Τα αποτελέσματα δεν έχουν βγει ακριβώς, αλλά η τάση είναι εμφανής. Όλα τα σενάρια των προηγούμενων ημερών φαίνεται να διαψεύδονται αλλά οι αμερικανότσολιάδες, ελβετόψυχοι δημοσκόποι ποιούν τη νοίσσαν. Αυτά για να μη ξεχνιόμαστε πιος είναι ο ρόλος τους. Περισσότερο ξεκατίνιασμα όταν έχουμε καλό συγκεντρωτικό αποτέλεσμα.
Έστω και ετεροχρονισμένα βάζουμε την εκπομπή της Ελληνοφρένειας για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Αποτελείται απο μια σειρά συγκλονιστικές μαρτυριες για τις αγριότητες των Ναζί και των συνεργατών τους δοσιλόγων, ταγματασφαλιτών και διαφόρων άλλων καθαρμάτων, των πατεράδων και των παππούδων δηλαδή των Χρυσαυγιτών.
Αξίζει να την ακούσει κανείς
Κάθε μήνα παρουσιάζουμε ένα καλλιτέχνη που εκτιμούμε και τον “προκαλούμε” να διαμορφώσει την κεφαλή του Γκράνμα. Αυτό το μήνα το banner μας είναι φιλοτεχνημένο από το Νάσσο Κάππα.
Κάθε εβδομάδα προτείνουμε ένα τραγούδι με ριζοσπαστικοποιημένο και πολιτικό στίχο από τη διεθνή αλλά και την ελληνική μουσική σκηνή. Αυτή τη Παρασκεύη, γυρνάμε το βλέμμα προς τα πίσω και συγκεντρώνουμε όλα τα τραγούδια που έχουμε προτείνει έως τώρα σε ένα μικρό podcast.
Κάθε Παρασκεύη προτείνουμε ένα τραγούδι προς ακρόαση, από τη διεθνή αλλά και την ελληνική μουσική σκηνή, με πολιτικοποιημένο ριζοσπαστικό στίχο. Αυτή τη βδομάδα από τη Κομοτηνή, ο Θανάσης Γκαϊφύλιας μας τραγουδάει ένα από τα πιο προφητικά τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.
To «objective-eggs» είναι ένα καινούριο φωτογραφικό fanzine του φωτογράφου Νίκου Ευστρατίου.
Κάθε Παρασκεύη προτείνουμε ένα τραγούδι προς ακρόαση, από τη διεθνή αλλά και την ελληνική μουσική σκηνή, με πολιτικοποιημένο ριζοσπαστικό στίχο. Αυτή τη βδομάδα τραγούδι από την Αγγλία αυτή τη φορά και τους Asian Dub Foundation. This land is not for sale
Granma shares
Γκράνμα 
Ο μύθος ότι η Ελλάδα θα είχε μαζική συμμετοχή στις κάλπες καταρρέει.
50+% η αποχή αυτή τη στιγμή η οποία προστίθεται σε 1% άκυρα και 1% λευκά.
Ένα πρώτο σχόλιο:
Ο κόσμος φεύγει από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία αλλα δε πάει σε κανένα κόμμα της Αριστεράς, κομμουνιστικής ή ρεφορμιστικής.
Η ένταση βέβαια της εγκατάλειψης της σοσιαλδημοκρατίας είναι λιγότερο ισχυρή από ότι σε πολλές σημαντικές χώρες όπως η Αγγλία και η Γαλλία.
Κερδισμένοι κάτι οικολογοχαρούμενοι (εκτό από τους δικούς μας σπρωχτούς πχ η λίστα του Κον Μπεντίτ στη Γαλλία) και οι φασίστες σε όλη την Ευρώπη.
Γύρω στο 57% η αποχή σε όλη την Ευρώπη.
Απ’ότι φαίνεται όλοι καταλαβαίνουν ότι κάτι πάει πολύ στραβά και ότι τα οργανα της ευρωπαϊκής ένωσης δεν είναι δημοκρατικά.
Αλλά όλη αυτή η δυσαρέσκεια βρίσκει ως μόνο σχεδόν συγκεκριμένο αποδιοπομπαίο τράγο τους ξένους.
Στην ΕΕΑ (σε παρένθεση το 2004):
Μέχιρ στιγμής κάποια ενδέχεται να αλλάξουν
ΑΚΕΛ 2 (2)
ΚΚ Βοημίας Μοραβίας 4 (6)
Λίστα Δανία 1 (1)
Αριστερό Κόμμα Φιλανδίας 0 (από 1)
Αριστερό Μέτωπο 6 (από 3 το ΚΚ Γαλλίας μόνο του)
Αριστερά Γερμανίας 8 (από 7 ως ΚΟΔΗΣΟ)
ΚΚΕ 2 (3)
ΣΥΡΙΖΑ 1 (από 1 ως ΣΥΝ)
ΣΙΝ ΦΕΙΝ Ιρλανία 1 (1)
ΣΘΝ ΦΕΙΝ Αγγλία 1 (1) ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ
Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας 2 (2)
Δημοκρατική Ενότητα (συμμετέχει το ΚΚ Πορτογαλλία) 3 (2)
Μπλόκο Ποροτγαλλίας 2 (1)
Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας 2 (1)
Αριστερό Κόμμα Σουηδίας 2 (1)
Κομ. Επανίδρυση 0 (από 5) !!!!
ΚΚ Ιταλών Κομ. 0 (από 2) !!!!
Εδώ τα αποτελέσματα σε όλη την ΕΕ: http://www.elections2009-results.eu/el/index_el.html
Προσέχτε την πτώση των ΣΔ αλλά κυρίως τους μη εγγεργραμένους που στην πλειοψηφία τους είναι φασίστες από 3,8 στο 12,2
Από ότι φαίνεται αξιοσημείωτη άνοδος της αριστεράς υπήρξε μόνο στην Πορτογαλία.
Για την ιστορία το PTB διπλασίασε τα ποσοστά του στο Βέλγιο φτάνοντας στο 1,6 (περιφερειακές εκλογές, στις ευρωπαϊκές έχει λιγότερο).
τα αποτελέσματα είναι άκρως απογοητευτικά. Ενίσχυση της ακροδεξίας σε Ελλάδα και Ευρώπη.
ΛΑΟΣ: 7,15% (σχεδόν 100000 ψήφους πάνω) ΠΑΜΜΕ: 1,27% Χρυσή Αυγή: 0,46%
Πάνω από 9% δηλαδή. Αυτό για αυτούς που υποτιμούσαν την ακροδεξιά στην Ελλάδα και θεωρούσαν ότι δεν έχει κανένα πολιτικό έρεισμα.
Το ΚΚΕ σε συνθήκες κρίσης και εργασιακής ανασφάλειας χάνει 1,1% και χάνει 160000 ψήφους. Δε ξέρω από που προκύπτει η αισιοδοξία της γενικής γραμματέως αλλά εγώ το βλέπω απογοητευτικό αποτέλεσμα που πρέπει να μας βάλει σε σκέψη.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χάνει λίγο και είναι στο 0,43% με 23500 ψήφους από 25000 περίπου που ήταν το άθροισμα.
Τα αποτελέσματα πρέπει να μας προβληματίσουν και να ξεκινήσουν μια κουβέντα για μια διαφορετική προσέγγιση σε διάφορα ζητήματα. Το μήνυμα κατά τη προσωπική μου άποψη είναι καθαρά αντισεχταριστικό.
Έχουμε και 3,105 Απριλιανούς-Χίτες. Όχι άσχημα
Στις εθνικές του 2007 ΕΝΑΝΤΙΑ και ΜΕΡΑ είχαν μαζί 22,254
Στις ευρωεκλογές του 2004 Αντικαπιταλιστική Συμμαχία, ΜΕΡΑ και Οικολόγοι Εναλλακτικοί είχαν μαζί 25,609
Τώρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει 21,949
Δεν υπάρχει λοιπόν ενίσχυση σε απόλυτους αριθμούς και το εγχείρημα δε κατάφερε να δημιουργήσει δυναμική σε δυνάμεις που δεν είχε ήδη.
Το ΜΛ-ΚΚΕ ανεβαίνει από το 2007 από γύρω στους 8,000 στους 13,000 αλλά πέφτει σε σχέση με το 2004 που είχε γύρω στους 21,000
Γενικά το κέρδισμα εδάφους από τους εθνικιστές – ρατσιστές και τους φλου οικολόγους επιβεβαιώνεται και στα μικρά με το προβάδισμα των Οικολόγων Ελλάδας, Ελλήνων Οικολόγων και τους ψήφους της Χρυσής Αυγής.
Ιδιαίτερα θετικό βρίσκω ότι σε αυτό το πλαίσιο το ΚΚΕ διατήρησε την τρίτη θέση του, αλλά θα πρέπει να κάτσει να βρει ποιοι είναι αυτοί 160,000 και για ποιους λόγους δεν το ψηφίσαν (ψηφίσαμε).
Έχουμε όμως και 6,000 ψήφους του ΕΕΚ οπότε η σύγκριση δεν είναι ακριβής.
Στην Ευρώπη τώρα:
Το Μπλόκ πέρασε την Δημοκρατική Ενότητα του ΚΚ Πορτογαλίας
Το ΚΚ Βοημίας Μοραβίας χάνει 2 έδρες
Το Σιν Φέιν μάλλον τελικά δε θα εκλέξει από την Αγγλία κανέναν
Στην Ιταλία ο κοινός συνδυασμός Κομ.Επανίδρυσης-ΚΚΙΚ-κλπ. δεν έπιασε ούτε το όριο
Η Ενωμένη Αριστερά στην Ισπανία βγάζει 2 αλλά ο ένας είναι Πράσινος και μάλλον θα φύγει από την ΕΕΑ
Η φάμπρικα των δημοσκοπήσεων ποιό ανοικτά απο ποτέ έδειξε ποιός είναι ο ρόλος της με τους Οικολόγους-Πράσινους (απο 8 στο 3,4 ….lol…?)
Τα ποσοστά της Αριστεράς είναι για γέλια (και για κλάματα) αν το ΚΚΕ πρέπει να κάνει αυτοκριτική μια φορά η εξ. πρέπει να αναρωτηθεί δέκα φορές για το τι είναι ανύπαρκτοι σχηματισμοί παίρνουν χώρο στις συζητήσεις μας πολύ περισσότερο απο όσο τους αξίζει τελικά.
Η δηλώσης της Παπαρήγας δεν μου άρεσαν δεν λέω να τα βάψουμε και μαύρα αλλά όχι και θετικό το αποτέλεσμα ΗΜΑΡΤΩΝ ρε πουστη μου!!!
Τα φασιστοειδή ανεβαίνουν, για μένα δεν είναι πρόβλημα ο ίδιος το κόμμα του Λ.Α.Ο.Σ αυτό μπορεί και να διαλυθεί μετά απο μια συγκυβέρνηση με την ΝΔ το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος πλεόν ψηφίζει φασίστες …τέλος πάντων φαντάζομαι κάθε ένας θα βγάλει και τα δικά του συμπεράσματα…
Ε και γενικά μην μας πιάνει και η μικροαστική ανυπομονησία να γίνουν όλα απο την μια μέρα στην άλλη 🙂
Μικρή τεχνική παρατήρηση: τα έγκυρα το 2004 ήταν 6,12 εκατομμύρια ενώ το 2009 5,12 εκ. οπότε η σύγκριση σε επίπεδο ψήφων δεν είναι ασφαλής.
@Μάριος
Σωστό αυτό με τους 6 χιλιάδες του ΕΕΚ. Μου διέφυγε. Αν είναι έτσι υπάρχει μια ελαφρά άνοδος των δυνάμεων αυτών σε ανθρώπους αλλά νομίζω ότι αυτό που είπα για παντελή αποτυχία δημιουργία δυναμικής ισχυει.
@Kraftwerks
Νομίζω ότι όλοι μας (και πολιτικοί σχηματισμοί και άτομα) πρέπει όχι απλά να κάνουμε αυτοκριτική αλλά να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε (γράφοντα συμπεριλαμβανομένου)
Υ & Μarios@
Και την ΟΑΚΚΕ γιατί την ξεχνάτε και δεν την αθροίζετε και αυτή (μαζί με τα άλλα νούμερα).
