να τα πάρουνε εκεί που τα ασφαλίσανε. Οι ίδιοι λένε ότι σε ασφάλιστρα έχουν επενδυθεί 50 τρις $ παγκοσμίως. Ε να λοιπόν, πηγαίνετε εκεί να πληρωθείτε. Τι φοβάστε μήπως τιναχτεί η φούσκα στον αέρα; Μήπως αποδειχτεί ότι έχετε πουλήσει τα ασφάλιστρα που κάνατε για το ομόλογα στον εαυτό σας. Ναι αλλά αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Να βρείτε όλους αυτούς τους γιάπηδες να ξεδιαλύνουν το κουβάρι και μόλις βρείτε την άκρη πάρτε τα από κει. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα από δω και πέρα. Οι τοκογλύφοι, οι απατεώνες και οι κλέφτες να πληρωθούν με το νόμισμα που τους αξίζει. Στάση πληρωμών εδώ και τώρα. Θα το κάνει αυτό ο Γ. Παπανδρέου; Μάλλον όχι. Ναι αλλά άμα γίνει αυτό θα σταματήσουν να μας δανείζουν. Και τότε τι θα κάνουμε; Έχουμε φτάσει πλέον να θεωρούμε το παράλογο λογικό και το λογικό εξωφρενικό. Θεωρείται πλέον φυσιολογικό στην οικονομία να ζεις με δανεικά, να συνεχίσεις να δανείζεσαι ενώ χρωστάς κατά μέσο όρο 60000 ευρώ ανά άτομο, γιατί αλλιώς δεν θα έχεις να φας. Αν αυτό είναι γραμμένο σε κανένα βιβλίο οποιασδήποτε οικονομικής θεωρίας να μας το πούνε να πάμε να το διαβάσουμε και εμείς. Αυτή τη θεωρία μόνο κομπογιαννίτες και απατεώνες μπορεί να την λένε. Ωστόσο η αριστερά δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα λεφτά που φάγανε οι τράπεζες και οι βιομήχανοι. Είναι αλήθεια ότι γύρω από αυτούς ένα πλήθος ανθρώπων έχει συμμετάσχει στο μεγάλο φαγοπότι. Μεγαλογιατροί που για να τους μιλήσεις πρέπει να δώσεις φακελάκι, δικαστικοί που αμείβονται με 5 και με 10 χιλιάδες το μήνα , διευθυντές και μεγαλοστελέχη πρώην ΔΕΚΟ με μισθούς 200 χιλιάδων το χρόνων, και δίπλα σε αυτούς εκατοντάδες υπάλληλοι που με ψευτουπερωρίες, Σάββατα Κυριακές, γιορτές κ.ο.κ. φτάνουν τις 100 χιλιάδες το χρόνο. Όλα αυτά για όσους έχουν τις άκρες με τη διοίκηση και τους μηχανισμούς της εξουσίας. Ένα ολόκληρο σύστημα πελατειακών σχέσεων και αφαίμαξης της δημόσιας περιουσίας έχει στηθεί εδώ και τριάντα χρόνια. Από κει και πέρα εξυπηρετήσεις, μίζες, γρηγορόσημα, επιδοτήσεις κάθε είδους. Λαμόγια που επί χρόνια τρωνε με χρυσά κουτάλια. Όλα αυτοί οι λούμπεν η αυλή των κυβερνητικών κομμάτων, άλλος με λιγότερα άλλος με περισσότερα στήριξε την εξουσία, συνέβαλε με τον τρόπο της στο να περάσουν αντεργατικά νομοσχέδια, να ιδιωτικοποιηθούν οι ΔΕΚΟ χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, παίρνοντας μια πρόωρη σύνταξη αφού βεβαίως εξαφανίσουν τα ίχνη από κάθε είδους λαμογιές. Είναι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια έγινα οι λαγοί του νεοπλουτισμού, που έτρεξαν να πάρουν δάνεια για να συνεχίσουν την καλοπέραση. Αυτοί που έριξαν τα εφάπαξ και χρήμα που βρέθηκε στα χέρια τους στη φούσκα του χρηματιστηρίου, συμβάλλοντας στο παραμύθι του νεοπλουτισμού. Και φυσικά παραδίπλα τα σώματα ασφαλείας και οι στρατιωτικοί που συνεχίζουν να βγαίνουν στη σύνταξη στην προχωρημένη ηλικία των 43 χρόνων αφού συμπληρώσουν 25 χρόνια υπηρεσία, με χάρισμα αλλά 5 πλασματικά και αφού έχουν απαλλαχτεί από τη στρατιωτική θητεία. Γι’ αυτούς άραγε η Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί δεν ζητάει να εξισωθούν τα όρια ηλικίας με τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς που θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 67; Γιατί η αριστερά δεν μιλάει για όλο αυτή την κρατικοδίαιτη αυλή της εξουσίας; Αυτοί είναι που έχουν βουλιάξει τα ταμεία. Με τις αριστοκρατικές τους αμοιβές την ώρα που η εργατική τάξη και η πλειοψηφία των δημοσιών υπαλλήλων κυρίως καθηγητές, δάσκαλοι, τίμιοι γιατροί και νοσηλευτές σε νοσοκομεία, εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και σε άλλες υπηρεσίες δουλεύουν σκληρά για 1000 και 1500 ευρώ. Η αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπίζεται την αυλή της εξουσίας. Μόνο έτσι θα συσπειρωθούν οι πραγματικοί προλετάριοι. Αυτοί που αμείβονται με 700, 1000, ακόμα και 2000 ευρώ. Λιτότητα στην αυλή και πάνω απ’ όλα στους βουλευτές που οι αμοιβές τους ξεπερνάνε κάθε φαντασία. Τολμάνε και μιλάνε για σπατάλες μετά από το σκάνδαλο της Ζήμενς, μετά τα πεταμένα 20 δις στους Ολυμπιακούς. Ας μας πούνε ποιοι φάγανε τα λεφτά και ποιοι πήρανε τις μίζες. Μιλάνε για σπατάλες στην υγεία, όταν δεκάδες δις εδώ και χρόνια φαγώθηκαν από τις φαρμακευτικές εταιρίες πλασάροντας τα πιο ακριβά φάρμακα με τη συνεργασία γιατρών και φαρμακευτικών εταιρειών. Και τώρα μας λένε ότι δεν έχουν να πληρώσουν τις συντάξεις των ανθρώπων που πλήρωναν χρόνια τις εισφορές τους. Αυτοί λοιπόν που όλα αυτά τα χρόνια ήξεραν χαρτί και καλαμάρι τι συμβαίνει τώρα ισχυρίζονται ότι πρέπει να σταματήσει η σπατάλη. Καμία ανοχή πλέον σε όλους αυτούς. Η αριστερά ας μιλήσει στα ίσα και αμέσως θα βρει την υποστήριξη που χρειάζεται. Γιατί ελλειμματικοί προϋπολογισμοί; Όχι, ας κοπούν από τις μίζες, τις εξωφρενικές αμοιβές των στελεχών, των εργολάβων. Να σταματήσει τώρα το σκάνδαλο των πρόωρων συντάξεων στην αστυνομία και το στρατό. Τέλος στον επαγγελματικό στρατό, τέρμα στις φρεγάτες, τα Λέοπαρντ και τα F16. Τέρμα στις εξωφρενικές αμοιβές δικαστικών, βουλευτών, στελεχών της δημόσιας διοίκησης. Καμία αμοιβή πάνω από 3000 ευρώ το μήνα. Να απαγορευτούν όλες οι υπερωρίες. Να δοθεί δουλειά στους ανέργους. Αυτές είναι οι περιττές σπατάλες για τις οποίες δεν ακούγεται κιχ. Οι σπατάλες του βαθέως κράτους, των πραιτοριανών της εξουσίας, αυτών που τρωνε χωρίς να παράγουν τίποτα. Δισεκατομμύρια ευρώ τσάμπα και βερεσέ. Ας μιλήσει η αριστερά αυτή τη γλώσσα και αμέσως θα καταλάβουν αυτοί που πρέπει. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ένα τέτοιο πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης. Που όχι μόνο θα αποκαλύπτει τους απατεώνες αλλά θα τους βάλει μια και καλή στη θέση τους. Το μπλοκ εξουσίας πρέπει να αποκαλυφθεί και να σαρωθεί. Το πανηγύρι πρέπει να λάβει τέλος. Οι αλλαγές πράγματι θα είναι επώδυνες και βίαιες. Ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι και δίκαιες. Να πληρώσουν αυτοί. Ακόμα και αν έφυγαν τα κεφάλαιά τους, παραμένουν ακόμα εδώ, τα σπίτια τους, οι βίλες τους, τα οικόπεδά
    Απάντηση
  8. Chris 17 Μαρτίου, 2010 στις 8:35 μμ #

