SKA this city…

Κατά τις μία το μεσημέρι μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Προορισμός Θεσσαλονίκη για το ένα και μοναδικό live των Ska-p και μάλιστα με full line up.

Δε χανόταν. Όσο και να μην υπάρχουν λεφτά, όσο και να μην υπάρχει χρόνος, θα βρισκόμασταν εκει, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι άλλο.

Άλλωστε οι Ska-p είναι φημισμένοι για τα live τους. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάπου έστω και ένα παράπονο για του τρελούς Μοϊκανούς που χτυπιούνται και τα δίνουν όλα στη σκηνή.

Φτάσαμε στη Σαλόνικα κατά τις πεντέμιση. Λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες δλδ. Λίγο προβληματισμένοι καθώς δεν είχαμε ιδέα που είναι το στάδιο του Μακεδονικού. Από δυτική Θεσσαλονίκη άλλωστε δεν έχω ιδέα. Φτάνοντας στη πόλη βλέπουμε μία ταμπέλα που λέει Νέα Ευκαρπία, στρίβουμε και κατευθυνόμαστε  προς το περφιερειακό. Στο φανάρι σταματάει δίπλα μας ένα αυτοκίνητο με βουλγαρικές πινακίδες, φορτωμένο με πέντε τύπους με περιέργα κουρέματα, μπύρες να κρέμονται από το παράθυρο και σαματά αρκετό για να ξυπνήσει η μισή πόλη. Αυτοί θα ξέρουν πως πάμε σκέφτηκα και τους ακολούθησα.

Με τη βοήθεια των Βούλγαρων μετά από πέντε λεπτά βρεθήκαμε στο γήπεδο.  Απ΄ έξω ήταν σα γιορτή. Μαζεμένος πολύ κόσμος από νωρίς που περίμενε να μπει στο γήπεδο και να αγοράσει εισιτήρια. Περίεργα μαλλιά, περιέργα σκουλαρίκια, πολλά χρώματα. Αμάξια γεμάτα με ξυρισμένους, μοικάνες, με κάθε λογής κούρεμα  και πινακίδες από όλη την Ελλάδα αλλά και τα Βαλκάνια βόλταραν στη Θεσσαλονίκη από νωρίς. Η Θεσσαλονίκη ξέρει να υποδέχεται τη διαφορετικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά. Ήρθαμε σε αυτή τη πόλη για να δώσουμε το ρυθμό της σκα, για να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε στα Ισπανικά για τη Λατινική Αμερική, για τον ιμπεριαλισμό, για τις ταυρομαχίες και τη κάναββη.

Όταν μπήκαμε στο χώρο, στη σκηνή ήταν 63 high. Μια σαλονικιώτικη σκα μπάντα από πρώην μέλη πολλών διάσημων συγκροτημάτων της χώρας που μάλλον βαρέθηκαν το δήθεν και άρχισαν να παίζουν σε καταλήψεις, σε συγκεντρώσεις αλλα και σε μικρά και μεγάλα αλλά πάντα ζεστά μπαρ της πόλης. Όταν μπήκαμε παίζαν το τελευταίο τους κομμάτι. Αφού ο κόσμος τους αποθέωσε, χαιρέτησαν  τα φώτα έσβησαν και ο κόσμος άρχισε να στριμώχνεται όσο πιο κοντά στη σκηνή γινόταν μέχρι που η αρένα είχε γεμίσει ασφυκτικά.

Στη σκηνή εμφανίζεται πρώτος ο pulpul και αμέσως μετά και οι υπόλοιποι και ο κόσμος φωνάζει και ξεσηκώνεται. Παίζουν το πρώτο τραγούδι και στη σκηνή ενφανίζεται ένας Ματατζής με πλήρη εξάρτηση (μάλλον ο pipi ήταν) που απειλεί το κόσμο, χαιρετά φασιστικά ενώ η μπάντα από πίσω τραγουδά στίχους ενάντια στους μπάτσους. Από κάτω φεύγουν κολόδάχτυλα, μπουκάλια, καφέδες σε τέτοιο σημείο που αφού τελείωσαν το τραγούδι η συναυλία στμάτησε γιατί παρουσιάστηκε πρόβλημα στον ήχο από τα νερά και παρακάλεσαν το κόσμο να μη πετάει πράγματ στη σκηνή.