Το αποτέλεσμα για το ΚΚΕ δεν είναι καλό αλλά δε νομίζω ότι περιμένει κάποιος από τις εκλογές να αλλάξουν τα πράγματα. Η βρώμικη επίθεση με το Γερμανό κόστισε, η δυσκολία να πείσει ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και αυτή κόστισε. Η ουσία όμως είναι και θα είναι πάντα οργάνωση και αγώνας. Οποιος νομίζει ότι με τακτικισμούς όμορφα διαφημιστικά ή μια πιο «τουριστική» γραμματέα αλλάζουν οι συσχετισμοί είναι πολύ γελασμένος
Το ΛΑΟΣ ανέβηκε αλλά αυτό δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει ο κύριος εχθρός είναι σήμερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το ΛΑΟΣ είναι απλώς ένα συντηριτικό ανάχωμα. Αφου δεν απειλείτε ο καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη από τους φασίστες
κάλά αναυδε καλές οι δικαιολογίες , τώρα αρχίσαν τα σχόλια του τύπου ?:
«δε νομίζω ότι περιμένει κάποιος από τις εκλογές να αλλάξουν τα πράγματα»
αν εσύ το μόνο που βλέπεις ως κριτική είναι η κριτική του «Λάκη» τότε είσαι εσύ βαθιά γελασμένος
δεν είναι όλα ελεγχόμενα όσο αφορά τον εθνικισμό και την ακροδεξιά έξαρση, ισχύει αυτό που λές αλλά ώς ένα σημείο, αν ήταν έτσι θα έπρεπε να καταλαβαίνουμε οποιαδήποτε ψήφο ως ελεγχόμενη απο το σύστημα, μέχρι και η Κανέλλη αυτό έλεγε χθές, ότι πρέπει να μας ανησυχήσεις όλους η άνοδος της ακροδεξιάς.
κατά τα άλλα η ουσία είναι αυτό που λες και συμφωνώ, οργάνωση και αγώνας
Συγγνώμη, κάνει εντύπωση η πτώση του ΚΚ ή το μέγεθός της?
Στο ίδιο πνεύμα, γιατί κάνει εντύπωση η άνοδος του ΛΑΟΣ? Αφού τους πάνε με τα μπούνια τα μμε και παίζουν μονίμως το παιχνίδι τους. Για όλα φταίνε οι Πακιστανοί…Μην ξεχνάτε ότι ο πολύς κόσμος από αυτά που θα του πουν στην τηλεόραση διαμορφώνει γνώμη…
Ρε παιδιά το ΚΚΕ δέχτηκε επιθέσεις απο ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ αλλα βέβαια δεν φταίει μόνο αυτό.Και απο την αλλη ο Καρατζαφέρης διαφήμιζε την επιταγή που έδωσε για το ταμείο φτώχειας.Ε με αυτό ίσως κάπιοι τσίμπησαν.Αλλα ξαναλέω δεν φταίνε αυτά που έπεσε το ΚΚΕ.Οτι δεν προσελκύει το λαο δεν είναι νέο αλλα δεν γίνεται να ψηφίσουν ΚΚΕ απο την μια μέρα στην αλλη.Δεν πρόκειτε να αλλάξουμε τις θέσεις μας για να μας ψηφίσει ο κόσμος!Αυτά ας τα αφήσουμε στους δεξιούς και στους οπορτουνιστές.
Δεν αρκεί μια επιταγή για να κερδίσεις 150 χιλιάδες ψήφους.
Παίδες, για το θέμα της ανόδου της ακροδεξιάς δε χωράει υποτίμηση ούτε από την άλλη αφορισμός του κόσμου που τους ψηφίζει.
Σε πολιτικό επίπεδο υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, ενώ σε αξιακό υπάρχει θέμα «πολυπολιτισμικότητας», αναζήτησης πολιτιστικής ταυτότητας κλπ. Αν η αριστερά δε τα σηκώσει αυτά τα θέματα με σωστό τρόπο, το κενό θα το καλύψει η ακροδεξιά, απλά πράγματα. Μια σχετική παρατήρηση, όλη αυτή την περίοδο στο mygranma, πλην εμού σε μια ερώτηση στο Μαργαρίτη, δε θυμάμαι άλλος να έθιξε αυτό το θέμα. Ένδειξη ότι δε το θεωρούμε και τόσο σημαντικό…
Εγώ το βλέπω γύρω μου με τον κόσμο που μιλάω σαν ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα μαζί με τα εργασιακά-οικονομικά. Μήπως είμαι στον κόσμο μου;;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει το μπούσουλα στα θέματα αυτά (όπως και σε όλα τα άλλα 🙂 ), άνθρωποι που κινούνται γύρω από το ΝΑΡ το αναλύουν αρκετά καλά το θέμα, αλλά το ΝΑΡ σα σύνολο φοβάται να μιλήσει γι αυτά (μη χάσει τους συμμάχους;). Από ιδεολογικής σκοπιάς, μόνο από το κόμμα περιμένω να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά (και σ’ αυτό τον τομέα). Αρκεί να μην υποτιμήσει τη σημασία του θέματος.
Πάρτε και ένα εξαιρετικό σχετικό κείμενο.
ΥΓ1. Αυτόν που βλέπει τον εχθρό του στο πρόσωπο του μετανάστη πρέπει να του μιλήσεις. Αν τον απαξιώσεις και τον πεις φασίστα, τότε το μόνο που πετυχαίνεις είναι να τον πείσεις σιγά-σιγά ότι είναι. Κι αυτό το είδαμε και στο mygranma όταν κάποιος έβαλε θέμα μετανάστευσης σαν ερώτηση για κάποιον συνεντευξιαζόμενο.
Δεν είναι άσχημο το αποτέλεσμα του ΚΚΕ ρε σεις χαλαρώστε..
Παραπάνω ποσοστό από τις εθνικές έχει, και δείχνει ότι τον κρατάει τον κόσμο του. Άρα παν περίπατο εν πολλοίς τα περί ψήφου διαμαρτυρίας κλπ.
Σύμφωνοι κάμποσοι από το ’04 – και από το ’07 -δεν μας ξαναψήφισαν. Ψήφισαν κάτι άλλο? Το πάτωμα του ΣΥΡΙΖΑ και η ανυπαρξία των αριστεριστών δείχνουν πως όχι. Πήγαν παραλία? Αρκετά πιθανό. Πρόκειται για τον κόσμο που βρίσκεται γύρω μας, ή μήπως για κόσμο που δεν ξέρουμε?
Μάλλον το δεύτερο. Θέλει δουλειά η υπόθεση λοιπόν.
Κατά τ’αλλα αφού δεν τους βγήκε ο αριστερισμός φαίνεται το κεφάλαιο επενδύει στο ΛΑΟΣ τώρα – κυρίως σαν όχημα για δεξιά μετατόπιση της συζήτησης περισσότερο και λιγότερο ως ανάχωμα νομίζω..
Και πως εξηγεί το αποτέλεσμα των Ιταλών; Όχι μόνο ενώθηκαν σε κοινό ψηφοδέλτιο αλλά λίγο έλειψε να μην ψηφίσουν ούτε τον εαυτό τους.
Κριτίας @
Το θέμα των μεταναστών είναι πάντα ταξικό. Γενικεύοντας:
από τη φθηνή συνήθως μαύρη εργασία τους οφελείτε το κεφάλαιο γιατί αυξάνει το ποσοστό εκμετάλλευσης και άρα την αποσπώμενη υπεραξία. Δίπλα τους οφελούνται και κάποια μικροαστικά κυρίως στρώματα (π.χ δικηγόροι, μικροιδιοκτήτες, αγρότες κλπ) με τον ίδιο άθλιο τρόπο.
Αυτός που θίγεται είναι η εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα τόσο από την πίεση στα μεροκάμματα όσο και από την ανεργία αλλά και από το γεγονός ότι οι κοινωνικές υποδομές (νοσοκομεία, σχολεία, πάρκα κλπ) θα πρέπει να μοιραστούν σε πολύ περισσότερους.
Η λύση για την αστική τάξη είναι να στρέψει την εργατική τάξη ενάντια στον εαυτό της πίσω από εθνικιστικά και ρατσιστικά συνθήματα στα οποία πρωτοστατεί ο ΛΑΟΣ αλλά και μία σειρά εφημερίδες (κυρίως δεξιές) αλλά και κανάλια.
Η λύση για την εργατική τάξη είναι η ενσωμάτωση αυτών των ανθρώπων στο κίνημα της (συνδικάτα) και στο κόμμα της (ΚΚΕ)και να αγωνιστεί για αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Κάποια βήματα έχουν γίνει κυρίως στους οικοδόμους και στις οργανώσεις του ΚΚΕ στην Αθήνα.
Δυστυχώς όμως το κίνημα έχει να αντιπαλέψει με πολλά:
– την αγραμματοσύνη (κύριως πολιτική) των μεταναστών
– την τρομοκράτηση τους (με τα χαρτιά, τους μπάτσους, τη Χρυσή Αυγή, το Δήμο κλπ).
– τους ισλαμιστές
– το έγκλημα
– την πίεση που δημιουργείται σε ορισμένες υποβαθμισμένες γειτονιές κλπ…
Και εννοείται ότι το κράτος δεν θα κάνει την πάλη αυτή πιο εύκολη αλλά πιο δύσκολη
@Αναυδε
Την ΕΕΚ τη μετρήσαμε γιατί πριν ήταν στο ΜΕΡΑ.
@regimiento
Ο τρόπος που αναλύεις την πτώση του ΚΚΕ μοιάζει με τον τρόπο αμύνθηκε η ΝΔ για την πτώση της
@Αναυδε
Το ΕΕΚ το μετρήσαμε γιατί πριν ήταν στο ΜΕΡΑ.
@regimiento
Ο τρόπος που αναλύεις την πτώση του ΚΚΕ μοιάζει με τον τρόπο αμύνθηκε η ΝΔ για την πτώση της
@Υ
εγώ για την ΟΑΚΚΕ ανησυχούσα
Η γραμμή της αποχής στις Ευρεκλογές περνάει σιγά σιγά βαθιά στα ερτατολαϊκά στρώματα.
Μερικά ποσοστά αποχής:
Τσεχία 81%
Λιθουανία 80%
Σλοβακία 80%
Ρουμανία 73%
Σλοβενία 72%
Ην. Βασίλειο 65%
Ουγγαρία 64%
Αυστρία 57,8%
Εσθονία 47%
Κύπρος 42%
Συμφωνώ άναυδε, αλλά εσύ μιλάς πιο πολύ για την παρέμβαση μας στους μετανάστες. Ταυτόχρονα πρέπει να δούμε και τα πολιτικά-αξιακά ζητήματα με τους «ντόπιους» και εγώ αυτή την πλευρά έθιξα περισσότερο. Τι γνώμη έχεις γι αυτή;
@Κρητία
Δε καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς με το ‘να σηκώσει η αριστερά τα θέματα πολιτισμικής ταυτότητας΄. Μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος? (δεν έχω χρόνο να διαβάσω και το κείμενο, το τύπωσα όμως)
Όπως έχω γράψει και παλιότερα θεωρώ ότι το έθνος – κράτος είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεραστεί στην πορεία προς τον κομμουνισμό.
Η επανάσταση βέβαια ξεκινά από τα πλαίσια ενός έθνους κράτους με τη διαφορά σήμερα όμως για την Ελλάδα ότι υποκείμενο της είναι μια εθνικά ανομοιογενής πλέον σε μεγάλο κομμάτι της εργατική τάξη.
Γι’αυτό και η ‘πολιτιστική συνείδηση’ του αστικού κράτους εθνοκεντρική, θρησκευτική κλπ. δε μπορεί να απαντήσει στις σημερινές συνθήκες και να αποτελεσει στοιχείο ενότητας γι’αυτό και μια πολιτιστική ταυτότητα βασισμένη σε ταξικά κύρια κριτήρια είναι αναγκαία.