    Μπορει να το χεις δει επειδή έχει κυκλοφορήσει τελευταία. Αν όχι, θα γελάσεις με τα λεγόμενα αλλά θα κλάψεις αν σκεφτείς ότι τα ίδια λεγόντουσαν πριν 50 χρόνια

    Απάντηση
  9. Y 18 Μαρτίου, 2010 στις 2:11 μμ #

    http://www.theparliament.com/no_cache/press-review/newsarticle/internet-piracy-puts-millions-of-eu-jobs-at-risk//1268870400/

    τι άλλη μαλακία θα ακούσουμε?

    Απάντηση
  10. Y 19 Μαρτίου, 2010 στις 10:01 πμ #

    free παιχνιδι run trotsky run! http://odonitis.freehostia.com/?p=471

    Απάντηση
  11. Thomas 19 Μαρτίου, 2010 στις 3:19 μμ #

    εν τω μεταξυ το ευτυχες στην ολη υποθεση ειναι οτι η τεχνη επιστρεφει στον σκοπο της. τεχνη για την τεχνη λοιπον και οχι για τα λεφτα. και αν παρατιρισετε οι αλιθινοι καλλιτεχνες (βλεπε ραδιοκεφαλοι) δεν θιγονται απο την ολοι ιστορια αλλα προμοταρουν και το αλμπουμ τους απο ιστοσελιδεσ τους, αυτοι που κανουν ολκλιρο αγωνα κατα της πειρατιας ειναι κατι ρεταλια γαρμπιδες,βανδιδε,βαρδηδες και λοιπα ξομπλια. οι οποιοι περιμενουν εκτος απο τα 2000 που περνουν το βρδυ απο τους απαιδευτους συμπατριοτες μας θελουν να ωγαζουν και απο τα σι ντι λες και κανουν τεχνη τα ατομα…δλδ να παιρνουν τα δισκακια τους για ν κανει πισινες ο Φοιβος, το αισχος του ελληνικου τραγουδιου. δεν μπορει καποιος να ζει απο την τεχνη και για μενα δεν πρεπει. η τεχνη δεν μπορει ειναι μεσω διαβιωσης διοτι τοτε αλλοτριωνεται και γινεται …»οδοντοπαστα΄΄. ο καλλιτεχνης πρεπει να ζυμωνεται στην καθημερινοτητα ολων μας για να μα αγκιζει και οχι σε βιλλες και λοιπα σουξουμοξου .

    θα ηθελα επισις να υποστιριξω οτι ειναι και ενα ειδος ομοιοστασης της τεχνης ολο αφτο το ζητημα. καθως οι δυνατοτητες να ασχοληθει καποιος με την μουσικη αυξανονται (πραγμα καλο) αυξανονται και οι κατα φαντασιαν καλλιτεχνες(πραγμα κακο) δεν μπορει λοιπον εσυ γιαν φιλτραρεις να παρεις ολα τα δισκακια..αρα απο το ιντερνετ θα επιβιωσουν μονο οι πραγματικα καλοι. και αυτοι ασ μην ανησυχουν διοτι παντα θα εισπραττουν αφτο για το οποιο υποτιθεται προσπαθουν, για το χειρκροτημα και την αποδοχη.

    υ.γ. σορρυ για το σεντονι.

    Απάντηση
  12. Y 19 Μαρτίου, 2010 στις 4:09 μμ #

    σιγά το σεντόνι Θωμά μου. Εδώ μέσα τα κόμεντς τα μετράμε με το χιλιόμετρο. 🙂

    Ενδιαφέρουσα η ιδέα του να μην είναι επγγελματίες οι καλλιτέχνες. Νομίζω όμως ότι έχει να κάνει με το γενικότερο θέμα καταμερισμού εργασίας. Ο μαρξισμός και το κομμουνιστικό κίνημα (άσχετα αν συχνά το ξεχνάνε) έχουν ως σκοπό την κατάργηση χειρονακτικής και πνευματικής εργασίας (στα πλαίσια της αταξικής κοινωνίας φυσικά).

