αντιγράφοντας τον τίτλο ενός προηγούμνου post του χαμόγελου βάζω το προβληματισμό της ημέρας. Για μένα ένα είναι σίγουρο. Θα πάω να ψηφίσω και να πάρω θέση.
Επίσης ότι κάνω θα το κάνω με πολύ κριτική σκέψη και κρύο χέρι.
Η ψήφος ( αλλά και η αποχή) έχει δύο όψεις.
Κριτική της πορείας του κόμματος που θα στηρίξεις ως την ημέρα των εκλογών αλλά και μία καθαρή θέση για την επόμενη μέρα των εκλογών.
Κριτήριο λοιπόν κατά την άποψη μου, είναι η στάση του κάθε κόμματος το Δεκέμβρη, είναι η στάση του κάθε κόμματος στα εργασιακά και στα Πανεπιστήμια . Κριτήριο είναι ποιο κόμμα πρέπει να ενισχυθεί ώστε την επόμενη μέρα να βρεθούμε από καλύτερες θέσεις, για να σταματήσουμε την επίθεση στα δικαιώματα μας και τις ζωές μας. Κριτήριο ακόμα είναι και το μήνυμα που πρέπει να δώσουμε με τη ψήφο-στάση μας. Το μήνυμα της αισιοδοξίας και της ανυπακοής.
Μη με ρωτήσετε για συμβουλές ή τι θα κάνω. Θα το αποφασίσω μπροστά στη κάλπη και ίσως το μετανίωσω αργότερα όταν ως εκλογικός αντιπρόσωπος του ΚΚΕ θα βλέπω το ψηφοδέλτιο που έριξα. Πρώτη φορά που ότι και να ψηφίσω δε θα μπορώ να το υπερασπιστώ τόσο έντονα όσο τις άλλες φορές…
Αντίθετα αν έχετε καμία πρόταση συνοδευόμενη από ένα καλό επιχείρημα θα βοηθούσε.
Η φωτογραφία είναι του χρήστη t@sos από το flickr
Υγ: αυτο το video που δείχνει πόσο ξεπουλημένοι είναι οι ξεφτύλες της ΓΣΕΕ, είναι επίσης κριτήριο ψήφου. Ντροπή τους και μόνο που αναπνέουν οι κωλοπασόκοι.
Γκράνμα 
Η άποψη στελέχους του ΚΚΕ(μ-λ) περί αποχής
Συνηγορία υπέρ της «αδιαφορίας»
Ούτε που θα τολμούσαν να το φανταστούν οι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες και οι ακριβοπληρωμένοι διαφημιστές που μίσθωσαν για να πείσουν τους Ευρωπαίους πολίτες να προσέλθουν στις ευρωκάλπες, πως στην Ελλάδα οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της συμμετοχής θα ήταν πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται στην αριστερά του πολιτικού φάσματος και μερικές από αυτές αρέσκονται να παρουσιάζονται σαν σκληρά αντιευρωπαϊκές. Ελάχιστες μόνο ημέρες πριν τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ο κύριος αντίπαλος όλων των κομμάτων που συμμετέχουν, έχει αναγορευτεί το ρεύμα της αποχής, το οποίο διαχρονικά αυξάνεται με σοβαρές πιθανότητες σταδιακά να συγχρονιστεί σε ποσοστά αντίστοιχα με το ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Για το φαινόμενο αυτό η επίσημη, ισοπεδωτική και –σχεδόν καθολικά –αποδεκτή ερμηνεία περί αδιαφορίας αποτελεί εξόφθαλμα διαστρέβλωση της πραγματικότητας και τμήμα μιας συστηματικής προπαγάνδας για να ενοχοποιηθούν όσοι συνειδητά έχουν αποφασίσει να μην πάρουν μέρος σε αυτήν την πανευρωπαϊκή εκλογική φάρσα. Περισσότερο η λιγότερο συνειδητά οι λαοί της Ευρώπης, πλειοψηφικά τμήματα της νεολαίας και μεγάλα κομμάτια εργαζόμενων, ανέργων, μεταναστών και άλλων κοινωνικών ομάδων που πλήττονται από τις πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, σωστά κατά την γνώμη μου, αντιλαμβάνονται πως αυτή η πανευρωπαϊκή επιχείρηση δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν τους αφορά. Αποτελεί μια από τα επάνω εξωτερική επιβολή που στόχο έχει να δώσει δημοκρατική νομιμότητα σε ένα οικοδόμημα εχθρικό εξαρχής, στην κοινωνική πλειοψηφία, προϊόν συμβιβασμών και συμμαχιών των ισχυρών κεφαλαιοκρατικών ευρωπαϊκών ελίτ και αποσπασμένο πλήρως από τις κοινωνικές διεργασίες και συσχετισμούς που διαμορφώνονται στα επιμέρους κράτη-μέλη.