Φυσικά και πρέπει να μιλάς σε αυτούς που θεωρούν τους ξένους το πρόβλημα και να τους εξηγείς γιατί δεν είναι έτσι αλλά ακριβώς γι’αυτό πρέπει να καταγγέλεις και τις ηγεσίες τις οποίες ψηφίζουν ως φασιστικές γιατί αυτό ακριβώς είναι.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό αν σκεφτούμε τι παίζει στην κοινωνία αλλά εγώ νομίζω ότι αυτό κυρίως οφείλεται στο τι είδους συζήτηση είχαμε προεκλογικά. Τα σκάνδαλα δεν ευνοούν την «αριστερά» (κυρίως το ΚΚΕ) γιατί τα θέματα που μπορούν να κινητοποιήσουν τον κόσμο της ειναι άλλου τύπου και αφορούν τα καθημερινά θέματα (εργασία, παιδεία κλπ). Επίσης, τώρα έχουμε μια ψιλοδιαλυμένη ΝΔ και το εύκολο δρομολόγιο ειναι ΝΔ-ΛΑΟΣ αν δε βρεις αυτόν τον κόσμο και του μιλήσεις. Αντίθετα, το 07 και το 04 είχαμε διαλυμένο ΠΑΣΟΚ με απογοητευμένο κόσμο του.Λόγω καταβολών το ΚΚΕ είναι μια πιο εύκολη ψήφος γι αυτό τον κόσμο. Τέλος, αν σκεφτούμε τις συνθήκες (προπαγάνδα της αποχής, εποχή, όλοι ίδιοι ειναι κλπ) φαίνεται ότι το αποτέλεσμα δεν είναι και για θάνατο.Και το 2000 σε σχέση με το 99 είχαμε χάσει κόσμο αλλά κάπου τον ξαναβρήκαμε. Ετσι πρέπει και τώρα…
Γιατί δεν είναι καλό; 50% δεν ψήφισε κανέναν τους. 2% έριξε άκυρο/λευκό.
Στη Λευκίμμη είχαμε
Συμμετοχή 50.80 %
ΑΚΥΡΑ 319 8.31 %
ΛΕΥΚΑ 28 / 0.73 %
Δεν είναι αποδοκιμασία της ΕΕ αυτό;
Εγώ προπαγάνδα της αποχής δεν είδα σοβαρή. Αντίθετα είδα προπαγάνδα συμμετοχής. Όλα τα κόμματα μαζί έδωσαν συνέντευξη τύπου. Σαρκοζί-Μέρκελ-Μπαρόζο έκαναν διαγγέλματα.
Η προπαγάνδα απο τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης (Θέμο, Λαζόπουλο κλπ) , από το ιντερνετ, από ραδιοφωνικούς σταθμούς της νεολαίας που μοίραζαν τριήμερα, από τα δελτία που έλεγαν για την πληρότητα των ξενοδοχείων (ενώ μέχρι πριν ένα μήνα έλεγαν ότι κανείς δεν έχει λεφτά) είναι προπαγάνδα συμμετοχής? Εκεί παίζεται το παιχνίδι…
@Κριτίας
Πιστεύω να συμφωνείς μαζί μου ότι τα θέματα που άπτονται της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτιστικής ταύτοτητας ανήκουν στη σφαίρα του εποικοδομήματος.
Στη βάση αυτό που συμβαίνει είναι η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εραγτικής δύναμης (ντόπιας και εισαγώμενης) καθώς και η μείωση του «έμμεσου» μισθού (κοινωνικές παραχές) κατ’ άτομο.
Τη γριά ή τη μαμά στον Αγ. Παντελεήμονα την ενοχλεί η βρώμα των άστεγων μεταναστών.
Εχει δίκιο ?. Σαφώς.
Ποιός όμως φταίει ? Που έφυγαν από τις χώρες τους, που δε μπορεί η χώρα αυτή να τους φιλοξενήσει κλπ ?
Χωρίς να μπω σε σχοινοτενείς αναλύσεις μονολεκτικά απαντώ ο καπιταλισμός.
Αρκεί όμως αυτή η απάντηση για να αγκαλιαστούν αδελφωμένοι ξένοι και Ελληνες εργάτες όπως πολύ θα θέλαμε. Φοβάμαι πως όχι.
Αρα πρέπει να απαιτήσουμε τη δημιουργία υποδομών υποδοχής, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, ίσα δικαιώματα κλπ.
Οι αναλυτές και οι αναλύσεις τους
Ομολογώ οτι δεν περίμενα αυτά τα αποτελέσματα (έχοντας το ελαφρυντικό κάποιου που παρακολουθεί την κατάσταση εκ του μακρόθεν). Εννοώ τα δύο κύρια χαρακτηριστικά τους, την τεράστια αποχή και την άνοδο του ΛΑΟΣ. Οι δημοσκοπήσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα ήταν ακόμα πιό παραπλανητικές: συστηματική υποτίμηση του ποσοστού του ΚΚΕ, συστηματική υποτίμηση του ποσοστού του ΛΑΟΣ, συστηματική υπερτίμηση του Σύριζα και των οικολόγων, συστηματική υποτίμηση της τάσης προς «άλλα» (Παπαθεμελής, Κυνηγοί) και αρλούμπες για την αποχή. Στα υπόλοιπα, έπεσαν μέσα!…
Λίγες πολιτικές εκτιμήσεις για τα δικά μας τώρα. Εννοώ την επίδοση του ΚΚΕ και του Συριζα – η ανταρσύα κτλ δεν είναι κόμματα, είναι συμπαθείς παρέες με απολύτως περιθωριακή επιρροή και είναι απολύτως άτοπο να αναλύεται η συμπεριφορά τους.
Ο Συριζα…
Η περίπτωση Συριζα λοιπόν, σηματοδοτεί τη χρεωκοπία της οπορτουνιστικής τακτικής του Αλαβάνου. Υπήρχε ένα ερώτημα: πόσο μακριά μπορεί να πάει μια πολιτική δύναμη που περιλαμβάνει από οπαδούς του ευρωσυντάγματος, της παραμονής στο ΝΑΤΟ και της «επωφελούς συνεργασίας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα», από συνεπείς κεϋνσιανούς σοσιαλδημοκράτες και παλιάς κοπής ευρωκομμουνιστές, ώς οπαδούς της αποχώρησης της Ελλάδας από την ΕΕ, υπερασπιστές της Κούβας και οπαδούς του σοσιαλισμού του «21ου αιώνα»; Ο Αλαβάνος πίστεψε οτι εκμεταλευόμενος δημιουργικά την εμπειρία του Κριβίν στη Γαλλία, με την πολιτική του μεγαλοφυία θα καταφέρει να μετατρέψει το συνοθύλευμα σε μέτωπο, τη γνωστή μιζέρια των ευρωλατρών γαλλοθρεμένων πανεπιστημιακών σε ηγεμονικό πόλο της αριστεράς. Πήρε το ΟΚ από τους διψασμένους για λίγη καρέκλα του ηγετικού κογκλάβιου του Συριζα. Στην πραγματικότητα, τι συνέβαινε; Μερίδες της άρχουσας τάξης της χώρας, βλέποντας οτι ο Γιώργος δεν κάνει παιχνίδι και οτι το ένα σκέλος του δικομματισμού κινδυνεύει να σαπίσει πριν να ωριμάσει η προοπτική των «μεγάλων συνασπισμών» αλά Γερμανία, άρχισε να προβάλλει αναφανδόν το Συριζα ως τόπο παροχέτευσης των απογοητευμένων από το ΠΑΣΟΚ. Με δεδομένο το συνοθυλευματικό χαρακτήρα του Συριζα και την ανυπαρξία «στρατιωτών» που σκέπτονται και κινητοποιούνται ως κόμμα, οι μερίδες αυτές πόνταραν στη συνάντηση του Συριζα με τα γεγονότα και τα διλήμματα που έρχονταν: με φουσκωμένο το Συριζα, το ερώτημα της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ μπορούσε ν’απαντηθεί με την ενσωμάτωση του πρώτου στο δεύτερο, ή με την πολυδιάσπαση και συντριβή του (ή βεβαίως και με συνδυασμό των δύο). Μέχρι δε να έρθει αυτή η συνάντηση, οι διαρροές από το ΠΑΣΟΚ κρατούνταν «στα ζεστά», σε ασφαλές καταφύγιο.
Ο στρατηγός Αλαβάνος, επιδεικνύοντας βαθιά σύγχιση μεταξύ του τι είναι πολιτική και τι πολιτικαντισμός (επικοινωνία το λένε τώρα), συνεπής με την οπορτουνιστική γραμμή του αλλά και με αυτούς που εξέφραζε κοινωνικά, εκβίασε το πράγμα, και βιάστηκε. Κάποια στιγμή άρχισε να προβάλλει ως επικείμενη την προοπτική μιας αντιστροφής των συσχετισμών, οτι δηλαδή έφτασε η ώρα να ηγεμονεύσει ο Συριζα και «όποιος θέλει» (απευθυνόμενος στο ΠΑΣΟΚ) «ας έλθει μαζί μας». Ήταν το ασταθές σημείο ισορροπίας όπου ξεπέρασε τα όρια του ρόλου που του είχαν γράψει – από την άλλη μέρα, το ΠΑΣΟΚ άρχισε ν’ανασταίνεται, οι επιθέσεις του στη Νέα Δημοκρατία άρχισαν να φαίνονται λιγότερο «αποτελεσματικές» από αυτές του Γιώργου, κι αυτό με τη σειρά του άρχισε να συσπειρώνει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Τα ΜΜΕ ανταποκρίθηκαν αμέσως στην αντίστροφη αυτή δυναμική, οι διαρροές οδηγήθηκαν στο ανακαινισμένο ΠΑΣΟΚ, η σκανδαλοεπικαιρότητα έκανε το υπόλοιπο μπετονάρισμα. Το αποτέλεσμα ήταν ένας πιό ώριμος δικομματισμός, με πιό προχωρημένη την προβληματική της «συνεργασίας για το καλό της χώρας» και ωριμότερο το έδαφος για ν’αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού (εκλογικά συστήματα αλά γερμανικά κτλ) για να περάσουμε στη νέα φάση.
…και ο Δεκέμβρης
Υποστηρίζω οτι αυτή η διαδικασία θα ολοκληρωνόταν κατά τον τρόπο αυτόν ανεξάρτητα από τις ταραχές του Δεκέμβρη, που απλώς εξέθεσαν περισσότερο το Συριζα και συγκεκριμενοποίησαν τον τρόπο του διαβολοσκορπίσματος των ανεμομαζωμάτων του.
Θυμηθείτε τι είπε και τι έκανε το ΠΑΣΟΚ την περίοδο εκείνη. Ναι: απολύτως τίποτα. Ένα κεράκι κτλ κτλ. Βγήκε βεβαίως αλώβητο.
Δυστυχώς για το Συριζα το παιχνίδι δεν ήταν το ίδιο, και η βαθύτερη αιτία είναι οτι ο πολιτικός του οπορτουνισμός δεν ήταν αυθαίρετη επιλογή του Αλαβάνου, αλλά αυθεντική μορφή της συνείδησης των κοινωνικών στρωμάτων που εκπροσωπούν τα συστατικά του τμήματα.
Πράγματι, η μάζα όσων ακολουθούν το Συριζα ονειρεύονταν μια σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, αλλά με τέτοιους συσχετισμούς που το ΠΑΣΟΚ να μην είναι από πάνω. Και ο τρόπος, η διαφοροποίηση σε σχέση με το δεύτερο, θα ήταν ο ριζοσπαστικός – «κινηματικός» χαρακτήρας του πρώτου. Σ’αυτόν το χαρακτήρα, το πιό αταλάντευτο στοιχείο, το σημείο συνάντησης του αγχωμένου μηχανικού, του ανικανοποίητου πανεπιστημιακού, του δημοσιοϋπάλληλου μεσαίας μισθολογικής κλίμακας, της πολυπτυχιούχου κόρης με σπουδές στα εξωτερικά που κακοαπασχολείται, όλων των δυνάμεων που τραβάει ο Συριζα, θα ήταν ο αγώνας για δημόσια πανεπιστήμια και για τα προβλήματα των νέων. (Είναι άλλο θέμα τι διάολο μπορεί κανείς να κάνει σήμερα γι αυτά αν δε βάζει θέμα συστήματος, κάτι που θεωρώ δεδομένο και χαραγμένο στα κατάβαθα της ψυχής του συνασπισμένου).
Οπότε βουρ να ταυτιστούμε με τις κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια, βουρ να «αγκαλιάσουμε την εξέγερση των νέων». Πόσω μάλλον που πρόκειται για τα παιδιά μας, το πολυτιμότερο αγαθό μας. Και τόσο το καλύτερο που σπάνε και καμμιά τράπεζα το βράδυ: αυτό δε θέλαμε να κάνουμε το μεσημέρι, όταν παρακαλάγαμε τον ταμία να πάμε σε ηλεκτρονικό συμψηφισμό για τις επιταγούλες ώστε να προφτάσουμε να τα μπουρδουκλώσουμε και να μη σκάσουνε οι πέτσινες;
Έτσι ο Συριζα ήταν ανίκανος να κοιτάξει και να δει τους κουκουλοφόρους.