    Σ’αυτά τα πλαίσια και κάποιος δε θα είναι αποκλειστικά καλλιτέχνης αλλά θα συμβάλει και με άλλους τρόπους στην κοινωνία. Προς το παρόν είναι δύσκολο κάποιος να μπορέσει να έχει αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο χωρίς να ασχολείται με αυτό επαγγελματικά, κυρίως γιατί πρέπει να εμπλακεί και με όλες τις δραστηριότητες που αφορούν το εμπόριο της μουσικής πχ.

    Ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Και η ερασιτεχνική τέχνη ποιότητας είναι κάτι που το κίνημα πρέπει να προωθεί για την μορφωτική εξύσωση των ανθρώπων και για να τους καθιστά δυνατούς να αγωνιστούν για μια άλλη κοινωνία.

    Η ‘τέχνη για την τέχνη’ πάντως φίλε Thomas είναι μια ιδέα των πλουσίων. Ως προς αυτό θα σου πρότεινα την πολύ καλή ταινία ‘οι Αντάρτες του Μπρόντγουαιη’

    http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=24664

    Απάντηση
  13. compassocap 19 Μαρτίου, 2010 στις 5:56 μμ #

    νομίζω ότι αυτό που λέει ο Θωμάς έχει ουσία όσο ρομαντικό και αν είναι. Και στην ουσία Υ δεν λέει ότι δε πρέπει να ασχολείται επαγγελματικά αλλά ότι η τέχνη του αλλοτριώνεται από το πλουτισμό. Άλλο το να βγάζεις κάποια χρήματα από τη τέχνη σου, που σου επιτρέπουν να ζεις άνετα και άλλο να πλουτίζεις.
    Το «η τέχνη για τη τέχνη» είναι ευφυολόγημα. » Η τέχνη ως έκφραση του ανθρώπου είναι θεμιτό. Και ο άνθρωπος ζει μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνίες.

    Απάντηση
  14. οδονητης 20 Μαρτίου, 2010 στις 2:15 πμ #

    Μιας και μιλατε για τζάμπα πράμα έχεις κανείς κανα rapidshare λίνκ να κατεβάσω τη Τζούλια? Θενκς.

    Απάντηση
  15. compassocap 20 Μαρτίου, 2010 στις 3:14 πμ #

    για τη Τζούλια να πληρώσεις. είπαμε..

    Απάντηση
  16. Thomas 22 Μαρτίου, 2010 στις 10:14 μμ #

    ε ναι ρε φιλε μη τα ισοπεδονεις ολα… η τζουλια δεν ειναι τεχνη ειναι θρησκεια.

    Απάντηση
  17. ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι 22 Μαρτίου, 2010 στις 10:50 μμ #

    Εκ μέρους της ΚΕ του Οδονητή, καταγγέλω το σχόλιο 15 ως προβοκατόρικο, ασφαλίτικο, χαλκευμένο απ’ τους κυπατζίδικους μηχανισμούς. Άλλωστε, εμείς στον οδονητή έχουμε δει το dvd ήδη από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του.

    Απάντηση
  18. compassocap 23 Μαρτίου, 2010 στις 12:29 πμ #

    ικανούς σας έχω να συμμετείχατε στη παραγωγή..!

    Απάντηση
  19. justmyselfnow 12 Απριλίου, 2010 στις 3:08 μμ #

    αποψεςι για το gamato http://konstantinosgogos.wordpress.com/2010/04/12/gamato-info-%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7/

    Απάντηση

Trackbacks/Pingbacks

  1. Gamwto | No Style - 16 Μαρτίου, 2010

    […] Αν έχεις στήσει κομπίνα με τα αποθεματικά και έχεις αγοράσει κάποια περίεργα δομημένα ομόλογα, τότε… [Διαβάστε το υπόλοιπο του άρθρου στο blog του (852 λέξεις)] […]

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Gravatar
Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Twitter

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Ακύρωση

Σύνδεση με %s

Αρέσει σε %d bloggers: