Το ράδιο Γκράνμα είναι στον αέρα με ένα μικρό αφιέρωμα στις Ευρωεκλογές.
Καλεσμένος ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου από το Ευρωψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ
Συζητήσαμε για το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Το περιβάλλον, τις τράπεζες και τους μετανάστες.
download it (δεξί κλικ, save link us)
Διάρκεια: 55:42 Μέγεθος: 51ΜΒ
__________________________
________________________________
Μερικά ευχαριστώ και κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις:
Ευχαριστούμε πολύ τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου που μας παραχώρησε αρκετό από το πολύτιμο χρόνο του για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας και για τη φιλοξενία στα πολύβουα γραφεία της Καθημερινής.
Προσπάθησα να υποβάλλω όσες περισσότερες από τις ερωτήσεις σας, στον χρόνο που είχαμε. Είχα αρκετές ακόμα που δε πρόλαβα να κάνω καθώς είχε περάσει η ώρα, ωστόσο ο Πέτρος είχε την ευγενή καλωσύνη να απαντήσει σε κάποιες από αυτές. Τον ευχαριστούμε για το πραγματικό ενδιαφέρον του.
Η συνέντευξη αυτή δεν επιδίωξα να έχει τόσο τη μορφή συζήτησης όσο παρουσίασης των θέσεων της θαμμένης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ΑΝΤΑΡΣΥΑς. Αντίστοιχα θα λειτουργήσουμε και στις υπόλοιπες εκπομπές του αφιερώματος στις ευρωεκλογές. Γι’ αυτό μην αναζητήσετε προσωπικές μας θέσεις σε αυτές τις συνεντεύξεις.
ΥΓ: Στις εκπομπές αυτές, λόγω του πιεστικού χρόνου, δε θα κάνουμε σχεδόν καθόλου editing, μίξη και σπικάζ. Οπότε μην αναζητείτε κάποια καλή ποιότητα ήχου και συγχωρέστε τα όποια λάθη μας.
Γκράνμα 
Αν κάνεις κέφι, μετά χαράς να φιλοξενήσουμε τη συνέντευξη και άλλες του είδους που πιθανά θα κάνεις και στο radiobubble,(μπορείς να τις ανεβάσεις απευθείας αν θες). Έχεις όμως ρε γαμώτο ένα ψιλοσοβαρό θέμα με τον ήχο («ξύνει» το άτιμο, «ξύνει»…)
Καλή συνέχεια 😉
E re o oportounismos paei sunnefo.
«Παρά την εκμεταλευτική και καταπιεστική φύση απο ενα σημείο και μετά αυτών των καθεστώτων»
Για την ΕΣΣΔ.
Οτι να’ναι!
Και αλλα πολλά οπορτουνιστικά…
Τι εννοείς όταν λες οπορτουνίστικα;
@compasso
Συγχαρητήρια κι από ‘μενα για την πρωτοβουλία. Περιμένω και τις υπόλοιπες 2 συνεντεύξεις που υποσχέθηκες.
@redpersonality
Μπορείς να μας πεις πού ακριβώς εντοπίζεις τον οπορτουνισμό; (καλοπροαίρετα ρωτάω)
Δεν είχα προλάβει να δω το δεύτερο σου σχόλιο.
Re paidia sorry kiolas alla dn prolavainw na to diavasw…elleipsh xronou…
alla egw 8a h8ela an epanallhf8ei to egxeirhma me ton idio kyrio na mou apanthsei apo pou vghke h antarsya k mesa se 1 mhna (maximum) na exei gemisei OLH thn a8hna me afises???
Paidia milame poly prama gia na ta exoun plhrwsei monoi tous…
Kakoproeraita h oxi emena mou myrizei GADA…k apo ta skoteinotera ypogeia ths…
EPANALLAMVANW DN AKOUSA THN SYNENTEY3H DN EXW XRONO…AN H APANTHSH YPARXEI STO APOSPASMA AS MOU TO GRAPSEI KAPOIOS…EFXARISTW
Gas έτσι δεν πάμε πουθενά, αν μυρίζει ΓΑΔΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,τι να πω, δεν ξέρω πως να το σχολιάσω αυτό που γράφεις……..
συγνώμη βρε φίλε αλλά στις αφίσες κοστίζει το βγάλεις το πρωτότυπο. Οι υπόλοιπες βγαίνουν με πολύ μικρό κόστος… όχι και ΓΑΔΑ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ….
@gas Αναρωτιέμαι πως θα πείσεις αυριο οτι ο πάγκαλος είναι συκοφάντης για το κόμμα μας όταν με τόση ευκολία λες τα ίδια για ένα άλλο κόμμα που όπως θες μπορείς να το ονοματίσεις, αλλά όχι και ασφαλίτικο.. ήμαρτον δηλαδή! Αν ακούσεις τη συνέντευξη ή διαβασεις το κειμενάκι πιο κάτω για τα «παραδοσιακά ΚΚ», θα χεις τόσα πολλά πολιτικά να του καταλογίσεις τι να λέμε τώρα! Ο ΚΚΕς δε λέει ότι να ναι ειδικά σε τέτοια θέματα!
Ρε Gas, μπορεί να τις τύπωσαν στην Τυποεκδοτική, που κάνει και καλές τιμές:)
@Ευριπίδης:
Το θέμα με τον ήχο είναι σημαντικό αλλά όπως εξηγώ και στο κείμενο φταίει η βιασύνη. Αναγκαστήκαμε και κάναμε τη κουβέντα στη Καθημερινή και δυσκoλευτήκαμε αρκετά να βρούμε ήσυχο μέρος, ενώ δε κάναμε και καθόλου μίξη. Και οι επόμενες με θέμα τις ευρωεκλογές δε θα έχουν καλή ποιότητα, είναι σίγουρο.
Για το radiobubble αν θες στείλε περισσότερα στο mail του Γκράνμα : ( mygranma[at]gmail[dot]com )
@redpersonality:
δεν σχολιάζω αν συμφωνώ ή όχι με τη θέση αυτή, απλά σου θυμίζω ότι ο Κάππος είχε γράψει ένα βιβλίο πάνω ακριβώς σε αυτό το θέμα με τίτλο «Κριτική του Σοβιετικού Σχηματισμού». Σίγουρα δε θα βρεις κανένα και στο ΚΚΕ που να συμφωνεί με την άποψη ότι ο Κάππος ήταν οπορτουνιστής έστω και αν διαφωνεί με τις απόψεις του στο συγκεκριμένο βιβλίο. Η συγκεκριμένη άποψη, αν την αποκόψεις ίσως να μπορείς να τη πεις οπορτουνιστική, αν τη συγχέεις με τη κριτική του ΣΥΝ. Το ΝΑΡ έχει κάνει ολόκληρη ανάλυση πάνω στο θέμα την οποία πρέπει να υπολογίζουμε όταν κρίνουμε τη θέση τους.
@Gas:
καλό θα είναι να μην αναπαράγουμε λογικές Καρατζαφέρη και Πάγκαλου. Ας μείνουμε στη πολιτική.
@όλους:
Έκανα τη συνέντευξη υποβάλλοντας τις ερωτήσεις χωρίς να επίμεινω ή να ανόιξω κουβέντα. Αυτό έγινε για να υποβάλλω όσες περισσότερες μπορούσα αλλά και να αφήσω την όποια συζήτηση και τα όποια σχόλια να γίνουν στα coments.
Έχω ακούσει τη μισή μόνο συνέντευξη λόγω φόρτου εργασίας. Θα ήθελα μόνο να κάνω μια έκκληση να κρατηθεί η συζήτηση σε ένα επίπεδο χωρίς εκτόξευσης ανυπόστατων κατηγορίων και χαρακτηρισμών χωρίς να συνοδεύονται στενά από επιχειρήματα.
Νομίζω ότι μπορούμε όλοι μας να κάνουμε μια τέτοια συζήτηση κι έτσι όλοι να βοηθηθούμε.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου που έκανε ακόμα και τον κόπο να απαντήσει ο ίδιος γραπτά σε κάποιες από τις ερωτήσεις μας. Ως συγγραφέας του Γκράνμα τον διαβεβαιώνω ότι η παρουσία του μας τιμά και τον ευχαριστώ!
@Gas: τις αφίσες τις βγάζουμε με λεφτά από εισφορές των μελών μας και φίλων, και όχι από κρατικές επιχορηγήσεις και ιδιόκτητες τυπογραφικές εταιρείες σαν το κόμμα. Και όχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη να αφήσω υπονοούμενα για τα οικονομικά του ΚΚΕ αλά Πάγκαλος και Καρατζαφέρης, αφ’ενός γιατί δεν έχω αποδείξεις, αφ’ετέρου γιατί προτιμώ να κάνω πολιτική κριτική στο ΚΚΕ. Συγχαρητήρια για την πολιτικότατη κριτική σου στο ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάντως, και τον διαλεκτικό (και όχι συνωμοσιολογικό) τρόπο σκέψης σου. Επιβεβαιώνεις μια χαρά πάντως τα λεγόμενά του Παπακων/νου για το πού βλέπετε κύρια τον εχθρό..
Μα μαγκιά μας που έχουμε και κανάλι και τυπογραφική εταιρεία.Δλδ. αυτό είναι πολύ καλό και εσείς να μπορούσατε να το κάνατε θα το είχατε κάνει.Αυτό ήταν μια πολύ καλή οικονομική κίνηση απο το κόμμα οταν προτοφτιάχτηκαν.Ασε που έστι τυπώνοθμε μόνοι μας τον Ρίζο και δεν έχουμε ανάγκη κανένα.Ή φαντάσου να μην είχαμε και το 902 μαι φορά στα 1000 χρόνια θα ακούγαμε το ΚΚΕ στην τηλεόραση.
Μα απο την λογική του ανθρώπου ο χειρότερος εχθρός είναι αυτός που δεν εμφανίζεται σαν εχθρός σου.Τα δεξιά κομματα σίγουρα ξέρεις οτι είναι αντιπαλοί σου.Αλλα αυτοί που κοινούνται στον ίδιο χώρο με εσένα μπορούν να σοθ κάνοθν την χειρότερη απο ολους ζημιά γτ απλούστατα δεν μπορείς να το καταλάβεις με ποιον είναι στα αλήθεια.Δλδ. οπως έπαθε και ΕΣΣΔ που κατέρεψε απο μέσα.Δλδ. την πρόδωσαν βασικά τις στελέχη.
file sou eipa ti pisteyw egw k oxi to KKE…einai proswpikh mou ypopsia!!!!
twra gia ta oikonomika sas dn 3erw k oute exw kt na pw!!!
apla lew oti vghkate apo to pou8ena k gemisate thn a8hna afises k trapezakia ths ANTARYAS…
epanalamvanw einai dikia mou apopsh pou dn thn vasizw pou8ena allou apo proswpikh diais8hsh….!!!!
@Kollaps
«Και όχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη να αφήσω υπονοούμενα για τα οικονομικά του ΚΚΕ»
αυτό τι είναι;;;
«και όχι από κρατικές επιχορηγήσεις και ιδιόκτητες τυπογραφικές εταιρείες σαν το κόμμα.»
χαλαρώσε μην διαλύσεις την συζήτηση.
Αυτά δεν είναι υπονοούμενα, αλήθεια είναι. Το ΚΚΕ είναι γνωστό και δεν το κρύβει οτι έχει την Τυποεκδοτική και είναι επίσης αλήθεια οτι τα κοινοβουλευτικά κόμματα παίρνουν κρατική επιχορήγηση με βάση το ποσοστό τους στις εκλογές. Αυτά δεν είναι καλά ή κακά, είναι αντικειμενικά. Αυτό που ήθελα να πω είναι οτι έχοντας μια τέτοια «οργανωτική άνεση» σαν κόμμα είναι λίγο γελοίο να λες για ΓΑΔΑ και δε συμμαζεύεται όταν βάζουμε λεφτά από την τσέπη μας για να βγάλουμε υλικό σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δεν έχω σκοπό και πρόθεση να διαλύσω την κουβέντα, ίσα-ίσα με μη κομπλεξικά άτομα σαν τους περισσότερους εδώ μέσα χαίρομαι να συζητάω, παρά τις όποιες διαφωνίες μας. Αυτά και συγχαρητήρια κι απο μένα για την ποιότητα του blog και τις ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες σαν τις συνεντεύξεις.
aposyre h alla3e to comment eipa einai proswpikh mou ypopsia k OXI TOU KKE!!!!
@kollaps:
απ ότ βλέπεις και άνθρωποι που διαφωνούν με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδκίμασαν και μάλιστα έντονα τη θέση αυτή. Οπότε είναι άδικο προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση.
Καταλαβαίνω το λόγο που εξεγείρεσαι αλλά επίσης είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις κι εσύ γιατί η κουβέντα αυτή πρέπει να μη συνεχιστεί.
Και ας βάλω ένα θέμα εγώ λοιπόν που σκεφτόμουν. Πως είναι δυνατόν το ΝΑΡ, μια συνεπής δύναμη να προσβλέπει σε συνεργασίες με το ΣΕΚ και όχι με το ΚΚΕ. Και δε μιλάω κεντρικά πολιτικά μόνο που όντως τα μεγέθη είναι σημαντικά διαφορετικά αλλά περισσότερο σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Θέλω να πω, ότι βλέπω μια σημαντική ανεκτικότητα μετωπικά και εκλογικά από το ΝΑΡ όσο αφορά τις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ( εδώ που τα λέμε και εσωτερικά-κάποια στιγμή πρέπει να καταφέρει να κάνει τακτικά συνέδρια) την οποία δε βλέπω προς το ΚΚΕ.
Από την άλλη, το ΚΚΕ με τη τακτική του φαίνεται πως έχει απωλέσει και τους ελάχιστους συμμάχους του. Είτε προς το ΣΥΡΙΖΑ (ΔΗΚΚΙ), είτε προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (κομμουνιστική ανανέωση).
Πολιτική με μανιάτικα και απωθημένα δε γίνεται αδέλφια. Αυτά. Συντροφικούς χαιρετισμούς, ψυχραιμία πάντα και επίπεδο στη κουβέντα.
Ένα παλιότερο άρθρο του ίδιου:
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΚΚ: ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ…
Φεβρουαρίου 13, 1994 — εφημερίδα ΠΡΙΝ
ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
13/2/1994
Αγάπη, μίσος και κυρίως ζήλεια: τέτοια αντιφατικά αισθήματα ενέπνεε από παλιά στην ηγεσία του ΚΚΕ το αδελφό κόμμα της Γαλλίας. Αγάπη, γιατί και τα δύο κόμματα ακροβατούσαν επί δεκαετίες στο ίδιο τεντωμένο σκοινί, ανάμεσα στο φιλοσοβιετισμό και τον «πατριωτισμό», τα «εικονίσματα» της ιδεολογικής ορθοδοξίας και τον πολιτικό καιροσκοπικό. Μίσος, γιατί οι γάλλοι σύντροφοι διεκδικούσαν πάντα έναν ηγεμονικό ρόλο ανάμεσα στα ΚΚ της γηραιάς ηπείρου, μη διστάζοντας μάλιστα, για μια περίοδο, να πατάνε με το ένα πόδι στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» και με το άλλο στον ευρωκομουνισμό. Και ζήλεια, γιατί σε αντίθεση με το ΚΚΕ, το γαλλικό ΚΚ τα κατάφερνε να στηρίζεται σε δύο βάρκες χωρίς να βουλιάζει κατά καιρούς σε οδυνηρές εσωκομματικές κρίσεις.
Το πρωί της 30ής Ιανουαρίου, ο Χ. Φλωράκης είχε ακόμα περισσότερους λόγους να ζηλεύει τον Ζορζ Μαρσέ, καθώς μάθαινε τα νέα από το 28ο Συνέδριο του γαλλικού ΚΚ, που μόλις είχε τελειώσει τις εργασίες του. Όχι τόσο για τον τελικό απολογισμό του αποχωρούντος από τη θέση του, γενικού γραμματέα Ζορζ Μορσέ, που έφερε το κόμμα του από το 22% στο 8%. (Εδώ ο Χ. Φλωράκης μάλλον τα κατάφερε καλύτερα. Σαν έντιμος άνθρωπος, παρέδωσε το κόμμα στην κατάσταση που το παρέλαβε: διαλυμένο!). Αξιοζήλευτος ήταν μόνο ο τρόπος της αποχώρησης του Ζορζ Μαρσέ, ο οποίος άφησε στο πόστο του έναν… παγκοσμίως άγνωστο αχυράνθρωπό του, τον κύριο Ρομπέρ Υ (άντε να προκόψει με τέτοιο όνομα), για να σιγουρευτεί ότι κανείς δεν θα του ρίξει το ανάθεμα όσο βρίσκεται εν ζωή — κάτι για το οποίο δεν είναι καθόλου βέβαιος ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ. Για να αποκλείσει δε κάθε πιθανότητα για παρατράγουδα, ο Ζορζ Μαρσέ εκλέχτηκε μέλος του Εθνικού (πρώην πολιτικού) Γραφείου, ενδίδοντας φυσικά, στις αφόρητες πιέσεις της «βάσης», ενώ ο Χ. Φλωράκης κατάφερε να… «ενδώσει» μόνο στις πιέσεις για την εκλογή του στη θέση του επίτιμου προέδρου του κόμματος.
Όσο για τους ανώνυμους κομμουνιστές, η προηγούμενη εβδομάδα γεννούσε αισθήματα, όχι ζήλειας, αλλά θλίψης. Το 28ο Συνέδριο του γαλλικού ΚΚ από τη μια πλευρά και οι εξελίξεις στην «Κομμουνιστική Επανίδρυση» της Ιταλίας — την πιο μαζική έως τώρα απόπειρα αναθεμελίωσης του κομμουνισμού στην Ευρώπη — από την άλλη, ήρθαν από διαφορετικούς δρόμους, να διαλύσουν γλυκιές αυταπάτες και να υπογραμμίσουν πικρές αλήθειες.