Ήταν εξίσου ανίκανος, καθότι ανύπαρκτος, να κάνει κριτική στο κίνημα των μαθητών από τα μέσα, στις παρέες τους και τις συνελεύσεις τους, από μαθητές σε μαθητές. Περιορίστηκε σε δύο «κεκτημένα» βήματα παρέμβασης, τα ΜΜΕ και το γονεϊκό εξομολογητήριο. Απότυχε και στα δύο, αφήνω το δεύτερο γιατί πάει μακριά η βαλίτσα, και μένω στο πρώτο, όπου φάνηκε οτι δεν είχε υπολογίσει οτι οπορτουνισμό ξέρουν να κάνουν και οι λαμογιοδημοσιογράφοι και ν’αλλάξουν διαθέσεις από ώρα σε ώρα – την υπόλοιπη δουλειά την έκανε ο ίδιος ο Συριζα, που αποκάλυψε την απελπιστική ρηχότητα του περιεχομένου που έδινε στην «ανατροπή» που πρέπει να επιτελεσθεί για να έχουν μέλλον οι νέοι: κάτι ανοησίες για το εξεταστικό σύστημα, τρίχες αυτού του επιπέδου ψέλλισε όταν του δώσαν μικρόφωνο. Και μπόλικο γλύψιμο, σαν το γερομπαμπαλή μπροστά στο θεογκομενάκι.
Το υπόλοιπο ναυάγιο το παρακολουθήσαμε λάιβ: κάποιοι το παράχεσαν με την ανυπομονησία να βάλουν και τις αναταραχές στο μελλοντικό διαπραγματευτικό κεφάλαιο της «ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης» (συγκυβέρνησης). Το ΚΚΕ τους χτύπησε τα χέρια με το χάρακα γιατί 1) πήγαιναν να παιχτούν και άλλα παιχνίδια 2) ήταν χρυσή η ευκαιρία 3) το ίδιο είχε την πολυτέλεια να μπορεί, σε πολύ περιορισμένο πλην υπαρκτό βαθμό, να παρεμβαίνει μέσα στους μαθητές.
Και το ΚΚΕ;
Για κάθε τρεις ψηφοφόρους του τού 2004 που παρέμειναν το 2009, αντιστοιχεί ένας που έφυγε. Αυτή αναπαράσταση της επιρροής του, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία, αποψίλωση, αποσάθρωση και ενσωμάτωση του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, δίνει το μέτρο της επιτυχίας και της αποτυχίας του.
Έχω την εντύπωση οτι οι εξής παράγοντες έπαιξαν ρόλο στην επίδοσή του:
1) η επεξεργασία του για το σοσιαλισμό, που το απασχόλησε στο τελευταίο του Συνέδριο. Παρατηρώ οτι ένα κομμάτι της επιρροής του δεν ταυτίζεται μαζί τους, και αυτό έπαιξε ρόλο στη μαχητικότητα της καμπάνιας του. Είναι προφανές οτι το τι λέει το ΚΚΕ για το σοσιαλισμό βρισκόταν στην καρδιά της πολιτικής του επιχειρηματολογίας και για την τρέχουσα συγκυρία, δεδομένου οτι είναι η μόνη (άξια του χαρακτηρισμού) δύναμη που έθετε ως αιτία της κρίσης το ίδιο το σύστημα και ως σκοπό την ανατροπή του
«Ξέρω πολύ καλά να πείσω κάποιον εργαζόμενο γιατί πρέπει να μην υποστηρίξει τα άλλα κόμματα, όμως δεν μπορώ να τον πείσω να στηρίξει εμάς» έλεγε χαρακτηριστικά κάποιος οπαδός του.
2) η ανεπαρκής απεύθυνση για συμμαχία με όποιον συμφωνεί οτι εχθρός είναι το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός και ο μόνος τρόπος να διατηρήσει και αυτά που έχει ο λαός, είναι ο αγώνας. Πολλές φορές η ηγεσία του κόμματος υπέπεσε στο λάθος να «βραχυκυκλώσει» το συλλογισμό που ξεκινά από το οτι δεν υπάρχουν τέτοιες συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις σήμερα, στο οτι συμμαχίες δεν υπάρχουν, δε θα υπάρξουν, δε χρειάζονται. Μιλώ για λάθος καθημερινής πρακτικής, σε αντίφαση με την αντίληψη που διατυπώνεται σε κεντρικές αποφάσεις και διακηρύξεις
3) μου φαίνεται οτι ένα μέρος των παραδοσιακών του ψηφοφόρων, ηλικιωμένοι κυρίως δέχτηκαν για μια ακόμα φορά πίεση στο ίδιο σημείο που παλιότερα ήταν πολύ πιό ευάλωτος ο χώρος του ΚΚΕ: να φύγει η χολέρα της δεξιάς. Παρά τη συστηματική υπενθύμιση του ρόλου και του χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν ακόμα «βαθιά νερά» όπου το μήνυμα δε φτάνει – όπως και υπάρχουν, ακόμα, δυνατότητες απόσπασης ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, η παράβλεψη των οποίων ήταν μια παρενέργεια αυτής της συστηματικής δουλειάς
4) τελευταίο και λιγότερο ουσιαστικό, μέτρησε σε ορισμένους του χώρου του ΚΚΕ η συνείδηση οτι πέραν της καταγραφής, δεν παίζεται τίποτα για το κόμμα: ο τρίτος ευρωβουλευτής ήταν αδύνατο να εκλεχθεί, και οι δύο ήταν σίγουροι.
Αυτά και καλό κουράγιο για το μέλλον, που φαίνεται πολύ δύσκολο για το εργατικό και λαϊκό κίνημα…
Όλες οι αναλύσεις που διαβάζω εδώ έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά:
Δεν λαμβάνουν υπόψην καθόλου ότι ήταν Ευρωεκλογές και αδιαφορούν για μια τάση που αγγίζει όλη την Ευρώπη. Εδώ για την αποχή έφταιξε ο καλός καιρός, ο Θέμος (τι έλεγε Θέμος το 2004;), για το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ο οπορτουνισμός του (να θυμίσω ότι ο ΣΥΝ εφάρμοσε σε δυο αναμετρήσιε και τις δυο ταχτικές: Το 2004 με καθαρά ευρωπροσανατολισμό και το 2009 στα θολά νερά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά πάνω κάτω τα ίδια πήρε), για το ΚΚΕ οι αφόρητες πιέσεις, οι προβοκάτσιες, κλπ κλπ.
Το 2004 γιατί ανέβηκε τόσο πολύ; Δεν υπήρχαν αφόρητες πιέσεις; Ή μήπως αιφνιδιάστηκαν οι αστοί; Το 2004 το ΚΚΕ εκτίμησε ότι το ποσοστό του διαφέρει ΠΟΙΟΤΗΤΙΚΑ από το ποσοστό του 1999 γιατί ήταν ψήφοι δεσμού με την κοινωνία και όχι ευκαιριακή αντιΝΑΤΟϊκοί ψήφοι. Ε, όσο και να πιστεύετε κάποιοι δεν ήταν και τρομαχτικά αφόρητες οι πιέσεις. Το 2000 ήταν πολύ μεγαλύτερες που ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ήταν δίπλα-δίπλα.
Ας το σημειώσω: Δεν ψηφίζαμε για Βουλή. [Υπάρχει μια άποψη πιο πάνω που μιλάει λίγο για το περιεχόμενο αλλά δε θα επεκταθώ]. Η επίσημη αριστερά σε κάθε μορφή της υποχώρησε ή αν ανέβηκε ανέβηκε δυσανάλογα με αυτό που έλπιζαν τα επιτελεία τους. Στην Ιταλία εξαφανίστηκε, στη Σουηδία οι Πειρατές πήραν πολύ παραπάνω, στην Τσεχία αποτυπώθηκε η κάμψη τους, κλπ. Προβληματιστείτε.
ΜΠ, χαρά στο κουράγιο σου!
Δεν έχεις άδικο για το Σύριζα – με λίγα λόγια: πίστεψε ότι δεν ετερόφωτος και κάποια στιγμή όσοι συνετέλεσαν στη φούσκα του (λέγε με ΜΜΕ) σταμάτησαν να τον παίζουν.
Οσο για το ΚΚΕ: καταρχάς δεν έχασε 1 στους 4 αλλά 1 στους 8,5 (ήτοι το 12% της δύναμής του). Δεν μπορεί να θεωρηθεί ήττα. Μάλλον στασιμότητα. Και το ΚΚΕ, όπως ίσως υποννοείς και συ, έχει μάλλον θέσει ως πολιτικό στόχο τη στασιμότητα και την υπεράσπιση του μαγαζιού του και όχι μια – ενδεχομένως αβέβαιης έκβασης – διεύρυνση της επιρροής του.
Για την εξ. αριστερά: ούτε είναι πάντα «απλώς παρέες» – παρά την περιθωριακή τους εκλογική απήχηση – ούτε πάντα «συμπαθητικές». Γνώμη μου βέβαια.
κ. Κ, η αναπαράσταση είναι το 428/583 (2009 έναντι 2007). Μας δίνει κάτι λιγότερο από 3 στους 4, ήτοι στους 3 του 2007 που έμειναν αντιστοιχεί ένας του 2007 που έφυγε. Σχηματικό μεν, δεδομένο δε – προσπαθώ να το ερμηνεύσω. Έπρεπε να διευκρινίσω οτι αναφέρομαι στην ενασχόληση με την εξωκοινοβουλευτική από την άποψη της άμεσης εκλογικής επιρροής. Την έμμεση επιρροή, το τι σηματοδοτεί η γραμμή τους και τη γενική επιχειρηματολογία τα εντάσσω σε άλλη, επί της ουσίας συζήτηση/αντιπαράθεση.
Για το ΚΚΕ: θεωρώ ότι κράτησε δυνάμεις. Ας μην ξεχνάμε ότι το 9,5 των προηγούμενων ευρωεκλογών και το 8,2 των βουλευτικών είναι ένα άθροισμα παλιών (σταθερών ) και νέων δυνάμεων , τις οποίες νέες θα πρέπει να κρατήσει και αυτό το κράτημα δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ: πέρα από τις οπορτουνιές που του στοίχισαν γενικά, το μισό πρόβλημα το δημιούργησε ο ίδιος στον εαυτό του. Δεν είναι δυνατόν ρε φίλε να μου λες μια μέρα πριν τις εκλογές ότι πας για 3 ευρωβουλευτές και ότι θα βγείς 3 δύναμη!
Για το ΛΑΟΣ: με μια χασούρα της ΝΔ κοντά στο 1 εκατομμύριο, λογικό μου φαίνεται να τσιμπήσει κάτι από αυτην το ΛΑΟΣ.
Κάτι γενικό ( κολλάει και στο ΛΑΟΣ): σε ένα σύστημα και μια ΕΕ που εξοπλίζεται από την κορφή ως τα νύχια για να αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα, τι περιμένετε, να είναι εύκολα τα πράγματα για δυνάμεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα της εργατικής ταξης? ο ρατσισμός και ο εθνικισμός είναι το πρώτο πράμα που πάντα ξαμολούσε το σύστημα για να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους από το κύριο. η άνοδος της ακροδεξιάς δεν οφείλεται σε καμιά αδυναμία της «αριστεράς» γενικά, οφείλεται στην ασύγκριτη υπεροχή που έχει το σύστημα (προσωρινή μεν, αλλά υπαρκτή ).
πχ. άκουσα σήμερα ρεπορτάζ από Σέρρες που λέει ότι προσλαμβάνουν βούλγαρους εργάτες και απολύουν τους έλληνες αλλά φυσικά κανείς δεν είπε ότι αυτά τα προβλέπει η οδηγία Μπολκενστάιν της ΕΕ! Τι είναι πιο εύκολο να καταλάβει ο μέσος έλληνας, ότι έτσι αυγαταίνει το κέρδος του ο καπιταλιστής ή ότι ο βούλγαρος του πάιρνει τη δουλειά?Ξέρετε τώρα πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό ο άλλος- άσχετα αν σε εμάς φαίνεται κρυστάλλινο.
Και δεν το λέω αυτό για να τα βάψουμε μαύρα. Αλλά είναι μια συνθήκη που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για να μπορέσουμε να κανονίσουμε την πορεία μας, να ξέρεις δηλαδή τις δυνάμεις του αντιπάλου, να μην τον φοβάσαι αλλά να μην τον υποτιμάς κιόλας. Κανείς (σοβαρός ) δεν είπε ότι η μάχη είναι εύκολη. Ούτε ότι μια περίοδος κρίσης θα σε πάει απαραίτητα μπροστά, μπορεί πάρα πολύ εύκολα να σε πάει πίσω.