Όπως εύστοχα επισημαίνεται –ακόμη και από υποψήφιους ευρωβουλευτές (1) δύσκολα μπορούν να πειστούν οι ευρωπαίοι πολίτες πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν αποτελεί παρά μόνο ένα διακοσμητικό στοιχείο και πως η Ένωση και οι πολιτικές της δεν βρίσκονται έξω και πέρα από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. Θα προσέθετα όμως επίσης πως ακριβώς από την φύση της αυτή η μονοπωλιακή συμμαχία δεν θα μπορούσε να υπάρξει και διαφορετικά. Παρά μόνο σαν προϊόν αντιθέσεων και συμβιβασμών των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών, στην βάση των οποίων πρέπει να αποδοθούν τόσο τα όποια βήματα έχουν γίνει όσο και η παραλυσία που αρκετές φορές επικρατεί σε σημαντικούς τομείς του εγχειρήματος. Για την βασιμότητα αυτής της προσέγγισης τα όσα συνέβησαν ( η δεν συνέβησαν) στο χρονικό διάστημα που πέρασε από το ολοκληρωτικό ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης είναι άκρως διδακτικά. Μια Ένωση που περηφανεύονταν πως τουλάχιστον στον τομέα της οικονομίας είχε κατακτήσει έναν κοινό και αλληλέγγυο βηματισμό απέδειξε πως στην πραγματικότητα αποτελεί μια λύκο-συμμαχία που στις δύσκολες στιγμές οι κυρίαρχοι εταίροι αναδιπλώνονται, αρνούνται να συντονιστούν και επιβάλλουν απόλυτα εθνικές επιλογές. Το προχθεσινό παράδειγμα της εξαγοράς και διάσωσης της Όπελ εντός των γερμανικών συνόρων αποτελεί την πιο πρόσφατη αλλά όχι τελευταία εκκωφαντική διάψευση των κοινών και αλληλέγγυων δήθεν πολιτικών και μάλιστα παραμονή των ευρωπαϊκών εκλογών. Γι αυτό αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση χίμαιρα οι ελπίδες και οι προσμονές όσων επιμένουν να προτείνουν τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα από συνταγματικές συνθήκες ή αναβάθμιση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου.
Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι που αυξάνονται καθημερινά μαζί με την νεολαία, που μόνο την πρώτη οργισμένη κραυγή της ακούσαμε τον περασμένο Δεκέμβρη, έχουν πολύ περισσότερους λόγους να αποστρέφονται αυτήν την εκλογική επιχείρηση των ευρωπαϊκών ελίτ. Γιατί το πραγματικό ισοζύγιο της συμμετοχής της χώρας αποδείχνεται όσο περνάει ο καιρός και πιο αρνητικό, πηγή και αιτία του πλήρους παραγωγικού και οικονομικού αφοπλισμού της οικονομίας και μετατροπής της σε αντικείμενο συνεχών εκβιασμών και προσταγών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εξελιχθεί σε μια σύγχρονη Ιερή Συμμαχία απόλυτα εχθρική στα δικαιώματα, τους αγώνες και τις ελπίδες για κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, σύμμαχος της εξουσίας του κεφαλαίου και στυλοβάτης της σημερινής τάξης πραγμάτων. Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι αληθινές κοινωνικές αλλαγές και ανατροπές στην Ελλάδα και αλλού, αν επισυμβούν στο μέλλον, θα γίνουν σε πλήρη αντιπαράθεση και ρήξη με αυτό το οικοδόμημα και τις πολιτικές που υπαγορεύει.
Στην ομόθυμη σχεδόν εκστρατεία των υποψήφιων πολιτικών δυνάμεων να πείσουν τους ψηφοφόρους να προσέλθουν στις κάλπες της 7ης Ιουνίου έχουν ανασυρθεί πλήθος επιχειρημάτων και εκβιαστικών διλημμάτων. Δυστυχώς σε αυτήν την εκστρατεία πρωταγωνιστεί η επίσημη Αριστερά που αρνήθηκε να βγάλει συμπεράσματα από τον οργισμένο Δεκέμβρη της νεολαίας και βιάστηκε να ξανά-προσαρμοστεί στο γνωστό πλαίσιο της επιδίωξης της αλλαγής των συσχετισμών μέσω … του Ευρωκοινοβουλίου. Το γεγονός όμως πως ένας ολόκληρος κόσμος αντιστέκεται και δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις αποτελεί μια υγιή κατ’ αρχήν στάση . Και μια καλή προϋπόθεση για την επαύριον των εκλογών , όταν οι σημερινοί σκηνοθέτες της «δημοκρατικής» Ένωσης θα απαιτήσουν την κεφαλή επί πίνακι των εργαζόμενων με τις πολιτικές που ήδη έχουν προαναγγείλει. Τότε πολύς κόσμος από το ρεύμα της αποχής θα αποδείξει πως δεν είναι καθόλου αδιάφορος, αλλά ίσως πιο συνειδητός από αρκετούς που θα προσέλθουν στα εκλογικά τμήματα την ερχόμενη Κυριακή.