Μια απ’ αυτές τις αυταπάτες, όχι μόνο ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, ήταν ότι μετά το σοκ της κατάρρευσης τα υπολείμματα του παλιού κομμουνιστικού κινήματος αν μη τι άλλο «θα πήγαιναν αριστερότερα» και θα ενίσχυαν τους δεσμούς τους, όπως κάνει κάθε αξιοπρεπής οικογένεια σε στιγμές κρίσης.
Το σχετικό ρεπορτάζ του ανταποκριτή μας στο Παρίσι, Γιάννη Καυκιά, στα δύο προηγούμενα φύλλα μας, κάνουν περιττό κάθε σχολιασμό: Στη ναφθαλίνη ο σοσιαλισμός, στο προσκήνιο η «δημοκρατία μέχρι το τέλος». Στα αζήτητα η κοινωνικοποίηση, σε πρώτο πλάνο η «μικτή οικονομία». Στο πολιτικό επίπεδο κυριαρχεί η επιστροφή στη λογική της «Ενότητας των δυνάμεων της Αριστεράς και της Προόδου» (σας θυμίζει τίποτα;), ή πιο απλά με τους σοσιαλιστές του Ροκάρ.
Δεν είναι περισσότερο αισιόδοξα τα νέα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου υπάρχουν ακόμα σχετικά μαζικά (σε επίπεδο εκλογικής επιρροής μόνο) κομμουνιστικά κόμματα. Στην Πορτογαλία, το κόμμα ακολουθεί σαφώς δεξιότερη πολιτική μετά την αποχώρηση του Αλβάρο Κουνιάλ και ακολουθεί επίσης μια γραμμή «ενότητας» με τους σοσιαλιστές. Στην Ισπανία, το κομμουνιστικό κόμμα του Χ. Ανγκίτα βρίσκεται μεν στα μαχαίρια με τους σοσιαλιστές, επιδιώκοντας όμως να γίνει «Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη», μέσω της «Ενωμένης Αριστεράς», που θυμίζει τον δικό μας ενιαίο Συνασπισμό του ‘89-‘90. (Άλλωστε, στις προσεχείς Ευρωεκλογές κατεβαίνει με κοινή πλατφόρμα με το δικό μας ΣΥΝ). Με αυτούς τους όρους, δεν είναι περίεργο που το σημερινό ΚΚΕ φαντάζει σαν… άκρα Αριστερά του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος της ηπείρου μας. Όλες αυτές οι τραυματικές εμπειρίες ένα πράγμα διαμηνύουν: ότι τα σημερινά ΚΚ δεν έχουν καμιά ελπίδα ανάκαμψης και θετικής συμβολής στο ιστορικό στοίχημα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να διεκδικήσουν ένα συμπληρωματικό ρόλο στο επίσημο πολιτικό σκηνικό. Φαίνεται μάλιστα, ότι ορισμένες μερίδες του κατεστημένου όχι μόνο δεν ενοχλούνται από μια τέτοια προοπτική, αλλά ενθαρρύνουν τη «διάσωση» αυτών των κομμάτων, εφόσον βέβαια, εξασφαλίζουν την πλήρη ενσωμάτωση τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις σελίδες του ευρωπαϊκού Τύπου βλέπει κανείς εντελώς απρόσμενα να γίνεται λόγος για «επιστροφή της Αριστεράς», με αφορμή τη συμφωνία συνεργασίας Οκέτο -«Επανίδρυσης» ή κάποια μέτρια εκλογική επιτυχία του αξιοθρήνητου… ΚΟΔΗΣΟ του Γκίζ (πρώην ΕΣΚ Γερμανίας), του αντίστοιχου κόμματος στην Πολωνία και πάει λέγοντας. Προφανώς, ορισμένες μερίδες της ολιγαρχίας θεωρούν ότι η περιβόητη «στροφή των δύο μεγάλων παρατάξεων στο Κέντρο» θα αφήσει αρκετά κενά στην αριστερή άκρη του πολιτικού φάσματος, τα οποία θα μπορούσαν να αποδειχθούν επικίνδυνα σε εποχή οικονομικής κρίσης και εκρηκτικών κοινωνικών προβλημάτων. Μια ευνουχισμένη ιδεολογικά και πολιτικά κομμουνιστική Αριστερά θα είχε ίσως να παίξει ένα ρόλο (τον τελευταίο της) σ’ αυτό το σκηνικό.
Αλλά οι πρόσφατες εμπειρίες επιβεβαιώνουν και κάτι περισσότερο: το πόσο ουτοπικές και αφελείς είναι οι καλόπιστες προσπάθειες «επαναστατικής ανανέωσης» αυτών των κομμάτων «από τα μέσα». Το πιο καταθλιπτικό στο συνέδριο του Σέντ Ουέν δεν ήταν, τουλάχιστον για μας, ούτε η ιδεολογική υποδούλωση του στη θριαμβεύουσα «αγορά», ούτε οι πολιτικές του γονυκλισίες στους ταπεινωμένους σοσιαλιστές του Ροκάρ, ούτε ακόμη η ηθική του εξαχρείωση με τις βυζαντινού τύπου ίντριγκες του ιστορικού του ηγέτη. Το πιο καταθλιπτικό ήταν ότι όλα αυτά επισφραγίστηκαν σχεδόν ομόφωνα, ακόμα και από εκείνους που υποτίθεται ότι τα κατακεραύνωναν στην προσυνεδριακή περίοδο. Εδώ είναι που ο Μαρσέ έβαλε τα γυαλιά στον Φλωράκη: κατάφερε να υλοποιήσει κατά 90% την πολιτική των δικών του «Ανδρουλάκηδων», ενώ την ίδια στιγμή τους «λιάνιζε» κυριολεκτικά στο οργανωτικό επίπεδο!
Το δίδαγμα έχει μια σημασία που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της Γαλλίας: είναι τέτοια η δομή και η δυναμική των γραφειοκρατικοποιη μένων ΚΚ, που και οι όποιες «επαναστατικές-ανανεωτικές» τους τάσεις είναι καταδικασμένες, εφόσον μένουν εσαεί εγκλωβισμένες μέσα σ’ αυτά, να εκφυλιστούν. Με δύο εναλλακτικούς τρόπους: είτε με το να αποστεωθούν σε μια παλαιοημερολογίτικη λαγνεία της «παράδοσης», όπως οι αντιπρόσωποι του Παντε-Καλέ, που έκαναν γαργάρες με τη «κομμουνιστική καθαρότητα», θεωρώντας όμως ότι αυτή άρχισε να αμφισβητείται μόλις τον… Ιανουάριο 1994! (θυμίζοντας τους επίσης καλοπροαίρετους δικούς μας συντρόφους, που θεωρούσαν ότι η στροφή του ΚΚΕ στον οπορτουνισμό άρχισε τον Ιούνιο του ‘89 με την κυβέρνηση Τζαννετάκη). Είτε με το να ενσωματωθούν σε μια δεξιά ρεφορμιστική λογική, παρ’ όλες τους τις «κινηματικές» αναφορές.
Αλλά βέβαια, η οργανωτική αυτονόμηση είναι μεν αναγκαία, αλλά δεν είναι και ικανή προϋπόθεση για τη συγκρότηση επαναστατικών πολιτικών υποκειμένων. Η «Κομμουνιστική Επανίδρυση» της Ιταλίας ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή την αλήθεια, προσγειώνοντας ανώμαλα όσους θεωρούν ότι αρκεί μια ευνοϊκή πολιτική συγκυρία, (όπως η αποκομμουνιστικοποίηση του μαζικού ΚΚ στην Ιταλία ή η κυβέρνηση Τζαννετάκη στην Ελλάδα ή κάτι άλλο αύριο), για να μας φέρει «το φαΐ στο πιάτο».
Ούτε λόγος ότι σε αυτά τα κόμματα διασώζονται ακόμα ζωντανές δυνάμεις. Αλλά μέχρι πότε; Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και κυλάει εις βάρος τους. Η τελευταία πράξη του δράματος αυτών των κομμάτων είναι πολύ κοντά. Το επιβεβαίωσε άθελα του ο Ζορζ Μαρσέ, στην «αποχαιρετιστήρια» ομιλία του στο Συνέδριο του Σεντ Ουέν, όταν προφανώς από αβλεψία, διακήρυσσε: «θέλουμε την ανανέωση όχι για να γίνουμε λιγότερο κομμουνιστές, αλλά για να γίνουμε καλύτεροι κομμουνιστές»! Ποια είναι η αβλεψία; Ότι τα ίδια ακριβώς λόγια είχε χρησιμοποιήσει ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, λίγα εικοσιτετράωρα πριν πουλήσει στον Κολ την Αν. Γερμανία…
ρε το άτομο μέσα έπεσε…
(μπουαχαχαχαχαχαχαχαχαχαααα………)
Θυμάμαι ακόμα το μακρυνό ’95 τ’απομεινάρια της ΚΝΕ ΝΑΡ να αναμασούν αυτές τις τρίχες. Δυο χρόνια μετά δεν υπήρχαν ΕΑΑΚ στις περισσότερες μεγάλες σςχολές της Θεσσαλονίκης.
Μάριε τι θέλεις να πεις με το παραπάνω κείμενο?
Βασικά ότι ο Παπακωνσταντίνου τα ίδια έλεγα από το ’94. Νομίζω είναι εντελώς ατυχές το «οπορτουνισμός» σαν κατηγορία.
Δεν ξέρω τι θέλει να πει ο μάριος, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι ο παπακωνσταντίνου κάνει ευθεία επίθεση στον δικό μας, τον Υ «(αχυράνθρωπος, άντε να προκόψει με τέτοιο όνομα, κτλ)». Δεν είναι τυχαίο που σταμάτησε να απαντάει γραπτά στις ερωτήσεις ακριβώς στο δικό του σχόλιο:)
Αυτό που θέλει να μας πει το κείμενο είναι «πόσο ουτοπικές και αφελείς είναι οι καλόπιστες προσπάθειες «επαναστατικής ανανέωσης» αυτών των κομμάτων «από τα μέσα»» και να ερμηνεύσει τη μεν πορεία του κκε ως αποστέωση «σε μια παλαιοημερολογίτικη λαγνεία της «παράδοσης»», τη δε του σύριζα ως «μια δεξιά ρεφορμιστική λογική, παρ’ όλες τους τις «κινηματικές» αναφορές».
Στο τέλος μας λέει κι ότι «Η τελευταία πράξη του δράματος αυτών των κομμάτων είναι πολύ κοντά». Ευσεβείς πόθοι, λέω εγώ. Ίσως από τότε κι ο ίδιος να έχει αλλάξει άποψη.
Βάζω επίσης συνδέσμους για μια άλλη συνέντευξη του παπακωνσταντίνου. Αρκετά πράγματα επαναλαμβάνονται, αλλά απαντάει μάλλον με μεγαλύτερη άνεση στα ερωτήματα (αυτά του κομπάσο τον στρίμωξαν περισσότερο…).
😀 😀 Δε πειράζει παρά τις συκοφαντίες εγώ τον συμπαθώ.
Λοιπόν, ζητώ συγνώμη για τον τόσο καθυστερημένο σχολιασμό.
Κατ’αρχάς νομίζω ότι η συνέντευξη είναι πολύ καλή (και ήταν μια συνέντευξη εκ φύσεως πολύ πιο δύσκολη απ’ότι αυτή με το Γιώργο Αυγερόπουλο με την έννοια ότι ο Πέτρος Παπακαωνστανίνου μας ζητάει τη ψήφο μας ενώ ο Γιώργος δε μας ζήταγε τίποτα απολύτως).
Νομίζω ότι ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου έχει ιδιαίτερα μεστό πολιτικό λόγο και στα περισσότερα που είπε συμφωνώ. Λόγω της ιδιαίτερης μεστότητας χρειάζεται προσεκτική ακροάση και ίσως και μια δεύτερη ακρόαση θα βοήθαγε στην κατανόηση.
Κάποια σημεία που μου χτύπησαν άσχημα στο αφτί ήταν η έκφραση ‘υπόλοιπη αριστερά’ όταν μιλούσε για το ΠΑΣΟΚ και το ότι το καπιταλιστικο σύστημα ‘δε πρέπει να αφεθεί ανεξέλεγκτο’. Βέβαια κρίνοντας από τα συφραζόμενα και από όλα τα υπόλοιπα που μας είπε (και που λέει γενικά) μάλλον ήταν απλά φραστικά λάθη.
Όσο αφορά τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και ειδικά σε σχέση με την κλιματική αλλαγή θα τολμούσα να πω ότι έτσι που τον άκουσα μπορεί και να υποτιμά τις διαστάσεις που αυτή μπορεί να πάρει. Όταν ο CEO της Shell ότι δε θα είχαν κανένα προβλημα να συνεχίσουν να δρούν σε ένα κόσμο που τα έθνη-κράτη θα ανταγνίζονται μέχρι θανάτου για τις ενεργειακές πηγές σε ενα παιχνίδι μηδενικού αρθροίσματος (http://business.timesonline.co.uk/tol/business/economics/wef/article3248484.ece), τότε καταλαβαίνουμε ότι μπροστά σε τίποτα δε μπορούν να σταματήσουν. Μείωση του πληθυσμού, ερήμωση ολόκληρων περιοχών, πόλεμοι και σφαγές, ανοιχτός φασισμός αυτό είναι το μόνο μέλλον που μπορεί να έχει ο καπιταλισμός. Τώρα αν πάλι τον αδικώ ως προς αυτό, ζητώ συγνώμη.
Για το περιβάλλον συνολικά, συμφωνώ μαζί του ότι πάντα ήταν πρόβλημα της εργατικής τάξης, αλλά δεν αρκεί να λες αυτό σήμερα. Χρειάζεται ένα συνεκτικό όραμα αναδόμησης της οικονομίας (μέσω του σοσιαλισμού φυσικά) ώστε να είναι σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον. Χρειάζεται η αριστερά (όλη) να απολογηθεί για τον προντουκτιβισμό που ακολούθησε τον τελευταίο αιώνα. Χρειάζεται η γνωστική βάση και οι επεξεργασίες της Κομουνιστικής Αριστεράς για τις λύσεις στην κλιματική αλλαγή να φτάσουν και να ξεπεράσουν αυτές των Πρασίνων (αφού πρώτα παραδεχτούμε ότι μας έχουν βάλει τα γυαλιά σ’αυτό το τομέα) ωστέ να μπορέσουμε από αριστερά και απο πιο οικολογικές θέσεις να κάνουμε κριτική στις θέσεις τους για το περιβάλλον. Κύρια στην πίστη του ότι μπορεί το κλίμα και το περιβάλλον να σωθούν μέσω μηχανισμών της αγοράς. Πρέπει να αντιπαραθέσουμε ότι χρειάζεται ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα που να βάζει όμως σε πολύ κεντρική θέση το περιβάλλον.
Επίσης δε κατάλαβα την κατηγορία που εξαπόλυσε ότι το ΚΚΕ συνεργάζεται με μέρη της ελληνικής αστικής τάξης. Από τη στιμγή που το είπε θα έπρεπε να επιχειρηματολογήσεις συγκεκριμένα για να εξηγήσει τι εννοεί. Το ΚΚΕ δε κρύβει ότι συνεργάζεται με μικροαστικά στρώματα. Αλλά για αστικά εγώ τουλάχιστον δε γνωρίζω.
Τώρα με την αντιμετώπιση του θέματος της ευρωπαϊκής αριστεράς δηλώνω απογοητευμένος, αλλα επειδή τώρα πρέπει να φύγω θα το αναλύσω αργότερα.
νομιζω οτι ως προς το θεμα του περιβαλλοντος τον αδικεις καθως στο τελευταιο του βιβλιο εχει μια πολυ καλη αναλυση για την περιβαλλοντολογικη (!) κριση την οποια μαλιστα «δενει» με τη συνολικη οικονομικη και πολιτικη κατασταση. αλλα ειναι προφανες οτι η αριστερα δεν εχει καταφερει να διαπλεξει οργανικο στο λογο και τη δραση της το ζητημα οποτε δυστυχως και φαινεται να το αντιμετωπιζει σα δευτερευον.
ΟΚ. Ίσως λοιπόν ν’άδίκησα τον Πέτρο, αλλό όχι την Ανταρσύα. Η διακήρυξη της δε πιάνει σχεδόν καθόλου το ζήτημα: http://www.antarsya.org/index.php?option=com_content&view=article&id=120&Itemid=118
Poly kalh synendevksi…para ta opoia provlimata hxou..katanoita pramata k logiko na einai etsi.
Tora oson afora tin idia tin synedevksi nomizo pos kalypse sxedon olo to fasma ton simantikoteron erotimaton.. ektos apo tromero grapto (plousio kai ekfrastiko) logo exei kai poly synektiko proforiko…den symvaine syxna na exeis kai ta dyo theoro..
pantos ja mena itan orai ekpliksi mias kai ta kyriakatika arthra tou stin kathimerini ta anameno kathe vdomada pos kai pos..
to oraio itan, an kai fysika katalavaina kai iksera oti (apo afto pou evgaza apo ta grafomena tou dld!) itan aristeros den iksera, ostoso, tin en genei «stadiodromia» tou stin Aristera..
Loipon poly oraia kai synexiste etsi…
YG: oso ja merika sxolia akyra kai kakentrexei peri gada ktl ta afino asxoliasta…a kai telos @redpersonality: oso ja tin katapiestiki fysi ton kathestoton ta prmata milane apo mona tous as min ethelotyfloume..allios o çausesku tha itan akomi edo..parea me tous ypoloipous..
afta! kalo apogevma!
Λοιπόν, συνεχίζω με τα ευρωπαϊκά… το αυτόματο ‘όχι’ του Πέτρου Παπακωνσταντίνου σε όλες τις ευρωπαϊκές συσπειρώσεις κομμάτων μου φάνηκε κάπως μη επικοδομητικό. Στο κάτω – κάτω υπάρχει και η Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην οποία συμμετείχε η LCR (συμμετέχει τώρα το ΝΑΚ?) και το βρετανικό Socialist Workers Party που είναι ο μπαμπας του ΣΕΚ (αν δε κάνω λάθος).