Κατά τα άλλα συμφωνώ ότι ζητήματα εθνικισμού και μεταναστών είναι πολύ σοβαρά για να τα αφήσουμε σε κουλτουριάρες γκόμενες (ανταλλάσσουμε συνταγές και κάνουμε ποδηλατοδρομίες) και πρέπει πιο συκγροτημένα να τα δούμε.
@Y
Δεν έκανα ανάλυση. (έτσι για την τάξη).
Κατά τα άλλα…ε, και?
Εγω χαμόγελό μου σε καλή διάθεση τους λέω αλλα αντί άλλων. Στη χειρότερη τους το κλείνω. Ας κάνουμε κίνημα κατά των δημοσκοπήσεων γιατί είπανε της γριάς να ………. και εκείνη ξεκ…..ηκε
@r5:
πρώτον να συγκρίνουμε ευρωεκλογές με ευρωεκλογές και όχι ανόμοια πράγματα. Άλλα τα κριτήρια ψήφου στη μία περίπτωση και άλλα στην άλλη. Άλλη η προβοκάτσια που θα πέσει τότε αν θες και άλλη τώρα. Το ΚΚΕ είναι λοιπόν αρκετά κάτω.
Και για να συζητάμε και στη σωστή βάση. Το κίνημα δε μετράει ποσοστά αλλά ανθρώπους. Τι να ψήφισαν άλλους, τι να μην έρθουν να ψηφίσουν, ένα και το αυτό. Δηλαδή αν ένας οπαδός – ψηφοφόρος του ΚΚΕ, πάει στη παραλία και δεν χαθεί η ψήφος του προς κάποιο άλλο κόμμα δε πείραζει? Προφανώς και πειράζει. Αν δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να τον πας ως τη κάλπη φαντάσου πόσο δυσκολεύεσαι να τον βγάλεις και στο δρόμο.
@παρτιζάνα:
θα σου απαντήσω λαικίστικα με ένα σύνθημα του Μάη του 68 αλλά πραγματικά το πιστεύω αυτό που λέω.
Αν όχι εμείς-ποιοι?
Αν όχι τώρα-πότε?
Το ΚΚΕ δε κρατήσε κανένα ποσοστό, και το αποτέλεσμα είναι καμπανάκι. Αν συνεχίσουμε να κάνουμε αναλύσεις τύπου σημερινής του Ρίζου ( κρατήσαμε ποσοστά μέσα σε συνθήκες αντικομμουνισμού και τέτοια) δείχνει ότι δε το ακούμε το καμπανάκι. Δουλειά σύντροφοί, αγώνες και κινήματα. Συνειδητοποίηση της κατάστασης και των ελαχίστων περιθωρίων που υπάρχουν. Μόνο έτσι σωζόμαστε.
Αλλά να μη λέμε και στο κόσμο ότι το ΚΚΕ δεν έπεσε, ότι ήταν επιτυχία το αποτέλεσμα και τέτοια. Η ειλικρίνεια είναι το πρώτο επαναστατικό καθήκον. Αν βγεις και πεις την αλήθεια ο κόσμος θα σε εκτιμήσει. Αν βγεις και προσπαθήσεις να τον πείσεις ότι είναι ελέφαντας τότε το έχεις χάσει το παιχνίδι.
Ναι αλλά άλλες ευρωεκλογές του 04 πχ και άλλες τώρα. Άλλο δηλ 3 μήνες μετά τις βουλευτικές και άλλο σαν πρόκριμα.Άλλο με διαλυμένο ΠΑΣΟΚ και αλλο διαλυμένη ΝΔ. Νομίζω ότι η ανακοίνωση της ΚΕ τα λέει αρκετά καλά για το τι έγινε!Και φυσικά εννοείται δουλειά και αγώνες!!!
Compasso, κάνεις λάθος να βλέπεις οπαδούς και ψηφοφόρους του ΚΚΕ σαν ένα και το αυτό. Ναι, και το ΚΚΕ πλήττεται από την αποχή. (Φυσικά όχι το ίδιο.) Αρα μετράμε ποσοστό. Και ναι είναι άσχημο για όλη την Αριστερά το αποτέλεσμα. Καθαρά πράματα.
Η ΝΔ πιέζεται πλέον σοβαρά από τα δεξιά. Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ.
@Κρητία (2ο σχόλιο στο ίδιο)
Το διάβασα το κείμενο του Περικλή Παυλίδη που έστειλες και το βρήκα πάρα πολύ καλό.
Νομίζω ότι το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πρέπει να προβάλουμε μια πολιτιστική ταυτότητα ταξική που να συνθέτει και στοιχεία από διαφορετικές παραδόσεις όχι όμως με τη στατική έννοια της αστικής πολυπολιτισμικότητας και να έχει ως πυρήνα το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο, τη χειραφέτηση όλων.
Ρε παιδιά το ΚΚΕ (μ-λ) δε κέρδισε τις εκλογές?
Πέρα από τη πλάκα εγώ πιστεύω ότι η αποχή έπληξε κυρίως τις αριστερές και κομμουνιστικές τάσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στην Ευρώπη. Αυτή που δεν ήρθαν έχουν το «μικρόβιο» της απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος , της αγανάκτησης και δύσκολα παρασύρονται σε αυταπάτες ότι με την ψήφο τους θα αλλάξει κάτι… εδώ στην ελλάδα είδαν και την αλλαγή και το σοσιαλισμό του παπανδρέου …
Άρα αυτό που φαίνετε καθαρότερα είναι η πολιτικοποίηση των μαζών από την αριστερή πτέρυγα αν θέλετε.
Για μένα αποδείχτηκε πρώτα και κύρια ότι η αποχή έχει βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα δεν είναι πιο απολίτικη από την ψήφο.
Στην Ολλανδία του ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα η αποχή έφτασε το 64%, στη Γαλλία του ΟΧΙ το 60%, στην Ιρλανδία του ΟΧΙ στη Λισαβόνα το 43%.
Στο αδιάφορο Λουξεμβούργο ψήφισε το 91%.
Αποδείχτηκε επίσης ότι το αποτέλεσμα στην Ελλάδα δεν είναι μια τοπική ιδιομορφία. Όλη η Ευρώπη πάνω-κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά ανέπτυξε.
@ compasso
«πρώτον να συγκρίνουμε ευρωεκλογές με ευρωεκλογές και όχι ανόμοια πράγματα. Άλλα τα κριτήρια ψήφου στη μία περίπτωση και άλλα στην άλλη. Άλλη η προβοκάτσια που θα πέσει τότε αν θες και άλλη τώρα. Το ΚΚΕ είναι λοιπόν αρκετά κάτω.»
Πράγματι. Οι ευρωεκλογές πάντα ‘ηταν πιο light κατάσταση. Να σου θυμίσω όμως ότι το ’99 είχαμε πάρει πάλι ένα 8αρι και έξι μήνες μετά 5,5 στις εθνικές. Τότε δεν έλεγε κανένας «αρκετά κάτω».
«Και για να συζητάμε και στη σωστή βάση. Το κίνημα δε μετράει ποσοστά αλλά ανθρώπους. Τι να ψήφισαν άλλους, τι να μην έρθουν να ψηφίσουν, ένα και το αυτό.»
Όχι. Το να μην έρθει να ψηφίσει σημαίνει, κυρίως γιατί εξατομικευμένη κουβέντα δε γίνεται να κάνουμε, ότι δεν τον έπιασες να του σπάσεις τη διάθεση για μπάνιο, «το ρίχνω στις κανονικές τώρα έχω εξεταστική -δουλειά -τριήμερο», «είναι μεγάλος ο παππούς που να τον τρέχουμε» κλπ.Σημαίνει ότι δεν μετέχει σε σωματείο, σύλλογο κλπ. είναι εκτός κινήματος εν ολίγοις.
Αν πάνε από το ΚΚΕ στο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. σημαίνει ότι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει έδαφος έναντι του ΚΚΕ.
» Δηλαδή αν ένας οπαδός – ψηφοφόρος του ΚΚΕ, πάει στη παραλία και δεν χαθεί η ψήφος του προς κάποιο άλλο κόμμα δε πείραζει? Προφανώς και πειράζει. Αν δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να τον πας ως τη κάλπη φαντάσου πόσο δυσκολεύεσαι να τον βγάλεις και στο δρόμο.»
Είπα ότι δεν πειράζει? άλλα πράγματα έγραψα στο σχόλιό μου..
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=52336
αν ισχύουν τα θεωρείτε σοβαρά;;;
Ρε συ χαμόγελε γιατί μέσω Λαμπράκη? Διάβασε τα από το πρωτότυπο:
http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=9/6/2009&id=11001&pageNo=6&direction=1
εγώ δε θεωρώ το αποτέλεσμα του ΚΚΕ άσχημο. Εννοείται θα ήθελα παραπάνω αλλά δεν πετάω και στα σύννεφα. Και τι να πω στο ΚΚΕ? Δεν έκανες αγώνες, δε συμμετείχες, δεν προσπάθησες? Μια χαρά ωράια προσπάθεια κάνει. Κούτσα κούτσα πάει το ΄πράγμα ρε παιδιά μέχρι να κάνει το μπαμ. Ας τα βλέπουμε όλα στη δυναμική τους και όχι στατικά. Εγώ το μόνο καμαπνάκι που ακούω είναι αυτό που ακούω εδώ και χρόνια: ότι θέλει κι άλλη προσπάθεια.
Ο χαμόγλεος είναι χαρακτηριστική περίπτωση!όλο για το ΚΚΕ μας λέει αλλά ενα ριζοσπάστη δε διάβασε ποτέ του!Το λινκ από τα Νεα μας δίνει!Τστστσττστσ!
«μέχρι να κάνει το μπαμ» Πώς το εννοείς το μπαμ, Παρτιζάνα; Να φτάσει στο 15% ας πούμε;
@Y το είδα πρώτα από εκεί και το έστειλα.
@παρτιζάνα αμάν και εσύ!!! δεν μπορεί αν στείλει κάποιος ένα λινκ από άλλη εφημερίδα…
@Chris λες; Δεν με έχουν ρωτήσει πάντως ποτέ.
@xamogelo
ναι, γιατι δεν ειναι σοβαρα? «Το ΚΚΕ δεν είχε και δεν έχει αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει ανοχή του συστήματος, των αστικών κομμάτων, της αστικής τάξης γενικότερα, απέναντι στη δράση του και τη δυναμική που αυτή περικλείει. Δεν έχει αυταπάτες. Κάθε εκλογική αναμέτρηση θα διαμορφώνει ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, ώστε να ματαιωθεί η χειραφέτηση και ο απεγκλωβισμός των εργατικών, λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.» και
«Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του ΚΚΕ των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα του 2007 είναι νέοι ψηφοφόροι που στο διάστημα αυτό δεν έγινε δυνατό και με δική μας ευθύνη να έλθουμε σε επαφή, να διευρύνουμε και να βαθύνουμε τους δεσμούς μας, κυρίως να συμβάλουμε ώστε να πάρουν συστηματικά μέρος στους αγώνες. Να αναπτύξουμε αμφίδρομα στενούς ιδεολογικοπολιτικούς δεσμούς που αποτελούν τον πιο σημαντικό παράγοντα αντοχής σε σύνθετες και δύσκολες συνθήκες.»
τι δεν σου αρεσει και δεν τα θεωρεις σοβαρα? σοβαρη δεν ειναι η κακοβουλη κριτικη,γιατι ετσι το ξεκινας..και φυσικα τετοια κριτική απο καποιον που δεν ψήφισε(καπου το ανεφερες σε ενα αρθρο) αν θες να κανεις καποια κριτική καντην αλλα οχι με τον τροπο»μα καλα ειναι σοβαρο αυτο τωρα??»..τουλαχιστον να σεβεσαι καποια πραγματα.
φυσικα και δεν κανω επιθεση στο χαμογελο!!!! 🙂 !!! αλλα ναι ειναι σοβαροτατο..
@Fuente-Ovejuna το να προσπαθείς να συγκρίνεις τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών με αυτά των βουλευτικών (για να βγάλεις ότι όλα οκ) δεν είναι σοβαρή αντιμετώπιση της κατάστασης.