Δημήτρης Παυλίδης
Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
1. Κώστας Βεργόπουλος. «Απεργία των εκλογέων;» Ελευθεροτυπία 22-5-2009
http://antigeitonies.blogspot.com/2009/06/blog-post_4635.html
«Κριτήριο είναι ποιο κόμμα πρέπει να ενισχυθεί ώστε την επόμενη μέρα να βρεθούμε από καλύτερες θέσεις, για να σταματήσουμε την επίθεση στα δικαιώματα μας και τις ζωές μας».
Αφού το ξέρεις, δεν χρειάζεται να στο πουν άλλοι.
Έστω και με κρύο χέρι…
Προσθέτω τα συν και τα πλήν.
Η σούμα, μου βγαίνει θετική και τόσα χρόνια δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έκανα λάθος τις πράξεις ή τα πρόσημα.
Παιδιά κοιτάξτε πως έχει το πράγμα 🙂
όταν η Κουριάδα βγάζει αυτό το μήνυμα
όταν ο «Λάκης»(όταν ακούω όλους να τον λένε ο Λάκης θέλω να ξεράσω) στην ευαίσθητη, ανθρώπινη και καλή εκπομπούλα του όπου ο Χατζιδάκης συναντίεται με τον Κοντόμηνα και η Αγγελοπούλου με την τον Θοδωράκη όταν λοιπόν αυτό το τηλεοπτικό άλλοθι αφιέρωνει την ανθρώπινη εκπομπούλα του (ναι εκεί που στο τέλος όλοι γίνονται μια αγκαλιά και τραγουδάνε την «Μικρή Νεφέλη» ενώ τα μάτια του «Λάκη» υγραίνονται και ατενίζουν τον κόσμο με ελπίδα) στο να προπαγανδίσει να μην πάει κανείς στις εκλογές
όταν ο το σταρ της τηλεοπτικής μεγαλοφύιας του σταμάτη μαλέλη που είχε την απίθανη και πρωτότυπη ιδέα του πραγμάτικά αυτού σπαρταριστού δελτίου καιρού, τον εφευρέτη μιας άλλης νεανικής τηλεόρασης που μακρία απο την σαπίλα των πολιτικών μας δίνει την δυνατότητα να ψυχαγωγηθούμε, να χαλαρώσουμε και να γελάσουμε με την καρδιά μας με τις σπαρταριστές εκπομπές που μόνο αυτός έχει συλλάβει
όταν βλέπω ότι αν δεν πάω να ψηφίσω κάποιοι θα με τοποθετήσουν με διάφορους καφενόβιους, αυτούς που για να πάνε στην παραλία πρέπει να έχουν ξαπλώστρα, καφεδάκιιιι(άλλααααααααα) και μουσική «να τα σπάει» και αθλητική εφημερίδα για να διαβάσουν γιατί έκλασε ο Σίλβα (στην Βικιπαιδεία το βρήκα το όνομα 🙂 ) και τι επιπτώσεις θα έχει στην ψυχολογία των οπαδών του ΘΡΥΛΟΥ ότι χθές το βράδυ ο Ντίογκος δεν έφαγε όλο το φαγητάκι του
τότε λέω θα πάω να ψηφίσω
(λοιπόν έτσι και αλλιώς θα πήγαινα να ψηφίσω, χεχε απλά είπα να γράψω και γώ κάτι να κάνω το κομμάτι μου, και να βγάλω λίγο και την χολή μου για τον «Λάκη» που τόσο αντιπαθώ)
τόσο καιρό εδώ μέσα ακούστηκαν τόσα. Πολιτκά επιχειρήματα, ιδεολογικά επιχειρήματα, συναισθηματικά επιχειρήματα και ότι άλλο θέλετε. Κανείς σας όμως δε κατάφερε να με πεισει να ψηφίσω ΚΚΕ. Τελικά το κατάφερε αυτή η πληροφορία: http://prezatv.blogspot.com/2009/06/blog-post_3817.html
🙂 🙂 🙂
Καλά ρε π***** μου τόσα χρόνια που ήμουν στην οργάνωση, πως και δε την είχα δει σε κανένα συλλαλητήριο?
Α ρε να την είχαμε στο Φυσικό με 70% άντρες, αυτοδυναμία θα πέρναμε… 🙂
@Compasso
Ρώτα την Παρτιζάνα για περισσότερα… 😀