Δε με έπεισε επίσης ο συμψηφισμός του ΚΚΕ με το ΚΚ Πορτογαλίας. Τα στέλεχη του δεύτερου παρεξηγούνται όταν τους πει κάποιος σταλινικούς, έχουν διαφορετική αντίληψη για την ΕΕ και ακολοθούν μια αρκετά ενωτική τακτική: http://www.international.pcp.pt/
Γενικότερα η απόρριψη συλλήβδην αυτό που ονομάζει ‘δύο άλλους πόλους’ της αριστεράς νομίζω ότι δεν είναι επικοδομητική, όπως και η ντε και καλά ανάδυση ενός τρίτου, ο οποίος σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι τουλάχιστον θολό το από που θα μας προκύψει.
Το άρθρο του ’94 κάποιος είπε ότι ήταν ‘ευσεβείς πόθοι’. Αν κάποιος ευχόταν τότε τη διάλυση των ΚΚ, τότε αυτό ήταν σίγουρα λάθος θα πω εγώ (και είναι και σήμερα). Το ότι κρατήθηκαν είχε ιδιαίτερη σημασία και πολιτισμική αν θέλετε (οι περισσότεροι – ή πολλοι τέλος πάντων – εδώ άλλωστε είμαστε γέννημα θρέμα τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο). Τώρα φαντάζομαι ότι αυτό είχε να κάνει μια απόλυτη δυσπιστία που ένιωθε ο Πέτρος τότε για τις ηγεσίες των κομμάτων αυτών που μάλλον την έχει ακόμα. Το ότι ειναι υπερ-γραφειοκρατικοποιημένες νομίζω ότι είναι μάλλον αληθές τόσο αν κρίνουμε από το κουφάρι του ΚΚ Γαλλίας που του έχει μείνει μόνο η γραφειοκρατία και οι ευσεβείς πόθοι κάποιων λιγοστών πολιτών, όσο κι από τον Μπερτινότι που σκυλεύει γενικώς όσο και από την αντίδραση που είχε ο Περισός π.χ. το Δεκέμβρη. Άσχετα αν βρίσκω τη στάση του ΚΚΕ απείρως πιο επικοδομητική από ΚΚΓ και Μπερτινότι. Χρειαζόμαστε μια νέα σχέση με τη βάση και δομές λιγότερο top down. Το να επιτιθόμαστε συλήβδην όμως στην έννοια ‘παραδοσιακά κομουνιστικά κόμματα’ δε βλέπω τη καλή υπηρεσία ακριβώς μπορεί να φέρει. Μήπως τελικά αμαυρώνει όλη τη λογική ανάγκης ύπαρξης ενός κομμουνιστικού κόμματος σήμερα? Δε χρειαζόμαστε ένα κομμουνιστικό κόμμα που να εκφράζει με όσο πιο ενωτικό τροπο γίνεται την εργατική τάξη? Κι έπειτα δε νομίζω ότι υπάρχει πολυτέλεια να πεταχτούν όλο αυτά τα κόμματα και άνθρωποι στον κάλαθο των αχρήστων με την ετικέτα ‘παραδοσιακός’. Ειδικά όταν δίνουν τόσο σημαντικούς αγώνες.
Αν κάποιος δει πανευρωπαϊκά την κατάσταση σήμερα θα καταλάβει ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να χαραμίσουμε την οποιαδήποτε χαραμάδα αμφισβήτησης του καπιταλισμού. Πρέπει όλοι όσοι αμφισβητούν βασικές πλευρές του συστήματος να δράσουν κοινά.
Γι’αυτό πιστεύω ότι είναι αναγκαία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η συγκρότηση μια ευρείας συμμαχίας κομουνιστών, ριζοσπαστών οικολόγων και ακόμα και ριζοσπαστών ρεφορμιστών και ελευθεριακών σοσιαλιστών.
Παράλληλα χρειάζεται και η οικοδόμηση ενός διακριτού κομουνιστικού πόλου με ανανεωμένη όμως την κομουνιστική ταυτότητα και αντιστοιχισμένη στην εποχή της, με επιβεβαίωση της ως πρωτοπορείας στην πράξη.
Αν ο τρίτος πόλος της Ανταρσύας αναπτυχθεί στην Ελλάδα για μένα θα ήταν θετικό αν γινόταν πόλος συσπείρωσης δυνάμεων και όχι νέων μαχών χαρακωμάτων.
Η πρόταση για το Σύμφωνο Σταθερότητας τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα αλλά τη βλέπω λίγο να αντιφάσκει με το καηγορηματικό όχι απέναντι σε όλες τις υπάρχουσες ευρωπαϊκές συσπειρώσεις. Μου δίνει και μια γεύση της διεθνούς μοναδικότητας του ΚΚΕ που τελικά ίσως να ‘ναι τελικά, γενικότερο ελληνικό στοιχείο. Το ΝΑΡ άλλωστε είναι κι αυτό μια ελληνική μοναδικότητα. Είναι πραγματικά ανάγκη όμως να δούμε και παραέξω. Δε μπορεί εμείς να τα χουμε καταλάβει όλα και οι άλλοι τίποτα.
5 Μέτρα και 12 σταθμά!
1 Επιδιώκει τον τρίτο πόλο γιατι, ας πούμε, με το ΚΚΕ δεν μπορεί να συνεργαστεί γιατί το ΚΚΕ εκτιμάει ότι οι ανατροπές γίναν λόγω διάβρωσης των Κ.Κ. και εξιδανικεύει το ανατολικό μπλόκ. Καταρχήν το ΚΚΕ δε λεει αυτό. Αλλά τεσπα πως μιλάει για εξιδανίκευση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε από το ΚΚΕ και ταυτόχρονα συνεργάζεται με το ΕΚΚΕ που όχι μόνο εξιδανικεύει την περίοδο μέχρι και το 1956 αλλά είναι και Μαοϊκής προέλευσης. Ταυτόχρονα όμως συνεργάζεται με το ΣΕΚ που λέει ότι δεν υπήρξε καν σοσιαλισμός αλλά «ιδιότυπο εκμεταλλευτικό σύστημα» στα πρότυπα του Tony Cliff και ταυτόχρονα οι δύο προαναφερθέντες συνεργάζονται και μεταξύ τους!
2 Ευρωπαϊκά του αρέσει το ΝΑΚ της Γαλλίας αλλά όταν είχαν καλέσει σε εκδήλωσή τους έναν εκπρόσωπο του ΝΑΚ να μιλήσει, μετά το τέλος της εκδήλωσης αυτός πήγε στα εγκαίνια του ΣΥΡΙΖΑ όπου ήταν και ομιλητής! Φένεται ότι στο ΝΑΚ αρέσει παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ μια και ο Τσίπρας δηλώνει και φίλος του Ολιβιέ(!!!).
3 Για την κρίση: Ξεκίνησε από τη στέγη, επεκτάθηκε στο χρηματιστήριο, μετά στην «πργματική» οικονομία (νεοκεϋνσιανός είναι?!) και μετά στο κοινωνικό επίπεδο. Άρες μάρες κουκουνάρες! Είναι ή δεν είναι καπιταλιστική κρίση που οφείλεται στην υπερσυσώρευση; αν όχι πού οφείλεται; στα golden boys των στεγαστικών δενείων; έλεος!
4 Τον πόλεμο στο Κόσοβο; Τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία τον ξέχασε με το ανεκδιήγητο αφισάκι τότε του ΝΑΡ «Ο μιλόσεβιτς κάνει γενοκτονία και οι Ε.Ε. σιωπά» . Αυτοκριτική μηδέν.
5 Μάλιστα! Ο ρόλος του ΠΑΜΕ είναι κομματικές παρελάσεις; Αυτό το έχει συζητήσει και με την Κομμουνιστική Ανανέωση που συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά είναι και στην εκτελεστική γραμματεία του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΥ; ή μήπως προτιμάει το ΣΕΚ που σε μια σειρά σωματεία συνεργάζεται ΚΑΙ εκλογικά με την ΠΑΣΚΕ;
6 «Πρέπει να κάνουμε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια για την κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας» και μάλιστα «μαζί με το ΚΚΕ και το ΚΕΑ». Ωραία αλλά υπάρχουν δύο προβλήματα. Το ΚΕΑ δεν είναι κατά του συμφώνου σταθερότητας γενικά, είναι κατά του αυτού τυο συμφώνου σταθερότητας και μάλιστα διακυρήσει την ανάγκη περεταίρω πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε για ένα καλλύτερο σύμφωνο! Δέυτερον στην αρχή είπε ότι το σύμφωνο σταθερότητας δεν επιτρέπει ούτε στη σοσιαλδημοκρατία να προτείνει προοδευτικά μέτρα και ότι ουσιαστικά το αίτημα για κατάργηση του συμφώνου ισοδυναμεί με αποδέσμευση. Έχει ρωτήσει ποιές δυνάμεις στην Ελλάδα είναι υπέρ της αποδέσμευσης;
7 Και συνεχίζει!!! Όχι στην εθνοκεντρική ανάπτυξη, αδύνατη η επικράτηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα, πανευρωπαϊκή ανατροπή και μαζί αποδέσμευση!!!
Τι να πώ;
Για το 5: Η Κομ. Ανανέωση έχει αποχωρήσει από το ΠΑΜΕ.
Από πού προκύπτει ότι η Κομμουνιστική Ανανέωση έχει αποχωρήσει από το ΠΑΜΕ; Δεν συνεργάζεται απλά εκλογικά με το ΚΚΕ. Και το ΔΗΚΚΙ δεν συνεργάζεται εκλογικά αλλά παραμένει στην εκτελαστική γραμματεία
Άρθρο του Τάσου Φωτόπουλου επί χρόνια μέλος της Εκτελεστικής του Γραμματείας και ιδρυτικό, στέλεχος της ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ:
Το ΠΑΜΕ συγκροτήθηκε ως μέτωπο συνδικάτων (σωματείων, ομοσπονδιών) και συνδικαλιστών.
Οι αποφάσεις του παίρνονται μονομερώς στα κεντρικά όργανα και η τυχόν αμφισβήτηση ή η κατάθεση άλλης πρότασης «απλώς καταγράφεται».
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του, δεν κατάφερε να καλύψει έστω και μερικά, τους στόχους που το ίδιο είχε βάλει. Δεν κατάφερε να διευρύνει τη σύνθεση του μετώπου και να «παίξει» το ρόλο ενός πραγματικά ΤΑΞΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΟΥ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Στη συνείδηση της εργατικής τάξης καταγράφεται ως η «παράταξη» του ΚΚΕ. Το άλλο πρόσωπο της ΕΣΑΚ.
Συνέχισε και συνεχίζει να αναπτύσσει αποσπασματικούς αγώνες –κύρια από τις δυνάμεις που ελέγχει π.χ. οικοδόμοι, ναυτεργάτες, κλωστοϋφαντουργοί κτλ.- χωρίς να εξασφαλίζει την κρίσιμη μάζα δυνάμεων και χωρίς προοπτική, με αποτέλεσμα, να μην μπορεί να «πετύχει» ούτε τους δικούς του συνδικαλιστικούς στόχους [που θεωρεί «ρεαλιστικούς».
Δεν συμμετέχει –εκτός από τις απεργιακές κινητοποιήσεις- στις άλλες συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις κλπ. που οργανώνουν και κηρύσσουν συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν ελέγχει π.χ. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΟΤΑ κλπ. αν και τυπικά εξακολουθεί ν’ ανήκει στη δύναμή τους.
Η πρακτική του σε χώρους δουλειάς είναι σε διακηρυκτικό επίπεδο «ενωτική-αγωνιστική», μη αναγνωρίζοντας καμία άλλη συνδικαλιστική δύναμη ικανή έστω για κοινή δράση. Μάλιστα σε χώρους που δραστηριοποιούνται κι άλλες «συνιστώσες» του μετώπου π.χ. η ΑΣΣΕ, η τακτική του είναι αλαζονική και ηγεμονική. Στη ΔΕΗ π.χ. όχι μόνο δεν έγινε κατορθωτή η συνεργασία και η κοινή κάθοδος στις εκλογές, αλλά απεναντίας προκλήθηκαν «διαξιφισμοί» και αντιπαλότητα με ανακοινώσεις κτλ. μεταξύ των συνδικαλιστικών αυτών δυνάμεων, που υποτίθεται δραστηριοποιούνται στο ίδιο… μέτωπο! Μέχρι σήμερα εξακολουθούν να δρουν ξεχωριστά.
Στον ΟΤΕ, αν και οι δυνάμεις του μετώπου (ΕΣΚ και ΑΣΣΕ) κατέβηκαν από κοινού στις εκλογές ως ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, την επόμενη των εκλογών η «συνεργασία» διαλύθηκε. Η ΕΣΚ, έχοντας εξασφαλίσει να εκλέξει μόνο δικούς τους αντιπροσώπους, συνέχισε την μοναχική της πορεία ως ΕΣΚ και όχι ως ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ που έγραφαν τα ψηφοδέλτια από τα οποία εκλέχτηκε!
Δεν συμμετέχει στα «αντιπαγκοσμιοποιητικά» κινήματα που αναπτύσσονται, παρά μόνο στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) που προσπαθεί να την ανασυγκροτήσει, δημιουργώντας Ευρωπαϊκό Γραφείο στο οποίο συμμετέχει σχεδόν… μόνο του.
Περιοδικό Στίγμα, τεύχος 15
Μιλάς για την παράταξη της Κομ. Αναν. στον ΟΤΕ. Η προβοκάρεισ συνειδητά ή όντως δεν γνωρίζεις. Το τεύχος του «Στίγματος» που επικαλείσαι αναφέρεται στο 2005. Δεν ξέρεις ότι μέχρι και τις Νομαρχιακές του 2006 η Κομ . Αναν. συνεργαζόταν και εκλογικά με το ΚΚΕ; Στο ψηφοδέλτιο του ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ξέρεις ότι ο Χαρ. Αρχοντής, υποψήφιος της Κομ. Αναν. με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δηλώνει μέλος της Ε.Γ. της ΠΑΣΥ;
…δεν είπα ότι έφυγαν από την ΠΑΣΥ. Ο Φωτόπουλος παραιτήθηκε από το ΠΑΜΕ και πρόσφατα αποχώρησαν όλοι. Έχω μια φίλη που ο πατέρας της είναι/ήταν(;) στην ΚΑν.
@Αντώνη
1. Δεν έχεις άδικο σε αυτά. Συμφωνώ όμως με τον Πέτρο ότι κανένα θεώρημα του παρελθόντος, καμία ιδεολογική φράξια με ένα θρίαμβο της δε μπορεί να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα του σήμερα (όπως λέει και στο τρίτο βίντεο). Κι ελπίζω το εγχείρημα της Ανταρσύας αλλά και συνολικά οι εξελίξεις να υποχρεώσουν τόσο το ΕΚΚΕ όσο και το ΣΕΚ να εγκαταλείψουν τις αγκυλωτικές θεωρίες τους και να παραδεχτούν ότι σε πολλά πράγματα έχουν κάνει λάθος. Πιστέυω επίσης ότι είναι λάθος ότι Πέτρος Παπακωνσταντίνου κεντράρει στην αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό όταν το κριτικάρει. Αυτός όντως δε θα έπρεπε να είναι λόγος μη συνεργασίας. Θα έπρεπε να κεντράρει στο σεχταρισμό του που είναι. Η αντίληψη για το σοσιαλισμό δε πρέπει να είναι το κριτήριο συμπόερυσης σήμερα. Η επιθυμία για σοσιαλισμό γενικά πρέπει να είναι. Το ΚΚΕ όμως δεν πέφτει στο ίδιο λάθος αναγορεύοντας όσους δε συμφωνούν στη δικιά του ερμηνεία για το σοσιαλισμό σε ‘αναχώματα κατά της ριζοσπαστικοποίησης’ και στην ουσία εχθρούς του λαϊκού κινήματος? Τους τροτσκιστές ας πούμε δε τους θεωρεί συλλήβδην μίζερους συνοδοιπόρους της σοσιαλδημοκρατίας κλπ. κλπ. (σύμφωνα και με το άρθρο του Κύριλλου που με βάλατε να διαβάσω)? Σ’αυτές τις εκλογές στηρίζουν το ΚΚΕ, η Αριστερή Παρέμβαση – η οποία δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι και όποιος μπορεί να με βοηθήσει ασ το κάνει – και οι τροτσκιστές της Μαρξιστικής Φωνής που κάνουν όμως παράλληλα και πολύ σκληρή κριτική στο ΚΚΕ πχ. για τη στάση του το Δεκέμβρη. Είστε χαρούμενοι που σας παρέχουν στήριξη ή θα προτιμούσατε να μης σας στηρίζουν?
2. Ο Τσίπρας δηλώνει φίλος του Ολιβιέ. Ο Ολιβιέ δηλώνει φίλος τους Τσίπρα? 🙂
3. Νομίζω ότι περιέγραφε τη διαδικασία εξάπλωσης των συνεπειών της κρίσης. Όχι τις αιτίες της. Αν δε δέχεται ότι αιτία της κρίσης είναι η υπερσυσσώρευσε τότε σίγουρα κάνει λάθος.
4. Πάσο. Χρειάζεται όντως αυτοκριτική σ’αυτό.
5. Η Κομ.Αν.οι 😉 είναι άραγε ικανοποιημένοι από το ΠΑΜΕ?
6. Αν το ΚΕΑ είναι κατά αυτού του συμφώνου σταθερότητας να παλέψουμε μαζί να καταρηγθεί αυτό το σύμφωνο σταθερότητας, αλλά να μη συμμετέχουμε εμείς στη θεμελίωση ενός άλλου. Να υποχρεώσουμε άμα μπορούμε το ΚΕΑ (ανάπτυσοντας πλατιά λαϊκή υποστήριξη στη θέση μας) να είναι και κατά οποιουδήποτε Συμφώνου Σταθερότητας. Λενινιστικά πράγματα. (από τις θεωρητικές δουλειές που μου χουν βάλει sentic, απολίθωμα και kritias δεν έχω παραιτήθεί, αλλά δεν έχω βρει χρόνο και με αποσπάει και η επικαιρότητα).