@χαμογελο νομίζω ότι πρέπει να βλέπουμε τις εκλογές ως «καταμετρηση» της ριζοσπαστικοποιησης (φυσικα σε συνδυασμο με τους κοινωνικους και εργασιακους αγωνες) και οχι να διαχωριζουμε την μορφή των εκλογών..δηλ. αν για παραδειγμα καποιος ριξει στις ευρωεκλογες κκε και στις δημοτικες πασοκ επειδη ειναι ο μπατζανακης του στο ψηφοδελτιο τι να το κανεις.? συνειδήσεις αλλαζουμε ωστε να χτιστουν πανω τους νεοι αγωνες…δεν ψαχνουμε εκλογικα ποσοστα για να χτισουμε πανω τους μια πολιτικη γραμμη…στο κατω κατω η ανακοινωση της Κ.Ε. δεν λεει οτι ολα ειναι οκ…διαβασε την πιο προσεχτικα αν θελεις…και ξαναλεω οτι για τους κομμουνιστες και αγωνιστες οι εκλογες ειναι ιδιες ειτε ειναι για 15μελη στο σχολειο ειτε αει-τει ειτε βουλευτικες ή σωματεια..
@Fuente-Ovejuna Συγνώμη αλλά μην τρελαθούμε!!! δεν είναι το ίδιο!!! Εξάλλου το ίδιο το κείμενο κάνει διαχωρισμό όταν λέει ότι δεν πρέπει να τις μετρήσουμε σαν ευρωεκλογές αλλά σαν εθνικές. (άρα είναι διαφορετικές)
Το κείμενο απλώς λέει ότι οι δυγκεκριμένες ευρωεκλογές αποτελούσαν πρόκριμα βουλευτικών και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (μεγάλη αποχή, μεγαλύτερη επίθεση). Το 04 έγιναν 3 μήνες μετά τις βουλευτικές σε πολύ πιο χαλαρές συνθήκες.Οπότε όντως ήταν διαφορετικές…Το ότι θα θέλαμε το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο δεν πρεπει να μας οδηγήσει στη μοιρολατρεία και να μη δούμε τα όποια θετικα ,βάσει των συνθηκών, υπήρχαν.
Ας συγκρίνει τότε τις ψήφους του 2007 με τις ψήφους του 2009 και όχι τα ποσοστά.
Επίσης, το κριτήριο ψήφου δεν είναι/ήτταν το ίδιο εκτός αν έχουμε χάσει κάθε μέτρο.
«και ξαναλεω οτι για τους κομμουνιστες και αγωνιστες οι εκλογες ειναι ιδιες ειτε ειναι για 15μελη στο σχολειο ειτε αει-τει ειτε βουλευτικες ή σωματεια»
Οι εκλογές στα σωματεία δεν είναι οι ίδιες με τις βουλευτικές. Εκτός αν πιστεύεις ότι δεν πρέπει να γίνονται εκλογές στα σωματεία στο Σοσιαλισμό.
Επίσης, περιμένω να δω τι στάση θα κρατήσει η ΠΚΣ απέναντι στις Πρυτανικές εκλογές του χρόνου.
Δεν εννοούσα τα εκλογικά ποσοστά, ούτε αναφερόμουν στις εκλογές. Οταν λέω μπαμ εννοώ το ‘οι πάνω δε θα μπορουν να κανουν ζαφτι τους απο κάτω και οι από κάτω δε θα γουσταρουν τους απο πάνω’!
Αλλά έτσι πώς το γραψα όντως δεν φαινεται να εννοουσα αυτο!
Y, τώρα βρήκα χρόνο να σου απαντήσω. Ναι σωστά είναι τα συμπεράσματα που βγάζεις από το άρθρο του Παυλίδη. Κρίνω όμως σκόπιμο να τονίσω και κάποια ακόμα σημεία.
Καταρχήν, αν έπρεπε να συμπυκνώσω το άρθρο σε ένα μόνο σύνθημα αυτό θα ήταν «όχι στη φετιχοποίηση της πολυχρωμίας». Αφήνω όμως τις συνδικαλιές και προχωρώ επί της ουσίας:
1. «το ζητούμενο για μια παιδεία της πολυπολιτισμικότητας δεν είναι απλώς η μελέτη και γνώση των άλλων πολιτισμών, αλλά η χρησιμοποίηση αυτής της γνώσης για τον αναστοχασμό της προσωπικής μας συμπεριφοράς ως πολιτισμικά δομημένης. Αυτό σημαίνει να μετατρέπει κανείς την πολιτισμική αγωγή του, τη μόρφωσή του μέσα στον πολιτισμό και δια του πολιτισμού σε αντικείμενο μελέτης με στόχο την ανάπτυξη κριτικής στάση απέναντι τόσο στους άλλους πολιτισμούς όσο και στον πολιτισμό μέσα στον οποίο έχουμε αρχικά ανατραφεί.»
Σ’ αυτό το χωρίο βρίσκουμε αφενός την αναγνώριση ότι υπάρχει ένας πολιτισμός μέσα στον οποίο έχουμε ανατραφεί, αφετέρου στο κέρδος που έχουμε από τον συγχρωτισμό με άλλους πολιτισμούς ώστε να αποστασιοποιούμαστε από τη δική μας ταυτότητα, να αναρωτιόμαστε για αυτή, για την πορεία συγκρότησής της, ακόμα και να στοχαζόμαστε για τη μετεξέλιξή της.
Αυτό είναι ήδη μια πρώτη μεγάλη διαφοροποίηση από την κοσμοπολίτικη «αριστερά», που υποβαθμίζει την εθνική ταυτότητα, αλλά την καπελώνει με μια άλλη παγκόσμια αφήνοντας ένα προστατευμένο μέρος για μια μίξη «ethnic» στοιχείων ετερογενών πολιτισμών σαν όμορφο, γραφικό φολκλόρ, περιθωριοποιημένο από την καθημερινή πραγματικότητά των ανθρώπων.
Με την παρατήρηση αυτή ο Παυλίδης δίνει μια όψη ενός σύγχρονου αριστερού πατριωτισμού σε αξιακό επίπεδο.
2. «Όταν, ακριβώς, οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι εχθρικές, ανταγωνιστικές, συγκρουσιακές, τότε ανακύπτει το ζήτημα της συνειδητοποίησης, του συμβολισμού, της ιδεολογικής έκφρασης του ανταγωνισμού, και, συνεπώς, οι όποιες πολιτισμικές (εθνικές, γλωσσικές, θρησκευτικές κλπ) διαφορές (ενίοτε εξαιρετικά επουσιώδεις και επιδερμικές) μετατρέπονται σε άκαμπτα σχήματα σηματοδότησης μιας ανυπέρβλητης αντίθεσης προς τους άλλους, νοηματοδότησης της περιχαράκωσης από αυτούς, δικαίωσης της εχθρικής – απαξιωτικής στάσης απέναντί τους.»
Εδώ ο Παυλίδης, εκλαϊκεύει στο πολιτιστικό επίπεδο το Μαρξ που έλεγε πως δεν είναι η συνείδηση που καθορίζει το κοινωνικό είναι, αλλά αντίστροφα το κοινωνικό είναι που καθορίζει τη συνείδηση. Η ερμηνεία αυτή είναι πρώτο βήμα για να μην απαξιώσεις τα λαϊκά στρώματα που κυρίως εμφανίζουν ακραία αντανακλαστικά σε περιόδους κρίσης λόγω μεγαλύτερης ανασφάλειας σε σχέση με άλλα κοινωνικά στρώματα. Αλλά αντίθετα, να προσπαθήσεις να καταδείξεις αυτές τις πλευρές και με (ή κυρίως με) κινηματικές πρακτικές, συνάντηση στον εργατικό και πολιτικό αγώνα «ντόπιων» και μεταναστών. Αντίθετα η κοσμοπολίτικη «αριστερά», αφορίζει τους «αγράμματους» και «απολίτιστους» ψηφοφόρους της ακροδεξιάς με μια ελιτίστικη στάση, ικανή να πείσει μόνο ακαδημαϊκούς και φοιτητές που έχουν κόψει την επαφή με το κοινωνικό γίγνεσθαι (δεν είναι σπόντα για κανέναν αυτό, γενικά μιλάω 🙂 ).
3. «ο μετανεωτερικός ζήλος για την ανάδειξη, στο πνεύμα της πολυπολιτισμικότητας, της φωνής των περιθωριοποιημένων και καταπιεσμένων (μη ευρωπαϊκών πολιτισμικών, εθνικών, φυλετικών κοινοτήτων, σεξουαλικών μειονοτήτων κλπ) παραγνωρίζει ότι σε μια κοινωνία καθολικών αλλοτριωτικών – ανταγωνιστικών σχέσεων η ιδεολογία του ανταγωνισμού διαποτίζει όχι μόνο τους ασκούντες αλλά και τους υφιστάμενους την κυριαρχία. Συνεπώς, η αμφισβήτηση των αλλοτριωτικών, καταπιεστικών ιδεών και στάσεων δεν αποτελεί μιαν αυτονόητη δυνατότητα της όποιας καταπιεσμένης και περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας. Κάτι τέτοιο καθίσταται εφικτό μόνο στην περίπτωση των ομάδων –τάξεων, η χειραφέτηση των οποίων είναι συνυφασμένη με την αμφισβήτηση του συνόλου των αλλοτριωτικών – καταπιεστικών κοινωνικών σχέσεων.»
Εδώ ο Παυλίδης βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Η όποια σύμπτωση ανάμεσα στη λογική που στηλιτεύει με φίλους και γνωστούς σας από ΣΕΚ, ΣΥΡΙΖΑ, και ορισμένους πολιτικοποιημένους ΠΑΣΟΚους μόνο σύμπτωση δεν είναι 🙂
4. «Σε μιαν εποχή των τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων, των ηλεκτρονικών υπολογιστών, της αυτοματικής και της βιοτεχνολογίας, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας των πολυεθνικών επιχειρήσεων με την παγκόσμια αναπαραγωγή του καταμερισμού εργασίας και του οικονομικο-πολιτικού ανταγωνισμού, πολιτισμικές παραδόσεις που ενσαρκώνουν πατριαρχικές, φεουδαρχικές, προταξικές – κοινοτικές νοοτροπίες και ανορθολογικές κοσμοαντιλήψεις αποτελούν κάτι περισσότερο από ιστορικό αναχρονισμό. Σηματοδοτούν την ισχυρή αδυναμία των φορέων τους να κατανοήσουν το σύγχρονο κόσμο και να τον αντιμετωπίσουν στα πλαίσια των ειδοποιών του αντιθέσεων και δυνατοτήτων εναλλακτικής εξέλιξης.»
Respect!
Αφιερομένο σε όσους εξιδανικεύουν κάθε νέα μόδα, πχ. ακούω μερικές φορές για τη «σοφία της ανατολής», και διάφορα πολύ lifestyle πρότυπα, από βουδισμό, φενγκ σουι, θετικές και αρνητικές «ενέργειες», μάγισσες, καφεντζούδες και πολλά άλλα.
5. Κάνω σούμα με ένα τελευταίο απόσπασμα
«Ο ζήλος όμως για την προστασία της ξεχωριστής ομάδας, της κάθε διαφορετικής φωνής και πολιτισμικής παράδοσης, απεκάλυψε πολύ γρήγορα την παραίτηση από την αναζήτηση ενός καθολικού ιδεώδους κοινωνικής αλλαγής. Όπως ορθώς επισημαίνει ο R.Jacoby «Η άνοδος της πολυπολιτισμικότητας είναι αλληλένδετη με την παρακμή της ουτοπίας και σηματοδοτεί την εξάντληση της πολιτικής σκέψης.»»
Συμπέρασματα δικά μου:
Α. Όσο αφήνουμε τα θέματα εθνικού-διεθνικού, πολιτιστικής ταυτότητας κλπ. να τα σηκώνει η κοσμοπολιτική «αριστερά», το αποτέλεσμα θα είναι να τροφοδοτείται η ακροδεξιά, ο κόσμος θα απαξιώνει στο πρόσωπο της κοσμοπολιτικής «αριστεράς» την αριστερά εν γένει, αφού όλο και περισσότερο θα νιώθει απαξιωμένος απ’ αυτή. Άναυδε, ξέρω ότι το κόμμα κάνει καλή δουλειά με τους μετανάστες όπου έχει καλές δυνάμεις, όμως μιλάω για τη δουλειά που πρέπει να γίνει στους «ντόπιους» στο επίπεδο των ιδεών. Δεν υπάρχει μόνο η πάλη σε συνδικαλιστικό-πολιτικό επίπεδο, αλλά και η πάλη στο ιδεολογικό, αξιακό και καμιά φορά μου φαίνεται υποτιμάμε τη δεύτερη.