Μετά από λίγη ώρα και αφού έχουν παίξει αρκετά από το καινούρια τους, ξεκινούν το tio sam και ο pipi εμφανίζεται στη σκηνή με ξυλοπόδαρα ντυμένος uncle sam, με αμερικάνικες σημαίες στα ρούχα και κρατόντας ένα τεράστιο δρεπάνι. Ο μισός κόσμος δε το έχει καταλάβει καν μιας και χορεύουν σα παλαβοί. El nino soldado, wellcome to hell, a la mierda, el gato lopez και αρκετά από τα καινούρια. Την ώρα που ξεκινούν να παίξουν το solamente por pensar λένε το όνομα του Carlo και μιλούν για τον 15χρονο δολοφονημένο Αλέξη Γρηγορόπουλο από την αστυνομία. Ο κόσμος φωνάζει «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» ενώ στο video wall εμφανίζονται εικόνες από πορείες (στην Ελλάδα και μάλλον του ΚΚΕ) που χτύπησε η αστυνομία και μετά η η φωτογραφία του Carlo και του Αλέξη. Μετά από λίγο παίζουν το sexo y religion και ο pipi εμφανιζεται στη σκηνή ξανά με ξυλοπόδαρα χορεύοντας σα τρελός φροόντας ένα ράσο το οποίο  οποίο μετά από λίγο βγάζει και μένει με ένα ράσο μίνι φούστα. Το τραγούδι  άλλωστε μιλάει για την υποκρισία της εκκλησίας που αναφέρεται στο σεξ ως αμαρτία όταν την ίδια στιγμή μέσα στους κόλπους τη τρέφει τη παιδεραστία.

Το επόμενο τραγούδι  είναι το el libertador, τραγγούδι για τη λατινική Αμερική, το Τσάβες, το Φιντέλ, το Μοράλες. Στο video wall εμφανίζεται ο χάρτης της Λατινικής Αμερικής με μια κόκκινη γορθιά να ξεφυτρώνει. Ο κόσμος παραληρεί και γουστάρει.

Χαιρετούν και κατεβαίνουν από τη σκηνή. Φωνάζουμε!!! εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!! Δεν έχουν παίξει ακόμα πολλά! Ούτε το intifada! Επιστρέφουν και στο video wall πίσω δείχνει ένα μικρό Παλαιστίνιο κορίτσι να μιλάει. ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΤΟ INTIFANTA!!!!! Το τραγούδι ξεκινάει και όλοι χοροπηδάμε σα τρελοί παρότι έχουμε χύσει και τη τελευταία ρανίδα ιδρώτα που είχαμε μέσα μας. Εκείνη την ώρα παίρνω και τον Juan τηλέφωνο να ακούσει. Παίζουν λίγη ώρα ακόμα. Είναι και κάπου στις δύο ώρες που χτυπιούνται στη σκηνή. Τα φώτα ανοίγουν μουσική μπαίνει και αρχίζουν και χορεύουν στη σκηνή κ ο κόσμος από κάτω. Βγάζουν τα ρούχα τους και μένουν με τα βρακιά. Είναι τρελοί, αυτο το ξέραμε. O χορός συνεχίζεται για λίγο χαιρετούν το κόσμο και φέυγουν. Ένα από τα καλύτερα live που έγινε ποτέ μόλις τελείωσε.

Κατευθυνήκαμε στη πολη. Ακόμα δε μπορούμε να το χωνέψουμε. Μπάνιο (απαραιτήτως γαι το καλό όλων μας 🙂 ) στο σπίτι και για ποτάκι στη νυχτερινή Θεσσαλονίκη μετά. Όμορφα πράγματα.

Στη πόλη,  μπλούζες ska-p, πολλά χρώματα και άνθρωποι. Μια πόλη που χόρεψε στο ρυθμό του a la mierda και του cannabis και μοιάζει να της αρέσει.  Αλήθεια σήμερα δεν ήταν η eurovision? Τι έγινε κερδίσαμε?

το el libertador από τη συναυλία τους στη Βενεζουέλα

ΥΓ: μη ξεχνιόμαστε. Αυτή τη Παρασκευή είναι η προβολή του Θίασου στον ιστορικό κινηματογράφο Φιλίπ. Σας περιμένουμε εκεί και για να γνωριστούμε.