7. Έχει νομίζω δίκιο ότι στην Ελλάδα σήμερα μόνη της η σοσιαλιστική οικοδόμηση δε μπορεί να προχωρήσει πολύ. Από την άλλη είναι σίγουρο ότι δε γίνεται να υπάρξει ανατροπή ταυτόχρονα στις 27 χώρες της ΕΕ.
Θα πω λίγο πώς το ‘χω εγώ στο μυαλό μου:
Αν μια προοδευτική κυβέρνηση ας πούμε τύπου Τσάβες πάρει την εξουσία σήμερα σε μια χώρα σήμερα στην ΕΕ τα πρώτα της νομοσχέδια και μέτρα θα τη φέρουν ενώπιον προστίμων, του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, διαιτησίας, επιτήρησης και όλα αυτά τα ωραία. Θα μπει λοιπόν πεντακάθαρα το θέμα της αποδέσμευσης και αυτό θα πρέπει να κάνει αν θέλει να προχωρήσει σε προοδευτική κατεύθυνση.
Ταυτόχρονα είναι αδύνατο μια τέτοια εξέλιξη να μη προκαλέσει ισχυρεί αναταράξεις στις υπόλοιπες χώρες. Είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση των ευρωπαϊκών οικονομιών που αυτό είναι δίγουρο ότι θα συμβεί.
Αν αυτή η κυβέρνηση μείνει μόνοι της θα επέλθει σε κατάσταση αποκλεισμού και περικύκλωσης και θα δίνει μια μάχη κόντρα στο ρολόι. Αν δε βάλουμε την Ελλάδα του 2009 απέναντι στο σημερινό ΝΑΤΟ αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι τίποτα ανάλογο της – όπως και να χει – μεγάλης δύναμης Ρωσίας του 1917.
Ζωτικής σημασίας λοιπόν είναι εξελίξεις και σε άλλες χώρες μέλη. Και είναι γεγονός ότι οι κοινωνικές δομές σε πολλές χώρες μοιάζουν πολύ και τα κοινωνικά προβλήματα και κατά κάποιο τρόπο θα ήταν αλλώκοτο μια τετοια κατάσταση να παρουσιαστεί σε μία μόνο χώρα της ΕΕ. Μπόρεί αρχικά να γίνει δυο ή σε τρεις χώρες, αυτό όμως θα προκαλέσει ρήγματα και στο υπόλοιπο οικοδόμημα.
Πάντως η άυξηση της οικονομικής αλληλεξάρτησης ήταν κατά τους κλάσικούς η αποστολή του καπιταλιστικού συστήματος που θα ολοκλήρωνε ο σοσιαλισμός. Τώρα να κάτσει κάποιος να φτιάξει έναν σοσιαλισμό βασισμένο στην αυτάρκεια έιναι λίγο γκάου νομίζω. Μπορεί να μου πει κάποιος για την Κούβα, αλλά η Κούβα έμεινε μόνη της για 10 περίπου χρόνια τα οποία ήταν εξαιρετικά δύσκολα και τη ζωτικότητά της την ξαναάπέκτησε όταν κατάφερε να συμμαχήσει με άλλες επαναστάσεις στη περιοχή της (αυτό ήταν και το όνειρο του Γκεβάρα από την αρχή άλλωστε).
Πρέπει λοιπόν μία μία οι χώρες να αποδεσμευτούν αλλα σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα της σημερινής ΕΕ με την υπόλοιπη ΕΕ άθικτη μπορεί νομίζω να είναι μόνο ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ο Σοσιαλισμός θα μπορεί να αρχίσει να οικοδομείται ουσιαστικά μόνο όταν ένας ικανός αριθμός χωρών θα αφιερωθούν σε αυτό.
Όσα γράφεις στο 7 τα προσυπογράφω. Δεν νομίζω όμως ότι το ΚΚΕ λέει κάτι διαφορετικό. Τα υπόλοιπα, αν και ενδιαφέροντα, χωράνε συζήτηση που δεν έχω το χρόνο να κάνω τώρα. Ελπίζω μέσα στο σαβ/ακο.
7. Έτσι είναι όπως τα λές. Ακριβώς αυτή είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Ανυπακοή με στόχο την αποδέσμευση. Και είναι σίγουρο ότι η απόσπαση ενός κρίκου θα φέρει και την απόσπαση και άλλων κρίκων. Από τη γραφή σου όμως απουσιάζει μία άλλη εκδοχή: Αυτή της απευθείας εφόδου στον ουρανό , αυτή που δεν θα περνάει από μια κοινοβουλευτική ανάδειξη, αυτή που θα στηρίζεται σε μια γνήσια εργατική επανάσταση. Δηλαδή αυτό που λέω εγώ είναι ότι το «ειρηνικό»(κοινοβουλευτικό) πέρασμα στο σοσιαλισμό μου φαίνεται λιγότερο πιθανό σενάριο για την Ευρώπη από ότι μια κυβέρνηση τύπου Τσάβες.
ΔΙΟΟΡΘΩΣΗ: Με μια κυβερνηση τυπου Τσαβες
Αντώνη και Κρητία,
εχώ την αίσθηση ότι το ΚΚΕ δε λέει ακριβώς το ίδιο με αυτό που περιέγραψα. Ιδού το απόσπασμα από την απόφαση του 18ου συνεδρίου:
‘Στο πεδίο αυτό, είναι ανάγκη να αποκαλυφθούν οι όροι της συμμόρφωσης, της ανισομετρίας, οι σχέσεις αλληλεξάρτησης και εξάρτησης. Aπομυθοποιείται έτσι και η θέση ότι η Eλλάδα είναι μικρή και εξαρτημένη χώρα, γι’ αυτό δεν μπορεί να μπει στην τροχιά της ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνικών αναγκών.
H θέση ότι η Eλλάδα έχει δυνατότητα να αναπτυχτεί με μιαν ορισμένη αυτάρκεια, που σημαίνει ανεξαρτησία από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις με την καθοδήγηση της Λαϊκής Εξουσίας πρέπει να εμπεδωθεί. Tο ερώτημα, αν μια χώρα μπορεί μόνη της να βαδίσει ένα διαφορετικό δρόμο, καλλιεργεί ψευτοδίλημμα. H θέση του KKE αφορά στο ξεκίνημα της διαδικασίας, την χρονική περίοδο όπου ωριμάζουν όλες οι συνθήκες, υποκειμενικές και αντικειμενικές, για την ανατροπή σε κάθε χώρα. Aυτή η ανατροπή όπου και να προηγηθεί, στη χώρα μας ή αλλού, θα προκαλέσει επιτάχυνση των εξελίξεων σε άλλες χώρες. Aυτή η Eλλάδα, της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας, δε διατρέχει τους κινδύνους που επικαλείται η άρχουσα τάξη. Oι συγκεκριμένοι κίνδυνοι που επισείει αφορούν πριν απ’ όλα την ίδια και όχι τους εργαζόμενους.’
Η αντίληψη που αναλύεται εδώ είναι ανεπαρκής στο σημείο να δημιουργεί σοβαρές αυταπάτες. Υποβιβάζει το ερώτημα αν μία χώρα μπορεί να βαδίσει μόνη της ένα διαφορετικό δρόμο σε ‘ψευτοδίλημα’. Δε ξεκαθαρίζει το ερώτημα να μπορεί να αρχίσει σε μία χώρα όπως η Ελλάδα μόνη της η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Επίσης δείχνει να έχει αυταπάτες περί ‘αυτάρκειας’. Είναι άλλο πράγμα όμως η διατροφική κυριαρχία πχ. και η πιο ολοκληρωμένη βιομηχανική ανάπτυξη που είναι βήματα σίγουρα επιθυμητά και εφικτά και άλλο το να απατάς τον ευατό σου ότι μπορείς να αναπτύξεις τις εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό ώστε να προχωρήσεις πραγματικά μόνος σου στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Το πρόγραμμα που εκρίθηκε το 1996 και ακόμα ισχύει λέει:
‘Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως βασική προϋπόθεση για την αξιοποίηση των εγχώριων αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας, για την πραγματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.’
[…]
‘Το Μέτωπο πάλης θα αναπτύσσει πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο για το συντονισμό με άλλα εθνικά κινήματα. Θα αναζητεί διεθνή σημεία στήριξης σε κυβερνήσεις και διεθνείς οργανώσεις που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της ανεξάρτητης ανάπτυξης των λαών. Θα συμμετέχει ενεργά σε διεθνή κινήματα αλληλεγγύης. Θα συμπαραστέκεται σε λαούς που υποφέρουν από την ιμπεριαλιστική πολιτική, τις επεμβάσεις και τους τοπικούς πολέμους. Θα επιδιώξει τη μεγαλύτερη δυνατή διεθνή υποστήριξη, ιδιαίτερα σε κρίσιμες συνθήκες πανεθνικής κρίσης, όταν ο διεθνής ιμπεριαλισμός θα τρέξει να υποστηρίξει την ολιγαρχία της χώρας, και να τη διατηρήσει, ως έρεισμα και σφαίρα επιρροής του’
http://www.kke.gr/taytothta/#%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82
η χρήση των όρων ‘άλλα εθνικά κινήματα’ και ‘πανεθνική κρίση’ φανερώνει μια αντίληψη εθνικοπαλευθερωτικού αγώνα που δεν είναι ακριβώς σε αντιστοιχία με την εποχή. Υπάρχει φυσικά η πλευρά της αποτίναξης του ιμπεριαλιστικού ζυγού και της ανάπτυξης των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων που αυτός καταστέλει (όπως έγραφα λίγο ως πολύ και σ’ένα παλιότερο ποστ για τη σημαία), αλλά σήμερα η κύρια πλευρά είναι αυτή της ταξικής απελευθέρωσης. Κυρίως όταν η εργατική τάξη της χώρας μας δεν είναι πλέον ‘ομοιογενής εθνικά’. Το να αποκαλείται λοιπόν (έμμεσα έστω)το κίνημα αυτό έμμεσα έστω ‘εθνικό κίνημα’ είναι για μένα πέρα για πέρα λάθος.
Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε λίγο ως πολύ αυτάρκεις οικονομίες που θα βασίζονται στις εγχώριες πηγές τους δε νομίζω καθόλου ότι είναι ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση τουλάχιστον όχι στην Ευρώπη. Ενα νέο σοσιαλιστικό εγχείρημα χρειάζεται μια νέα αντίληψη για το διεθνές εμπόριο, τη διεθνή αναπτυξιακή βοήθεια και την εκμετάλλευση των εγχώριων πηγών του. Νομίζω ότι το ΚΚΕ υποεκτιμά (το ξαναλέω γιατί δεν απαντήθηκε) το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η οικονομική ολοκλήρωση σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και την έλλειψη σκοπιμότητας και αποτλεσματικότητας στο να να γίνει προσπάθεια να ανασταλεί αυτό και να γυρίσουμε σε πιο τοπικά οικονομικά συστήματα. Και για να είμαι καθαρός σε κάποια προϊόντα αυτό πρέπει να γίνει γιατί η καπιταλιστική παγκσμιοποίηση δημιουργεί ανορθολογικές ροές εμπορίου στην αναζήτηση απλά του κέρδους, αλλά δε πρέπει να γίνει συνολικά με την οικονομία.
Με αυτή την έννοια νομίζω ότι ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου έχει δίκιο να μικά για ικανό αριθμό χωρών ικανό μέγεθος οικονομίας, έστω κι αν δεν είμαι σίγουρος ότι ο πύχης είναι ακριβώς εκεί που λέει (ότι πχ. ούτε μια χώρα του μεγέθους της Γερμανίας δε θα μπορούσε να τα καταφέρει).
Όχι ότι πρέπει να περιμένουμε κανέναν για να κάνουμε επανάσταση στην Ελλάδα κι ότι έχουμε και καμιά άλλη επιλογή και πολυτέλεια να περιμένουμε, αλλά για να μην έχουμε αυταπάτες σχετικά με το πότε συγκεκριμένα αρχίζει η σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Αυτό που λες Αντώνη ότι ‘το “ειρηνικό”(κοινοβουλευτικό) πέρασμα στο σοσιαλισμό μου φαίνεται λιγότερο πιθανό σενάριο για την Ευρώπη με μια κυβέρνηση τύπου Τσάβες’ δεν καταλαβαίνω από που σου προκύπτει. Τι θα γίνει δηλαδή έφοδος στο Μαξίμου?
Όχι ότι μου είναι φετίχ οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες, αλλά βλέποντας αν θέλετε κι ότι έχουμε και από τα πιο ψηλά συμμετοχής στις ευρωεκλογές στην Ευρώπη και πώς επηρρεάζουν οι εκλογές το πολιτικό κλίμα στην πατρίδα μας, αλλά ακόμα και την τακτική του ίδιου του ΚΚΕ, νομίζω ότι η κοινοβουλευτική πολιτική θα παίξει υποχρεωτικά πολύ μεγάλο ρόλο σε οποιαδήποτε διαδικασία αλλαγης.
Κάποιες παρατηρήσεις στο κείμενο του Υ
Η πρώτη αναφορα που γινεται απο την απόφαση του συνεδρίου του ΚΚΕ,είναι νομίζω παρμένη απο το σημείο που αναφέρεται στο «Ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ»και στα καθηκοντα των κομμουνιστων και των μαζικων φορέων που συμμετεχουν οι ελέγχουν, πάνω σε αυτό το ζήτημα ώστε να ξεσκεπάσουν και να αναδείξουν στον λαό κάποιες αναλήθειες που χρησιμοποιεί η αστική τάξη προκειμενου να πείσει για την παραμονή μέσα σε αυτούς τους αντιδραστικούς οργανισμούς χρησιμοποιώντας οικονομικά και πολιτικά επιχειρήματα που σε μεγάλο βαθμό δεν ευσταθούν προκειμένου να φοβήσει τον λαό.
Εκτιμώ -και με βάση την αναφορα του κειμένου για συμμετοχη ή οχι στην ΕΕ και προσεκτική ανάγνωση-οτι με τη λέξη «ψευτοδίλημα»αναφέρεται στην επιχειρηματολογία των αστών ότι έξω απο την ΕΕ είναι το απολυτο χάος και η απολυτη καταστροφη – είτε ο δρόμος που θα ακολουθηθει έξω, είναι ένας τυπικος αστικος κοινοβουλευτικος δρόμος είτε πολύ περοσσοτερο και εκει ειναι το μανίκι γι αυτούς ένας δρομος σοσιαλιστικός-και στο καθήκον των ριζοσπαστικων δυνάμεων να πολεμήσουν και να ενημερωσουν το λαό οτι ο έξω δρόμος δεν είναι το χάος και πολύ περισσοτερο να υποδείξουν τον εξω σοσιαλιστικό δρόμο.Είναι μια αλήθεια δυστυχως οτι και στις μέρες μας αν μιλήσουμε με κάποιον και του θέσουμε το ζητημα για μια Ελλάδα έξω απο την ΕΕ όπως πριν το 81,μια καπιταλιστική στην ουσια Ελλάδα έξω, που μεταξύ μας δε θα έχει το χοντρο κυνηγι που θα φάει μια σοσιαλιστική Ελλαδα έξω απο την ΕΕ,με την προπαγανδα που χει φάει και την πλύση εγκεφαλου σιγουρα θα ζοριστει να απαντησει ένα σίγουρο ΝΑΙ.Αν και στις μερες μας κάπως εχει αλλάξει αυτό είναι η αλήθεια.
Επίσης θεωρω ότι αμέσως παρακάτω λέει ξεκάθαρα οτι το ΚΚΕ ενδιαφέρεται καθαρα για το ΞΕΚΙΝΗΜΑ μιας τέτοιας διαδικασιας σε προοδευτική και κατ επέκταση σοσιαλιστική κατεύθυνση,σε μια περίοδο που όταν λάβει χωρα,είναι δεδομένο οτι για να συμβει αυτό θα έχου ωριμάσει οι υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες πολύ περισσοτερο στην χωρα/χωρες που θα το κάνουν,αλλά αναμφισβήτητα ενα ισχυρο εξωΕΕ ρευμα θα υπάρχει και στις υπολοιπες και γρηγορα θα διαμορφωθουν εξελίξεις.Αντιλαμβάνομαι λοιπόν απο αυτό οτι το ΚΚε και σωστά,κατ εμέ, θεωρει περιπου δεδομενο οτι εστω και μια χωρα να βγει και να προσπαθησει να ακολουθησει άλλο δρόμο,εστω και αν κάποιο διαστημα είναι μόνη,ειναι σιγουρο οτι θα ακουλουθήσουν και άλλες,ή αν δεν το καταφέρουν,θα υπάρχουν εκεινη την στιγμή τέτοιες δυνάμεις στις άλλες που θα παίξουν αποφασιστικό πιεστικό ρόλο στις κυβερνήσεις τους όσον αφορα την στάση , τις οποιες αντιδρασεις και το μέγεθος της επίθεσης που θα υπαρχει απεναντι σε αυτή τη χώρα!
Το αν θα μπορέσει να διατηρηθεί αυτήν η χωρα έστω και μόνη και να χαράξει τον ριζοσπαστικο σοσιαλιστικο δρομο των αλλαγων που εκείνη θέλει,θα εξαρτηθει τόσο απο την διάταξη των δυνάμεων σε διεθνες επίπεδο και πως θα τις αξιοποιήσει αλλά κυρίως στο κατα πόσο οι δυνάμεις που στηρίζουν αυτή τη διαδικασία μεσα στη χώρα και οι μάζες που τις ακολουθουν, είναι διατεθειμένες να στηρίξουν μόνο κάποιες θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις προς όφελος του λαού ή να προχωρήσουν παρόλες τις πιεσεις και επιθεσεις που θα δεχτουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Να αντέξουν την πίεση,ισως κάποια πισωγυρίσματα και τις συνέπειες που θα μπορει να έχουν αυτές οι επιθέσεις και να μη λυγίσουν!Κατι σαν την ΚΟΥΒΑ δηλαδή.Αλλωστε στο πρωτο αποσπασμα που αναφέρει ο Υ απο τις θέσεις,εκει που σταμάτα, το κειμενο συνεχίσει λέγοντας «Βεβαίως δε σημαίνει οτι ο δρομος προς την αντροπή θα είναι εύκολος,οι μαχητές εργαζόμενοι οφείλουν να το ξέρουν.Θα συναντήσουν την σθεναρή αντίσταση και αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και των συμμαχων της,πρι ακομα φτάσουν στην νίκη.Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.Αξίζουν οι θυσίες στο δρόμο του αγώνα,σε σύγκριση με τις θυσίες που επιβάλλει το σύστημα.»