Β. Αν και άθεος, δε βγάζω σπυράκια όταν ακούω ότι ένας άνθρωπος είναι θρησκευόμενος. Υπάρχουν ομάδες ανθρώπων (δες ρεσάλτο) που βλέπουν να θίγεται η πολιτιστική τους υπόσταση από τον ιμπεριαλισμό. Άλλωτε οι θέσεις που παίρνουν φλερτάρουν με τον εθνικισμό, άλλωτε όχι. Μη τους χαρίσουμε στην ακροδεξιά!! Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας, ας μην απαξιούμε να τους μιλήσουμε, ας τους βάλουμε το δικό μας πλαίσιο a la Παυλίδης.
Η άποψη του ΡΕΣΑΛΤΟ για την αποχή:
Αυτό που αποτυπώνει η αποχή δεν είναι η αδιαφορία εναντίον της πολιτικής είναι η οργή και η αδιαφορία εναντίον της παραπολιτικής του κομματικού σκηνικού. Είναι η απόρριψη της «πολιτικής» όλου του κομματικού τοπίου που ΑΥΤΟ βρίσκεται ΕΞΩ και ΜΑΚΡΙΑ από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και τα πραγματικά προβλήματα.
Και να θυμίσουμε στους καθεστωτικούς λακέδες και ηθικολόγους Φιλισταίους που ωρύονται εναντίον της αποχής ότι η μήτρα της πολιτικής βρίσκεται στην κίνηση των λαϊκών μαζών, ακριβώς γιατί αυτή η «κίνηση» (αυθόρμητη ή συνειδητή) καθορίζεται από την αντικειμενικότητα των προβλημάτων που βιώνουν και όχι από τα συμφέροντα και τα ιδεολογήματα των κομμάτων…
Δεν ειναι οι λαϊκές μάζες έξω από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, είναι το κομματικό τοπίο ΕΞΩ από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Ας μη διαβάζουμε ανάποδα τους δείκτες για να δικαιολογήσουμε την ΓΕΝΙΚΗ αποσύνθεση των κομμάτων και να μετατοπίσουμε την απουσία πολιτικής από τα κόμματα στο λαό…
Σε ένα δεύτερο επίπεδο η ΑΠΟΧΗ αποτελεί την υγιέστατη, έστω τυφλή, παθητική και ενστικτώδη, αντίδραση του ελληνικού λαού στη δικτατορία των Ευρωπαϊκών διευθυντηρίων και τη μεγάλη απάτη της ευρωβουλής.
Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είναι μια απάτη που δεν έχει καμιά σχέση με τις δημοκρατικές διαδικασίες και λειτουργίες ενός πραγματικού κοινοβουλίου. Είναι ένα διακοσμητικό ντεκόρ των πολυεθνικών το οποίο επιβλήθηκε αντιδημοκρατικά και δικτατορικά και υπονομεύει και τα υπολείμματα των εθνικών κοινοβουλίων.
Η απόρριψή του, όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά είναι στρατηγική αναγκαιότητα των εθνικών κοινωνιών. Γι’ αυτό και η αποχή στις ευρω-εκλογές αποτελεί , ανεξάρτητα από τα μύξοκλάματα των ευρωλακέδων, εθνική πολιτική θέση.
Οι λαοί της Ευρώπης αρχίζουν να συνειδητοποιούν τις αντιδικτατορικές «δαγκάνες» των Διευθυντηρίων της Ευρώπης και την απάτη των ευρωεκλογών. Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος των μεγάλων ποσοστών της αποχής.
Ο ελληνικός λαός, παρά την τεράστια πλύση εγκεφάλου, παρά τις καθεστωτικές Κασσάνδρες νίκησε το νόμο της αδράνειας και της συνήθειας και βροντοφώναξε με την αποχή του ένα ΟΧΙ στην Ευρώπη των ληστών και της εξόντωσής του.
Τα μεγάλα ποσοστά της αποχής δείχνουν μια πολλαπλάσια ροπή μέσα στην ελληνική κοινωνία από αυτή που καταγράφουν τα ίδια τα ποσοστά. Αν δεν υπήρχε αυτός ο νόμος της «αδράνειας», τα τρομοκρατικά κλισέ εναντίον της αποχής και οι ποικίλες φοβίες και εξαρτήσεις των πολιτών, η αποχή θα ήταν ακόμα πιο θηριώδης.
Αυτά σαν μια πρώτη πολιτική προσέγγιση των εκλογικών δεικτών, γιατί θα ακούσουμε από τους κομματικούς κομισάριους και τα ποικίλα παπαγαλάκια όγκους ανοησιών και θριαμβολογιών για τους «νικητές» και «ηττημένους». Ο καθένας θα βλέπει την πτώση του άλλου και δεν θα κοιτάζει και το δικό του καθρέφτη. Θα δαιμονοποιεί τα δικά του ποσοστά και θα πετάει έξω τα πραγματικά μηνύματα των εκλογών…
Είναι πολύ ενδιαφέρον να βρείτε στο youtube την άποψη των ΑΜΑΝ για την αποχή που απαντάνε στις διάφορες κατηγορίες των Παγκαλομπογιόπουλων περί «ιδιωτών» για όσους απείχαν.
μια και η συζήτηση είναι γενική για όσους τους ενδιαφέρει μια κριτική για τις πολιτικές του Συριζα απο μια συνιστώσα του, το Ξεκίνημα, δείτε δύο άρθρα :
Άρθρο του Α. Παγιάτσου
Άρθρο του Τ. Γιαννόπουλου
@Kraftwerkvs δεν ανοίγουν τα άρθρα :-s
Άρθρο του Α. Παγιάτσου
Άρθρο του Τ. Γιαννόπουλου
Άρθρο του Α. Παγιάτσου
Άρθρο του Τ. Γιαννόπουλου
Άρθρο του Α.Παγιάτσου
Άρθρο Τ.Γιαννόπουλου
ksekinima
Άρθρο του Α. Παγιάτσου
Άρθρο του Τ. Γιαννόπουλου
αν και σκοτεινές δυνάμεις προσπάθησαν να σταματήσουν την ανάρτηση αυτών των συνδέσμων τελικά επήλθε η λύτρωση
Μάλιστα, φίλοι του Ξεκινήματος. Εντάξει, αλλά ο εισοδισμός είναι χόμπι για αργόσχολους – τόσα χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, δεν το κατάλαβε η παρέα; Τώρα πάλι φτάσατε στο σημείο να μας λέτε οτι είναι σε έναν χώρο με τον οποίον δε συμφωνείτε στα βασικά, αλλά τα βρίσκετε σε όλα τα άλλα 🙂
Θέλετε λοιπόν φίλοι να ταράξετε τα νερά; Θέλετε να κάνετε μια πρόταση που αν περάσει, θα απελευθερώσει το κίνημα από εγκλωβισμούς, θα διεκδικήσει την ενότητα σε νέο επίπεδο και θα αποκαλύψει ποιός είναι ποιός; Ιδού τι μπορείτε να κάνετε: να προτείνετε στο Συριζα να αποχωρήσει από τη ΓΣΕΕ και να καλέσει τους εργαζόμενους στο ΠΑΜΕ. Αν γίνει αυτό, η σύγκρουση με το δογματισμό/σταλινισμό του ΚΚΕ θα λάβει χώρα εκεί που έχει πρω’απ’όλα σημασία, στο εργατικό κίνημα. Αν γίνει αυτό, θα είναι ίσως το τέλος των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ – θα υπάρξουν ισχυρές ροπές να φτιαχτούν δύο ξεπουλημένα συνδικάτα, ένα «αχρωμάτιστο» (της δεξιάς) κι ένα «προοδευτικό» (της πασοκικής δεξιάς). Ή πάλι θα είναι η κατεδάφιση όλου αυτού του ακριβοπληρωμένου οικοδομήματος που σκοπό έχει να συγκρατεί, να εγκλωβίζει, να απογοητεύει/τρομοκρατεί τους εργαζόμενους και να επιβάλλει την πολιτική της πλουτοκρατίας με την υποταγή. Φυσικά οι επιθέσεις που θ’αντιμετωπίσει ο Συριζα θα είναι χωρίς κοινό μέτρο με ο,τι έχετε δει σήμερα: η κατακτημένη ενότητα της αριστεράς θα χαρακτηριστεί ως ο,τι πιό αρχαϊκό, ξεπερασμένο, απολιθωματικό, μπανάλ, οπισθοδρομικό κτλ κτλ. Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει αυτό, αλλά σκεφτείτε πόσο πολύ θα προχωρήσει η υπόθεση της ταξικής πάλης. Ένα ισχυρότερο και ασυμβίβαστο εργατικό κίνημα, είναι ο χειρότερος εφιάλτης του συστήματος, δε χρειάζεται να το συζητάμε αυτό!
Αν όμως αρνηθεί ο Συριζα, ξανασκεφτείτε μήπως έχετε τίποτε καλύτερο να κάνετε από το να σκοτώνετε την (πολιτική) ώρα σας εκεί μέσα. Αν πάλι αρνηθεί το ΚΚΕ, να είστε σίγουροι οτι θα έχετε δώσει το πιό καίριο πολιτικό πλήγμα στο δογματισμό/σταλινισμό που αντιπαλεύετε, και θα πρέπει ν’ανασκουμπωθείτε για να υποδεχτείτε πολύ νέο κόσμο που αντιπαλεύει τον καπιταλισμό.
Τι λέτε λοιπόν;
οτι είναι σε έναν χώρο -> οτι είστε σε έναν χώρο
Μαύρο πρόβατο, ωραία αυτά που λες, αλλά γιατί δε τα στέλνεις (και) στο site του «Ξεκίνημα»; Εκτός αν διαβάζουν κι αυτοί granma, οπότε πάω πάσο 🙂
Μα αν δεν περάσει από δω κανένας ξεκινηματίας, σημαίνει οτι δεν τους απασχολεί καθόλου το θέμα που βάζω 😉
Δεν νομίζω ότι η αποχή είναι επιθυμητή
http://www.tvxs.gr/v13808
@Μαύρο Πρόβατο Μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόβλημα με τον καπιταλισμός… Αλλά με τον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό
:-p
επίσης για όποιον θέλει να μάθει πως φτιάχτηκε η ευρωπαική ένωση μπορεί να ανοίξει αυτόν τον σύνδεσμο (χεχε) δείτε το πρώτο βίντεο απο το χρονικό σημείο 17:21 …άντε ποιά όλοι σας ψευτοεπαναστάτες
Η ΓΣΕΕ είναι μια ομοσπονδία εργαζομένων… το ΠΑΜΕ μία παράταξη. Είναι δυνατόν να καλεί κάποιος ένα πολιτικό χώρο ή τους εργάτες να φύγουν από την ομοσπονδία για μπουν σε μία παράταξη; Θα τρελαθούμε τελείως; Κάλεσε τους να μην μπαίνουν στα σωματεία και να οργανώνονται κατευθείαν στο κόμμα σου.
Βέβαια απ’ ότι φαίνεται το ΠΑΜΕ φιλοδοξεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη(ή ομοσπονδία στη θέση της ομοσπονδίας). Ενάντια, δηλαδή, στις παραδόσεις του επαναστατικου συνδικαλισμού που πάλευε για την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Και στην τελική, η αλλαγή συσχετισμών στο εργατικό κίνημα δε θα γίνει με οργανωτικά τερτίπια.
«Aπ’ την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε η Kόκκινη Διεθνής των Eργατικών Συνδικάτων δεν έπαψε να παλεύει ενεργητικά και επίμονα τόσο για την οργανική ενοποίηση του σ.κ. όσο και την ενότητα δράσης του. H πολιτική αυτή ερχόταν σε ριζική αντίθεση με τις αστικές τάσεις των συντηρητικών ηγετών της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Oμοσπονδίας που αδιαφορούσαν για την υπόθεση της ενότητας της εργατικής τάξης και προτιμούσαν να διασπάσουν ή να αδυνατίσουν το σ.κ. προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχό τους πάνω σ’ αυτό. H πολιτική της διάσπασης των συνδικάτων, αποτελεί μια βασική εκδήλωση της αστικής επίδρασης μέσα στο εργατικό κίνημα.
Σ’ όλες τις χώρες του κόσμου, οι δυνάμεις που ακολουθούσαν την KΔEΣ εργάζονταν ακούραστα για να ενοποιήσουν το εργατικό κίνημα. Πρωταγωνιστούσαν παντού στη συγχώνευση των αναρίθμητων επαγγελματικών συνδικάτων μέσα στα σύγχρονα βιομηχανικά συνδικάτα και επεδίωκαν να δημιουργηθεί σε κάθε χώρα ένα εθνικό συνδικαλιστικό κέντρο».
(Oυίλιαμ Φόστερ, Iστορία του Παγκόσμιου
Συνδικαλιστικού Kινήματος, B’ τόμος σελ. 73.)
Νομίζω ότι δόθηκε μεγάλη σημασία στην αποχή, που στο κάτω κάτω μπορεί να είναι και ένα συγκυριακό φαινόμενο. Αν συνέβη μιά φορά, χωρίς να επαναληφθεί, τότε δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Πρόβλημα θα υπάρχει αν αρχίσει να επαναλαμβάνεται.
Η συμμετοχή στις Ευρωεκλογές από το 1979 σε όλη την Ευρώπη:
1979 – EU9 61.99
1984 – EU10 58.98
1989 – EU12 58.41
1994 – EU12 56.67
1999 – EU15 49.51
2004 – EU25 45.47
2009 – EU27 43.2
Εντάξει,η χαμηλή συμμετοχή στην Ευρώπη έχει ξεκινήσει απο παλιά και όχι μόνο στις ευρωεκλογές, αλλά και στις εθνικές εκλογές πολλών χωρών. Εκεί όμως, δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Στην Ελλάδα το φαινόμενο εμφανίσθηκε τόσο έντονα για πρώτη φορά και φοβάμαι μήπως, ενώ μπορεί να είναι συγκυριακό, με τις εκτενείς αναλύσεις, αρχίσει ο κόσμος πραγματικά να το βλέπει σαν τρόπο πολιτικής έκφρασης.
Το σημαντικό τώρα. Αν δεις το διάλογο παραπάνω κάποιοι λένε ότι συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές επειδή ο κόσμος έχει την τάση να ψηφίζει και ότι είναι ανώριμος ακόμα για κάτι άλλο.
Τώρα που η απαξίωση έφτασε το 50% τι έχουν να πουν;
Δεν είναι αυτός λόγος να κάνεις παρέμβαση στις εκλογές χωρίς να συμμετέχεις;
Δεν παέι στράφη το επιχείρημα;
50%+ προτίμησε να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να ψηφίσει. Δεν είναι απόδειξη ότι δεν πιστεύει ότι θα άλλαζε κάτι αν το έκανε;
Η μόνη οργάνωση που συμμετείχε στις Ευρωεκλογές και είπε ξεκάθαρα ότι η αποχή ήταν ο κύριος εκφραστής της λαϊκής δυσαρέσκειας είναι το Μ-Λ ΚΚΕ.
«Η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της Δεξιάς και στη δίδυμη έκφρασή της, την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, εκφράστηκε σε μεγάλη κλίμακα στο επίπεδο της εκλογικής αποδοκιμασίας που εκδηλώθηκε βασικά με τη μορφή της αποχής.»
Ρε συ Μάριε, δηλαδή δεν καταλαβαίνεις; Δηλαδή το επιχείρημα ότι ο κόσμος είναι ανώριμος για κάτι άλλο δεν ισχύει; Τί έκανε ο κόσμος κατ’ εσέ; Απονομιμοποίησε τις εκλογές; Είπε δηλαδή ότι οι εκλογές είναι ερτγαλείο της άρχουσας τάξης και εμείς έχουμε τα λαϊκά επιτροπάτα/σοβιέτ/λαϊκά συμβούλια και εκφραζόμαστε από αυτά;
Ή μήπως ο κόσμος ιδιότευσε, είπε δηλαδή ότι όλοι ίδιοι είναι-δεν αλλάζει τίποτα-δεν υπάρχει ελπίδα; Πιστεύεις δηλαδή ότι η κολακεία της απογοήτευσης είναι καλός σύμβουλος για την κοινωνική απελευθέρωση;
Και στην τελική εσύ εκτιμάς ότι ο λαός αποδοκίμασε τις εκλογές σαν πολιτική στάση και ότι θα το πράξει και στο μέλλον; Ότι δηλαδή η απαξίωση έχει μετατραπεί σε συνείδηση; Ότι τελοσπάντων αν πολωθεί το κλίμα ή φασιστικοποιηθεί ο κόσμος θα συνεχίσει να απέχει; Εγώ δεν το νομίζω
Κατ’ εμέ η πλειοψηφία έμεινε ανεπηρέαστη από το δίλλημα «ψήφισε με γιατί αλλιώς θα…» το οποίο είναι μια θετική εξέλιξη όπως και να το κάνουμε. Ναι ο κόσμος (ένα μεγάλο μέρος του) απονομιμοποίησε τις εκλογές ως εργαλείο που κάνει τα πράγματα καλύτερα.
Όπως επίσης είδες παραπάνω, ελπίζω, δε το βάζω γενικά. Μιλάω συγκεκριμένα για τις «Ευρωεκλογές». Όχι για κάθε εκλογική διαδικασία. Δεν τσουβαλιάζω βουλευτικές και ευρωεκλογές.
Η ανθρώπινη συνείδηση έχει διαβαθμίσεις. Δεν είναι ή εκλογές ή λαϊκά συμβούλια. Η συμμετοχή στις εκλογές έχει νόημα στο βαθμό που η λαϊκή συνείδηση βλέπει μέσα από αυτές κάποια λύση. Είναι ζήτημα ταχτικής όπως έγραψε και ο kritias πιο πάνω.
Αν η διαδικασία έχει απαξιωθεί υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να δηλώσεις ενάντια στην ΕΕ.
Η αποχή ναι εκφράζει το «δε βλέπω λύση σε κανέναν από αυτούς». Κανείς δε πιστεύω ότι έβλεπε σοβαρά τον τρίτο ευρωβουλευτή του ΚΚΕ ή μια ευρωβουλευτή της ΚΟΕ ως λύση. Ακόμα και αυτά τα κόμματα το ζήτημα της «εκλογικής καταγραφής» έβαζαν ως κύριο. Συγνώμη όμως αλλά η καταγραφή αφορά τις οργανώσεις και όχι τον κοσμο.
Πιστεύω ότι η αποχή θα αυξάνει όσο καμία πολιτική δύναμη δε μπορεί να πείσει ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα σε προοδευτική κατεύθυνση. Δε ότι η συμμετοχή σε μια είναι αρκετά υψηλή όταν συνήθως εκείνη τη χρονιά μπαίνει στην ΕΕ επειδή ο κόσμος έχει ελπίδες σ’ αυτό. Η εκλογή Ομπάμα σημαδεύτηκε από τη μεγαλύτερη συμμετοχή τα τελευταία χρόνια.
Το να μετατραπεί η απαξίωση σε συνολική συνειδητή ρήξη είναι διακήδευμα.
@ anavdos sto post 20:
meta apo arketes meres kai exontas meinei anavdos (kyriolektika) thelo na kano kapoia sxolia se kati pou eipothike parapano:
«Δυστυχώς όμως το κίνημα έχει να αντιπαλέψει με πολλά:
– την αγραμματοσύνη (κύριως πολιτική) των μεταναστών
– τους ισλαμιστές» ta ypoloipa ta afino stin akri jati einai sosta.
Tora tin agrammatosyni ton metanaston eilikrina den ksero pos tin anakalypses. Apo ti? apo tin apoxi tous stis ekloges? 🙂
apo tin pliri elleipsi politikon dikaiomaton kai tin synexi ergasiaki k koinoniki tous anasfaleia? diladi theleis na peis oti oi metanastes boroun, osoi einai edo pano apo 10 i kontas se afta xronia, alla den epithymoun na symmetasxoun sta taksika syndikata?
(anaferesai sto pame..stin periptosi tou xorou ergasias ton metanaston to simantikotero syndikato einai to oikodomon..)
Den katalavaino pos to theteis. Apo tin mia akouo apo to kke oti to 90 egine antepanasta apo ta pano..ara den epidioxtike apo ta kato k apo tin alli i vasi afto ton proin «sosialistikon»
xoron mas vgike politika aggramati.
Les kai oi ypoloipoi einai k poly grammatizoumeni alla otan fthanei i ora ja esto k j’aftin tin katarameni psifo tin kanoun ja ta kouvadaki stin paralia.
min krineis eks idion. kaneis den egkataleipei oikiothelos esties patrikes ja ypostei eksftelismous kai kakopoiisi..apo to k x batso mexri ton pio asimanto grafeiokrati..mexri ton bakali tis geitonias pou se koitaei paraksena epidi den profereis kala tis lekseis k eos ektoutou nomizei oti borei na sou kanei dilaeksi ja ena thema sto opoio bprei na exeis k didaktoriko. mila kalytera me tis katharistries nomikous apo tin essd.
Oli afti i embeiria tou ksespitomou einai i poio olokliromeni taksiki emberia pou borei na exei kapoios anthropos.
O teleftaios pou prepei na katigoreis ja politikin aggramatosyni einai aftoi.
Jati nomizeis oti pleista paidia defteris i «miamisis» genias metanastes elkyontai, en merei, apo ton anarxiko xoro?
Ekei yparxei ena keno pou kapoioi ton kalyptoun. oso esy milas ja ta megaleia epi stalin toso aftoi apotraviountai.
Loipon as afisoume kalytera tous patronismous k as prosegissoun kapoioi to thema opos prepei isotima k allileggya.
Tora: ja ton islamismo. allo frouto afto. pou to vrikes pali?
thes na mou peis oti anamesa stous pakistanous stin ellada yparxei revma islamistiko tzixadiko pou tous travaei k tou embodizei na ensomatothoun se taksika kinimata?
mega lathos.
oi perissoteroi apo aftous apla vlepoun stin ellada os transit.k ama itan na kanoun tzixad tha menan spiti tous mias k tora opos tha ksereis ginontai apisteftes maxes metaksy taliban k pakistanikou stratou.
ja afto tous tis gis tous kolasmenous to islam einai kyrios symvolo taftotitas k politismou. min paragnorizeis periptoseis opos oi mousoulmanoi aderfoi stin aigypto pou exoun ksekathara taksika xaraktiristika esto k an ekfrazontai islamistika.
diladi to ena den apokleiei to allo k einai allo vevaia pos to theloume emeis. (skepsou k tin epoxi pou ksefytrosan to 70) i pare k tin periptosi tis iranikis epanastasis pou itan ergatiki eksegersi alla tin kapelosan oi agiatollades.
k na prostheso telos ja osous thymountai prin apo kapoious mines to post me thema tin xrysi avgi k legane pos i epiroi tous einai mikri ktl ktl k ti n’asxolisai sovara k outo kathe eksis.
ti egine re paidia k i akra deksia mazevi ena 9% ton synolikon psifon? i xrysia avgi parpano psifous apo tin antarsya. afto ta leei ola mono tou.
den prepei na afisoume xoro oute ja anasa sta ektromata!
Πέστα ρε σύντροφε Ταλίμπ γαμώτο!
Να βάλω ενάν ακόμα προβληματισμό.
Το γαλλικό ΚΚ Γαλλίας έλεγχε τους δήμους των φτωχών προαστίων στο Παρίσι μέχρι τη δεκαετία του ’80. Εν πολλοίς και με τη στήριξη των μεταναστών 1ης, 2ης και 3ης γενιάς που κατοικούσαν εκεί. Στους μετανάστες αυτούς όμως ποτέ δεν έδωσε επιτελικό ρόλο. Δε τους ανέδειξε αρκετά σε καθοδηγητικές θέσεις. Και αυτό κάποια στιγμή το πλήρωσε με τη συρρίκνωση των ποσοστών του, αλλά το πλήρωσαν και οι ίδιοι οι μετανάστες και η γαλλική κοινωνία με την άνοδο της ακροδεξίας και της στην ουσία ρατσιστικής δεξιάς του Σαρκοζί (όπως στην ουσία ρατσιστική είναι και η κυβέρνηση του Καραμανλή).
Ο πατερναλισμός προς τους μετανάστες δε θα οδηγήσει πουθενά. Οι εμπειρείες τους και η οπτική τους πρέπει να μπολιάσουν το κίνημα της εργατικής τάξης και να γίνουν οργανικό στοιχείο της αντίληψης της πρωτοπορεία της.
Αυτό που λες για την ολοκληρωμένη ταξική εμπειρεία του μετανάστη επιβεβαιώνοται από την ιστορία που δείχνει ότι κάποιοι από τους πιο λαμπρούς αγωνιστές της ε.τ. ήταν μετανάστες.