Το θέμα λοιπον της οικοδόμησης σε μια χωρα,και ακομα περισσοτερο σε μια χώρα που βγαίνει απο την ΕΕ δεν μπαίνει τόσο απλά σήμερα για να απαντήσουμε με ένα ναι ή με ένα όχι ξεκάθαρα!!Μπορει και ναι μπορεί και όχι λέω έγω, οι παράγοντες που ανέφερα παραπάνω και η θέληση τους ειναι το κλειδι γι αυτή την απάντηση πιστεύω!
Μια χωρα που θα μπει σε αυτή τη διαδικασια,παιζει μεγαλο ρόλο,το πως θα αξιοποιήσει την διεθνή κατάσταση,τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις με διμερεις συμφωνίες αν χρειαστει,(μαστορες του ειδους σε αυτο το σημείο κεμαλ,νασερ,καστρο τσαβεζ κα υ.σ αναφερομαι μονο στην ικανοτητα τους σε αυτό το τομέα να αξιοποιουν τις κοντρες των μεγαλων μη παρεξηγηθω )τα κινήματα των αλλων χωρων,τους συμβιβασμους που θα αναγκαστει να κάνει,ακομα και ναι, το μεγεθος των σκόντων που θα αναγκαστει να κάνει στο σοσιαλιστικό της όραμα προκειμενου να περιμένει ευνοικοτερες συνθηκες,και πολυ περισσοτερο οπως ανέφερα πιο πρίν η διαταξη των δυνάμεων στο εσωτερικό και η πιστη σε αυτή τη προσπάθεια.
Το ΚΚΕ εκτιμώ λοιπόν οτι βάζει μια τέτοια λογική, ακριβώς με τις αναφορές που κάνει αμέσως παρακάτω απο το πρόγραμμα του, ο φιλος Υ για άλλους λόγους.Απο την άλλη μιλάει ξεκάθαρα και χωρις αυταπάτες και για τις διαδικασιες στο εσωτερικο που θα διαμορφωθουν και θα καθορίσουν αν μείνουμε σε ριζοσπαστικές αλλαγές ή αν θα ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση που αυτό σαν κομμα σίγουρα επιδιώκει.
Στο κείμενο του προγράμματος του που αναφέρεται στο ΑΑΔ ΜΕΤΩΠΟ(ένα πολυ ωραιο παρεπιπτόντως όραμα,αλλα με παρα πολλες προσωπικες ενστάσεις που έχω στον τρόπο που προσπαθει να το οικοδομήσει
σήμερα,αλλα αυτό ειναι άλλο θέμα)αναφέρει τα εξής :
«Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται, ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.»(αυτή τη περίπτωση μακάρι αλλα δεν την βλεπω ακομα ΑΝΤΩΝΗ μου)και συνεχίζει:
«Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.
Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.»(αυτή την περίπτωση κρινω πιο πιθανη εγω τουλάχιστον)συνεχίζει:
«Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.
Σε κάθε περίπτωση ο αποφασιστικός παράγοντας θα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, η κατάκτηση του ηγετικού καθοδηγητικού ρόλου της, καθώς και του Κόμματός της, του ΚΚΕ, στο Μέτωπο.
Με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, του πιο μαχητικού και έμπειρου τμήματος της εργατικής τάξης, το Μέτωπο θα κατακτά την ικανότητα να εναλλάσσει έγκαιρα όλες τις μορφές πάλης, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αντίδραση και αντεπίθεση που θα δεχθεί από την κυρίαρχη τάξη της χώρας. Στις κορυφαίες αυτές στιγμές σύγκρουσης, όταν τίθεται στην ημερήσια διάταξη η ρήξη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, θα συντελούνται αναδιατάξεις και ανακατατάξεις των πολιτικών δυνάμεων. Η εργατική τάξη θα επιδιώκει να διατηρεί τη συμμαχία και τους δεσμούς της με όσο γίνεται περισσότερες από τις άλλες αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές δυνάμεις.»
Εδω λοιπόν θεωρώ οτι το κόμμα είναι ξεκάθαρο για το τι θέλει και πως το βλεπει πανω κατω οτι μπορει να γινει!!
«εθνικά κινήματα» νομίζω οτι αναφέρεται και θελει να εκφράσει με αυτό τον όρο αντιιμπεριαλιστικες ριζοσπαστικες δυναμεις και Μέτωπα άλλων χωρων που κάνουν παρόμοιο αγώνα στη χώρα τους και που βρίσκονται πανω κατω στην ιδια κατευθυνση με τους εδω!Εκτιμω οτι δεν αναφέρεται σε απελευθερωτικό αγωνα ουτε διαχωρίζει σε μεταναστες και ιθαγενείς αλοίμονο.Όταν λέμε υπουργείο εθνικής παιδείας,τι σημαίνει οτι αναφερομαστε μόνο στους έλληνες μαθητες και βγάζουμε απο έξω τους μετανάστες?Μιλάμε για όλους τους μαθητές της χώρας.
«Αυτάρκεια»Επίσης δεν νομίζω να έχει αυταπάτες περι αυτάρκειας όπως αναφέρει ο φίλος Υ.Και σε τελική δεν βρίσκω κανένα μα απολύτως κανενα κακό στον βαθμό που μπορεί να επιτευχθεί.
Εδω όμως μιλάει για «ορισμενη αυτάρκεια»και μαλιστα μεσα σε ένα κείμενο που αναφέρεται στον τρόπο προπαγάνδας
και στα επιχειρηματα που πρεπει να χρησιμοποιήσεις για να πεισεις τον λαό για αποδέσμευση,κοντρα στην αστικη προπαγανδα του «η Ελλαδα δεν παράγει τίποτα και τα ΚΠΣ μας τρέφουν!»
Έτσι με τον όρο «ορισμενη αυτάρκεια»που αναφέρει αντιλαμβάνομαι οτιθέλει να δηλώσει πως με παραδείγματα πρέπει να πουμε στον δύσπιστο εργάτη Οτι: είμαστε σε θεση να καλύψουμε τις αναγκες μας σε αγροτικά προιοντα,αντι να πέρνουμε απο έξω λογω καπ.Οτι μπορουμε να αξιοποιήσουμε οικολογικα τον λιγνίτη
την αιολικη και την ηλιακή ενέργεια και το νερό και να καλύψουμε τις αναγκες αλλα δεν μας αφήνουν τα καρτελ του πετρελαίου,οτιδεν χρειαζομαστε τόσο πετρέλαιο,για να καλυψουμε τις αναγκες σε ενέργεια και αν χρειαζομαστε τελικα κάμποσο,μπορουμε να το παρουμε απο τον τσαβεζ φτηνα ή να το βγάλουμε απο το αιγαίο,να αξιοποιήσουμε τις συγκοινωνιες και τον πλουτο της θαλασσας μας προς όφελος του λαού και πολλα αλλα παρ.αξιοποίησης των δυνατοτήτων μας, με τα οποία θα εξοικονομήσουμε χρηματα για την υγεια την παιδεια τον πολιτισμο και άλλα.Σιγουρα δεν μπορουμε να τα έχουμε όλα, αλλα αυτό θα προσπαθησουμε να το λύσουμε στο βαθμό που μας παίρνει με διμερείς εμπορικες συνεργασιες ισότιμων κρατων,τις κοντρες των ιμπεριαλιστων και οπου αλλου μπορουμε να χωθούμε.Αυτά λοιπον όλα δεν γίνονται,, λόγω των ιμπεριαλιστικων δεσμεύσεων και των υπογραφων που έχει βάλει η αστική τάξη και αυτά πρέπει να τα κάνουμε ξεκάθαρα στον κόσμο.
Δε βλέπω πουθενα να υπονοει οτι πρεπει να γίνουμε Αλβανία επι χοτζα!!
Το κειμενο μιλάει ξεκάθαρα για την προπαγανδα,αλλωστε είναι και κείμενο απόφασης συνεδρίου και αυτό φαίνεται με το πως αρχίζει:
«Tο ζήτημα της συμμετοχής της Eλλάδας στην EE και το NATO. Eίναι καιρός να σχεδιαστεί – ανάλογα με το μαζικό φορέα – ώστε να προβάλλεται το θέμα της απειθαρχίας, αλλά και της αποδέσμευσης, απεμπλοκής, σε απάντηση στις ουτοπικές και αποπροσανατολιστικές θέσεις για δήθεν «αλλαγή από τα μέσα».
Στο πεδίο αυτό, είναι ανάγκη να αποκαλυφθούν οι όροι της συμμόρφωσης, της ανισομετρίας, οι σχέσεις αλληλεξάρτησης και εξάρτησης. Aπομυθοποιείται έτσι και η θέση ότι η Eλλάδα είναι μικρή και εξαρτημένη χώρα, γι’ αυτό δεν μπορεί να μπει στην τροχιά της ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνικών αναγκών.
H θέση ότι η Eλλάδα έχει δυνατότητα να αναπτυχτεί με μιαν ορισμένη αυτάρκεια, που σημαίνει ανεξαρτησία από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις με την καθοδήγηση της Λαϊκής Εξουσίας πρέπει να εμπεδωθεί. Tο ερώτημα, αν μια χώρα μπορεί μόνη της να βαδίσει ένα διαφορετικό δρόμο, καλλιεργεί ψευτοδίλημμα. H θέση του KKE αφορά στο ξεκίνημα της διαδικασίας, την χρονική περίοδο όπου ωριμάζουν όλες οι συνθήκες, υποκειμενικές και αντικειμενικές, για την ανατροπή σε κάθε χώρα. Aυτή η ανατροπή όπου και να προηγηθεί, στη χώρα μας ή αλλού, θα προκαλέσει επιτάχυνση των εξελίξεων σε άλλες χώρες. Aυτή η Eλλάδα, της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας, δε διατρέχει τους κινδύνους που επικαλείται η άρχουσα τάξη. Oι συγκεκριμένοι κίνδυνοι που επισείει αφορούν πριν απ’ όλα την ίδια και όχι τους εργαζόμενους. Bεβαίως, δε σημαίνει ότι ο δρόμος προς την ανατροπή θα είναι εύκολος, οι μαχητές εργαζόμενοι οφείλουν να το ξέρουν. Θα συναντήσουν τη σθεναρή αντίσταση και αντίδραση της κυρίαρχης τάξης, των συμμάχων της πριν ακόμα φτάσουν στην τελική νίκη. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Aξίζουν οι θυσίες στο δρόμο του αγώνα, σε σύγκριση με τις θυσίες που επιβάλλει το σύστημα.»
θα θελα να ακούσω απο τον Υ αυτό που αναφέρει οτι » ένα νέο σοσιαλιστικό εγχείρημα χρειάζεται μια νέα αντίληψη για το διεθνες εμποριο,την αναπτυξιακή βοήθεια και την εκμετάλευση των εγχωριων πηγων του»δεν διαφωνώ σε αυτό ισα ισα,αλλα οταν έχουμε μια σειρα χωρων που κινούνται σε αυτή τη κατεύθυνση.Αν έχουμε μια στην αρχη μεχρι να ρθουν κι άλλες και χαροπαλεύει να κρατηθει?
Ουτε το ΚΚΕ διαφωνει σε αυτό που λες πιστεύω,αλλά οφειλει να προετοιμαστει πρωτα για τα δύσκολα,για την περίοδο που θα ναι μόνη της η χώρα και πως θα την παλέψει εκει,να κρατηθεί,μεχρι να έρθουν τα ευχαριστα μαντάτα και απο αλλού!!
Άλλωστε συμφωνουμε όλοι οτι δεν έχουμε καμια αλλη επιλογη και πολυτέλεια να περιμενουμε καποιους αλλους για να ξεκινήσουμε,ευχής εργο ειναι να συναντηθουμε καποια στιγμη στο δρομο με τους αργοπορημενους και να μας δώσουν νερό,αλλιώς ή θα την παλεύουμε με νερο απο λακουβες,ή θα σκάσουμε!!
Θα θελα να αναφέρω στο μπλόκ,ότι μέτα την έξαρση του αντικομμουνισμού στην Ευρώπη και τα πρόσφατα παραδείγματα στην Ελλάδα με καθηγητή που μεσα στην τάξη εξίσωσε τον φασισμο με τον κομμουνισμο και απέβαλε μαθητή επειδη του την είπε γι αυτό,ΕΜΕΙΣ οι ΄δασκαλοι και οι καθηγητές που συσπειρωνόμαστε στην ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και στο ΠΑΜΕ,Αποσπασμένοι στο εξωτερικο(οπως εγω) και μη,αποφασίσαμε να περάσουμε στην αντεπίθεση και να χτυπήσουμε τους μπουρζουάδες στο κεφάλι και βέβαια στο μαλακό τους υπογάστριο,ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ!
Με τι?Μα με τα οπλα που διαθέτουμε τα βιβλία, και το βασικότερο τα αγαπημενα τους ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ!
Αλλαζουν λοιπον τα πράγματα στα παραμύθια,αφου έτσι το θέλετε κυριοι!και γίνονται
έτσι:
-Δάσκαλε πες μας ένα παραμύθι.
-Σωπάστε , έχουμε μάθημα
-Όχι, δε θα σωπάσουμε αν δε μας πεις ένα παραμύθι!
-Μα σας έχω πει τόσα! Είμαι κουρασμένος, δεν μπορώ–
-Θέλουμε παραμύθι! Γιατί δε μας λες; Έλα δάσκαλε, πες μας ένα ακόμα, ένα παραμυθάκι τόσο δα, πες μας, πες μας, πες μας, θέλουμε κι άλλο παραμύθι!
-Ωχ… άντε, καλά. Ποιο θέλετε; Να σας πω το Κομμουνιστικό Μανιφέστο; Την Καταγωγή της Οικογένειας; Να σας διαβάσω κάτι απ’ τα Grundrisse;
-Όχι, θέλουμε αυτό με τη Σταχτοπούτα!
-Τι; Μα αυτό δεν είναι για την ηλικία σας! Μικρα παιδιά σαν κι εσάς δεν μπορεί να–
-Αυτό θέλουμε, αυτό με τη Σταχτοπούτα, πες μας, πες μας, πες μας, πες μας, πες μας, ΠΕΣ ΜΑΣ!
-Καλά, ησύχαστε, εσύ θα με πεθάνετε στο τέλος! Ωχ, μάνα μου…. Λοιπόν, ήταν μια φορά κι έναν καιρό:
Ενός ανθρώπου που κατείχε σημαντικότατη πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου, πέθανε η γυναίκα του κάποια φθινοπωρινή ημέρα και τον άφησε μονάχο με την κορούλα τους. Μέχρι όμως να φύγει ο χειμώνας και να έρθει η άνοιξη, ο άντρας είχε ξαναπαντρευτεί μία αστή γυναίκα, η οποία δεν έχασε τέτοια σπάνια ευκαιρία, στο κάτω-κάτω ο αστικός γάμος δεν είναι παρά μία χρηματική σχέση.
Η γυναίκα κουβάλησε τις δύο αστές κόρες της στο καινούργιο σπιτικό. Αυτές ήταν όμορφες στο πρόσωπο και γεμάτες χάρη, όμως είχαν κακία στην καρδιά τους. Ιδιοποιήθηκαν de facto τα πιο όμορφα φορέματα, θεμελίωσαν ταξικές αντιθέσεις που στηρίζονταν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βάφτισαν την ετεροθαλή τους αδερφή στα παγωμένα νερά του συμφεροντολογικού υπολογισμού και τη μετέτρεψαν σε εργαλείο δουλειάς. «Όποιος θέλει ψωμί, πρέπει να το κερδίσει», είπαν και της φόρεσαν μια γκρίζα ρόμπα και ένα ζευγάρι ξυλοπάπουτσα. Η κοπέλα κοιμόταν τα βράδια δίπλα στο τζάκι μόνο με τα απολύτως απαραίτητα μέσα για να κρατηθεί στη ζωή, και καθότι έδειχνε πάντα βρώμικη και άπλυτη, οι δύο αντιδραστικές αδερφές την ονόμασαν «Σταχτοπούτα». Όλη την ημέρα στην κουζίνα από το πρωί ως το βράδυ, έπρεπε η φτωχή να ανταλλάσσει την εργατική της δύναμη για το μισθό της, όμως έκανε υπομονή γιατί θυμόταν τα τελευταία λόγια της μητέρας της στο νεκροκρέβατο και πίστευε στην εσχατολογική τους διάσταση: «Να έχεις καλοσύνη και να φοβάσαι το Θεό, αγαπημένο μου παιδί, κι αυτός θα σε κοιτάζει από τον ουρανό, κι εγώ θα είμαι πάντα κοντά σου, κι όταν γίνει η επανάσταση δε θα ‘χεις να χάσεις τίποτα άλλο εκτός από τα ξυλοπάπουτσά σου».
Κάποια μέρα θα πήγαινε ο πατέρας ένα επαγγελματικό ταξίδι σε άλλη πόλη, και ρώτησε τα κορίτσια τι θα ήθελαν να τους φέρει. Οι δύο αντιδραστικές αδερφές ζήτησαν εμπορεύματα με υψηλή ανταλλακτική αξία, για να ικανοποιήσουν υλικές, κοινωνικές και ψυχολογικές τους ανάγκες:
«Όμορφα φορέματα!», είπε η μία.
«Στολίδια και μαργαριτάρια!», ζήτησε η άλλη.
Η Σταχτοπούτα δε ζήτησε παρά μόνο μία αξία χρήσης που δεν είχε καθόλου επενδεδυμένη ανθρώπινη εργασία μέσα της και δε συνιστούσε εμπόρευμα:
«Πατέρα, θέλω να κόψεις και να μου φέρεις το πρώτο κλαδάκι που θα χτυπήσει το καπέλο σου καθώς θα γυρνάς στο σπίτι», είπε.
Ο πατέρας έφυγε ταξίδι και αγόρασε για όλες τις κόρες του τα πράγματα που του ζήτησαν. Καθώς γυρνούσε και περνούσε μέσα από ένα δάσος, κάποιο κλαδάκι χτύπησε το καπέλο του κι αυτός το έκοψε για τη Σταχτοπούτα. Όταν έφτασε σπίτι έδωσε σε όλα τα κορίτσια τα πράγματα που του ζήτησαν. Η Σταχτοπούτα πήρε το κλαδάκι, πήγε στον τάφο της μητέρας της και το φύτεψε εκεί επάνω. Τρεις φορές την ημέρα το επισκεπτόταν και το πότιζε με τα δάκρυά της, κι αυτό μεγάλωσε και έγινε ένα όμορφο δέντρο, πάνω στο οποίο καθόταν πάντα ένα κόκκινο κομμουνιστικό πουλάκι και την παρηγορούσε: «Ησύχασε, συντρόφισσα. Σ’ αυτή τη φάση ανάπτυξης του αγώνα, το εργατικό κίνημα δεν είναι οργανωμένο και το παρελθόν κυριαρχεί επάνω στο παρόν, όμως μόλις το προλεταριάτο διαμορφωθεί σε τάξη, η πτώση της μπουρζουαζίας θα είναι αναπόφευκτη».
Κάποτε θέλησε ο βασιλιάς της χώρας να κάνει μία γιορτή που να κρατούσε τρεις μέρες, έτσι ώστε η παρουσίαση υλικού πλούτου να δημιουργήσει ισχυρή εντύπωση. Και επειδή ο γιος του θα έψαχνε για νύφη, προσκλήθηκαν όλα τα όμορφα κορίτσια της χώρας. Η Σταχτοπούτα έκλαιγε γιατί ήθελε κι αυτή να πάει στο χορό, και παρακάλεσε τη μητριά της να της δώσει άδεια. Αυτή απάντησε:
«Όμως εσύ ανήκεις στο λούμπεν προλεταριάτο! Γεμάτη βρωμιά και αλλοτρίωση και χωρίς πολυτελή σύμβολα status, δε σου επιτρέπεται να μετάσχεις στην κουλτούρα της ανώτερης τάξης». Και πήρε μια γαβάθα φακές και τις έριξε στη στάχτη του τζακιού. «Όταν μαζέψεις τις φακές, τότε μπορείς να έρθεις. Όμως έχεις μόνο δύο ώρες γι’ αυτό, έτσι ώστε να παραγάγεις μεγάλη υπεραξία».
Πήγε λοιπόν η Σταχτοπούτα στον τάφο της μητέρας της και φώναξε τα περιστέρια, κι αυτά ήρθαν να τη βοηθήσουν να μαζέψει τους σπόρους. Κατά τη συνδιάσκεψη που έκαναν, το κορίτσι διέταξε: «Τα καλά στο βαζάκι, τα κακά στο στομαχάκι», και δι’ αυτού του καταμερισμού εργασίας είχαν τελειώσει μέσα σε μία ώρα.
Καινούργια δουλειά όμως έδωσε τότε η μητριά στην Σταχτοπούτα: έπρεπε μέσα σε μία ώρα να μαζέψει δύο γαβάθες φακές από τη στάχτη. Πήγε πάλι η Σταχτοπούτα στον τάφο της μητέρας της και φώναξε προς τον ουρανό και ήρθαν όλα τα περιστέρια, τα πουλιά και οι λοιπές παραγωγικές δυνάμεις, να συντονίσουν τη δράση τους σε διακλαδικό επίπεδο. Παρόλο όμως που δια της βελτιωμένης πτηνοτεχνολογίας είχαν μαζευτεί όλοι οι σπόροι μέσα σε μισή ώρα, η μητριά δεν πήρε το κορίτσι στη γιορτή.
Τότε είδε και απόειδε η Σταχτοπούτα και έλαβε την ιστορικά γόνιμη απόφαση να διεκδικήσει τον κόπο της εργασίας των χεριών της. Πήγε πάλι στον τάφο της μητέρας και είπε στο δεντράκι: «Δεντράκι, ταράξου κι αναταράξου, ρίξε μου τη συσσωρευμένη μου υπεραξία!». Και η εργασία έπαψε να είναι μία δυνητικά μονοπωληθείσα δύναμη, και τα πουλιά τής έριξαν ένα χρυσό φόρεμα με χρυσά γοβάκια. Έτσι πήγε η Σταχτοπούτα στη γιορτή χωρίς κανείς να την αναγνωρίσει. Ο γιος του βασιλιά χόρευε συνέχεια μαζί της, μέχρι αργά τη νύχτα που το κορίτσι εξαφανίστηκε. Η Σταχτοπούτα έτρεξε γρήγορα στο σπίτι, έκρυψε τα όμορφα φορέματα στον τάφο και μεταμορφώθηκε a posteriori σε προλετάρια.
Και τις επόμενες μέρες πήγε η Σταχτοπούτα στη γιορτή με ακόμα πιο όμορφα φορέματα και δεν είχε τίποτα να χάσει παρά μόνο το χρυσό της γοβάκι, όπου την τρίτη μέρα όντως το έχασε. Ο πρίγκιπας το σήκωσε και είπε: «Από φετιχισμό, θα παντρευτώ το κορίτσι στο οποίο ανήκει τούτο το γοβάκι», και έψαξε για την κάτοχο.
Οι αντιδραστικές αδερφές χάρηκαν γιατί είχαν όμορφα και μικρά πόδια, και θέλησαν να δοκιμάσουν κι αυτές το γοβάκι. Η μεγάλη προσπάθησε να το φορέσει, όμως ήταν πολύ μικρό γι’ αυτήν, έτσι παρήγαγε η ίδια τους νεκροθάφτες της και έκοψε το μεγάλο της δάχτυλο. Τώρα το γοβάκι μπήκε και ο πρίγκιπας την πήρε στο άλογό του για να την πάει στο παλάτι. Καθώς όμως περνούσαν από τον τάφο της μητέρας της Σταχτοπούτας, κάθονταν εκεί δύο περιστεράκια και φώναξαν:
Κοίτα και γύρνα,
Κοίτα και γύρνα,
Αίμα στο γοβάκι,
Το γοβάκι είναι πολύ μικρό,
Κάποιος έχει αλλάξει δια της δραστηριότητάς του τη μορφή του φυσικού υλικού σε μία χρησιμότερη γι’ αυτόν αξία χρήσης,
Η σωστή νύφη είναι πίσω στο σπίτι.
Είδε τότε ο πρίγκιπας το αίμα στο γοβάκι, έκανε την αυτοκριτική του και ξαναγύρισε. Η δεύτερη αδερφή δοκίμασε κι αυτή να το φορέσει, όμως και σ’ αυτήν ήταν πολύ μικρό. Γι’ αυτό έκοψε ένα κομμάτι από τη φτέρνα της και σφυρηλάτησε η ίδια τα όπλα τα οποία έφεραν την καταστροφή της. Ο γιος του βασιλιά δεν παρατήρησε τίποτα και την πήρε στο άλογό του, όμως πάλι είπαν τα πουλάκια τη φράση τους, πάλι έκανε την αυτοκριτική του ο πρίγκιπας και γύρισε στο σπίτι.
«Δεν έχετε καμία άλλη κόρη;» ρώτησε.
«Μόνο τη μικρή Σταχτοπούτα, η οποία το κόστος που μου στοιχίζει περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα μέσα συντήρησής της», απάντησε ο πατέρας, «δεν μπορεί να είναι αυτή η σωστή νύφη!».
Όμως οι ιστορικές συνθήκες ήταν οι κατάλληλες για να έρθει η Σταχτοπούτα και να δοκιμάσει το γοβάκι –και πραγματικά: της ταίριαξε σαν γάντι! Τότε αναγνώρισε ο πρίγκιπας την όμορφη χορεύτρια και φώναξε: «Αυτή είναι η σωστή νύφη!». Την ανέβασε στο άλογό του, ξεκίνησε για το παλάτι, και καθώς περνούσαν από τον τάφο ήρθαν δύο περιστέρια και στάθηκαν στους ώμους της για να συσπειρώσουν το κίνημα σε αντιμονωπολιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Όταν ήταν να γίνει ο γάμος της Σταχτοπούτας με το πριγκιπόπουλο, οι δύο αντιδραστικές αδερφές κινήθηκαν ρεφορμιστικά και προσποιήθηκαν τις μετανοιωμένες για να αποπροσανατολίσουν το κίνημα. Στο δρόμο προς την εκκλησία, η μεγάλη στάθηκε αριστερά και η μικρή δεξιά της Σταχτοπούτας, όμως τα περιστέρια τους έβγαλαν από ένα μάτι τσιμπώντας τις. Στο γυρισμό από την εκκλησία άλλαξαν πολιτική τοποθέτηση• στάθηκε η μικρή από αριστερά και η μεγάλη από δεξιά, όμως τα περιστέρια τους έβγαλαν και το άλλο μάτι. Έτσι τιμωρήθηκαν για την κακία τους, έμειναν για πάντα τυφλές και κατέληξαν στον κοπροσωρό της Ιστορίας, ενώ η Σταχτοπούτα ενώθηκε ταξικά με το πριγκιπόπουλο και έγινε βασίλισσα.
Και ζήσαν αυτοί επαναστατικά κι εμείς επαναστατικότερα.
@Sentic
Λόγω χρόνου θα σχολιάσω μόνο το κύριο.
Λες ‘το ΚΚΕ ενδιαφέρεται καθαρα για το ΞΕΚΙΝΗΜΑ μιας τέτοιας διαδικασιας σε προοδευτική και κατ επέκταση σοσιαλιστική κατεύθυνση’.
Το ΚΚΕ λέει σε πολλά κειμενά του ότι ‘η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα είναι δυνατή’. Εγώ λέω ότι αυτή η θέση είναι ξεκάθαρα λάθος, ειδικά δε αν μιλάμε για την Ελλάδα.
Ούτε καν το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν είναι δυνατό στην Ελλάδα. Η επανάσταση είναι. Μια προοδευτική κυβέρνηση που θα ανακουφίσει το λαό και θα σαλπίσει ένα νέο επαναστατικό ρεύμα στην Ευρώπη είναι. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση όμως δε θα μπορεί ουσιαστικά να αρχίσει ως όσωτου έχουμε έναν ικανό αριθμό χωρών που να θέλουν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία.
Το σοσιαλιστικό όραμα που θα εμπνεύσει τους εργαζόμενους δε μπορεί να είναι το ‘να ψάχνουμε νερό στις λακούβες’.
Δεν συμφωνώ μαζί σου για το «ανέφικτο» της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε μία μόνη χώρα. Πόσο δε μάλλον όταν αυτό έχει γίνει στο παρελθόν. Προφανώς ένας σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα θα είναι ατελής, κατά και τα γραφόμενα του Λενιν, για πολλούς και διάφορους λόγους: Η κληρονομιά του παλιού, η περικύκλωση, το ανέφικτο της κατάργησης του νόμου της αξίας στο εξωτερικό εμπόριο, η έλλειψη ή και η συντεταγμένη από τον αντίπαλο μη κάλυψη των ενεργειακών αναγκών και άλλα. Αλλά όχι και να λέμε για το ανέφιτκο. Κανείς , μα κανείς -πλην του Τρότσκι- δεν υποστήριξε το ανέφιτκο. Το να υιοθετούμε όμως προγράμματα σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης δεν με βρίσκει σύμφωνο. Δηλαδή το σύνθημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση εσύ το απαντάς μεταρρύθμιση; Και ένα ερώτημα: Σε ποιά οικονομικά και κοινωνικά στοιχεία βασίζεσαι για να κρίνεις το βαθμό ανάπτυξης της ελληνικής ή οποιασδήποτε άλλης οικονομίας; με βάση ποια χαρακτηριστικά εν ολίγοις ισχυρίζεσαι το υποανάπτυκτο του ελληνικού καπιταλισμού και προτάσεις μια σκέτη αντιιμπεριαλιστική-προοδευτική κυβέρνηση;
«Ούτε καν το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν είναι δυνατό στην Ελλάδα. Η επανάσταση είναι. Μια προοδευτική κυβέρνηση που θα ανακουφίσει το λαό και θα σαλπίσει ένα νέο επαναστατικό ρεύμα στην Ευρώπη είναι. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση όμως δε θα μπορεί ουσιαστικά να αρχίσει ως όσωτου έχουμε έναν ικανό αριθμό χωρών που να θέλουν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία.»
Ας το πάρουμε απο την αρχή. Τι μας λες Υ? Η επανάσταση είναι δυνατή μας λες, όμως ας δούμε τι είναι επανάσταση, τι κάνει μια επανάσταση να είναι τέτοια? Η κοινωνική επανάσταση είναι μια διαδικασία στην οποία η κυριαρχούμενη τάξη αξιώνει να μην κυριαρχείται ενώ η άρχουσα τάξη αδυνατεί να κρατήσει την κυριαρχία της πάνω στην κυριαρχούμενη. Η αξιωση μάλιστα αυτή των καταπιεσμένων επιβάλεται βίαια και μετατρέπεται από ΑΞΙΩΣΗ ΣΕ ΠΡΑΞΗ θεμελιώνοντας- οικοδομώντας ένα καινούριο status quo, μια νέα επαναστατική νομιμότητα. Εφόσον ζούμε στον ιμπεριαλισμό η νομιμότητα που θα οικοδομηθει απο το καταπιεζόμενο προλεταριάτο θα είναι σοσιαλιστική.
Πως θεμελιώνεται μια νομιμότητα όμως για μας που λέμε πως είμαστε υλιστές? Μέσω βαρύγδουπων διακηρύξεων και νομοθετημάτων και αλλαγών στη βιτρίνα? Προφανώς και όχι ετσι θα είμασταν απλώς γραφειοκράτες. Η αλλαγή λένε οι κομμουνιστές γίνεται με αλλαγές πρώτα απ’ όλα στη βάση, στα μέσα παραγωγής, στο ψωμί δίνεται η μάχη όσο κι αν το ξεχνούν οι μικροαστοί «εκλεκτικιστές». Το εποικοδόμημα έρχεται ως συνακόλουθο.
Αρνούμενος λοιπόν τη δυνατότητα έστω και να ξεκινήσει (όχι να περατωθεί) η οικοδόμηση σοσιαλισμού σε μια χώρα που επαναστατεί και επιβάλει τη δικιά της νομιμότητα, αντικειμενικά αρνείσαι και το δικαίωμα της στο να επαναστατεί, περνάς στην άλλη μπάντα.
Το ζήτημα είναι οτι τέτοιες διακυρύξεις σαν αυτη που κάνεις πιο πάνω για μένα ακουγονται βερεσέ, μιας και δεν μπορούν να μετρήσουν τις διαθέσεις των επαναστατών για σύγκρουση. Και ποιοί είμαστε εμείς δηλαδή που θα βάλουμε ταβάνι στις διεκδικήσεις του λαού. Ενός λαού που πεινάει Υ και δεν έχει καμία σχέση με τύπους σαν κι εμάς που σοσιαλιστολογούν σε ένα σοσιαλ»ιστολόγιο».
Και τι θα πεις στον πεινασμένο στον αδικημένο, περίμενε να πάρει μπρος η Φραγκιά κι ο Μόσκοβος, τι θα πεις σε αυτον που αξιώνει δουλειά από τη λαϊκή εξουσία, που τη στήριξε επειδή του είπε ξέρεις θα σου δώσω δουλειά? Περίμενε? Και αν δεν τα εκπληρώσει αυτά η λαϊκή εξουσία με τι μουτρα θα απευθυνθεί στο λαό στη συνέχεια?
Γιατί αν τα περι προοδευτικής διακυβέρνησης που θα ανακουφίσει και λοιπά σοσιαλδημοκρατικά δεν είναι ταβάνι τότε τι είναι?? Ειδικά το περι ανακούφισης μου θυμίζει το σύνθημα των τρεϊντγιούνιονς που στηλίτευε ο Λένιν «ένα αξιοπρεπές μεροκάματο για κάθε αξιοπρεπή ώρα εργασίας που προσφέρουμε στον εργοδότη μας» πως λοιπόν στην πράξη θα υπάρξει πλήρης ανακούφιση με αφεντικά? Δεν αποκλείεται να υπάρξει και αυτό σαν ενδεχόμενο (το της προοδευτικής διακυβέρνησης λεω), όμως αν είναι ποτέ δυνατό το κόμμα της εργατικής τάξης να θέτει apriori τέτοια ταβάνια στην πάλη ενός λαού για ταξική απελευθέρωση. Κόμμα συμπορευόμενων μέχρι και την επανάσταση ας τα θέτει, το ΚΚΕ όχι.
@Αντώνη
1. Δεν προτάσσω ‘μια σκέτη αντιιμπεριαλιστική-προοδευτική κυβέρνηση’. Προτάσσω μια κυβέρνηση που να πιστεύει στο σοσιαλισμό και στην κομμουνιστική προοπτική. Απλά λέω ότι μέχρι να μαζευτεί ένας ικανός αριθμός χωρών η σοσιαλιστική οικοδόμηση δε θα ξεκινήσει στην ουσία.
2. Επειδή μου’χουν μαζευτεί πολλά καθήκοντα διαβάσματος και γραψίματος και από τη δουλειά μου και από το Γκράνμα και από τα.. ενδιάμεσα, βρες μου αν θέλεις ένα γραπτό του Λένιν για το σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα και το ξανασυζητάμε. Για την ώρα δες αυτό:
‘Τέσσερις μήνες μετά την Επανάσταση, στις 7 Μαρτίου του 1918, ο Λένιν εξηγούσε: «Σε κάθε κάθε περίπτωση, εάν δεν έρθει η Γερμανική Επανάσταση, είμαστε χαμένοι». Μερικές εβδομάδες αργότερα έλεγε: «Η οπισθοδρόμηση της χώρας, μας έβαλε στην πρώτη γραμμή του μετώπου και θα χαθούμε εάν δεν είμαστε σε θέση να κρατήσουμε μέχρι να δεχθούμε ισχυρή υποστήριξη από εργάτες που έχουν εξεγερθεί σε άλλες χώρες, σε ολόκληρο τον κόσμο…» Το Μάιο, ο Λένιν τόνισε ξανά: «Το να περιμένουμε μέχρι οι εργατικές τάξεις να φέρουν σε πέρας την επανάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο, σημαίνει πως ο καθένας (που πετυχαίνει μια επανάσταση) θα παραμένει αιωρούμενος στον αέρα…Μπορεί η επανάσταση να ξεκινήσει με εξαιρετική επιτυχία σε μία χώρα και μετά να διέλθει από περιόδους αγωνίας, καθότι η τελική νίκη θα είναι δυνατή μόνο όταν είναι παγκόσμια και μόνο με τις ενωμένες προσπάθειες των εργατών σε όλες τα χώρες»’ – Θυμόμουνα την πρώτη ατάκα και γουγκλάρωντας γρήγορα τη βρήκα σε αυτό το άρθρο της ΜΦ το οποίο δεν έχω διαβάσει οπότε μη μου επιτεθείτε γι’αυτό: http://www.marxismos.com/content/view/38/29/
@Ουγκ ουγγκ
Κατ’αρχάς εσείς πρέπει να λύσετε το ποια είναι η σχέση μεταξύ λαικής εξουσίας και σοσιαλισμού και αν τελικά μας λέτε ότι είναι το ίδιο, τότε σταματήστε να χρησιμοποιείτε το ‘Λαϊκή Εξουσία’ γιατί απλά μπερδεύετε τον κόσμο.
Αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να πάρει μέτρα που θα κατευθύνονται προς στο σοσιαλισμό. Αλλά πρέπει και να ξέρουμε πότε πραγματικά χτίζουμε σοσιαλισμό και πότε όχι. Δεν έβαλα κανένα ταβάνι σε καμία διεκδίκηση. Αν τώρα εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι το σημείο αλληλεξάρτησης του σημερινού κόσμου και το βλέπεις το ‘εξωτερικό’ ως μακρινή Φραγκιά και Μόσκοβο… τότε νομίζω κάνεις λάθος. Θα μπορεί μια αριστερή χώρα περικυκλωμένη να δώσει δουλειά σε όλους? Μπορεί και όχι. Γι’άυτό δε πρέπει να καλλιεργείς αυταπάτες στον εργαζόμενο. Δε θα έχει ακόμα σοσιαλισμό. Θα μάχεται γι’άυτόν. Σε στήριξε για να έχει δουλειά? Τι είναι ρουσφέτι, η επανάσταση? Η επανάσταση δε πρέπει να έχει να απολογηθεί για τίποτα στον εργάτη γιατί πρέπει να ελέγχεται από τον εργάτη. Τώρα τα όρια ανάμεσα στην προοδευτική κυβέρνηση και το σοσιαλισμό είναι λεπτά. Νομίζω ότι αντιμετωπίζεις το θέμα βολονταριστικά ‘εμείς θέλουμε σοσιαλισμό, άρα θα πούμε ότι έχουμε σοσιαλισμό’. Για να είναι όμως ο σοσιαλισμός πετυχημένος δε πρέπει να πισωγυρίζει απο συντελεσθέντες διεργασίες οικονομικής ολοκλήρωσης αλλά πρέπει να τις εκμεταλλεύεται υπέρ του και να τις αναπτύσει και παρά πέρα για το συμφέρον της εργατικής τάξης. Ο καπιταλισμός κοινωνικοποιεί την παραγωγή, ενοποιεί οικονομικά τον κόσμό. Ο σοσιαλισμός κοινωνικοποιεί τα αποτελέσματα και τη διαχέιριση αυτών των διαδικασιών. Τώρα αν θέλουμε να αναστείλουμε αυτές τις νομοτελειακές διαδικασίες και να λέμε αυτιστικά ότι οικοδομούμε το σοσιαλισμό στην τρύπα μας… μπορούμε να το κάνουμε για να νοιώσουμε καλά. Για να μπούμε όμως για τα καλά στη σοσιαλιστική οικοδόμηση με την κομουνιστική προοπτική στον ορίζοντα πρέπει να υπαρχει ένα ικανό μέγεθος, αλλιώς απλά αυταπατόμαστε.
Αν προτιμάς βέβαια βγάλε το συμπέρασμα ότι έχω περάσει στην άλλη μπάντα, ανακήρυξε με εχθρό και πυροβόλα με.
και είχα ο έρμος όρεξη να γράψω κανα σχόλιο στο γκράνμα…
κούνια που με κούναγε!
Ρε δεν είναι αυτά τα σχόλια που έχετε γράψει για να τα παρακολουθεί άνθρωπος, πόσο μάλλον φαντάρος 😀 .
Κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί και να κάτσω να τα διαβάσω. Τώρα δε τη παλεύω πάντως.
23 Αυγουστου 1915
«Για το σύνθημα των ενωμένων πολιτειών της Ευρώπης»
Στη «Σοτσιάλ – Ντεμοκράτ», αρ. φύλ. 40, ανακοινώσαμε ότι η Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του κόμματός μας αποφάσισε να αναβάλει το ζήτημα του συνθήματος «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ωσότου συζητηθεί στον Τύπο η οικονομική πλευρά του.
Η συζήτηση που έγινε πάνω σ’ αυτό το ζήτημα στη συνδιάσκεψή μας πήρε μονόπλευρα πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό εν μέρει ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι στη διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής το σύνθημα αυτό διατυπώνεται καθαρά σαν πολιτικό («το άμεσο πολιτικό σύνθημα…» – λέει η διακήρυξη) και, ταυτόχρονα, δε διατυπώνεται μόνο το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, μα και υπογραμμίζεται ειδικά ότι «χωρίς την επαναστατική ανατροπή της γερμανικής, της αυστριακής και της ρωσικής μοναρχίας» το σύνθημα αυτό είναι παράλογο και απατηλό.
Δε θα ήταν καθόλου σωστό να φέρει κανείς αντιρρήσεις στην τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος μέσα στα πλαίσια της πολιτικής εκτίμησης του συνθήματος αυτού. Λόγου χάρη, από την άποψη ότι επισκιάζει ή αδυνατίζει κτλ. το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς μια πραγματικά δημοκρατική κατεύθυνση κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση, ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ούτε να επισκιάσουν, ούτε ν’ αδυνατίσουν το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αντίθετα, τη φέρνουν πάντα πιο κοντά, πλαταίνουν τη βάση της, εντάσσουν στο σοσιαλιστικό αγώνα νέα στρώματα μικροαστών και μισοπρολεταριακών μαζών. Και από το άλλο μέρος οι πολιτικές επαναστάσεις είναι αναπόφευκτες στην πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης, που δεν μπορούμε να τη βλέπουμε σαν μια μόνο πράξη, μα πρέπει να τη βλέπουμε σαν εποχή θυελλωδών πολιτικών και οικονομικών κλονισμών, σαν εποχή της πιο οξυμένης ταξικής πάλης, εμφυλίου πολέμου, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων.
Αν, όμως, το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την επαναστατική ανατροπή των τριών αντιδραστικότατων μοναρχιών της Ευρώπης, μ’ επικεφαλής τη ρωσική μοναρχία, είναι τελείως άψογο σαν πολιτικό σύνθημα, ωστόσο μένει ακόμη ένα σπουδαιότατο ζήτημα, το ζήτημα του οικονομικού περιεχομένου και της οικονομικής σημασίας αυτού του συνθήματος. Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις «προηγμένες» και «πολιτισμένες» αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές……………………………………………………………
Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον «το εθνικό εισόδημα» μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: «Ανάλογα με το κεφάλαιο» (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν). Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια «δίκαιη» μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, παρά «σύμφωνα με τη δύναμη». Η δύναμη, όμως, αλλάζει με την πορεία της οικονομικής εξέλιξης. Υστερα από το 1871, η Γερμανία δυνάμωσε 3 – 4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία. Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική.
Φυσικά, είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ’ αυτήν την έννοια, μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών… Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ’ ό,τι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες του καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη.
Οι Ενωμένες Πολιτείες του κόσμου (και όχι της Ευρώπης) είναι η κρατική εκείνη μορφή ένωσης και ελευθερίας των εθνών, που εμείς τη συνδέουμε με το σοσιαλισμό – ως τότε που η πλήρης νίκη του κομμουνισμού θα οδηγήσει στην οριστική εξαφάνιση κάθε κράτους, μαζί και του δημοκρατικού. Ωστόσο, το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών του κόσμου, σαν αυτοτελές σύνθημα, είναι αμφίβολο αν θα ήταν σωστό, πρώτο, γιατί συγχωνεύεται με το σοσιαλισμό και, δεύτερο, γιατί θα μπορούσε να προκαλέσει τη λαθεμένη ερμηνεία ότι είναι αδύνατη η νίκη του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, τη λαθεμένη ερμηνεία για τη στάση αυτής της χώρας απέναντι στις υπόλοιπες.
Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από δω βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη, καπιταλιστική χώρα. Το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους. Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία, που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη, που δε θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό, χωρίς μια λίγο – πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη.
Να για ποιους λόγους, ύστερα από επανειλημμένες συζητήσεις του ζητήματος στη Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του ΣΔΕΚΡ και μετά τη Συνδιάσκεψη, η Σύνταξη του Κεντρικού Οργάνου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι λαθεμένο το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
«Απαντα 5η εκδοση Σ.Ε τ26 σελ 359-363″
«Η ανάπτυξη του καπιταλισμού συντελείται στον ανώτατο βαθμό ανισόμετρα στις διάφορες χώρες. Κι ούτε μπορεί να γίνει διαφορετικά στις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής. Από εδώ βγαίνει το αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα: ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να νικήσει ταυτόχρονα σ’ όλες τις χώρες. Θα νικήσει αρχικά σε μια ή μερικές χώρες και οι υπόλοιπες θα παραμείνουν για ένα διάστημα αστικές ή προαστικές».
«Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης(1916) Απαντα Σ.Ε τ30 σελ 133»
Sentic, ευχαριστώ που βρήκες το γραπτό που είναι όντως ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε.
‘Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από δω βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη, καπιταλιστική χώρα.’
Σας επιστώ την προσοχή σε αυτό το ‘ακόμα και σε μία’.
Στη συνθήκες που έγραφε ο Λένιν θεωρούσε ότι ήταν στη Ρωσία δυνατό το ξεκίνημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Στα αποσπάσματα που παρέθεσα θεωρούσε ότι η συνέχιση των πολύ αρχικών βημάτων εξαρτόταν από την επικράτηση και σε άλλη χώρα.
Η Ρωσία ήταν από τότε η πιο μεγάλη εδαφικά χώρα του κόσμου.
Και ζήταγε τη βοήθειας μιας από τις ισχυρότερες οικονομικά χώρες, της Γερμανίας.
Έγραψα παραπάνω σχετικά με τις απόψεις του Πέτρου Παπακωνσταντίνου:
‘δεν είμαι σίγουρος ότι ο πύχης είναι ακριβώς εκεί που λέει (ότι πχ. ούτε μια χώρα του μεγέθους της Γερμανίας δε θα μπορούσε να τα καταφέρει)’
Οπότε ίσως και σήμερα (σε έναν πολύ πιο ολοκληρωμένο οικονομικά κόσμο) ίσως μια χώρα όπως η Γερμανία ή η Ρωσία να μπορεί να τα καταφέρει.
Αν μιλάμε όμως για την Ελλάδα εγώ λέω ότι ακριβώς με βάση τις αναλύσεις του Λένιν και την υπόλοιπη μαρξιστική παράδοση, η χώρα μας μπαίνει στην κατηγορία ‘αρχικά σε μια ομάδα χωρών’ για τον πρόσθετο λόγο ότι συμμετέχει εδώ και τριάντα χρόνια στην ΕΕ [που είναι ακριβώς όπως τη περιέγραψε ο Λενιν πριν ακόμα δημιουργηθεί: ‘οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών… Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική’ (ανατριχιαστικά προφητικός)] και οι οικονομικές της δομές έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί με τις δυτικοευρωπαϊκές (κι αυτό είναι αντικειμενικό).
Ίσως να εκφράστηκα λίγο άτσαλα παραπάνω λόγω της βιασύνης της συγγραφής αλλά αυτό που συνεχίζω να λέω είναι ότι στην Ελλάδα δεν είναι δυνατό το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αλλά ναι η επανάσταση που θα πυροδοτήσει επαναστάσεις και σε άλλες χώρες και μόλις μαζευτεί ένας ικανός αριθμός θα ξεκινήσουθμε όλοι μαζί τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Εγώ όμως θα συνεχίσω να ρωτάω. Με βάση ποιά οικονομικά στοιχεία υποστηρίζεις το υπανάπτυκτο του ελληνικού καπιταλισμού; και μία δεύτερη: συμφωνείς ή διαφωνείς ότι μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν μεσολαβεί κανένα άλλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα παρά μόνο η περίοδος που κρίνεται το ποιός-ποιόν και που είναι μία από τις θεμελιώδεις παρατηρήσεις του 18ου και μία από τις βασικότερες διαφορές που μας χωρίζει από τα σοσιαλδημοκρατικά και τα κατ’ επίφαση κομμουνιστικά κόμματα;
Ανέλυσα παραπάνω ότι οι οικονομικές δομές της Ελλάδας είναι ολοκληρωμένες στο ευρωπαϊκό σύστημα και ότι να αφιερώσουμε την προσπάθεια μας στο να τις αυτονομήσουμε είναι για μένα λάθος.
Η απίθανη ενεργειακή εξάρτηση είναι ένα στοιχείο του λιγότερου αναπτυγμένου ελληνικού καπιταλισμού. Η έλλειψη ουσιαστικής βιομηχανίας εργαλειομηχανών (καθόλου αυτοκίνητα, πολύ λίγα πλοία, καθόλου αεροπλάνα) είναι ένα άλλο. Και χώρες όμως με πιο ολοκληρωμένη οικονομική δομή όπως η Τσεχία δε νομίζω ότι μπορούν να μπουν ουσιαστικά στο δρόμο της σόσ. οικοδόμησης μόνες τους. Είναι θέμα μικρού οικονομικού μεγέθους, παραγωγική έκτασης που δεν αντιστοιχεί στις σύχγρονες οικονομίες κλίμακας.
Δέχομαι ότι δε μεσολαβεί κανένα άλλο στάδιο. Γι αυτό και η λαϊκή εξουσία θα υποχρεωθεί να διατηρήσει για κάποιο διάστημα τον καπιταλισμό όπως κάνει σήμερα η Βενεζουέλα και έκανε εν μέρει και η Ρωσία, προετοιμάζοντας βέβαια το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Με βάση αυτα που είπε ο Λένιν και την ιστορική εμπειρία θεωρείς παράλογο αυτό που λέω για την Ελλάδα?
Συγγνώμη προς όλους για την καθυστέρηση, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα δεν είχα χρόνο και δεν ήθελα να γράψω υπό πίεση.
Σχετικά με το ΠΑΜΕ. Κατά τη γνώμη μου είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του κόμματος στο ελληνικό και διεθνές κίνημα. Πρόκειται για ελπιδοφόρα προσπάθεια απάντησης στην ικανότητα του ιμπεριαλισμού για ενσωμάτωση της εργατικής τάξης. Μια θετική του εξέλιξη θα είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη, όσο ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, μιας και οι κλασικοί το υποτίμησαν πολύ το ζήτημα. Έτσι θεωρώ τη στάση του ΝΑΡ (και των μλ αλλά τώρα μιλάμε για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κάτω από το ύψος των περιστάσεων. Με τις άλλες συνιστώσες τις ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δεν ασχολούμαι. Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι ότι οι όποιες μελλοντικές επιτυχίες ή αποτυχίες του ΠΑΜΕ, θα βαρύνουν εκτός από το ΚΚΕ και όσες άλλες δυνάμεις του εξωκοινοβουλευτικού χώρου ενδιαφέρονται για «ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα». Αυτή είναι η ευκαιρία για αυτό το τόσο κρίσιμο θέμα και θα είναι κρίμα να χαθεί. Κρατάω το «Πιστεύω όμως ότι η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί να έχει πρωτοβουλίες κοινής δράσης με το ΠΑΜΕ» του Πέτρου Παππακωνσταντίνου, αν και δε σας κρύβω, πως δεν περιμένω και πολλά, πχ. γιατί το ΝΑΡ δεν πήρε τέτοιες πρωτοβουλίες μέχρι σήμερα; Υπάρχουν συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ (πχ. ΣΕΚ) που δε μιλάνε για «ταξικό εργατικό κίνημα» και είναι συνοδοιπόροι του ΠΑΣΟΚ σε πολλούς χώρους. Αν το ΝΑΡ (με το ΜΕΡΑ) μόνο του δεν έπαιρνε τέτοιες πρωτοβουλίες, τώρα με το ΣΕΚ σύμμαχο πολύ πιο δύσκολο το βλέπω. Και σ’ αυτό το σημείο δε θα ήθελα καθόλου να παραγνωρίσω και την ευθύνη του ΚΚΕ που δεν έχει καταφέρει ακόμα να δείξει εκείνη την τακτική ευελιξία στο να συμπορεύεται σε επιμέρους κινήματα με ανθρώπους και χώρους που του κάνουν κριτική.
Στα ερωτήματα του Μπρεζνιεφικού Απολιθώματος δυστυχώς ο Πέτρος δεν απάντησε, δεν ξέρω αν δεν προλάβαινε ή αν τα απέφυγε σκόπιμα. Ελπίζω το πρώτο. Ανάμεσα σ’ αυτά, ξεχωρίζω το:
«-Στο τελευταίο αυτό άρθρο κάνει αναφορά στην τακτική του “παμε μόνοι μας” παντού και πάντα. Το εξω-κοινοβούλιο μέχρι πρόσφατα δεν περηφανευόταν ότι ήταν αυτό που εγκαινίασε την τακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων; Τι άλλαξε από τότε; Γιατί συμπορεύτηκε με τη γσεε στις κρίσιμες πορείες για το ασφαλιστικό και στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις; Και γιατί είχε εκ νέου διαφορετική τακτική την πρωτομαγιά;»
Είναι κοινός τόπος ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ έχουν μείνει χωρίς ακροατήριο. Το κενό φρόντιζαν τόσα χρόνια να το μετριάσουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΕΚ. Τώρα θα βλέπουμε και τους αγωνιστές του ΝΑΡ σ’ αυτό το ρόλο;
Εγώ αυτό το πισωγύρισμα το καταλαβαίνω μόνο σαν πίεση που ασκούν οι συμμαχικές δυνάμεις του ΝΑΡ και το στρέφουν σε λάθη με τα οποία ούτε το ίδιο συμφωνεί. Και με αυτή τη γέφυρα περνάω στο άλλο ερώτημά μου που ο Πέτρος απέφυγε να απαντήσει, εγώ δε θα αποφύγω όμως.
Κατά τη γνώμη μου ούτε το ΣΕΚ ούτε πολλές ακόμα οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ είναι κοντύτερα στο ΝΑΡ από ότι το ΚΚΕ. Πολλοί άνθρωποι που κινούνται στο χώρο του κάνουν πολύ ενδιαφέροντες αναλύσεις τόσο σε σχέση με την πολιτική οικονομία του καπιταλισμού σήμερα, ή ακόμα και για θέματα τις ΕΣΣΔ. Αν εξαιρέσουμε μια ψύχωση για εφεύρεση νέων όρων, π.χ. αντικατάσταση της «εργατικής τάξης» με το «ο κόσμος της δουλειάς» κλπ. καθώς και για νέες αναλύσεις για να δείξουμε στον κόσμο ότι λέμε κάτι νέο χωρίς να το καταφέρνουμε πάντα, οι αναλύσεις τους είναι συχνά πρωτοπόρες, περισσότερο ως προς τη μεθοδολογία, λιγότερο ως προς τα συμπεράσματα στα οποία προβάλλεται η ψύχωση που ανέφερα προηγουμένως.
Θέλω ιδιαιτέρως να τονίσω την ταύτιση των θέσεων ΚΚΕ και ΝΑΡ στα θέματα της ανώτατης εκπαίδευσης. Η δήθεν διαφοροποίηση για τη θέση για την «ειδίκευση στο πτυχίο» είναι για μικρά παιδιά. Τη θέση που δήθεν αντιπαλεύει το ΝΑΡ, δεν την έχει το ΚΚΕ, δεν εννοεί κατάρτιση αλλά επιστημονική ειδίκευση. Αυτό είναι αδύνατο να μη το καταλαβαίνει κανείς. Εγώ το αποδίδω σε μια εναγώνια προσπάθεια του ΝΑΡ για περιχαράκωση των δυνάμεων του και είναι κρίμα γιατί υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για συνάντηση στο φοιτητικό κίνημα.
Θέλω να ρωτήσω τον Πέτρο, αν ξαναδιαβάσει το granma, αλλά και όλους εσάς τους αναγνώστες αν θέλετε να συνεχίσετε να ζείτε μέσα σ’ αυτή την παράνοια;
Συγγνώμη αν κάποιος θεωρεί ότι τον έθηξα, αλλά αυτή είναι η ειλικρινής ανησυχία μου. Κάποια πράγματα πρέπει να λεχθούν κάποια στιγμή. Προνομιακός συμμαχικός χώρος για το ΚΚΕ είναι πριν από όλους το ΝΑΡ και προνομιακός συμμαχικός χώρος του ΝΑΡ είναι πριν από όλους το ΚΚΕ. Αυτά λέει η απλή λογική, στην καθημερινότητα βέβαια ξετυλίγεται ο παραλογισμός. Εμείς οι νεότεροι είχαμε την τύχη να μη ζήσουμε τα άσχημα γεγονότα του 89-91. Εγώ βλέπω πως η αιτία της παράνοιας είναι οι ανοιχτοί λογαριασμοί όχι τόσο μεταξύ θέσεων αλλά μεταξύ ανθρώπων και από τις δύο πλευρές. Δεν είναι ώρα να αφήσουν και οι δύο πλευρές πίσω τα παλιά; Πιστεύω κι εγώ όπως το απολίθωμα ότι μια δημόσια κριτική του κόμματος για την δημιουργία του Συνασπισμού και τη συμμετοχή στις 2 συγκυβερνήσεις θα βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια και εν τέλει θα βοηθήσει κι εμάς να ξεκαθαρίσουμε ποιοι από την πλευρά του ΝΑΡ εμμένουν στη λογική του μικρομάγαζου.
Sorry και πάλι για τους ανεβασμένους τόνους, δεν το συνηθίζω.
Κατά τα άλλα η θέση του Πέτρου την οποία κράτησε και ο Υ για κοινή δράση για κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας κι εμένα μου φάνηκε καλή πρόταση. Ας πάμε εμείς και το ΝΑΡ για κατάργηση και ας πάει ο ΣΥΡΙΖΑ για αντικατάσταση, όποιος καταφέρει να πείσει κερδίζει.
Κατά τα άλλα άνοιξε μια κουβέντα πάνω στο παρεξηγημένο από πολλές διαφορετικές πλευρές θέμα της ικανότητας οικοδόμησης σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα και τι εννοεί το ΚΚΕ σε σχέση μ’ αυτό. Προσωπικά συμφωνώ σε γενικές γραμμές με όλους εσάς, που φαίνεται να διαφωνείτε μεταξύ σας! Μήπως είμαι παράλογος; Είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο, αλλά εγώ πιστεύω πως η μεγαλύτερη αιτία της «διαφωνίας» σας είναι ένα κάποιο είδος αμφισημίας που υπάρχει σε κάποιους όρους που χρησιμοποιείτε.
Πχ. τι είναι σοσιαλισμός, τι είναι κομμουνισμός, πως σχετίζεται το πρώτο με το δεύτερο κλπ.
Έτσι για παράδειγμα, και σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη, η ανάδειξη μιας αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης που θα κάνει πράξη την αποδέσμευση, από τη μια οξύνει την ταξική πάλη το εσωτερικό της χώρας και άρα δρα καταλυτικά υπέρ της πραγματοποίησης της σοσιαλιστικής επανάστασης, από την άλλη επηρεάζει τις υπόλοιπες χώρες τις ΕΕ, δείχνει ότι υπάρχει και διαφορετικός δρόμος για την ανάπτυξη και τη συνεργασία στην Ευρώπη, άρα δρα καταλυτικά για θετικές εξελίξεις και στις άλλες χώρες.
Είναι γραφικότητα (τροτσκιστικής εμπνεύσεως) να λες πως δε πρέπει να πάρει την εξουσία η εργατική τάξη στη μια χώρα γιατί πρέπει να περιμένει να συντονιστούν όλες οι επαναστάσεις σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η ιστορία δεν προγραμματίζεται και αυτό το θεωρώ εντελώς προφανές. Άσε που τέτοιες αντιλήψεις παραγνωρίζουν την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και τις σχέσεις εξάρτησης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών (αυτό το φρούτο με τις σχέσεις «αλληλεξάρτησης» που επινόησε τώρα τελευταία το κόμμα μόνο περισσότερη σύγχυση προσφέρει, αλλά ας το αφήσω αυτό για την ώρα). Για να πατά στα πόδια του ο διεθνής (πανευρωπαϊκός σε πρώτη φάση) αγώνας πρέπει να πατάει στην πάλη στο εθνικό επίπεδο. Ειδάλλως οι διεθνείς κινητοποιήσεις είναι «μπαλοθιές στον αέρα» και σε αυτό το κόμμα είναι μπροστά.
Από την άλλη, η σοσιαλιστική επανάσταση είναι δυνατή να κερδίσει αρχικά σε μια χώρα μόνο. Όμως ο σοσιαλισμός είναι η πρώτη ανώριμη φάση του κομμουνσμού, απαρχή μιας ενιαίας διαδικασίας. Αν και ο σοσιαλισμός μπορεί να κερδίσει σε μια μόνο χώρα, είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτούμε με ποιο τρόπο θα καταφέρουν να βαθύνουν οι σχέσεις παραγωγής, η κομμουνιστική οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας γενικότερα, δηλαδή το κατά πόσον ο σοσιαλισμός θα επιτελέσει τον προσωρινό, μεταβατικό του σκοπό. Όσο ο σοσιαλισμός δεν θα κερδίζει και σε άλλες (ευρωπαϊκές) χώρες θα αυξάνονται οι κύνδινοι για στρέβλωση στην αποστολή του σοσιαλισμού, δηλαδή θα παρατηρούνται τάσεις μονιμοποίησης του σαν σταθερός τελικός στόχος. Αυτό το φόβο τον βλέπουμε και στο έργο του Λένιν για την ΕΣΣΔ, ενώ την θεωρητικοποίηση αυτών των κινδύνων τη βλέπουμε στον πυρήνα της αντιλενινιστικής θέσης του Στάλιν για «κομμουνιστικό κράτος», προπομπό του «παλλαϊκού κράτους» της χρουτσεφικής εποχής. Ο Ρούσης κάνει ένα ενδιαφέρον σχόλιο σε σχέση μ’ αυτό, δηλαδή ότι ο όρος «σοσιαλιστική οικοδόμηση» είναι προβληματικός, γιατί αυτό που είναι προς «οικοδόμηση» είναι οι κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης.
Τέλος, μια ριζοσπαστική, αντιιμπεριαλιστική διακυβέρνηση τύπου Τσάβες, παραμένει σοσιαλδημοκρατική και δε μπορεί να χαρακτηριστεί σοσιαλιστική. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα αν πχ. πάρει την εξουσία το ΑΑΔΜ, αλλά ο λαός και οι συνιστώσες του ΑΑΔΜ δεν επιτρέπουν το βάθεμα της διαδικασίας που θέλει το κόμμα. Αλλά πάλι όλα αυτά είναι θεωρητικά σχήματα, η πραγματικότητα είναι πιο πλούσια από κάθε θεωρία.
Ένα καλό βιβλίο, που τα ξεκαθαρίζει αρκετά καλά αυτά τα θέματα είναι το Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς. Η ετεροχρονισμένη επικαιρότητα της κομμουνιστικής χειραφέτησης του Ρούση. Θα το παρουσιάσω κάποια στιγμή στο blog μου.
Ekanes pou ekanes ton kopo na grapseis tosa polla
afto ti to itheles?: «Είναι γραφικότητα (τροτσκιστικής εμπνεύσεως) να λες πως δε πρέπει να πάρει την εξουσία η εργατική τάξη στη μια χώρα γιατί πρέπει να περιμένει να συντονιστούν όλες οι επαναστάσεις σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.»
Vres mou ena grapto tou trotsky pou na leei tetoies malakies! eipame xalara…oxi k etsi! pragmatika ton exeis diavasei apo tritous (vlepe papastavrou dld hahah)
imarton..rikstou mia prosopiki matia.
Kata ta alla den diafono katholou stis parakato paragrafous…kata megali eironeia apla symbyknoneis kai tis theseis tou trotsky ja to ekfylismeno ergatiko kratos.
pragmatika einai akatanoito pou tou ta xwneis ja na peis ta idia!
Γνωρίζω ότι δεν τα έχει πει ο ίδιος αυτός. Είναι όμως θέσεις πολλών που αυτοπροσδιορίζονται ως «τροτσκιστές». Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και σε προηγούμενο post μου διαχωρίζω τον Τρότσκι από τους «τροτσκιστές» φανερά υπέρ του πρώτου, ενώ λέω και ότι ο όρος «τροτσκιμσός» είναι προβληματικός. Τέλοσπάντων, δεν είναι δυνατό σε κάθε κείμενο να αναλύω κάθε επιμέρους πλευρά. Μη μένεις σε ένα σημείο, αλλά στο νόημα του κειμένου.
Ενώ υπάρχει και μια άλλη διάσταση που δε θίγω παραπάνω, που μιλάω για την Ελλάδα, ότι η ΕΣΣΔ δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα, αλλά καταλαμβάνει το 1/6 του πλανήτη και έχει μεγάλα πλουτοπαραγωγικά αποθέματα. Οπότε το αναφέρεις την ΕΣΣΔ, σαν «μια μόνον χώρα» είναι κάπως προβληματικό. Αυτό τον προβληματισμό, που εγώ τον διάβασα στο απολίθωμα, τον έχει κάνει ο Παυλίδης, αν θυμάμαι καλά από το ΑΠΘ.
@Kritia
Για ΠΑΜΕ: αν θέλουμε να είναι πραγματικά ενωτικό ταξικό κίνημα και να μην καρτηγορείται ως… φορέας κομματικών παρελάσεων τότε πρέπει όντως το ΚΚΕ να βελτιώσει την… τακτική του ευελιξία.
Εντελώς συντροφικά όμως δε νομίζω ότι αν κι εμείς σκεφτόμαστε με όρους τύπου ‘με τις άλλες συνιστώσες του ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ασχολούμαι’ νομίζω ότι έτσι στερούμαστε της απαραίτητης… ευελίξίας. [από τη στιγμή που υπάρχουν, ναι πρέπει να ασχοληθούμε]
Για το ότι θα ήταν ιδιαίτερα αρνητικό να δούμε και το ΝΑΡ να κάνει το ακροατήριο των ηγεσιών της ΓΣΕΕ συμφωνώ. Αλλά θα εξαρτηθεί κι από τα περιθώρια που θα του αφήσει το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ.
Για τα φοιτητικά έχεις κι εκεί δίκιο, αλλά και η ΠΚΣ δε τους βοήθησε να το ξεπεράσουν τα τελευταία χρόνια με την πεισματική άρνηση κοινών πλαισίων σε κάποιες περιόδους.
Για όσα λες για ΝΑΡ και ΚΚΕ, συμφωνώ και επαυξάνω!!
Για το ‘Σοσιαλισμό σε μία χώρα’ τώρα
Μου απέφυγες τη συγκεκριμένη εξέταση της περίπτωσης της Ελλάδας…:-(
Πάντως και το ‘να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία’ που χρησιμοποίησες εσύ μπορεί κι αυτό να χαρακτηριστεί αμφίσημο.
Το να βαθύνει η διαδικασία ενώ έχει την εξουσία κάποιο μέτωπο – επιμένω εγώ – δεν είναι μόνο θέμα των συμμάχων και του αν θέλει ο λαός [το ΠΑΣΟΚ μπορεί που λέγαμε παλία 😀 :-D] Είναι και θέμα του αν μπορεί ο λαός. Κι αυτό έχει σχέση και με το διεθνή συσχετισμό. Η πραγματικότητα είναι σίγουρα πιο πλούσια από τις θεωρίες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε πρέπει να κάνουμε θεωρίες γι’αυτά που μπορούμε και να περιμένουμε στωϊκά τη ‘φυσική ροή των πραγμάτων’. Θέλω να πω, μη κλείνουμε και τα μάτια μας σε αυτά που όλα γύρω μας μας φωνάζουν.
Μια ιμπεριαλιστικά περικύκλωμένη Ελλάδα μόνη της δε μπορεί να φτιάξει παρά ένα μίζερο σοσιαλισμό [αλβανικής ή βορειοκορεάτικης κοπής τηρουμέων των αναλογιών (ντάξει υπερβάλω και λίγο αλλά βοηθέι)].
Η συμπόρευση με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς είναι μονόδρομος στις σημερινές συνθήκες.
Γι’άυτό και οι η συγκρότηση ευρωπαϊκών συμμαχιών σήμερα είναι ένα ύψιστης σημασίας θέμα.
@Τalib
μην αρπάζεσαι (μιλάω κι εγώ τώρα αλλά τέλος πάντων)
@Υ
Δε θα διαφωνήσω σε όσα γράφεις.
Σε σχέση με τη φράση μου ‘με τις άλλες συνιστώσες του ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ασχολούμαι’ τώρα. Αυτό αφορά τη δική μου προσωπική στάση. Δεν εκπροσωπώ κανέναν πέρα από τον εαυτό μου, ούτε προτείνω σε κανένα να έχει την ίδια αντιμετώπιση με εμένα. Ούτε έχω την ευθύνη του κινήματος εγώ.
Προσωπικά, οι άλλες οργανώσεις είτε δε μου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον, είτε έχουν κερδίσει την αντιπάθειά μου. Αντίθετα, το γεγονός ότι ασχολούμαι με το ΝΑΡ, έστω κι αν του κάνω κριτική, σημαίνει πως το έχω σε κάποια εκτίμηση και περιμένω κάποια πράγματα από αυτό. Ομοίως, με ενδιαφέρει και το ΚΚΕ(μ-λ) το οποίο θα ήταν καλό να του παίρνατε κι αυτού συνέντευξη παρόλο που δεν παίρνει μέρος στις ευρωεκλογές.
Στη συνέντευξη που θα πάρετε από το ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα διαπιστώσεις δε θα συμμετάσχω, δεν περιμένω κάτι από εκεί. Επίσης αν διαλέγατε μη-ΝΑΡίτη από το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ πάλι δε θα συμμετείχα. Ο χρόνος του καθενός είναι περιορισμένος και καθένας επιλέγει που θα τον καταναλώσει.
Όσο για τον Talibremal άσ’ τον να αρπάζεται. Θέλει και λίγο ένταση η συζήτηση. Άλλωστε δεν είναι αήθης και τον προκαλώ κι εγώ είναι η αλήθεια:)